Wybaczcie, nie wiem jak to zatytułować - Netkobiety.pl

wiem że to mało pocieszające w tym momencie ale o ile nie oddałbym za nic swojej córki bo jest cudem świata to zazdroszczę w takiej sytuacji braku dzieci. (i mohito - w dniu 0 karmiłam )

trzymaj się, wiemy co czujesz. poczytaj też wątki facetów - trochę tu jest fajnych gości i dają nadzieję ze można kogoś porządnego na swojej drodze spotkać
a Twój już ex.. no cóż, życzę mu powodzenia za 30 lat

Najpierw prześpij to Mohito, a potem na spokojnie zabierz się do porządkowania swojego życia. Porządkowania, czyli układania wszystkiego od nowa, dla siebie samej.
Trafiłaś na takiego, co to "musi bo się udusi", a oni się nie zmieniają. Mogą zacząć lepiej się ukrywać, zmienić metody, będą lepiej zacierać ślady, ale nigdy nie skończą latania z wywieszonym ozorem za wszystkim co się rusza. Niejedna z nas takiego miała, przeżyła rozstanie i choć mocno pokiereszowana jakoś żyje nadal bez niego i uwaga; Nieźle żyje
Mój nawet zasunął mi tekst, że przecież to ja zniszczyłam nasz związek, bo "gdybyś nie grzebała i nie szukała, to nadal byłoby dobrze między nami". O tajemnicy korespondencji nie wspomnę i nawet straszyl mnie, że mnie zgłosi na policję, bo przeczytałam jego e-maile, gdy zapomniał się z kompa wylogować. Do tego czasu też myślałam, że pana boga za nogi złapałam i żyję z prawym, oddanym, wiernym facetem. A okazało się, że nie przeleciał chyba tylko psa sąsiadki emerytki, bo co do sąsiadki to już nie jestem pewna. Potem to już było piekło, bo naprawdę szukałam wszędzie i to co znajdowałam tylko mnie od nowa szarpało. Niepotrzebne to było.

Teraz trochę za wcześnie na takie "rozkminki", ale jak nieco emocje opadną, to gdy się zastanowisz, znajdziesz w waszym nieskazitelnym związku sporo czerwonych flag, które kompletnie zignorowałaś. Jak się kocha, szanuje, wierzy komuś, to sygnały zwłaszcza gdy te nie układają się w jakiś ciąg, lecz zdarzają się pojedynczo, po prostu się lekceważy. Człowiek upaja się swoim szczęściem, uczuciem i nie dopuszcza do siebie myśli, że to może być ułuda.

To co było między wami dobrego już się skończyło. Po pierwsze straciłaś do swojego partnera szacunek, a to już po prostu koniec wszystkiego. Jeśli nawet z nim zostaniesz, to już nie będzie nigdy to co wcześniej. Będziesz wciąż nieufna, będziesz sprawdzać, kontrolować, a z czasem zdasz sobie sprawę że żyjesz z wrogiem i musisz wciąż być czujna, uważna, wyczulona na najdrobniejszy znak. Samą cię to zmęczy i któregoś dnia i tak odejdziesz, choćby tylko aby odpocząć i zasnąć bez myśli o tym, co on znowu wyczynia w necie.

Łatwo nie będzie, to zapomnij. Karuzela emocji, od złości, wściekłości na niego, po rozpacz i płacz nad swoim utraconym życiem i to wszystko w jednej doslownie chwili. Ale to mija i przyjdzie ten dzień, gdy obudzisz się rano z myślą, że nic lepszego nie moglo cię spotkać jak to, że kiedyś tam pomyliłaś "pendki".

Twoja ekipa ratunkowa to nie są zbyt inteligentni ludzie, i radze tez trzymać sie od nich z daleka.
Nie sprawdzałaś bo go kochałaś, a co za tym idzie, ufałaś mu.
Bzdura jest powiedzenie ze
"kontrola najwyższą formą zaufania"
Fajnie że miałaś tyle siły i tyle szacunku do siebie ze zostawiłaś tego faceta od razu.
Ktoś kto zdradza nie kocha.
a widząc jego reakcje, nie specjalnie sie przejął, nie ty to będzie następna.
Tacy ludzie sa nic nie warci.

Ostatnie zdanie, pokazuje tak naprawdę jak bardzo te człowiek Cie skrzywdził.
Nie wszyscy mężczyźni sa tacy.
Jeżeli utrwalisz sobie takie myślenie, że każdy sie w końcu znudzi i zostawi, to nigdy nie stworzysz normalnego związku.
Bo zawsze będziesz czuła sie niepewnie, zawsze i wszędzie będziesz widziała zdradę.
i w końcu facet faktycznie odejdzie, ale w tedy winna będziesz ty.

