Mężczyzna z dzieckim - czy to może się udać? - Netkobiety.pl

Ile ona ma lat?

To tak bywa jak nie umie wychowywać się dziecka, to tego dodać geny i mamy co mamy.

Masz rację, ojciec zakochany w córce... To wystarczy, żeby weszła mu na głowę.

Współczuję, ale w takiej sytuacji, jeśli chcecie być razem, dopóki córka nie "zmądrzeje", ja bym radziła wyprowadzić się do swojego mieszkania i tydzień mieszkać z nim, tydzień sama, czyli na dwa mieszkania.

Ona ma dopiero 14 lat, więc sytuacja może potrwać jeszcze naście lat. Obawiam się, że z wiekiem będzie coraz lepiej kłamać, manipulować i mącić między nami. On niby jest na granicy wytrzymałości, mówi że w końcu to przerwie, ale za kilka dni jakby zapomina o tym co mówił wcześniej. Z każdym jej kolejnym przyjazdem jesteśmy coraz bardziej zestresowani. Ostatnio znowu zrobiła coś celowo, żeby mi dopiec. Po tym jak mu o tym powiedziałam, usprawiedliwił to zachowanie i wyżył się na mnie.

Nie ma takiej opcji, że będziemy mieszkać osobno, a razem tylko gdy jej nie ma. Szukałam rozwiązań tej sytuacji i zaproponowałam mu coś podobnego. Powiedział, że dla niego to byłby koniec związku, a gdy nie wytrzymuję i próbuję odejść, to on robi dramatyczne sceny. Z drugiej strony gdy nie ma jej, uda nam się odciąć od jej toksycznej matki, jesteśmy tylko we dwoje, jesteśmy naprawdę szczęśliwi.

Jego rodzina widzi jak jest i "pociesza mnie", że każdy w swoim życiu niesie jakiś ciężar. Moją rodzinę zbywam, gdy dopytują o nią, o tę sytuację, bo mi wstyd, że wpakowałam się w coś takiego. Jestem rozsądną osobą, nie zrobiłam w życiu żadnej głupoty, nie wpakowałam się w nic nieodpowiedniego, do niedawna miałam normalne życie, aż poznałam czarującego mężczyznę, mającego wiele cech, których szukałam, a potem uległam jego naciskom na przeprowadzkę. Gdy się spotykaliśmy widziałam jak ją rozpieszcza, widziałam, że to było aż patologiczne - ona mu pyskuje a on dalej nad nią skacze, dogadza w tym samym momencie, gdy ona w zasadzie go poniża. Ale miałam skreślić mężczyznę dlatego że stara się być dobrym ojcem, chociaż robi to bardzo nieumiejętnie?

W Twoim poście już widać dzielenie na dwa obozy - 1) Ty i twój partner, sielanka, love sotry, bajlando 2) Młoda opętana przez szatana córka która odziedziczyła zło najgorsze od swojej matki i która wszystko wam w tym obrazku psuje.

Coś tam niby wspominasz, że ojciec jej nieba przychyla, ale to tez brzmi trochę w stylu "Mój partner jest cudownym ojcem a ona niewdzięczną smarkują".

Prawda jest taka, że ona jego córką jest i zawsze nią będzie. Jest nieodłączną cząścią tego mężczyzny, idzie z nim w pakiecie. On się nigdy od niej nie odetnie bo nawet nie powinien, nawet jakby stracili kontakt to on zawsze będzie miał z tyłu głowy to że ją porzucił i cieniem będzie to rzucać się na waszej relacji.

14-latka to ciągle dziecko, w trudnym wieku, ale jednak. Jest jakiś powód przez który ona okazuje tak wymykającą się z ram agresję - pewnie związek jej ojca i matki nie był najlepszym przykładem skoro skończyło się rozwodem.

Młodej trzeba pomóc i to zadanie Twojego partnera, nie Twoje. Ona nie jest waszym wrogiem - to małpa z brzytwą która potrzebuje pomocy. Czy ona była na konsultacji z psychologiem? Mieli jakieś sesje terapii rodzinnej?

Zdaję sobie, że ona nie zniknie z jego życia, dlatego to ja chciałam odejść i gdyby nie walczył o nas, nie starał się naprawić sytuacji, to pewnie by mnie już tutaj nie było.

