Czy zwiazalibyscie sie kims z rozsadku? - Netkobiety.pl

onaanna napisał/a:

Jestem stara, aseksualna i nie zakochuje sie.

ważne, czy bogata

onaanna napisał/a:

Jestem stara, aseksualna i nie zakochuje sie.

ważne, czy bogata

Farmer napisał/a:

onaanna napisał/a:

Jestem stara, aseksualna i nie zakochuje sie.

ważne, czy bogata

No chyba nie, jakby byla bogata to juz by miala kolejeczke chetnych facetow.

onaanna napisał/a:

Mam auto

Najnowszy Merc, czy jakiś Ford?

Chyba z udawania . Kompromis.

Wiesz ja juz nie wierze ze sie kiedykolwiek w kims  zakocham.
Nie specjalnie lubie ludzi. I wychowalam sie sama , jak jedynaczka. Nie lubilam szkoly , zabaw na podworku. Udaje ze lubie ludzi i towarzystwo

Przed spotkaniem swojej żony bardzo mocno brałem to pod uwagę. Na szczęście się zakochałem z wzajemnością, choć wcześniej też chodziły mi po głowie różne myśli, czy ja tak naprawdę umiem się zakochać, bo to już w tedy 30 pukała do drzwi, a ja nigdy zakochany nie byłem, zawsze był to tylko sex, tylko zabawa.

Większość kobiet tak robi. Gdy już przystojniacy nie są nią zainteresowani, to ona wtedy zaczyna się przymilać do facetów, których wcześniej przez lata odrzucała. Jeśli komuś to odpowiada, ze świadomością, że miłości w tym związku nie będzie, to na to pójdzie, ale ja tego typu relacją nie jestem zainteresowany.

Moze lepiej byloby zakochac sie.  Nawet w brzydkim i biedaku.
Niz z bogatym i ladnym z rozsadku.

2 x bylam zakochana i nie wyszlo. A nawet  ta romantyczna milosc byla meczaca. Bo  . emocjonalna szalona tragiczna niedojrzala.

A teraz opcja 2. Z rozsadku.

wieka napisał/a:

Taka generalnie dziwna jesteś, ... coś z Tobą jest nie tak.

Popieram.
Zbyt negatywne przekonania o ludziach zbudowalas aby byc wsrod nich spokojna i szczesliwa.

Sama nie wiesz co być chciała

Od razu mogłaś napisać, że masz to po ojcu.

Jak w tytule

blueangel napisał/a:

skoro uwazasz, ze zwiazki nie dla ciebie to po co ci sie pchac w zwiazek? kobiecie bardziej oplaca sie byc singielka. chyba ze chcesz miec dzieci?

Też tego nie rozumiem, że osoba, która generalnie nie lubi ludzi, irytują ją, ma dużo emocjonalnych problemów sama ze sobą, także z fizyczną bliskością, w tym nie potrzebuje seksu - rozważa wejście w związek, który z założenia nie jest czymś, w czym czuje się dobrze. Dla mnie kompletnie bez sensu.

Jednak z rozsadku to nie ma sensu.

Splawilam mojego adoratora- powiedzialam mu ze nie musi byc zawsze taki mily i zasadniczy. Ze z kobietami to trzeba troche pograc i trzeba czasem pokazac sie jak zly - bad boy.
I dodalam tez jest b przystojny i powinien zainteresowac sie jakas mlodsza kobieta 35 latka. On ma 44.

To odp. ze one nie chca. I ze my wszystkie chyba jestesmy jakies nienormalne.
Na koniec zaproponowal przyjazn.

Nowe_otwarcie napisał/a:

Priscilla napisał/a:

Też tego nie rozumiem, że osoba, która generalnie nie lubi ludzi, irytują ją, ma dużo emocjonalnych problemów sama ze sobą, także z fizyczną bliskością, w tym nie potrzebuje seksu - rozważa wejście w związek, który z założenia nie jest czymś, w czym czuje się dobrze. Dla mnie kompletnie bez sensu.

U niej to rzeczywiście dziwne, bo patrząc na to czego ona potrzebuje, czego nie potrzebuje i co ją odrzuca, to IMHO  z powodzeniem to wszystko by "obskoczyły" przyjaciółki. Natomiast zwykły człowiek, który potrzebuje normalnej bliskości (w tym seksu), dla kogo samotność jest czymś doskwierającym (a nie ludzie z odchylkami, którzy starają się wcisnąć kit że samotność nie jest niczym zlym, a nawet jest fajna) będzie dążył do związku. I zgadzam się że jakaś tam chemia musi być, bo w 100% z rozsądku, przy całkowitym braku pociągu fizycznego, to się rozpadnie.

