Czy ktoś z was wyszedł z depresji i/lub zaburzeń lękowych dzięki terap - Netkobiety.pl

Czy ktoś z was wyszedł z depresji i/lub zaburzeń lękowych dzięki terapii psychodynamicznej? Pytam, bo dziś trafiłam na stwierdzenie pewnego superwizora w internecie że terapia psychodynamiczna nie jest od leczenia depresji i zaburzeń lękowych, tylko zaburzeń osobowości, a depresję oraz zaburzenia lękowe powinno się leczyć terapią poznawczo-behawioralną

Myślę, że jeśli jesteś w terapii i czujesz że nie przynosi to oczekiwanych przez ciebie skutków powinnaś podniesć to na spotkaniu.
Niektóre nurty są lepsze od pozostałych w konkretnych przypadkach, ale ciągłe zmienianie terapeutów i zbyt szybkie zniechecanie się może przynieść więcej szkody niż pozytku. Bardzo dobry terapeuta psychodynamiczny może okazać się lepszy niż niedoswiadczony terapeuta CBT. Większość terapeutów zna kilka nurtów terapeutycznych i dostosowuje narzędzia do konkretnego pacjenta.

Z czego wynika to pytanie? Dlaczego się nad tym zastanawiasz?

Po pierwsze, zdiagnozuj się poprawnie, jakieś MMPI 2 czy coś. Po drugie, holistyczne podejście do zdrowia, tak jak koleżanka wyżej napisała. Dieta, nawodnienie, ruch, każdy wie a mało kto praktykuje. Jak się uprzesz to i z nadciśnienia możesz wyjść bez leków (znam przypadek) Najpierw stwórz instrukcję obsługi do siebie a potem złóż się od początku i przestrzegaj zaleceń. Przez 60 dni poprawiaj higienę życia, nawet się do tego zmuszaj, większość zaburzeń psychicznych jest spowodowane tym że trzymamy to co szkodliwe a ignorujemy to co korzystne, jak się oparzysz to wiesz żeby nie dotykać gorącego piekarnika ale jak żresz chemię i wchodzisz w toksyczne związki ect. to nie wiesz że to szkodliwe bo nie masz natychmiastowej reakcji tylko haj dopaminowy. Cały sekret to rozróżniać "złe" nawyki i traktować wszelkie zaburzenia jako drogowskaz w którą stronę nie iść. (nie dotyczy zaburzeń o podłożu biologicznym)

Jesteś smutny - weź tabletkę  na poprawę nastroju i od razu będziesz wesoły.
.

Agnes76 napisał/a:

Albo rusz cztery litery i poszukaj miejsca na spacery.
Zacznij gotować z  prostych, naturalnych produktów, a wszystkie gotowce zawierające konserwanty, wypełniacze, wzmacniacze smaku i zapachu zostaw na półce w sklepie. Nie dość, że płacisz 3 razy więcej za jedzenie to jeszcze nie masz kontroli co znajduje się w środku. Trzeba się liczyć z tym, że producenci obniżając koszty produkty używają najtańszych i najgorszych tłuszczy czy wypełniaczy.
Zacznij dbać o kontakty ze znajomymi, koleżankami, sąsiadami. Staraj się być użyteczna, pomocna, miła. Znajomi i przyjaciele to nasza grupa pierwszego wsparcia. Nie każdemu trzeba się zaraz spowiadać ze wszystkich grzechów czy zdradzać największe tajemnice, niemniej w trudnych chwilach dobrze spotkać się, porozmawiać, razem wyjść do kina czy zorganizować sobie jakąś rozrywkę.
Jeśli chłopak/partner jest jedyną bliską osobą w życiu, to jego utrata sprawia, że wali się cały świat, bo nie zostaje nic.
Jeśli masz rodzeństwo czy  kuzynostwo spotkaj się, porozmawiaj, miło spędź czas. Ważne jest abyś nie czuła się osamotniona, bo to jest największym problemem po rozstaniu.

Agnes, to nie działa. Tzn działa do pewnego stopnia, ale w sytuacjach stresowych ciało jest juz tak wytrenowane, ze objawy powracają automatycznie i nie znikną z powodu rozmów ze znajomymi czy rodziną (która nona bene potrafi ładnie wywołac właśnie te objawy, ale to rodzina).
I jak pisałam, może to jest dobre dla osob, które nerwicy nabawiły się w życiu dorosłym, po jakiś cięższych okresach, wtedy, powiedzialabym, ze jest nadzieja i mozesz się wyleczyć.
Jak masz to od dziecka - wyleczenie nie wiem, czy jest możliwe, bo nie znasz siebie żyjącej bez tych objawów, one sa jakby w twojej osobowości  czy jak to nazwać.
Co innego jak ktoś ma 25 czy 35 lat, zapada na nerwicę, ale pamięta lata, jak to było bez tych objawów. Jeśli miałeś je jako małe dziecko, praktycznie nie pamiętasz czasu, kiedy ich nie miałeś, więc nie ma się za bardzo do czegos odnieść. Obrazowo: Jak ktoś się urodzi bez nogi albo straci ją w wieku 4 lat - on sie niejako do tego przyzwyczaja, bo zawsze tak miał. Inaczej jest, jak ktos straci noge w wieku 30 lat - wtedy jest całkiem inna sytuacja,

