Odbudowanie wlasnej wartosci - - Netkobiety.pl

Jakby mi kobieta wyjechała z takim tekstem, to kazałbym jej wypierdalać.

W związku są DWIE osoby. A nie tylko jedna.

Jesteś po prostu ultra toksyczną egocentryczką. Ciesz się, że w ogóle kogokolwiek masz i że on z tobą wytrzymuje, chociaż patrząc na to, że wylądował na antydepresantach, to tak średnio się trzyma. Oby zmądrzał i znalazł sobie kogoś normalnego....

Wiele problemow w dziecinstwie przeklada sie na dorosle zycie

Absolutnie nie ciagla. To zaczelo sie tylko niedawno gdy moje zaufanie zostalo zburzone.
Wczesniej nie mialam takich natretnych mysli, jednak mysle ze to byc moze dlatego,ze moj prtner byl tak bardzo oddany.

Topik nie mial nakierowac na problemy mojego partnera, tylko moje zaburzone poczucie wlasnej wartosci. Ja potrzebuje to odbudowac dla siebie, a co za tym idzie (z tego co czytalam) pomoze to w zwiazku. jesli kazde z nas bedzie umialo przezwyciezyc ze swoimi problemami (z pomoca drugiego partnera) wtedy zwiazek bedzie szczesliwszy.

Ze wzgledu na to,ze on nie czuje sie najsilniejszy w tym momemncie ja nie chce dorzucac moich slabosci bo wtedy nie bedzie mogl sie skupic na swoim zdrowiu.

Dlatego pisze tutaj i ide do psychologa,

Tak, to prawda wczesniej mowil,ze czuje sie zagubiony. Nie wiem czy wspomnialam w pierwszym wpisie ale to nie tylko ja. problemy z corka z poprzedniego zwiazku, praca noi pewnie tez ja gdzies do tego.

Ja swoja prace na pewno wykonam.

natomiast czytajac duzo artykulow, jego zachowanie troszke przypomina mi kryzys wieku sredniego. Ale tak jak wczesniej napisalam,chce zmienic siebie dla siebie i dla dobra zwiazku.

Troche jestem w szoku po tych odpowiedziach, nie powiem. Ale napisalam na forum publiczne wiec bede rozwazac kazda wiadomosc.

Zaczynam sie czuc bardziej winna niz wczesniej. Rozpoznaje moj udzial w tym calym balaganie ale nie wezme na siebie calej winy.

jesli kolejny step to proba odbudowania silniejszej relacji, jak do tego podejsc. nie chce sie narzucac ale chce zeby wiedzial,ze moze na mnie liczyc.

Gdyby znał twojego faceta, to kazał bym mu zwiewać gdzie pieprz rośnie.
Jesteś toksyczna, dosłownie  człowiek bluszcz który owija sie w koło i zabiera całe słonce.
Twój facet, PRZEZ CIEBIE wylądował na antydepresantach.
Nic dziwnego, skoro przez te 5 lat waszego związku on był dawca, a ty biorcą
On ciągle dawał i dawał, a ty ciągle brałaś i brałaś.
I ciągle było ci mało.
Rada: najpierw robi sie porządek ze swoja głowa, a dopiero potem wchodzi sie w relacje.
Jeżeli ten człowiek cokolwiek dla ciebie znaczy (choć szczerze wątpię) to idź przeproś go na kolanach za to co mu zrobiłaś i zerwij z nim.
Daj mu spokój.

Tamirra

Częściowo. Zawsze tak było ze musiałam byc w związku. I najlepiej gdy on kochał bardziej bo to mi pomagało uwierzyć ze jestem czegoś warta.

Zdaje sobie sprawę, ze to nie jest zdrowe i muszę to zmienić. Bardzo chce zeby był szczesliwy i ja tez chce byc szczęśliwa wiec będę nas sobą pracowac.

Może pozwolisz aż on sam zdecyduje?

Oby nie skończył jak dziś jeden z dwunastu:
https://www.mp.pl/pacjent/psychiatria/a … io-15-osob

Życie z toksyczną osobą to nic przyjemnego.

Chyba dobrze zidentyfikowałem toksyka.

A coż to za farmazony? Przecież dziewucha wyraźnie napisała, ze lubi jak to facet bardziej się stara i więcej wkładał w związek. To jakie to 'kochanie za bardzo' ? Cała ich relacja opiera się na tym, że ona tylko woła "wincyj!", a typ lata z wywieszonym językiem na około niej.

Nie da się być osobą, która z jednej strony uzależnia własne poczucie wartości od zaangażowania i starań partnera i wymaga 100% uwagi, a przy tym wspierać w czymkolwiek. Bo to kończy się kłótniami i spiną, bo z jednej strony zachęcasz, żeby miał hobby, a jak tylko sobie znalazł, to zaczęłaś robić anse i problemy, że nie poświęca ci tyle czasu, co twoim zdaniem powinien. Albo trzepiesz mu korespondencję, bo miał czelność odezwać się do jakiejś babki.

Z tego co opisałaś, to największym problem twojego faceta, jesteś obecnie ty. Bo to twój egoizm i egocentryzm oraz brak pewności (nie tylko siebie) napędza jego lęki i spaczenia wyniesione jeszcze z czasów dzieciństwa.

