To już chyba koniec - Netkobiety.pl

Z tym, że niepotrzebnie zakładasz nowy wątek.
Wszystko masz na własne życzenie.
Powiniście się rozstać, bo nie widać nadziei na porozumienie. To musiało pęknąć.

Trzeba mieć nadzieje.
Nadzieje że facet wreszcie podejmie decyzje i weźmie rozwód.
Nadzieje że sad stanie na wysokości zadania i przydzieli opiekę na dzieckiem jemu.

Totalnie ZERO zdziwienia
Tez bym zrobiła to samo co twoj maz.
Przelało się

Wracają, aby przemeblować twarz.

To nie zołza, to zwyczajna kretynka.

Chodzisz na tą terapię, czy nie?

Gięłaś, gięłaś aż przegięłaś, bywa.
Mogłaś wcześniej starać się go nie stracić, jak ci wszyscy pisali w twoich poprzednich wątkach (po jakie licho zakładasz co chwilę wątek na wciąż jeden i ten sam temat?).
Niestety, ale od toksycznych osób się ucieka, więc twój mąż robi wreszcie to co powinien zrobić już dawno.

Dziękuję wszystkim za epitety w moim kierunku. Zasłużyłam sobie na to...

Mąż wrócił do domu, dla synka, po to żeby mieć z nim kontakt. Powiedział że między nami już nic nie ma i nie będzie. Nie zamierza mnie wyrzucać ani sam sie wyprowadzać z mieszkania dopoki nie podejmie ostatecznej decyzji odnoscie kontaktow z dzieckiem. Rozdzielił konta bankowe, zablokował dostępy, zmienił hasła do telefonów. Podzielił też arbitralnie koszta rachunków po połowie. Jedzenie każdy ma kupować sobie sam, prace domowe każdy sam. On będzie opłacał potrzeby dziecka. Śpi na kanapie, wszystkie swoje rzeczy zabrał z głównej szafy do salonu. Część wywiezie z czasem do rodzinnego domu. Nie rozmawiamy, a przynajmniej on się nie odzywa do mnie. Nie obchodzi go kompletnie, że non stop płaczę. Interesuje go tylko synek.

Zastanawiałam się czy nie zadzwonić do jego mamy z prośbą o pomoc, ale boję się, że to będzie jeszcze pogorszenie sytuacji. Rozmawiałam narazie z moją siostrą, doradziła, żebym albo wywaliła go z domu i odcięła od dziecka to sam zrozumie albo starała się go jakoś udobruchać. Nie ma mowy o tej pierwszej opcji, nie poradzę sobie bez niego. A z tą drugą opcja za bardzo nie wiem jak się zachować.
Ugotowałam dla nas obiad to nie zjdal. Po tym jak upralam jego ubrania, kupił sobie kosz zamykany na kod i w nim trzyma pranie. Próbowałam z nim kilka razy rozmawiać to albo mnie ignorował albo wychodził z domu. Ogólnie dużo teraz wychodzi z domu. Dziecko zasypia o 19.30 to już 10 minut później go nie ma. Wraca późno. Atmosfera w domu jest tragiczna.

Dziś przygotowałam dla niego obiad i list, w którym napisałam że jest dla mnie ważny i że go bardzo przepraszam. Zamierzam zostawić go dla niego i wyjść z malym na spacer. Wątpię żeby to podziałało ale warto spróbować.

Macie jakieś pomysły jak go do siebie powtórnie przekonać? Muszę do niego jakoś dotrzeć w końcu, nie potrafię bez niego funkcjonować, nie chcę nawet myśleć co by było gdyby nie było go w moim życiu. Chyba bym sobie coś zrobiła...

autorko
odpowiem ci jako facet.
Ja dałbym sie przekonać za frytki z maca, a najlepiej te ziemniaczane łódeczki z sosem śmietanowym.
Spróbuj,idz kup mężowi i zostaw obok tego listu.
Przynajmniej tyle będzie miał dobrego z ciebie.