Czy chciałabym, abym się myliła w swojej teorii - tak, chciałabym, dałoby mi to pewną nadzieję.

rossanka napisał/a:

Agnes76 napisał/a:

Albo rusz cztery litery i poszukaj miejsca na spacery.
Zacznij gotować z  prostych, naturalnych produktów, a wszystkie gotowce zawierające konserwanty, wypełniacze, wzmacniacze smaku i zapachu zostaw na półce w sklepie. Nie dość, że płacisz 3 razy więcej za jedzenie to jeszcze nie masz kontroli co znajduje się w środku. Trzeba się liczyć z tym, że producenci obniżając koszty produkty używają najtańszych i najgorszych tłuszczy czy wypełniaczy.
Zacznij dbać o kontakty ze znajomymi, koleżankami, sąsiadami. Staraj się być użyteczna, pomocna, miła. Znajomi i przyjaciele to nasza grupa pierwszego wsparcia. Nie każdemu trzeba się zaraz spowiadać ze wszystkich grzechów czy zdradzać największe tajemnice, niemniej w trudnych chwilach dobrze spotkać się, porozmawiać, razem wyjść do kina czy zorganizować sobie jakąś rozrywkę.
Jeśli chłopak/partner jest jedyną bliską osobą w życiu, to jego utrata sprawia, że wali się cały świat, bo nie zostaje nic.
Jeśli masz rodzeństwo czy  kuzynostwo spotkaj się, porozmawiaj, miło spędź czas. Ważne jest abyś nie czuła się osamotniona, bo to jest największym problemem po rozstaniu.

Agnes, to nie działa. Tzn działa do pewnego stopnia, ale w sytuacjach stresowych ciało jest juz tak wytrenowane, ze objawy powracają automatycznie i nie znikną z powodu rozmów ze znajomymi czy rodziną (która nona bene potrafi ładnie wywołac właśnie te objawy, ale to rodzina).
I jak pisałam, może to jest dobre dla osob, które nerwicy nabawiły się w życiu dorosłym, po jakiś cięższych okresach, wtedy, powiedzialabym, ze jest nadzieja i mozesz się wyleczyć.
Jak masz to od dziecka - wyleczenie nie wiem, czy jest możliwe, bo nie znasz siebie żyjącej bez tych objawów, one sa jakby w twojej osobowości  czy jak to nazwać.
Co innego jak ktoś ma 25 czy 35 lat, zapada na nerwicę, ale pamięta lata, jak to było bez tych objawów. Jeśli miałeś je jako małe dziecko, praktycznie nie pamiętasz czasu, kiedy ich nie miałeś, więc nie ma się za bardzo do czegos odnieść. Obrazowo: Jak ktoś się urodzi bez nogi albo straci ją w wieku 4 lat - on sie niejako do tego przyzwyczaja, bo zawsze tak miał. Inaczej jest, jak ktos straci noge w wieku 30 lat - wtedy jest całkiem inna sytuacja,

Czy chciałabym, abym się myliła w swojej teorii - tak, chciałabym, dałoby mi to pewną nadzieję.

Bo właśnie o wytrenowanie chodzi, bez automatycznych reakcji nie próbowała byś omijać drzewa na drodze jadąc autem. Trening powinien trwać wykładniczo w stosunku do "zaburzeń". Po drugie, często jest tak że myślisz że jesteś w złej sytuacji dopóki nie spotka Cię gorsza, w tych czasach trudno ocenić co powinno być trybem domyślnym a jeszcze trudniej jak jest się aktywnym użytkownikiem instagrama. Zaburzenia lękowe (chyba) polegają na tym że są jakieś mikro myśli które uwalniają już nie taki mikro lęk. Przez ekspozycję na stresor starasz się "utwierdzić" że wychodząc z domu bez wody z cukrem nie mdlejesz, albo celowo próbujesz wywołać omdlenie ale Ci nie wychodzi i budujesz pozytywny przekonanie. Kiedyś byłem u psychiatry z powodu bezsenności, bez wywiadu przepisał mi leki dodając "Ludzie w stanach biorą to profilaktycznie przy zmianie pracy albo przeprowadzkach" jak cukierki . Leki powinny być napędem jak nie możesz nawet umyć zębów, reszta to wysiłek. Też lubię jeść chrupki i oglądać netflixa bo jest to łatwe, ale też wiem że pieniądze nie lecą z nieba a ja mam duże potrzeby. Do ciężkiej pracy można się przyzwyczaić, do obciętej nogi można się przyzwyczaić, najważniejsze to mieć z tyłu głowy to że początkowa niechęć do wykonywania trudnych rzeczy z czasem mija i się adoptuje (zwiększona tolerancja). 90% zazwyczaj odpada po miesiącu, dlatego 10% ludzi posiada tyle pieniędzy co pozostałe 90%. I ta zasada tyczy się wszystkiego i jest uniwersalna, od zaburzeń po związki.