Dlaczego z odchylkami? Ludzie sa rozni i kazdy jest wartosciowy: sa lesbijki , sa transwestyci , sa geje i sa single, sa rozwodnicy i sa aseksualni, sa samotnicy i sa ludzie lubiacy towarzystwo.

Mnóstwo tu teoretyków związkowych, którzy coś tam sobie wyobrażają, zamiast po prostu zacząć się spotykać z ludźmi w realu na luzie i  wtedy wyrabiać sobie zdanie o tym czego się chce i jacy są ludzie.
Wszyscy mają tę samą ścieżkę.

Shinigami napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Mnóstwo tu teoretyków związkowych, którzy coś tam sobie wyobrażają, zamiast po prostu zacząć się spotykać z ludźmi w realu na luzie i  wtedy wyrabiać sobie zdanie o tym czego się chce i jacy są ludzie.
Wszyscy mają tę samą ścieżkę.

Otóż właśnie nie i to jest cały problem. Wszyscy powinni mieć tę samą ścieżkę ale nie mają. Jak myślisz dlaczego ci wszyscy teoretycy tu siedzą i wypisują to co im się wydaje? Przecież nie z nudów czy bo chcą wszystkim udowodnić swoje racje. Siedzą tu właśnie dlatego, że nie mogą zacząć się spotykać z ludźmi z najróżniejszych powodów. Jeśli nie możesz czegoś mieć to zadowolisz się nawet marną namiastką tego byleby coś było, tak działa większość ludzi.

Bo są leniwi albo wcale im aż tak nie zależy. Jakby im zależało to by próbowali do skutku, a nie poddawali się po kilku porażkach. Jak nie wychodzi to trzeba przemyśleć sprawę, zmienić taktykę i próbować znowu.
Niektórzy ludzie, gdy się wypalą zawodowo i chcą zmienić branżę, to gdy już się dokształcą, muszą wysłać i 300 CV i wziąć udział w 15 rozmowach, żeby w końcu dostać wymarzoną robotę. Jak wyślą tylko 10 CV to dalej będą siedzieć w znienawidzonej robocie i narzekać, jakie to życie jest beznadziejne i niesprawiedliwe.
Jak ktoś jest brzydki, był na 30 randkach z tindera i na każdej dostał kosza to zamiast stękać na netkobietach jakie te baby puste, może podkręcić swój wygląd lub zmienić miejsce poszukiwań. Możliwości jest mnóstwo. Mam jednego dobrego kumpla, o którym powiedzieć, że jest brzydki z twarzy to nic nie powiedzieć. Był chyba na 20 randkach z tindera i żadna nie chciała się spotkać drugi raz (to były randki w ciemno, pisał do dziewczyn, które nie miały żadnych zdjęć i one też nie widziały go przed spotkaniem). No to zmienił taktykę. Zamiast umawiać się na randki, zapisał się do grupy na FB w stylu "właśnie się przeprowadziłem/am, szukam znajomych" i spotykał się z dziewczynami stamtąd po koleżeńsku. No i po pół roku trafił na jakąś nieśmiałą dziewczynę, która zakochała się w jego charakterze. Obecnie są już 5 lat po ślubie i mają dziecko. Fakt, że na seks się naczekał ponad rok, ale mówi, że było warto. A przecież mógł zarejestrować się na netkobietach albo na jakimś forum dla inceli i wyrzygiwać swoje frustracje.