Nie była jeszcze u psychologa. Takie zachowania przejawiała już jako kilkulatka. Dowiedziałam się niedawno od sąsiadów, że jeszcze przed rozwodem, gdy byli "szczęśliwą" rodziną, ona urządziła taką jazdę, że sąsiedzi chcieli wzywać Policję, bo myśleli, że ktoś się nad nią znęca. Później już wiedzieli jak to wygląda.
On szuka psychologa, pyta po znajomych, żeby znaleźć kogoś odpowiedniego, kto naprawdę mógłby pomóc. Chwilowo kwestie finansowe nas blokują. Nie wiemy też czy ona się zgodzi.
Zastanawiam się też, czy nie jest za późno. W rozwoju człowieka zamykają się pewne furtki i jak do określonego wieku pewnych rzeczy się nie wykształci, to już potem jest za późno. Czytałam też wypowiedź psychologa, który twierdził, że po 14 roku życia można już dziecko tylko kochać i ufać mu, że już niewiele można zrobić, jeżeli chodzi o ukształtowanie go.
Może powinniśmy poszukać specjalisty pracującego z trudną młodzieżą?

Mamy w otoczeniu ludzi po rozwodach z patchworkowymi rodzinami, z problemami. Pytamy ich o rady. On pociesza mnie, że oni jakoś to poukładali. Chociaż w jednym przypadku matka odcięła się od swojego syna, bo już po kilku latach jej partner groził, że odejdzie. Chłopak dorósł, ma 20-kilka lat i okazało się, że jednak wyrósł na ludzi, mimo że "końcówka" dorastania nie była pod opieką matki.

Problemem też jest to, że ona od matki przejmuje negatywne zachowania, robi to co ona, mówi to co ona, obraża ojca tymi samymi zdaniami, które mówiła jej matka, tak samo kłamie i manipuluje. Ba! Byliśmy świadkami jak one same siebie nawzajem okłamywały, a matka potem została "kur**". Pojawiał się pomysł ze strony części jego rodziny, żeby była cały czas z nami, żeby odciąć ją od złych wzorców, ale nie wytrzymałabym tego. Dla mnie czas gdy jej nie ma jest chwilą na podładowanie akumulatorów, żeby przetrwać czas jej kolejnego pobytu z nami.

Dużo energii, zdrowia i czasu kosztowała nas już walką o naprawę tej sytuacji. Trudno ją zmienić. Ona nie czuje wdzięczności za to co robi się dla niej, uważa że jej się to po prostu należy, nie czuje żalu po tym jak skrzywdzi ojca (wiadomo - krzywdząc mnie czerpie radość i powiedzmy, że mogę to nawet zrozumieć), nie przeprosi go, zachowuje się coraz gorzej, na coraz więcej sobie pozwala, bo on ostatecznie wszystko wybacza. W krzywdzeniu ojca są jakieś granice, bo przecież potrzebuje bankomatu, ale zastanawiamy się, czy np. nie podtruje mojego jedzenia. Doszło już nawet do tego, że on proponował mi, żebym brała do jedzenia tylko to co zamknięte, nie ruszone.

Czytam fora, szukam rozwiązania, czasami pokazuje mu to co znalazłam. Większość ludzi pisze o rozpadzie takich związków, nawet po kilku latach walki, bo sytuacja z takim dzieckiem, mimo prób naprawy nie poprawia się, z wiekiem jest coraz gorzej, kwestia tylko na co rodzic pozwoli dziecku, a potem dorosłemu dziecku jeżeli chodzi o niszczenie relacji z partnerką. On twierdzi, że na forach piszą ludzie z problemami, szczęśliwi nie opowiadają o swoim szczęściu w internecie, nie mają takiej potrzeby. Założyłam ten wątek, żeby przekonać się, czy ktoś z podobnym doświadczeniem napisze, że po latach nie żałuje, że to da się przetrwać, że da się takie dziecko zmienić, że w końcu da się żyć normalnie.

Może byłaby szansa na uzdrowienie sytuacji, gdyby ona wiedziała, że są pewne granice po przekroczeniu których ojciec już jej nie wybaczy, ale on jest zbyt miękki, żeby być na tyle stanowczym, żeby tak postawić sprawę.

Nie wiem na czym polega naprawianie relacji, skoro się nic nie zmienia.

