Samotność na emigracji - nie ma tam takich jak ja - Netkobiety.pl

Wiele lat spędziłem na emigracji i miałem podobne doświadczenia.  Rozwiązanie?  Albo zmienić profil działalności żeby trafić do wielkich włoskich miast w których tętni życie kulturalne, albo wrócić do Polski, jakoś przełknąć kilkukrotną obniżkę wynagrodzenia, za to mieć bogate życie kulturalne i duchowe. 

Też kiedyś na wiele lat wylądowałem za granicą na pustyni kulturalnej i to był dla mnie bardzo smutny okres (mimo że pełen niesamowitych sukcesów zawodowych).  Jeżeli planujesz zostać za granicą, to zakuwaj język, bo jest on ABSOLUTNĄ PODSTAWĄ.  Znałem język na poziomie C2 i to naprawdę ułatwiało życie, widziałem wyraźnie że byłem zupełnie, ale to zupełnie inaczej postrzegany i traktowany niż pozostali polscy imigranci ze średnią lub słabą znajomością języka.

double

"Chodzi o żarty, skróty myślowe, konteksty kulturowe..."

"To jest największe wyzwanie.  Sam po dłuuuugich latach ciężkiej pracy doszedłem do rozumienia żartów o różnch konotacjach (a nawet tworzenia własnych, specyficznych dla języka i kultury), bawienia się językiem, ale murem nie do przeskoczenia okazała się znajomość realiów w jakich dorastali rozmówcy - specyfiki ich szkoły, kojarzenia szerokiego grona różnych osobowości telewizyjnych, programów które każdy oglądał 20, 30, czy 40 lat temu, popularnych przedmiotów, które każdy kiedyś miał, sieci sklepów, które już od 20 lat nie istnieją, itd.  Bez wychowania się w danym kraju nie pozna się miliona takich drobiazgów, które często powtarzają się w rozmowach"

Dokładnie tak! Nie tak dawno robiłam tam kurs, kilkudniowy sportowy, w mojej grupie był jakiś slynny DJ (że znają go dosłownie pokolenia) i jak się wszyscy dowiedzieli to w ogóle dynamika całej grupy się zmieniła, mnóstwo uwagi kierowano na niego, a ja zupełnie nie mogłam tego wszystkiego wyłapać.... Tych kontekstów chyba nie da się przejść... w każdym razie ja nie mam pojęcia jak to zrobic.

Dzięki, wezmę sobie do serca pracę nad akcetem, słucham sporo muzyki włoskiej i powtarzam teksty, zakładam, że to automatyzuję.

Do niedawna miałam wrażenie, że takie życie między dwoma miejscami/ kulturami mnie rozwija. Ale już to przeszło, rozejrzałam sie wokół i zdałam sobie sprawę, że mimo lat spędzonych na uniwersytecie to pracuję z prostymi ludźmi, których nie interesują moje intelektualne i abstarakcyjne dyskursy... Także zaczęłam czuć, że się cofam. Tamtejsza praca w szkoleniach sportowych daje satysfakcję, zarobek i co najważniejsze - szacunek, także będzie mi bardzo ciężko z tego zrezygnować.  Ale drugą połowę roku będę chciała spędzać na zajęciu bardziej rozwijającym intelektualnie lub w jakikolwiek wykorzystującym moje uniwersyteckie zaplecze, czuję że obecnie zupełnie to zaniedbalam. W to lato, pracując w prostych pracach, bezkwalifikacji (restauracja, wypożyczalnia) to czułam, że deptam ten cały mój dyplom i zaprzepaszczam trud, wysiłek i finansowe, które na to poszły....