Zmienię się. Już zapisałam się na terapię. Tylko co z tego jak bez niego to to nie ma sensu kompletnie. Bo po co? Po to żeby dalej mnie nienawidził?

To z jakiej paki masz go wyrzucać z mieszkania?
Każda taka akcja działa na szkodę dla Ciebie, bo każda taka akcja, udokumentowana przez męża sprawia, że jest większe prawdopodobieństwo tego, że to on dostanie opiekę nad dzieckiem, a Ty będziesz płacić alimenty.

A na terapię to powinnaś iść dla siebie, a nie dla niego.
Dla niego to już jest rok za późno.

Ja nie chce go wyrzucać, to był pomysł siostry a nie mój.  Ja chcę żeby on został. Żeby powiedział że wszystko jest ok. Żeby było jak wcześniej. Nie wyobrażam sobie życia bez niego.

Jego matka to dobra kobietą, lubi mnie, na pewno mnie wysłucha i pomoże albo chociaż z nim porozmawia, żeby chociaż spróbował. Ale boję się do niej zadzwonić bo wielokrotnie do niego nagadywałam na jego matkę, może to tylko pogorszyć sytuację...

Ale Ty nie rozumiesz, że jesteś toksyczna?
Nie jest ok i nie będzie tak jak wcześniej, bo przeginałaś swoim zachowaniem i teraz przegięłaś tak, że to jest nie do odwrócenia. Facet wielokrotnie dawał Ci szansę, a Ty te szanse deptałaś swoim zachowaniem. Jak ma być ok, skoro Ty swojego zachowania nie zmieniasz, a to w Tobie jest problem? Żadne listy, żadne obiadki, żadne pranie nie zmieni tego, że on ma Cię po prostu dość, a jest z Tobą tylko ze względu na dziecko.

I nie, nie wypada Ci teraz dzwonić do jego matki. Choćby dlatego, że nie powiesz jej prawdy, czyli tego, że opierdzielałaś jej syna wielokrotnie, aż ten w końcu nie wytrzymał i ma Cię dość.

Trzeba się na kimś wyżyć. Jak mąż mądry, to zrobi wszystko, żeby zabrać dziecko, bo przecież kilka lat i furia Autorki właśnie na nim się będzie odbijać.

Johny być może Ty tak masz, ale spora część ludzi zmienia w swoim życiu wiele, aby samemu siebie coś osiągnąć i być szczęśliwym. Nie potrzeba koniecznie do tego drugiej osoby, bo w innym przypadku wyjdzie na to, że właściwie ta druga osoba jest Ci potrzebna niemal do wszystkiego. Nie zawsze zmiana dla kogoś oznacza szczęście dla nas, trzeba zachować umiar i być asertywnym, bo ślepe podążanie za kimś i jego potrzebami nie przyniesie nigdy niczego dobrego.

On już nie chce być z Tobą, z Ty dalej go męczysz obiadkami itp., a to przynosi odwrotny skutek. On Cię doskonale zna, możesz na rzęsach stawać... zniszczyłaś zaufanie, w jego oczach jesteś psychopatką.

Terapia za wiele Ci nie pomoże, bo zwojów mózgowych nie zmieni...

Ale (spelnianie swoich potrzeb) oznacza (krzywdzenie innych) czesciej niz jestesmy tego swiadomi.
Narcyzm charakteryzuje sie braniem od zycia tego co sie chce i nie ogladanie sie za siebie.

Przyklad masz w poscie powyzej:

Wieka zaspokoila swoja potrzebe zrzucenia na kogos innego negatywnych emocji, ktore w sobie nosi.
Czy widzi, ze te slowa krzywdza? Ze nie sa pomocne? Ze sa kwintesencja absurdu (bo mozg zmienia sie cale zycie)?

Niezaleznie od tego spriorytetyzowala ulzenie swoim stlumionym lekom zamiast pomoc osobie, ktora tej pomocy potrzebuje.