Rozumiem co masz na mysli. Ale nie jestem ksiezniczka i nie zawsze wszytsko jest po mojej mysli wbrew temu co byc moze wysnules z moich pierwszych wiadomosci.

Sytuacje byly rozne w ciagu tych lat i tak ja tez wspieralam partnera gdy trzeba bylo. Natomiast masz racje jesli chodzi o to hobby ze ja zawsze mu mowilam,zeby sobie cos znalazl a teraz za duzo czasu to zabiera to mi sie nie podoba.

Juz biegne z wytlumaczeniem i powiem ze on tez przyznal,ze troche sie za bardzo w to zaabsorbowal i ze musi znalezc balans tak,zeby zycie rodzinne nie ucierpialo.

jako pierwszy krok zapytal czy z nim pojade na zjazd za jakis czas (oczywiscie na wszystkie nie bede jezdzic bo to jego czas i jego hobby) ale chce mi pokazac ten caly "buzz" zwiazany z autami.

wiec jesli mialabym tak wszystko do kupy zgarnac to tak jakby 50% jego czasu teraz bylo zabrane przez jego hobby, wiec we mnie zapalila sie ta  lampka gdzie sobie zaczelam myslec jesten nic nie warta bo swoje zainteresowanie przeniosl na auta.
I stad moje poczucie upadlo znowu, ale chce to naprawic. Chce zeby on mogl swobodnie cieszyc zie ze swojego hobby i nie chce czuc sie zagrozona ani przez to ani przez plec przeciwna ktora na pewno pojawia i bedzie sie pojawiac na zjazdach.

Niepotrzebnie napadasz tu na autorkę. Przecież nikt jej partnera nie zmusza do związku z nią.
Tutaj mamy do czynienia z przysłowiowym spotkaniem biedy z nędzą. Zarówno ona, jak i on mają poważne braki wyniesione z dzieciństwa, które dają o sobie znać w ich relacji.
U niej widać jak na dłoni to, co zostało zresztą zdiagnozowane przez nią, czyli niskie poczucie własnej wartości. Bo jak ktoś ceni siebie wystarczająco, to nie potrzebuje nieustannych dowodów zainteresowania i troski ze strony partnera.
Dobrze, że autorka to już zdiagnozowała i chce nad tym pracować ze specjalistą. Nie bardzo rozumiem, czego ona tutaj szuka, skoro ma już plan, jak działać, czy może ona myśli, że anonimowi userzy forum będą bardziej kompetentni niż ktoś wyuczony w tym kierunku, ale mniejsza z tym.
Natomiast jej facet też ma spore braki, skoro wydaje mu się, że na miłość musi sobie zasłużyć. Jak by miał za grosz poczucia własnej wartości, to związałby się z kimś, kto nie potrzebuje, żeby mu wciąż udowadniać swoje uczucia. Ale to nie dla niego. Podejrzewam, że partner autorki nawet jakby spotkał taką zwyczajna, spokojną miłość, gdzie nie trzeba się starać i udowadniać swojego uczucia, to wzgardziłby taką relacją, bo on sam potrzebuje dostarczać ciągłych dowodów uczuć, nawet jeśli chwilami go to męczy.

I tak najpewniej, jeśli autorce uda się zbudować poczucie własnej wartości i przestanie oczekiwać, że partner będzie skakał przez płonące obręcze, to ten związek się rozpadnie, bo brak wymagań autorki rozwali ten ich układzik.

Po prostu piszę to, co widzę. Zapewne i masz rację, że to związek bidy z nędzą.

No przecież o to w forum chodzi. Opisujesz swój problem i oczekujesz, że ktoś wyciągnie wnioski z danej sytuacji i przedstawi ci rozwiązanie problemu.

Głaskanie po główce jeszcze nikomu nie pomogło. Bo to tylko utwierdza na okopanym stanowisku. To co faktycznie może pomóc, to krytyka, bo tylko ona zmusza do pracy nad sobą. A ty musisz udac się do psychiatry i psychologa, bo potrzebne ci są leki i dobra terapia.

M.in przez twoje podejście, twój partner tak się zagubił, że wylądował na psychotropach, a ty masz takie odpały, że trzepiesz mu telefon, żeby wszystko sprawdzić i twierdzisz, ze leków nie potrzebujesz? Deklaracja na tyle odważna, co głupia.

Pominę swojej odpowedzi co napisałaś, podkreślę sam problem "Odbudowanie wlasnej wartosci" jest istotne.
Problem jesteś  zależna od innych, co mówią robią jak się zachowują.

Moja rada była niezależna od innych, budując grunt sama dla siebie, na którym stoisz, wtrącanie innych jest ich problem.

Psycholog  bardziej  udzieli pomocy. Zdrowe podejście ułatwi  rozwiązanie problemów, jak jesteś podatna od innych ( nie koniecznie zdrowych, stan będzie się pogarszać.)

nade123 - masz w otoczeniu kogos na kogo dobrym zdaniu Ci zalezy ale czujesz, ze sie nie sprawdzasz?
Moze czujesz, ze twoj partner Cie tak wspieral a Ty go zawodzisz ciagle potrzebujac jego uwagi -> przez co czujesz, ze jestes tylko problemem -> przez co potrzebujesz kolejnych zapewnien i uwagi (co tworzy petle)?