Ojciec nie był konsekwentny, nie jest i nie będzie, jemu prędzej by się przydała terapia, bo dla córki, to jak piszesz już za późno, po drugie nie zgodzi się, bo ona nie chce się zmieniać.

Ja się z tym nie zgodzę, jakim złym duchem?

Dziecko rozwydrzone od małego... Jest z nim, to ma prawo wyrazić swoje zdanie, ja tu nie widzę zbytniego wtrącania. Nawet za bardzo mu ulega, jak w sprawie mieszkania osobno, bo tylko w takiej konfiguracji, mogą być razem.

To nie jest jej sprawą, jak ojciec wychowuje swoje dziecko. Autorka nie jest od tresowania swojego faceta pod kątem tego, jak ma wychowywać swoją córkę. 
Ona może jedynie pogodzić się z taką sytuacją albo odejść chroniąc siebie - ta mała jest już nawet podejrzewana przez nich o podtruwanie jedzenia partnerki ojca.
Wieko, tam musi już iść na noże.
To nie są zwykle utarczki rodzinne.
Tam jest ostry konflikt.
Córka psychopatka?
Bo matka córki też psychopatka?
Wieko, naprawdę nie widzisz tego, w czym albo raczej w kim tkwi problem?
Dorosła kobieta, która kocha ojciec dziecka, więc kobieta mającą silną pozycję w życiu tego faceta kontra jego nastoletnia córka.
Naprawdę nie daje Ci to do myślenia?
Autorka znalazła dobrego spokojnego i spolegliwego człowieka, a ponieważ wie, że dzisiaj to wielkie szczęście poznać porządnego faceta, toteż majstruje w jego głowie, jak jej się podoba. Ofiarą jest nastolatka.
Wyobrażasz sobie coś takiego, że sąsiedzi tego faceta określają te nastolatkę mianem potwora juz wtedy, gdy mała miała pięć lat?
Że chcieli nawet wzywać policję na to dziecko, ale dali sobie spokój.
Kupujesz wieko cos takiego? Naprawdę?

Bylabym ostrożna we wszelkich ocenach, bardzo łatwo sie przylepic łatkę zle zachowującej sie nastolatce, i ją obwinic o wszystko, co złe, ale jednak czesto rzeczywistosc jest duzo bardziej skomplikowana.
Przede wszystkim, 14 latka to jeszcze dziecko, i to, jak sie zachowuje, to efekt nie tylko charakteru, ale w duzej mierze wychowania, wiec raczej, na miejscu autorki, przyjrzalabym sie relacji - ojca z nią, bo jesli ja rozpuscił, to w sumie zadna w tym jej wina. I jeszcze mozna duzo zmienic.
Jej zachowanie moze tez byc wynikiem sytuacji, w jakiej sie znalazla, rozwod rodzicow, nowy związek ojca, to moze byc dla dziecka trudne, nawet traumatyczne, wiec radzi sobie, jak umie.
Autorka traktuja ja jak wroga, a to jest dziecko jej partnera, jakie by nie bylo. Tez mam wrazenie, ze sytuacja ją przerasta, a w atakich razach, lepiej sie wycofac.

14 lat to nie najlepszy czas dla dziecka na wychowywanie, raczej trzeba się pogodzić z tym, co  jest. A ta dziewczynka, jak wynika z postów, jest  zdemoralizowana i nie wiem, czy tu spotkania z psychologiem coś dadzą. Trafiła nieszczególnie, i teraz z poznawaniem nowej rodziny dodatkowo źle. Ty jej nie wychowasz, bo nawet nie masz takich praw.  Proponuję autorce się zastanowić nad dalszym związkiem, bo jak się pojawi kolejne dziecko będzie gorzej.
Idealizujesz partnera, a mnie się wydaje, że on dla świętego spokoju zrobi wiele.Ta dziewczynka już teraz ma świadomość, że musi radzić sobie sama i to robi.