No i co z tego? Zrobiłaś aferę. Kolejną aferę.

Siostra mówi że nikt mi zabrać dziecka nie może. Nawet jakby miał dowody na to że jestem zrównoważona to nikt nie odbierze matce dziecka.

Nie zmienia to jednak faktu, że nie chcę rozwodu, nie chce żeby odchodził, po prostu zrobię wszystko, żeby naprawić sytuację.
Tak jak się spodziewałam mąż olał mój list, olał obiad. Bawi się z dzieckiem teraz. A ja beczę sama w sypialni...

Jestem taka beznadziejna, mam ochotę coś sobie zrobić...

Pokaz mi jedno badanie, z ktorego wynika to co napisalas.

Nie wszystko się da zmieniać dla siebie, ale myślę że takie fundamentalne podejście do życia, najważniejsze zasady,których człowiek się trzyma to należy wypracować i ewentualnie zmienić DLA SIEBIE.
Guma naciągnięta tylko dla kogoś po jakimś czasie i tak wystrzeli. I wszystko wróci "do normy".
Kilka lat temu byłam w nieudanym związku,małżeństwie, i pomimo tego, że to ex mąż zdradzał i oklamywal to ja też swoje błędy popełniłam.
Po rozstaniu ponad  4 lata byłam sama,miałam mnóstwo czasu na przemyślenia, analizę swojego zachowania i swoich błędów.
Teraz jestem w szczęśliwym małżeństwie i tym wnioskom, do których doszłam kilka lat temu,i na podstawie których zmieniłam w niektórych aspektach swoje podejście/ myślenie i też częściowo zachowanie hołduje do dzisiaj.
Myślę, że w jakimś stopniu mają one wpływ na harmonię w związku,który dziś tworzę z moim mężem.

Przyszłaś po radę bo poczułaś strach że on tak naprawdę. Dostałaś masę komentarzy że sama się o to prosiłaś.
Nie biczuj się już tak. Było minęło. Twoje zachowania względem niego - znasz go lepiej niż my, jego usposobienie, to jaki jest po prostu na tyle Cię irytowało jak i sama jego osoba że zachowywałaś się tak a nie inaczej - względem niego. To nie czyni z Ciebie wariatki, furiatki i osoby nadającej się na terapię - po prostu NIE DOPASOWALIŚCIE się. Całkiem możliwe że z kimś innym tych problemów w ogóle by nie było, niektóre osoby nawet na spokojnych ludzi działają jak płachta na byka, czasami po czasie..

Jednakże, mąż Cię trochę postraszył. Być może rzeczywiście podjął ostateczną decyzję. Być może strach spowodował u Ciebie że jednak się zreflektowałaś i chcesz to ocalić, z wygody, strachu, pomimo wszystko miłości czy kwestii finansowych - wszystko obojętnie jakie są powody. Jak sama piszesz chcesz by było jak dawniej.

Musisz sobie zadać konkretne, SZCZERE pytania - czy rzeczywiście nadal go chcesz ? Czy może tak jak ktoś tu napisał to jest możliwość żeby się go pozbyć skoro tak Cię irytuje a trzyma Cię przed tym jedynie strach - nic więcej.

Jeśli chcesz z nim zostać, naprawić to wszystko to:
1. Po pierwsze przestań beczeć po kątach, chodzić ze skwaszoną miną.
2. SŁUCHAJ GO I TEGO CO ON MÓWI - Nie chce z Tobą rozmawiać to to USZANUJ. Nie chce być mu prała i mu gotowała - USZANUJ TO. Po prostu stosuj się teraz do tego do tego on chce.
3. Nie pisz mu jakiś listów, nie zaczynaj jakiś rozmów 'o was'. Nie przepraszaj - JUŻ TO ZROBIŁAŚ. TO nie działa i działać nie będzie.
4. TEŻ wychodź z domu. Zadbaj o siebie. Bądź neutralna, może nie radosna, ale neutralna. Niech widzi że masz się czymś zająć w domu, czytaj książki, chodź na spacery. RÓB COŚ DLA SIEBIE. Nie na pokaz, ale dla SIEBIE.
5. Poczytaj o swoim problemie, rzeczywiście weź pod uwagę terapię - I NIE INFORMUJ GO O TYM. Nie na zasadzie 'chlip chlip, zmienię się, uprasuję i zapisałam się na terapię, widzisz ? CHODZĘ!'. To nie tak działa. Idź dla siebie - a efekty przyjdą same.