No tak już maja kobieciarze, że chcą mieć wszystkie. A jak chcesz wszystko, nie masz nic. Chciał mieć i ciebie, tylko ty źle postrzegałaś swoje miejsce w tym układzie.
Pytasz dlaczego nie płaczesz? Zapewne mało w ten "związek" zainwestowałaś. Facet zapewne był pociągający, miał swój urok jak to kobieciarze. Ale związek do przodu nie szedł i nie było jak go rozwijać.

Trochę nie rozumiem, Autorka, ale wcześniej niczego nie podejrzewalas? Nic a nic czy wolałaś nie widzieć? Albo facet był doskonałym aktorem.

Nic a nic. Nawet nie przyszło mi do głowy, że robi coś innego niż to co powiedział. Za aktorstwo Oskar się należy jak nic, chociaż za głupia na to jestem, w tej chwili taka się czuje.
Legat jak chciał mieć wszystkie to trzeba było na początku powiedzieć, że jego związek monogamiczny nie interesuje i nie byłoby sprawy, bylibyśmy kumplami, a nie parą. Ja wchodząc w związek złożyłam obietnice i dla mnie była ważna, dla niego też (tak mówił), przede wszystkim oprócz miłości, szanujemy się i jesteśmy lojalni wobec siebie. Kobieciarzem to on oficjalnie nie był, nie jest i nie będzie, a że prawdziwe oblicze się nie zgadza z tym co wszyscy widza... no cóż bywa i tak.

Sama nie pójdę bo chce na raz zabrać wszystko co dla mnie ważne i tam nie wracać. W sobotę na pewno go nie będzie bo musi pojechać do klienta osobiście, nie odpuści za duża strata finansowa. Zresztą wydaje mi się, że on myśli, że mi przejdzie. Że przecież kocham to i wybaczenie dostanie za te „nic nieznaczące pogaduchy”. Bo to ja jestem ta najważniejsza, jestem całym jego życiem, itd. Idiota. Teraz mu się włączył talent pisarski, romantyczny poeta wypisuje jakie to nasze życie będzie pięknie, bo „my razem możemy wszystko”, a mi wszystko „opadło” bleeeee...

Przeczytałam Twój wątek i również jest mi przykro że Cię to spotkało, podziwiam Twój dystans do całej sytuacji i myślę że kobiety powinny brać z Ciebie przykład. Facet totalna porażka, nie dość że oblech takie rzeczy odpieprzal za Twoimi plecami to dodatkowo próbuje z Ciebie zrobić winną za to że to przeczytałaś no normalnie nie mogę. Myślę że on Ci się przestawił teraz ze swojej najgorszej (prawdziwej) strony i to dlatego nic nie czujesz, nic oprócz wstrętu to tego typa. I to jest prawidłowa, zdrowa reakcja. Trzymam kciuki żeby udało Ci się odebrać te rzeczy nie spotykając go na swojej drodze, ten człowiek nawet nie jest wart tego żeby na niego napluć a co dopiero z nim rozmawiać

Zaplanowałam sobie na dziś dużo roboty, bo jak zawsze brakowało tego czasu tak teraz strasznie się dłuży i co... i nic, dosłownie nic nie zrobiłam. Kilka godzin zajęło mi to nic nierobienie, meczące spędzanie czasu, ogólnie nie polecam. Każde bzykniecie tel. informowało, że kolega mickiewicz tworzy dalej i dalej...i dalej... nawet dostałam piosenkę ze specjalną dedykacją. Liczyłam na szybkie zakończenie dnia, a tu proszę przed chwilą dzwoni mój tata i pyta „co tam się dzieje?”. Tak moi drodzy EX (lat 33 - SZOK) zadzwonił do swojego niedoszłego teścia poskarżyć się na mnie, że się pokłóciliśmy, a ja zamiast przegadać problem to się wyprowadziłam i obraziłam. Kabaret! Tak szczerze to sama chciałam tatę uprzedzić, ale było mi głupio i trochę wstyd. W kilku słowach wyjaśniłam, że problem to ma on nie ja, że oprócz tego że jest kłamcą to jest też tchórzem i wyprowadzkę dokończę, a związku już nie ma od wczoraj. Nie mamy już o czym gadać. 
Za to myślę cały czas, gdzie te sygnały, co pominęłam, ja nie widziałam niczego niepokojącego, niczego zastanawiającego... ani nie podrywał, on nawet nie dawał się podrywać, miły owszem, ale zawsze w porządku (tzn. jak się okazało jak nie widzi nikt ze znajomych czy ja to już taki super nie był). Czyli jak się dzień zaczął tak i się skończył... g*wniano. I ze spania nici... dupa tam!

Zablokuje go jak już odzyskam swoje rzeczy, mieszkanie jest jego nie chce żeby zmienił zamki i wtedy bez spotkania z nim się nie obejdzie. A tak niech sobie myśli, że mnie urabia.