rossanka napisał/a:

Psycholog Na Niby napisał/a:

Bo właśnie o wytrenowanie chodzi, bez automatycznych reakcji nie próbowała byś omijać drzewa na drodze jadąc autem. Trening powinien trwać wykładniczo w stosunku do "zaburzeń". Po drugie, często jest tak że myślisz że jesteś w złej sytuacji dopóki nie spotka Cię gorsza, w tych czasach trudno ocenić co powinno być trybem domyślnym a jeszcze trudniej jak jest się aktywnym użytkownikiem instagrama. Zaburzenia lękowe (chyba) polegają na tym że są jakieś mikro myśli które uwalniają już nie taki mikro lęk. Przez ekspozycję na stresor starasz się "utwierdzić" że wychodząc z domu bez wody z cukrem nie mdlejesz, albo celowo próbujesz wywołać omdlenie ale Ci nie wychodzi i budujesz pozytywny przekonanie. Kiedyś byłem u psychiatry z powodu bezsenności, bez wywiadu przepisał mi leki dodając "Ludzie w stanach biorą to profilaktycznie przy zmianie pracy albo przeprowadzkach" jak cukierki . Leki powinny być napędem jak nie możesz nawet umyć zębów, reszta to wysiłek. Też lubię jeść chrupki i oglądać netflixa bo jest to łatwe, ale też wiem że pieniądze nie lecą z nieba a ja mam duże potrzeby. Do ciężkiej pracy można się przyzwyczaić, do obciętej nogi można się przyzwyczaić, najważniejsze to mieć z tyłu głowy to że początkowa niechęć do wykonywania trudnych rzeczy z czasem mija i się adoptuje (zwiększona tolerancja). 90% zazwyczaj odpada po miesiącu, dlatego 10% ludzi posiada tyle pieniędzy co pozostałe 90%. I ta zasada tyczy się wszystkiego i jest uniwersalna, od zaburzeń po związki.

Nie o tym pisałam, nie o sytuacjach typu boisz się  prowadzić auto ale przezwyciezasz strach jeżdżąc najpierw po parkingu, potem po wsi, po miasteczku aż na końcu po centrum wielkiego miasta. Stopniowo. To wiem, może jeszcze nie w 100 procentach, ale dużo rzeczy potrafię, potrafiłam tak przezwyciężać, nawet jak miałam te 14 kat. Inaczej chyba żadnej szkolybtm nie skończyła, nie zrobiła prawa jazdy i nie poszła do pracy. Z tego co pamiętam, byłam dość świadomą osobą I pracowałam nad swoim charakterem już jako 14 latka właśnie, pojęcia nie mam, skąd mi się wtedy to wzięło. Inna sprawa, że dużo rzeczy zrobiłam po prostu źle, ake wtedy o tym nie wiedziałam.
Chodziło mi o duży stres, w bardzo stresujących sytuacjach typu śmierć w rodzinie, samobójstwo, choroba i tym podobne. Jak sobie wtedy radzić ze stresem? Odbija się to bardzo na ciele i funkcjonowaniu.
I jak zmienić negatywne myślenie, bo mam wrażenie, że kluczową rolę odgrywają tu doświadczenia.

No cóz.. przy grubym kalibrze to pewnie akceptacja i szukanie sensu w cierpieniu. Poczytaj coś z Victora Frankla. Ja osobiście często stosuję zasadę niegrzebania w sobie, nie analizowania siebie bo czasem im dłużej się zastanawiam nad sobą tym gorzej się czuję. Ponoć najbardziej nieszczęśliwymi ludźmi są Ci którzy ciągle zastanawiają się jaki jest sens życia i czy są szczęśliwi. Kieruj myśli do zewnątrz a nie wewnątrz, możesz to robić działaniami, szydełkuj czy coś. Samoświadomość to żadna cnota w dzisiejszych czasach. A co do stresu to nudne techniki relaksacyjne, mindfulness ect. Na mnie to nie działa, ale mi jest dobrze tak jak jest, stres to część mojej osobowości, cierpię jednie psychosomatycznie z tego powodu. Po porostu nie daję sobie czasu na to żeby zastanawiać się czy jestem szczęsliwy, bo co jeżeli najdą mnie wątpliwości? Pozytywnym efektem ubocznym tego jest to że nie musze się martwić o wygląd i sferę materialną bo ciągle coś robię, często nawet na wyrost. Kto normalny chodzi z poziomicą i sprawdza czy meble stoją równo?