Bo są leniwi albo wcale im aż tak nie zależy. Jakby im zależało to by próbowali do skutku, a nie poddawali się po kilku porażkach. Jak nie wychodzi to trzeba przemyśleć sprawę, zmienić taktykę i próbować znowu.
Niektórzy ludzie, gdy się wypalą zawodowo i chcą zmienić branżę, to gdy już się dokształcą, muszą wysłać i 300 CV i wziąć udział w 15 rozmowach, żeby w końcu dostać wymarzoną robotę. Jak wyślą tylko 10 CV to dalej będą siedzieć w znienawidzonej robocie i narzekać, jakie to życie jest beznadziejne i niesprawiedliwe.
Jak ktoś jest brzydki, był na 30 randkach z tindera i na każdej dostał kosza to zamiast stękać na netkobietach jakie te baby puste, może podkręcić swój wygląd lub zmienić miejsce poszukiwań. Możliwości jest mnóstwo. Mam jednego dobrego kumpla, o którym powiedzieć, że jest brzydki z twarzy to nic nie powiedzieć. Był chyba na 20 randkach z tindera i żadna nie chciała się spotkać drugi raz (to były randki w ciemno, pisał do dziewczyn, które nie miały żadnych zdjęć i one też nie widziały go przed spotkaniem). No to zmienił taktykę. Zamiast umawiać się na randki, zapisał się do grupy na FB w stylu "właśnie się przeprowadziłem/am, szukam znajomych" i spotykał się z dziewczynami stamtąd po koleżeńsku. No i po pół roku trafił na jakąś nieśmiałą dziewczynę, która zakochała się w jego charakterze. Obecnie są już 5 lat po ślubie i mają dziecko. Fakt, że na seks się naczekał ponad rok, ale mówi, że było warto. A przecież mógł zarejestrować się na netkobietach albo na jakimś forum dla inceli i wyrzygiwać swoje frustracje.

15 rozmów o pracę to desperacja?
Albo 20 randek?
Ja szukalam pracy długo i mam dokładnie taką jaką chciałam

I byłam na tych 20 randkach, by mieć przy sobie dokładnie takiego mężczyznę jakiego chcę.
Jeśli ludzie którzy są zadowoleni z rezultatów idą właśnie taką ścieżką, a nie czekają na księcia z bajki, to dlaczego forumowi narzekacze i narzekaczki tego nie robią?
Bo widocznie nie chcą tego stanu zmieniać.

Nie, nie chodziliby, bo ludzie są LENIWI. Jeżeli nie widzą NATYCHMIASTOWEJ nagrody za swój wysiłek to nie chce im się go podejmować.
Żeby zostać lekarzem, prawnikiem, programistą, naukowcem, analitykiem finansowym czy innym dobrze opłacanym pracownikiem/przedsiębiorcą, trzeba uczyć się praktycznie codziennie przez dobre 3-8 lat. I dopiero po tym czasie widzieć jakiekolwiek efekty finansowe tej ciężkiej pracy. Myślisz, że ilu ludziom się tak chce? Myślę, że może jednej osobie na dwadzieścia. Ludzie wolą albo zaraz po maturze/zawodówce iść do jakiejś fizycznej pracy i zacząć zarabiać od razu, albo iść na jakiś bezsensowny kierunek w Wyższej Szkole Robienia Hałasu, gdzie muszą uczyć się z 10 dni w roku tylko przed sesją i potem szukać jakiejś pracy biurowej/w korpo. Tak samo jest z nauką języka obcego. Żeby w miarę komunikatywnie rozmawiać w jakimś języku, trzeba poświęcić na to 300-1000 godzin. Ilu osobom będzie się chciało tak wysilać? Czy nie przyjemniej usiąść sobie przed telewizorem z paczką chipsów i obejrzeć sobie serial? Tak samo z utratą wagi. Ilu jest ludzi, którzy narzekają, że mają np. 20 kg nadwagi i nic z tym nie robią? Gdyby po godzinnym treningu chudli 1 kg to może i by im się chciało ruszyć z domu, ale jako że schudnięcie 1 kg wymaga ok. 25 godzin (!) treningu to im się nie chce. Zbyt mała nagroda. Lepiej scrollować instagram.

Normalnie, dobrej pracy nie szuka się przez tydzień, tylko przez 3-6 miesięcy albo i dłużej. To raptem 10-20 ogłoszeń tygodniowo, spokojnie można tyle znaleźć w 1-2 godziny raz w tygodniu.

Owszem, miał coś, czego nie mają użytkownicy tego forum. Determinację, cierpliwość i właśnie chęci. Nic więcej. Nie było to nic ani wrodzonego, ani nauczonego przez rodziców. Sam się tego nauczył, świadomie, w dorosłym życiu, ciężką pracą, w bólach. Bo bycie odrzucanym boli, a bycie odrzucanym wielokrotnie jeszcze bardziej. Nieważne czy przez dziewczynę, czy w procesie rekrutacji na wymarzone stanowisko.  Ale w końcu się człowiek uodparnia.