To jaka ona jest jest wynikiem kilku czynników. Genów, złych wzorców w otoczeniu, złego wychowania, zarówno przez matkę, jak i przez ojca, który przez lata rozpieszczał i pozwalał na wszystko. Przez to dochodzi do rzeczy przeze mnie niewyobrażalnych - chamstwa, obrażania własnych rodziców, ale też podnoszenia ręki na innych. Rozumiem u małego dziecka takie incydenty, ale nie u nastolatka.
Na geny, na wszystko co wydarzyło się w przeszłości i tak ją ukształtowało, nakłada się teraz burza hormonów związana z dojrzewaniem i zazdrość o mnie.
Ale nie po to zakładałam ten wątek, żeby to roztrząsać. Chciałam się dowiedzieć, czy ktoś był w podobnej sytuacji, czy jakimś cudem to się poukładało i skończyło dobrze, tak że osoba która weszła w taki związek, zarówno kobieta, jak i mężczyzna po latach tego nie żałowali. Czy jest w ogóle możliwe, żeby taki związek przetrwał?

Szeptuch, ja to rozumiem i domyślam się, że poniekąd utożsamiasz się z problemem autorki, tyle tylko że ojciec Twojego syna nie żyje, Ty ożeniłes się z matką dziecka i za jej zgodą oraz ku jej radości przysposobiles dziecko. Twój syn jest Twoim pełnoprawnym synem.
Przypadek autorki jest inny - ona jest przypadkowa kobietą dla tej dziewczynki. Równie dobrze jej ojciec mógłby być z inną.
To normalny odruch, że autorka w jakimś tam stopniu poczuwa się do wychowywania tej nastolatki, ale niestety, bywają tak trudne przypadki, że niestety, ale ona jako dorosła kobieta powinna zrozumieć, że w niczym nie pomaga, lecz tylko szkodzi.
A dlaczego uważam, że jej ingerencja szkodzi?
Ponieważ jest coraz gorzej, konflikt narasta, a w tym domu funkcjonują dwa wrogie sobie obozy
Partner oraz autorka - dobry obóz
Matka dziecka oraz dziecko - zły obóz.
Przy takim podejściu tam nic na dobre się nie zmieni.
O to mi chodzi.

Każdy przypadek jest inny, jednak badania dziecięcych sprawców przemocy często prowadzą do tych samych wniosków: brak więzi z rodzicami, brak rozmów o uczuciach i emocjach, komunikacja w domu na poziomie "zrób, ubierz się, zjedz", a także nadmierna kontrola, zbyt duże wymagania oraz… przemoc. Wielu rodziców nigdy nigdzie nie zgłasza że są bici przez własne dzieci, bo to wstyd i upokorzenie a także przyznanie się do tego, że się nie jest dobrym rodzicem. Skutki takiego chowania glowy w piasek zwykle są opłakane. Kolejnym powodem może być również chęć przejęcia kontroli nad swoim życiem i nad życiem rodziców, czyli chęć sprawowania władzy w domu, w tym wypadku pokazania "kto tu rządzi' autorce, w stylu: Widzisz? Mogę go zdzielić i nikt mi niczego nie zrobi.

!4 letnia dziewczyna to już nie małe dziecko. W Niemczech gdy dziecko kończy 14 lat i rodzina nie funkcjonuje dobrze, czyli rodzice sobie z dzieckiem nie radzą albo dziecko nie chce mieszkać z rodzicami, to jest zabierane do ośrodka opiekuńczego gdzie mieszka jak w hotelu. Zajmuje osobny pokój a poza tym może uczyć się w takiej szkole w jakiej chce i robić co chce. Musi tylko wracać do ośrodka o określonej godzinie. Sam sobie pierze, przygotowuje posiłki, odrabia lekcje, choć ma przydzielonego wychowawcę który go kontroluje i w razie potrzeby pomaga. Są też pod stałą kontrolą psychologa z którym muszą się spotykać co najmniej jeden raz w tygodniu. 

W tym przypadku jaki opisała autorka jak najbardziej trzeba się zwrócić do specjalistów, bo niestety nie zgodzę się z tym, że dziewczyna wyżywa się na ojcu, używa wobec niego siły fizycznej i można nad tym przejść do porządku dziennego a nawet uznać, że to wina wszystkich tylko  nie jej. To tylko utwierdzi ją w tym, że może sobie pozwalać na coraz więcej i będzie to robiła.
Psychoterapia rodzinna czasami odnosi skutek, ale w tym wypadku raczej to rodzice tej dziewczyny powinni ustanowić wspólny front i starać się wpłynąć na dziecko a z opisu autorki wynika, że nie istnieje żaden konstruktywny dialog między nimi. Tym gorzej dla dziewczyny, bo będzie szła z rowzwojem w bardzo złym kierunku, upewniając się, że przemoc jaką stosuje wobec ojca daje dobre rezultaty, oczywiście w jej rozumowaniu.