Reasumując - zachowuj się normalnie, neutralnie. Nie proś, nie błagaj, nie manipuluj i zadbaj o swoja psychikę - on wróci tylko i wyłącznie jeśli SAM będzie chciał. Jakiekolwiek Twoje słowa, listy, płacze i umartwianie się w niczym już nie pomoże - a tylko może zaszkodzić. DAJ MU PO PROSTU CZAS - dużo, dużo czasu ... i sobie również.

Ty celowo popelniasz te bledy logiczne (ekstremalne generalizacje) w swoich wypowiedziach?
To twoja forma retoryki?

On już tak ma. Dodatkowo nie zrozumiał o czym napisałaś. Argumentacja na tym samym poziomie, wyświechtane frazesy. Ja jak czytam forum to po prostu omijam jego wypowiedzi bo nigdy nic nie wnoszą poza zmarnowanym czasem.

Widzę, że niektórzy dają sobie prawo do głoszenia jedynie słusznej i niezaprzeczalnej prawdy. Ale taki komentarz z ust Koleżanki wyżęj, to tylko komplement Jako, że kiedyś "ośmieliłem się" napisać kilka słów prawdy, zgodnej zresztą ze zdaniem paru innych osób, to było wielkie oburzenie.

Jakby Autorka zaszła jeszcze dalej ze swoim szaleństwem i toksycznością, to oczywiście należałoby to wszystko rozkładać, analizować i udzielać jej "cennych"rad..

Całkowicie zgadzam się z Loką: Autorka musi w pierwszej kolejnośći przestać słuchać swojej "drogiej" siostrzyczki...

Z poprzednich wątków Autorki wynika wyraźnie, że ów mąż wcale nie jest tak "beznadziejny", jak się jej wydaje. Gość pewnie robił, co tylko mógł, aby ułatwić im to ich wspólne życie, ale i tak dostawał za każdym razem solidną dawkę krzywków, awantur i pretensji. Kto jest w stanie znieść takie pomiatanie wysatrczająco długo? Dlatego jego decyzja jest jak najbardziej słuszna.

Ja nikogo nie bronię, tylko chcę dociec źródła ich problemów.
Loca, w swoim ostatnim poście poprzedniego tematu napisałaś znamienne słowa, że facet ma jej dość i teraz się odgrywa.
Może nie zwróciłaś na to uwagi, ale ta informacja ma wielkie znaczenie. Bo jeśli on się odgrywa, to nie cała wina jest po jej stronie.

To, ze on nie jest beznadziejny, nie znaczy, ze jest całkiem w porządku. To różne sprawy.

Jeśli w związku dochodzi do awantur, to też trzeba ustalić, co je wywołuje. Bez tego nie da się rozwiązać problemu.

No i masz nowy temat i kolejną próbę zrobienia czegoś razem. On coś miał załatwić i sama Autorka powiedziała, że nie on to zawalił, tylko ten, u kogo coś zamawiali. A mimo to Autorka nie poczekała na jakieś wyjaśnienia, nie spróbowała razem z mężem wymyśleć alternatywy, tylko od razu zrobiła mu zjebkę, a poten zadzwoniła do jego matki, żeby jej opowiedzieć, jakiego ma beznadziejnego syna.