Anewe napisał/a:

Nie, nie chodziliby, bo ludzie są LENIWI. Jeżeli nie widzą NATYCHMIASTOWEJ nagrody za swój wysiłek to nie chce im się go podejmować.
Żeby zostać lekarzem, prawnikiem, programistą, naukowcem, analitykiem finansowym czy innym dobrze opłacanym pracownikiem/przedsiębiorcą, trzeba uczyć się praktycznie codziennie przez dobre 3-8 lat. I dopiero po tym czasie widzieć jakiekolwiek efekty finansowe tej ciężkiej pracy. Myślisz, że ilu ludziom się tak chce? Myślę, że może jednej osobie na dwadzieścia. Ludzie wolą albo zaraz po maturze/zawodówce iść do jakiejś fizycznej pracy i zacząć zarabiać od razu, albo iść na jakiś bezsensowny kierunek w Wyższej Szkole Robienia Hałasu, gdzie muszą uczyć się z 10 dni w roku tylko przed sesją i potem szukać jakiejś pracy biurowej/w korpo. Tak samo jest z nauką języka obcego. Żeby w miarę komunikatywnie rozmawiać w jakimś języku, trzeba poświęcić na to 300-1000 godzin. Ilu osobom będzie się chciało tak wysilać? Czy nie przyjemniej usiąść sobie przed telewizorem z paczką chipsów i obejrzeć sobie serial? Tak samo z utratą wagi. Ilu jest ludzi, którzy narzekają, że mają np. 20 kg nadwagi i nic z tym nie robią? Gdyby po godzinnym treningu chudli 1 kg to może i by im się chciało ruszyć z domu, ale jako że schudnięcie 1 kg wymaga ok. 25 godzin (!) treningu to im się nie chce. Zbyt mała nagroda. Lepiej scrollować instagram.

Zbytnio uogólniasz i nieco przerysowujesz. Po pierwsze: praca jest po to by zyskać środki na przeżycie, a nie życie po to by pracować. Jeśli dla Ciebie każdy o pracowitości poniżej wymaganej u studenta medycyny jest leniem, to ja Cię gorąco pozdrawiam, bo masz odrobinę skrzywione podejście, zalatujące nieco japońskim.

Mój kierunek studiów to akurat nie była nauka grania na gwoździach w Wyższej Szkole Klepania Łopatą ani nic podobnego: chciałem robić to co mój ojciec, bo widziałem że ta praca jest interesująca i zapewnia odpowiednią kasę i poważanie dla zawodu w branży. Moje perspektywy były szacowane na 2-2,5 średniej krajowej i całkowicie mi to wystarczało (ojciec był "superalfą" i miał 4-5 średnich, ale o jego kontrakcie krążyły legendy w środowisku. Studia były dla mnie ciężkie, bo był to kierunek ścisły, a ja mam naturalne talenty bardziej w dziedzinach humanistycznych (w tym zdolności językowe);
na przykład z matematyką całkiem dobrze szło do pewnego stopnia, natomiast całek za cholerę nie mogłem w pełni zrozumieć, na szczęście od studiów nie musiałem się z nimi stykać... co nie zmienia faktu że zadania z matematyki na poziomie licealnym mogłem córce rozwiązać obudzony w środku nocy

Niestety, w naszym kraju brak szybkiej gratyfikacji najczęściej oznacza zwodzenie pracownika, stąd może i niechęć do długiego czekania na DOŚĆ SZYBKĄ (nie przesadzaj z tą natychmiastową) nagrodę. Niestety, ja mam cechy wręcz wzorcowego neurotyka (co w sumie sprawdziłem relatywnie niedawno), wśród nich znajduje się także (jak to malowniczo opisano w opracowaniu) problem z odroczeniem gratyfikacji. No cóż, popracować mogę, ale do zapierdolu nie jestem stworzony, to fakt; większy dryg do pracy mam w pobliżu deadline'a, może nie jestem pracoholikiem, ale potrafię przysiąść nad robotą gdy naprawdę trzeba. Bardziej wykończyły mnie inne cechy neurotyka jak właśnie niska odporność na stres i (jak słusznie napisała Feniks) to w dużej mierze utrąciło mi karierę w takiej formie, w jakiej rysowała się na początku. Wagę też potrafiłem bardzo ładnie zbijać, ale musiałem być odpowiednio zmotywowany przez dość szybką i odpowiednio wysoką nagrodę (i dobre kilkanaście kilo zbijałem w 2-3 miesiące; niestety, to kolejna cecha neurotyka: musiałem się sprężyć w kwartał, bo na tyle starczało ostrej motywacji)

Anewe napisał/a:

Normalnie, dobrej pracy nie szuka się przez tydzień, tylko przez 3-6 miesięcy albo i dłużej. To raptem 10-20 ogłoszeń tygodniowo, spokojnie można tyle znaleźć w 1-2 godziny raz w tygodniu.