Pisząc o wychowywaniu miałam na myśli pouczanie, to ojciec powinien zwracać uwagę. Z tego, co piszesz wynika, że dziewczynka jest bardzo zazdrosna. Nie namawiałam cię do podkulania ogona i cierpliwego czekania, co jeszcze wymyśli, żeby was podręczyć. Niezasypianie i częste chodzenie do toalety może mieć inną przyczynę.

Np właśnie, ja jestem za takim postępowaniem z trudnymi przypadkami bardzo młodych ludzi.
Autorka tylko szkodzi, a jej dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane.
I jeszcze raz, autorko, napiszę dla jasności
To nie jest Twoja winą. Robisz to, co podpowiada Ci serce, chcesz dobrze, ale ta sytuacja przerasta Cię, jest ponad Twoje siły i jeśli nie odpuścisz dojdzie u Was do jakiejś tragedii.
Salomonko, nam do Niemców bardzo daleko.

Absolutnie nie zgodzę się z tym że skoro ona ma 14 lat to już umarł w butach i nic się z nią nie da zrobić, a najlepiej to wsadzić do worka i wrzucić do Wisły, pozbyć się problemu i pozwolić ojcu ułożyć sobie życie.

14-latki bywają problematyczne ale objawy jakie opisała autorka jak i sytuacja rodzinna jej partnera są dalekie od codziennych. Nie dziwmy się więc że 14-letnia dziewczyna która nie ma jeszcze w pełni ukształtowanego self będzie aniołkiem. Owszem, w rodzinach dysfunkcyjnych (nie musi być to jakaś ostra patologia, wystarczy że matka tej dziewczynki jest trudna) zazwyczaj dzieci idą w jedną z dwóch dróg - albo parentyfikacja czyli super grzeczne dziecko, jaka duża dziewczynka, w pełni samodzielna, właściwie to dojrzalsza o 10 lat od rówieśniczek i nie sprawiająca problemów. ALBO właśnie totalna rebelia i agresja wyrażona w ten sposób.

Dziecko nie było konsultowane z psychologiem, może ma niezdiagnozowane ADHD, może ma kisiel w głowie bo ją matka terroryzuje od X lat, nie wiadomo. Oczywiście tu już jest że gówniarę trzeba do pionu postawić bo rozwydrzona jest i trzeba sięgnąć po sprawdzone metody, nie wiem, mieliby ją przypalać papierosami?

Jeżeli facet jest typem z sumieniem którego chce autorka to nie wytnie ze swojego życia trudnej córki tylko dlatego że nowa pani tego chce.

Z tym potworem to przesada, ale zgadzam się, że powinna trafić do specjalnego ośrodka poprawczego, choć tam pewnie też niektórzy wychodzą na prostą, inni odwrotnie.
Tatuś na to i tak nie pójdzie, bo tu córka rządzi ojcem.

Otóż to.

Ja też tak uważam, jak Ty Salomonko.
Tylko że ja kolejna rozmowę uświadamiająca ojca już bym sobie odpuściła. On przecież wie, na czym polega problem. Po co więc to przedłużać, to nic nie da.
Zabrałabym swoje rzeczy, załatwiłabym firmę organizująca przeprowadzki ( autorko napisałaś, że wyprowadzanie Twoich rzeczy potrwa kilka tygodni), firma załatwi to w jeden dzień, nawet rzeczy Ci zapakują za odpowiednią zapłatę i od tej pory albo dalej cuagnelabym związek z tym facetem, albo całkowicie bym się wycofała. Zrobilabym raczej to drugie, bo tu dobrych perspektyw raczej nie ma, a nawet jeśli, to może upłyną długie lata.
Facet albo się otrząśnie, albo nie. To już jego problem. Jest dużym chłopcem.

