Cześć, ciekawe forum - Netkobiety.pl

Źle napisałem bo wiem co się dzieje ale nie wiem dlaczego i po co to się dzieje. Jakich zmian trzeba aby utrzymać związek? I czy po tylu latach jest sens ten związek ratować. Co ciekawe bez zdrad. Po prostu zmiana zachowań. Sprawa byłaby jasna gdyby nie nastolatek, któremu potrzebna jest rodzina bo ma nasrane w głowie i raczej nieporozumienia rodziców w tym mu nie pomagają. Co jest najważniejsze dla kobiety która skończyła 50 lat. Ja ciągle patrzę na nią i widzę taką jaką poznałem 20 lat temu. Dlatego denerwuje mnie to że nie bardzo rozumiem co się dzieje.

Normalnie nic specjalnego nie powinno się dziać, więc nie pytaj o kobiety, tylko o swoją partnerkę.

Jeśli nie wiesz co się dzieje, to pewnie ma kochanka.

Musiałbyś coś więcej napisać.

Problemy zaczęły się gdy nasze dziecko zaczęło dojrzewać. Odwaliło mu całkiem. Wszystko ważne oprócz nauki gdy wcześniej miał świetne wyniki. Od tego zaczęły się awantury w domu. Kłótnie, wrzaski. W pewnej chwili usłyszałem że to moja wina. Wyprowadziłem się z domu i było tylko gorzej. Zajmowałem się tym czym mogłem się zajmować po pracy. Przyłączałem się także do zamęczania dziecka. Wewnętrznie czułem i czuję że to chwilowe bo w głowie ma sieczkę zamiast rozumku. I że to minie za jakiś czas. Taką mam nadzieję. Ale słyszałem że wszystkie problemy to moja wina. To ja jestem winien kiepskim stopniom i wszystkiemu pozostałemu. Zniknęła wszelka czułość, wesołość, dotyk, rozmowy. Żona uciekła w oglądanie wieczorem telewizji i głupot z FB na telefonie. Czuję że jesteśmy bardzo daleko. Nie jesteśmy jakimiś gwiazdami. Oboje mamy nadwagę z którą próbujemy ze słabym skutkiem walczyć od lat. Choć o tym wiem to mnie się ona podoba bo jak napisałem jakoś w mojej głowie nie zmieniła się od czasu poznania. Ale odpycha mnie strasznie. A ja popełniam wszelkie możliwe błędy. Pokazuję jej że mi zależy, że się staram, próbuję rozmawiać (bez skutku) o wszystkim. Nie wiem czy ma kochanka. Nie zauważyłem aby gdzieś się z telefonem ukrywała. Zresztą nie sprawdzałem go. Po prostu nie wiem czy to wszystko to jakieś niespełnione nadzieje związane z młodym czy chęć zmiany faceta bo na pewno mam wady. Mój syn też nauczył się że jak matka z rana ma kiepski humor to trzeba najlepiej iść z domu i nie wchodzić jej w drogę. Ale to jest takie beznadziejnie głupie. Z powodu tego że ktoś z rana wstanie lewą nogą pozostali mają się dostosowywać. Czuję też że oddalam się od niej choć nie chcę. Nie chcę nikogo poznawać. Nie interesują mnie inne kobiety. Ale takie życie jest po prostu do dupy. Moja praca obrywa bo jestem lekko rozdygotany, syn oddala się od rodziców którzy byli dla siebie czuli. I dlatego chciałbym to zrozumieć.

Zrobiłeś duży błąd, że jak były problemy z synem, wyprowadziłeś się, zamiast odwrotnie, bardziej się nim zająć.
Teraz on powinien być najważniejszy, zawiodłeś jako ojciec i o to żona ma pretensje.
Może najpierw zrozum swojego syna, co to znaczy, że przyłączałeś się do jego zamęczania?

Z tego co teraz piszesz, wynika, że żona może mieć jakieś stany nerwicowo depresyjne.

Zawaliłeś i siebie też nie potrafisz zrozumieć...