Więc gość się kolejny raz wkurzył i tym razem, jak widać, ma Autorki definitywnie dość, co jest zrozumiałe, bo ile można żyć z furiatką. Dawał jej masę szans. Te sytuacje, w których ona wybucha są sytuacjami, w których normalny człowiek może by się lekko zestresował, ale to nie jest usprawiedliwieniem dla jej zachowania.

Każdy by miał dość i zapewne gdyby nie dziecko, to rozwód by mieli 2 tematy temu. Tylko Autorka jak na furiatkę przystało już miała plany zabrania mu dziecka i ograniczenia kontaktow. A będąc w domu, to on może przynajmniej sprawić, że jej furie nie będą skierowane w stronę dziecka, co oeanie prędzej czy później nastąpi.

On jej dawał już tyle szans, tyle razy mieli naprawiać, że już doszli do etapu, że nie ma czego naprawiać. Bo jak sobie to teraz wyobrażasz? Autorka oczekuje, że ona przeprosi i będzie po staremu, a za tydzień zrobi kolejną awanturę, bo tym razem mąż kupi mleko 0.5 zamiast 2%. Dopóki Autorka nie zrozumie, że nie da się tak żyć, to nic się nie zmieni, a ona każdorazowo dla siebie ma masę usprawiedliwień.

Pierwszy akapit Loki wyraźnie pokazuje w czym jest tutaj problem. Nawet jeśli ta wspomniana z tego wątku sytuacja, miała miejsce JEDEN RAZ, to już jest powód do niepokoju. Bez weryfikacji, bez żadnego sprawdzenia faktów, osoba urządza awanturę z pretemnsjami i wyzwiskami, po czym dzowni jeszcze do swojej teściowej z pretensjami. Zarówno zbyt pochopna reakcja, jak i sposób jej wyrażenia sprawia, że taka osoba powinna się zastanowić nad swoim postępowaniem. Druga stronqa zaś powinna mieć się na baczności.

Agnes, Jaka niedokładność? Czy domyślnie tutaj ma właśnie miejsce sugestia, że awantura z powodu nieodpowiedniego rodzaju mleka jest powodem do szukania winy po jego stronie? Pytanie brzmi, KTO z nas w takim przypadku "zjedzie" partnera, krzycząc na niego, bo kupił nie to mleko, co trzeba? Problemy Autorki wydają się dużo głębsze i niekoniecznie związane z jej relacją z mężem. Pytanie jak reagowała na niepowodzenia czy stresujace sytuacje dużo wcześniej?

Ja tutaj dostrzegam inny problem, dlatego chcę z nią porozmawiać o szczegółach.

Przedstawię to obrazowo :
Jak ktoś raz zrobi złe zakupy to nie jest problem. Jak trzy razy w tygodniu zrobi złe zakupy, to zaczynamy się zastanawiać, o czym on myśli, jak te zakupy robi. Każde złe zakupy, źle załatwione sprawy, są jak kamyczki, które wpadają do rodzinnego ogródka. Gdy z tych kamyczków usypie się spora górka, to potem nie widzimy kamyczków, tylko  wielką górę źle załatwionych spraw.

Trzeba się przyjrzeć, jak tą górę posprzątać i nie dokładać do niej nic więcej. Trzeba się zastanowić, czy potrafimy  żyć z osobą, która ciągle te kamyki dorzuca. Czy te kamyki jesteśmy w stanie tolerować i przyzwyczaić się do nich, bo są inne sprawy, które te niedobre równoważą, albo nawet wynagradzają z nawiązką.

On nie chce od niej przeprosin, bo jemu zależy na czym innym. On chce jej podziwu i uznania, docenienia tego wszystkiego co daje i robi dobrze.

Czyli znowu wina na męża. On nie chce podziwu i uznania, on chce normalnej żony i normalnego życia w spokoju.
Przypomnę, że w wielu przypadkach wina męża polegała na tym, że się nie domyślił, czego chciała Autorka.

Dziecko też jej podorzuca kamyków do ogródka i co? Będzie to usprawiedliwiało przemoc słowną?