To patologia, wychowywać tak dziecko.Co za przykłady jej rodzice dali.Powinna być konsultowana z terapeuta lub psychiatra może ma zaburzenia emocjonalne lub bierze dragi.Dziecko nie ma szacunku do dorosłej osoby.Lepiej się spakuj i zwiewaj to terror co urządza ta "mała" Ratuj swoje życie kobieto

Obawiam się niestety, że Autorka nie posłucha Waszych - i mojej - rad: uciekaj gdzie pieprz rośnie i nie oglądaj się za siebie!
Chory, maksymalnie chory układ, patologia i tyle. Autorko - zastanów się, już na spokojnie, po opuszczeniu tej rodzinki: co sprawiło, że w ogóle się znalazłaś w tak okropnej sytuacji? dlaczego wybrałaś właśnie tego mężczyznę? - bo to świadczy też o Tobie. Naprawdę, zrób to dla własnego dobra, wyciągnij wnioski i nigdy więcej nie pakuj się w coś podobnego.

Podpisuję się pod tym wszystkimi kończynami.

Tyle, że uświadomienie sobie tego nie tak bardzo zmienia sytuację autorki. Może będzie bardziej wyrozumiała dla rozpuszczonej nastolatki, której dorośli nie potrafią stawiać granic, ale czy znikną jej dolegliwości psychosomatyczne? Nie sadzę.

Dla mnie to poroniony pomysł wiązać się z kimś dzieciatym, tym bardziej jak samemu nie posiada się takiego bagażu, bo to zawsze komplikacje i obciążenie. A jak jeszcze, tak jak w tym przypadku trafi się trudne dziecko, na które nie ma się wpływu i przełożenia, to już totalnie może osłabiać.

Autorko, według mnie powinnaś przede wszystkim zadbać o siebie. Jak czujesz, że nie chcesz i nie możesz dzielić mieszkania z córką swojego faceta, bo Ciebie to za dużo kosztuje, to spraw sobie oddzielne lokum. Nie musicie razem mieszkać cały czas. A opory swojego faceta, który chyba gdzieś ma to, co Ty czujesz, potraktowałabym tak jak on Twoje. Jakoś córce nie potrafi stawiać granic i przeciwstawiać się a z Toba nie ma tego problemu ;-)

No, to rzeczywiście z tą zazdrością coś jest na rzeczy.

Jaka decyzja, Alek_s?

Niewiele o niej wiemy. Tylko tyle, że rodzice niewłaściwie z nią postępują.

Kto powiedzial ze bylas na randce ..
To jest przemoc.Wobec Ciebie stosuje sie agresje.Uzywanie perfum jest czyms normalnym.Robie to codziennie.Czyli jak bulas na ramdce, to zdradzasz...no to jest wstretne ponizanie

Tak, on jest strasznie spokojnym człowiekiem, jak partnerka ze wszystkim się z nim zgadza, ale jak nie, to pokazuje drugą twarz.

Dlatego Aleks, zacznij stawiać na swoim, wtedy go dopiero poznasz, teraz mu powiedz, że jesteś zmuszona się wyprowadzić, bo nie wytrzymujesz tej sytuacji i jak Cię kocha, to powinien zrozumieć, że nie możecie mieszkać razem.
Jak nie, też dobrze, bo się od niego uwolnisz, nie masz życia w takiej konfiguracji.

Jak będzie mu na Tobie zależało, to po Twojej wyprowadzce, zmieni zdanie i przystanie na Twoje warunki mieszkaniowe.

Brakuje mi w tym, co napisałaś, informacji o Tobie i o tym, czego właściwie Ty oczekujesz od tego związku i na ile jest to zgodne z wizją partnera. Ile macie lat? Od jak dawna jesteście razem? Jakie masz oczekiwania wobec tej znajomości - czy chciałabyś w przyszłości (niekoniecznie najbliższej) wyjść za mąż, mieć swoje dziecko? Czy rozmawialiście z partnerem o takich kwestiach?

Być może zbyt szybko i pochopnie zdecydowaliście się zamieszkać razem w sytuacji w momencie, gdy on ma problemy z córką, tyle że takie rady żeby mieszkać osobno i spotykać się czasem też niekoniecznie na dłuższą metę są rozwiązaniem. Wiadomo, teraz zanim się sytuacja uspokoi i wyklaruje tak. Tylko że dla bardzo wielu osób jest to jednak fundamentalnie ważne, by być ze sobą razem cały czas, być może wziąć ślub czy założyć rodzinę, realizować wspólne cele. Pytanie, czego Ty pragniesz i ile z tego partner byłby Ci w stanie dać?