Niespodziewana ciąża - Netkobiety.pl

Mam 28 lat, byłam w dwóch poważnych związkach (łącznie 10lat), jeden i drugi partner zostawił mnie dla innej. W każdym z tych związków bardzo pragnęłam mieć dziecko. Po rozstaniu, po kilku miesiącach zaczęłam się spotykać z nowym chłopakiem, spotkania były coraz częstsze i na prawdę poczułam coś więcej i że to może być właśnie Ten. Było cudownie, aż pewnego dnia napisała do mnie jego partnerka. Okazało się że ma z nią dziecko, a za dwa tygodnie bierze ślub. Rozmawiałam z nim o tym, mówi że ślub bo boi się że ona ucieknie z dzieckiem na Ukrainę (jako ojciec dziecka wpisany jest jej były mąż, rozwód dostała dopiero po urodzeniu dziecka) a dwa temu chłopakowi z którym się spotykałam grozi odsiadka w więzieniu za machlojki finansowe. Powiedział, że w związku z odsiadką ten ślub też mu ułatwi przepustki itp.
Po tygodniu jak się o wszystkim dowiedziałam, zrobiłam test ciążowy i byłam w totalnym szoku bo we wcześniejszych związkach się nie zabezpieczałam i nigdy nie udało mi się zajść w ciążę. A tutaj jeden raz nie użyliśmy gumki i proszę bardzo. Z jednej strony ogromnie się cieszę bo dziecko to coś czego pragnęłam od zawsze no ale cała ta sytuacja mnie dobija. Ten chłopak wie o ciąży, ucieszył się, pojechał ze mną do lekarza, ciągle do mnie pisze, dzwoni. Nawet pół godziny przed ślubem pisał że nie jest z tego zadowolony ale musi ten ślub wziąć. Zaraz po ślubie znów pisał. Ciągle mnie zapewnia, że mi pomoże, że mu na mnie zależy i że chce ze mną być. Rozumie to że mi nie jest łatwo przez jego ślub, nie naciska na mnie. Dał mi nr do kuzyna z którym mam się kontaktować w razie jakby on nie odbierał jak go zawiną.
Boje się samotności i bycia samotną matką. Ta cała sytuacja jest niewyobrażalna. Ciąży nie usunę na pewno, nie wybaczyłabym sobie tego tym bardziej, że wiem jak bardzo tego pragnęłam.
Co o tym sądzicie?

wieka napisał/a:

O machlojkach i więzieniu też  Ci nie mówił, choć też nie wiadomo czy to prawda.

Tak, o tym też powiedział mi później. Kłamca jakich mało. No ale będzie ojcem mojego dziecka i tego nie zmienię. Mam z nim kontakt, jak chce mi pomóc finansowo i ogólnie to mu na to pozwalam ale na nic innego nie może liczyć i wie o tym.

Mam 28 lat, byłam w dwóch poważnych związkach (łącznie 10lat), jeden i drugi partner zostawił mnie dla innej. W każdym z tych związków bardzo pragnęłam mieć dziecko. Po rozstaniu, po kilku miesiącach zaczęłam się spotykać z nowym chłopakiem, spotkania były coraz częstsze i na prawdę poczułam coś więcej i że to może być właśnie Ten. Było cudownie, aż pewnego dnia napisała do mnie jego partnerka. Okazało się że ma z nią dziecko, a za dwa tygodnie bierze ślub. Rozmawiałam z nim o tym, mówi że ślub bo boi się że ona ucieknie z dzieckiem na Ukrainę (jako ojciec dziecka wpisany jest jej były mąż, rozwód dostała dopiero po urodzeniu dziecka) a dwa temu chłopakowi z którym się spotykałam grozi odsiadka w więzieniu za machlojki finansowe. Powiedział, że w związku z odsiadką ten ślub też mu ułatwi przepustki itp.
Po tygodniu jak się o wszystkim dowiedziałam, zrobiłam test ciążowy i byłam w totalnym szoku bo we wcześniejszych związkach się nie zabezpieczałam i nigdy nie udało mi się zajść w ciążę. A tutaj jeden raz nie użyliśmy gumki i proszę bardzo. Z jednej strony ogromnie się cieszę bo dziecko to coś czego pragnęłam od zawsze no ale cała ta sytuacja mnie dobija. Ten chłopak wie o ciąży, ucieszył się, pojechał ze mną do lekarza, ciągle do mnie pisze, dzwoni. Nawet pół godziny przed ślubem pisał że nie jest z tego zadowolony ale musi ten ślub wziąć. Zaraz po ślubie znów pisał. Ciągle mnie zapewnia, że mi pomoże, że mu na mnie zależy i że chce ze mną być. Rozumie to że mi nie jest łatwo przez jego ślub, nie naciska na mnie. Dał mi nr do kuzyna z którym mam się kontaktować w razie jakby on nie odbierał jak go zawiną.
Boje się samotności i bycia samotną matką. Ta cała sytuacja jest niewyobrażalna. Ciąży nie usunę na pewno, nie wybaczyłabym sobie tego tym bardziej, że wiem jak bardzo tego pragnęłam.
Co o tym sądzicie?

chickiebum napisał/a:

Wyobrażenia są tylko wyobrażeniami, a prawdziwe życie to zupełnie coś innego.
Z doświadczenia wiem, że lepiej być samej niż z byle kim.
Potrzebujesz teraz dużo spokoju, a później jeszcze więcej. Będziesz musiała sama zaopiekować się sobą i dzieckiem. Będzie trudno i nie ma co się oszukiwać, samotne macierzyństwo jest wyczerpujące.  Czy masz możliwość przeprowadzenia się bliżej rodziny? 200 km to bardzo dużo, a może być tak że na początku nie będziesz w stanie nawet włosów umyć - nie wiadomo jaki "egzemplarz" dziecka Ci się trafi.
Jeśli mieszkasz w większym mieście warto poszukać jakiegoś wsparcia, np. na grupie dla mam często pojawiają się posty, że jakaś samotna mama szuka przyjaciółki. Ja poznałam kilka koleżanek na spotted mojego miasta. Są też różne warsztaty, grupy wsparcia dla rodziców lub nawet samotnych mam, ładnie nazywanych teraz samodzielnymi. Sama korzystam z tych opcji, warto otaczać się ludźmi żeby nie zwariować z samotności i mieć po prostu pomoc.

Mieszkam w Szczecinie. Jeśli chodzi o przeprowadzkę to w grę wchodzi tylko pozostawienie wszystkiego i przeprowadzenie się do rodziców ale nie chcę. Wiem, że nie będzie mi łatwo ale mama pewnie na kilka tygodni by do mnie przyjechała, później bratowa, na miejscu mam kilka zaufanych koleżanek które też mi pomogą. Wiem, że będzie mi cholernie ciężko, mam tego świadomość ale mimo wszystko wierzę że dam radę. Rodzicom jeszcze nie powiedziałam bo to dopiero koniec 4 tygodnia ciąży. Czekam na pierwszą wizytę u ginekologa. Kazali mi się uzbroić w cierpliwość i przyjść na badanie USG za dwa tygodnie. To też jest dla mnie ciężkie bo na codzień pracuje jako nauczyciel wychowania przedszkolnego. Boje się trochę wirusów, zarazków... Zwłaszcza bostonki czy różyczki. Myślę, czy nie iść do ginekologa za tydzień i nie poprosić o zwolnienie. Ale szczerze mówiąc nie wiem czy mi dadzą je tak szybko.