To że robię coś w domu to jestem cipą? Jak gniazdko nie działa albo instalacja alarmowa się popsuje to to naprawiam. Podobnie inne rzeczy. Ale masz rację. Pod jednym względem jestem cipą. Nie lubię socialmediów. Nie korzystam z FB, Instagrama czy innych dobrodziejstw dzisiejszego świata. Pomimo tego że potrafiłbym sam postawić takie portale bo pracuję w branży IT. Ale mam inne priorytety. Dla mnie ludzie to nie liczba znajomych na FB tylko ci z którymi rozmawiam. Pokazywanie zdjęć zrobionej jajecznicy i czekanie na lajki to wykracza u mnie poza minimum sensu. Nie upubliczniam żadnych swoich zdjęć. Ale nie mam problemu gdy robią to inni. Ja po prostu taki jestem. I to też nikomu nie przeszkadza. Wie że jak chce do mnie coś wysłać to robi to via e-mail. Każde pokolenie ma swoje priorytety. Kiedyś pracowałem przez chwilę w "młodym i zgranym zespole". Nigdy wcześniej nie widziałem takiej liczby zakłamanych i zawistnych ludków którzy mówią wyłącznie o imprezach i spotkaniach. Godzinami siedzą w smartfonach przesyłając sobie głupoty. Po prostu przestałem tam pracować i pracuję dla siebie. Nikogo nigdy publicznie nie krytykuję. Po prostu oceniam dla siebie. I albo utrzymuję z daną osobą kontakt albo nie. Gratuluję że jesteś piękną kobietą i nie żałuję Twoich małych piersi bo ktoś kiedyś powiedział że "większe za młodu, dłuższe na starość".

wiesz co? Jeden mówił że nikt mu nie wmówi że czarne to czarne a białe to białe. Czy jak ktoś nie lubi się kłócić to od razu jest pantoflarzem? Sporo czytałem na temat związków międzyludzkich bo jestem trochę zerojedynkowy i uważam że jeżeli coś się dzieje to należy zrozumieć przyczynę. Masz jednak rację z jednym. Według Twoich standardów jestem pantoflarzem. Moja żona przez wiele lat zarabiała więcej ode mnie i często mi to wypominała. To pantoflarskie. Z drugiej strony nie było nic czego bym nie załatwił, zrobił i połowa naszego życia funkcjonuje dlatego że ktoś o to dba. I pewnie dlatego że nie lubię się kłócić to też jestem pantoflarzem. Może tak. Ale gdzieś przeczytałem że każdy musi kiedyś wyrzucić z siebie całą złą energię. Ja nie muszę ale przyjmowałem to często latami na klatę. Dlaczego? Bo widziałem że po tym żonie było czasem głupio ale była spokojniejsza i traktowałem to jako pewną formę oparcia którą trzeba okazywać osobie którą się kocha. Oczywiście nie robiąc z siebie chłopca do bicia bo granice są zawsze. Więc nie widzę nic złego w tym aby być pantoflarzem wtedy kiedy wymaga tego dobro rodziny. Ale w pewnej chwili to wszystko wymknęło się spod kontroli i mleko się wylało. Jest źle i nie wiem co zrobić. A życie trwa dalej. I parę osób mogłoby być szczęśliwe ale nie potrafi wspólnie ustalić jak to zrobić. Wiele razy proponowałem jakąś terapię ale bezskutecznie.

Nie jest to jakaś nowość, że za wszystko co złe, jest winny mąż. Nawet gdyby ciebie zdradzała, to też ty byłbyś temu winny. Życie.

A czego oczekiwałeś po tej wyprowadzce? Liczyłeś, że będzie prosić, żebyś wrócił? Wyprowadzka z zasady nie jest dobrym pomysłem - ani jako szantaż emocjonalny, ani jako forma ucieczki, bo problemy od tego raczej się nie rozwiązują.

P.S.
Szkoda Twojej energii na odpisywanie Delphine2, zerknij w jej posty, to będziesz wiedział dlaczego.