Ja już nie wyobrażam sobie życia razem, o sexie czy jakiejś innej formie bliskości nie ma mowy bo mi zwyczajnie się cofa, nie dałabym rady. Zresztą jak wierzyć w cokolwiek co powie, już nawet nie o tym gdzie jest czy z kim, tylko takie codzienne sprawy, czy robi to co powiedział, że robi. Dziewczyny ja zaplanowałam co musze zrobić do soboty i tyle dalej jest pusto, czarno, także z ta zaradnością to miłe, ale nie bardzo prawdziwe. Na razie żyje jakby mój mózg był w gęstej mgle co się stanie jak zacznę się pakować to nie wiem, może wtedy wszystko puści. Chce żeby już była niedziela.

Teraz ja powinnam zadzwonić to jego rodziców z pytaniem "jak z takich cudownych ludzi wyszło takie coś i dlaczego puścili to w świat?" Nie wiem co sobie myślał, tatko nigdy się nie wtrącał w nasze życie i odesłał go do mnie bo to ze mną jest w związku. Żenua... Tylko tyle i aż tyle.

Nie zadzwonię przecież, to nie moja rola informowanie jego rodziców, ja musze pomyśleć jak swojemu przekaże powód rozstania w najdelikatniejszy sposób, ale o tym to pomyśle jutro... A przynajmniej spróbuje.

I co tam u Ciebie słychać autorko?
Mickiewicz kombinuje, jakby tu Ciebie ugłaskać?
Ja się trzymasz?

ile byliście razem?

Doszedł zapewne do wniosku, że krótkie hasłowe wiadomości bardziej zapiszą Ci się w głowie. Założył zapewne, że elaboratów nie czytasz.
Spryciarz ale dość zabawny.
Pewnie ma dobrze wypracowane techniki manipulacji słownej. Nic dziwnego ćwiczył przecież na tyłu kobietach. Pewnie czuł się w tych znajomościach z nimi niczym główny dowodzący.
Teraz to, czego się wyuczył stosuje na Tobie. 
Krótki komunikat - aport, do nogi moja kochana.
Dobrze, że zrobiłaś sobie te badania. Trzymam kciuki, żeby wyniki były dobre.
Nie tylko przebadanie się na HIV jest rozciągnięte w czasie, także i na obecność wirusa HPV.
Życie w napięciu i w stresie. Scheda po cudownym związku.
Napisałaś, że związek był wieloletni. W takim razie wokół Waszego rozstania powstanie mnóstwo szumu i różne siły będą starały się wpłynąć na Twoją decyzję. Członkowie ekipy ratunkowej raczej nie będą namawiać Cię do powrotu, ale kto wie, jak zachowają się inni Wasi znajomi lub osoby z rodziny.
Bedziesz musiała mocno się uodpornić na sugestie innych.
Czy wszystko między Wami było kłamstwem? No niekoniecznie było kłamstwem. To co łączyło go z Tobą było dla niego bardzo ważne oraz silne, ale ten facet posiada też druga twarz, wykrzywiona zła gębę, której Ty nie widziałaś, ponieważ ocenialas go przez pryzmat własnej osoby.
Miałaś do czynienia z fałszywym człowiekiem i pojęcia nie miałaś, że pod maską miłego człowieka kryje się ktoś, kto systematycznie i z satysfakcją wbija Ci nóż w plecy.
Na pewno nie był to Twój przyjaciel. W najmniej spodziewanym momencie któregoś dnia zostawiłby Cię po prostu, gdyby tylko, według jego standardów, spotkał lepsza od Ciebie.
Nie pisał przecież dla rozrywki, tylko konkretnie szukał innej.
Na pewno też spotykał się z większością z tych kobiet.
Ja np co jakiś czas zaliczałam ni z gruszki, ni z pietruszki glosting ze strony faceta, po prostu nagle znikał. Wtedy ja z nim zrywałam, a on miał wolna przestrzeń dla innych kobiet. Gdy czas pokazywał mu, że to jednak nie to, wtedy dzwonił do mnie jak gdyby nigdy nic i od słowa do słowa wracałam do niego. Przerwy były kilkutygodniowe a dwie prawie roczne. Zawsze jednak wracał do mnie - jakże byłam wtedy dumna. Uważałam, że jestem na tyle wyjątkowa, że żadna inna mnie nie przebije.
Owszem, miałam rację.
Żadna mnie nie przebiła.
Drugiej takiej idiotki, jaka ja byłam długo mógł szukać, a i tak by nie znalazł.
Zrobił sobie ze mnie bazę wypadową.

Trzymam kciuki za Ciebie.