Dobra oferta to musi się najpierw pojawić na rynku. W całym życiu wysłałem może z 10-15 CV, koncentrowałem się na "ofertach biorących" (zresztą i tak miałem problem odrzuceniem pozostałych ofert, tym bardziej że nie chciałem palić za sobą mostów; po prostu nie potrafię za bardzo ściemniać i bardzo źle się czuję grając na dwa fronty jednocześnie. Gdybym musiał wysłać ze 100 CV, to w międzyczasie poczucie własnej wartości by mi chyba siadło do poziomu kaplicy w kopalni soli w Wieliczce

Anewe napisał/a:

Owszem, miał coś, czego nie mają użytkownicy tego forum. Determinację, cierpliwość i właśnie chęci. Nic więcej. Nie było to nic ani wrodzonego, ani nauczonego przez rodziców. Sam się tego nauczył, świadomie, w dorosłym życiu, ciężką pracą, w bólach. Bo bycie odrzucanym boli, a bycie odrzucanym wielokrotnie jeszcze bardziej. Nieważne czy przez dziewczynę, czy w procesie rekrutacji na wymarzone stanowisko.  Ale w końcu się człowiek uodparnia.

Nie, był skrajnie zdesperowany, do tego stopnia że był skłonny przyjąć ochłap ( i de facto ochłap dostał, bo między bajki można włożyć to że laska zakochała się w jego charakterze; po prostu była to najlepsza z niewielu opcji jakie jej zostały). Aczkolwiek przyznaję że gdybym dostał tyle koszy co Twój kolega czy Shini, to pewnie też bym zwątpił w szanse na lepszą przyszłość; dlatego dzięki Matce Naturze za to co mi dała, mimo że drugą ręką skomplikowała mi nieco życie naturą neurotyka

Wybacz Anewe, ale obie Twoje porady (zarówno dotyczącą życia zawodowego jak i uczuciowego) mogą być adresowane jedynie do skrajnego desperata. W obu kwestiach nigdy nie czułem się i raczej nie będę się czuł aż tak mało wart by wysyłać 300 CV i iść na 15 rozmow kwalifikacyjnych, a tym bardziej by uciekać się do koleżeństwa z przedstawicielką płci przeciwnej i czekania ponad rok (!!!) na seks. Chociaż może do większych desperatów to bardziej przemówi; jeśli ktoś ma 30kę i zerowe doświadczenie z płcią przeciwną, to może faktycznie weźmie sobie Twoje slowa do serca 

Wybacz Anewe, ale obie Twoje porady (zarówno dotyczącą życia zawodowego jak i uczuciowego) mogą być adresowane jedynie do skrajnego desperata. W obu kwestiach nigdy nie czułem się i raczej nie będę się czuł aż tak mało wart by wysyłać 300 CV i iść na 15 rozmow kwalifikacyjnych, a tym bardziej by uciekać się do koleżeństwa z przedstawicielką płci przeciwnej i czekania ponad rok (!!!) na seks. Chociaż może do większych desperatów to bardziej przemówi; jeśli ktoś ma 30kę i zerowe doświadczenie z płcią przeciwną, to może faktycznie weźmie sobie Twoje slowa do serca 

Halina3.1 napisał/a:

Nie, to ty masz pojecie o pracy na poziomie typowej owcy w stadzie. Siedzisz w byle jakiej robocie ktorej nie lubisz po to tylko zeby moc kupic sobie jakies zarcie za ktore musisz rozliczac sie z brzydula. Ale wyobraz sobie, ze sa tez ludzie ktorzy zdobywanie wyksztalcenia i dobrej pracy traktuja jako spelnianie swoich ambicji i wykazywanie sie w niej to dla nich duzo wiecej niz pracowanie by przezyc.

No popatrz, dla mnie też, ale jakoś nikogo nie obchodzi moje wykształcenie, kursy ani chęć wykazywania się i spełniania ambicji. Jeśli już ktoś (bardzo rzadko) mnie zapraszał na rozmowę, to proponował mi beznadziejne warunki, na które nie mogłem się zgodzić.