Wydmuszka. Tym się stałam, bez emocji jakiejkolwiek. Nie tylko nie poznaje siebie w lustrze, mój głos jest inny, taki jakiś bez wyrazu. Nie mogę się skupić. Zawieszam się wpatrując się w ścianie i tak tempo patrzę do momentu aż coś mi nie ścierpnie wtedy zmieniam pozycje i dalej to samo... Nawet posty tutaj są jakieś takie martwe. Zmęczona jestem tą pustką. A tu co chwilę pytania - jak się czuje?, co jadłam?, chodź na jogę, pomoże, chodź na zumbę, basen... na lody, obiad, zupę mleczną... Kochani są, doceniam i rozumiem, ale... No właśnie od środy jestem mistrzynią tego cholernego ALE.
Dużo miałam w swoim życiu g*wnianych sytuacji, na które nie miałam żadnego wpływu, a jednak mierzyłam się z nimi raz lepiej raz gorzej, ale zawsze do przodu. Problemy się rozwiązuje, kłopoty przezwycięża, żałobę przechodzi etap po etapie, ale wydmuszka znalazła nowe ciekawe pęknięcie na suficie, super już wiecie co będę robić czekając na poranek. Byle do niedzieli.

Niom, znam - "katatonia" to nazywałam, zdarza się . 2 tygodnie bez praktycznie żadnego snu - też znam. Jeśli będziesz chciała coś w takich momentach komuś powiedzieć (nie napisać), zawsze możesz pogadać "z krzesłem" - dobry patencik na załatwienie kilku spraw, bez udziału osób trzecich.
Nie jest łatwo, wiem. Ale bądź dla siebie miła teraz. Ta Wydmuszka, to też jakaś Twoja nowa kuzynka przywitajcie się dziewczyny, bo pewnie jeszcze się zobaczycie.

Może mi teraz nie uwierzysz, ale wróżę Ci świetlaną przyszłość Ścieżka, którą obrałaś, jest dobra, a upiorne poczucie humoru uratuje Ci życie. Byle tak dalej Krzesło może być równie dobrze "kupczaną" poduszką Jak wolisz.

Owszem, a do tego czasu: "Heja Wydmuszka! Co dzisiaj na wokandzie?" Pozdrów ją ode mnie, może mnie pamięta

Ja już ten dług spłacam od pewnego czasu w realu (z resztą to jest "śmieszna" historia, ale to może na jakiś priv, kiedyś ) - też czuję, ze powinnam, tak jak Ty Ulle - jak to czytałam co tu napisałaś, to uśmiech mi z twarzy nie schodził, bo dokładnie odczuwałam/odczuwam to samo wobec Mai.

Na razie, czy na szczęście żadne objawy nerwicowe mnie nie dopadły i liczę, że żadna taka bestia łba swego nie podniesie. Współczuję zatem Twoich przeżyć z tym podarunkiem .

Co do tego okresu, mogę z pełną świadomością powiedzieć, że był to jednocześnie najgorszy i najlepszy czas w moim życiu i nigdy nie chciałabym, żeby ktoś mi go wymazał z pamięci. Był bezcenny. Taki test: "sprawdzam". I okazało się, że dałam radę i mogę zażądać pomnika (kto mi zabroni ). Niestety, bez żadnej większej pomocy (no chyba, że literatury wszelakiej), a nawet przeciw "światu" i lękom innych - raczej ja byłam z tych co przecierają ścieżki w moim otoczeniu.
Etap "suki" (Twój etap "potwora") też mam za sobą, ale wiesz co pomogło? Pomoc innym w podobnej sytuacji, to napięcie (energia) schodziła wtedy na takie zadania, a korzyść z tego też płynęła, bo kilka duszyczek się uratowało, i fruwają teraz te anioły w pełni opierzone, same zupełnie, bez pomocy Radują me oczy.

A jak Ciebie Ulle czytałam w różnych wątkach, to mnie się wydawało, że dostaję w knajpie stek, krwisty, z sosem z zielonego pieprzu i masłem czosnkowym, tak jak lubię Mniam

P.S. Pain też tu zgarnęłam osobiście, gdyż dziewczyna czai tą czaczę podobnie
P.S.2 Sorry za delikatny offtop o.n.l.s, ale właśnie wiedźmy zmawiają się na sabacie, aby uwarzyć dla Ciebie miksturę uzdrowienia

Ulle ma rację o.n.l.s., ale wiem, że Ty tego nie jesteś jeszcze w stanie przyswoić w tym momencie. Dam Ci dzisiaj spokój, ale tylko jedno: każda, nawet najmniejsza decyzja i postanowienie w każdym dniu da Ci siłę na dzień następny.

Z Twoich postów wynika, że jesteś typ zadaniowy, może powinnaś sobie to wykorzystać do swoich celów i wykonywać zadania, takie jak proponuje Ulle. Im szybciej się odetniesz tym szybciej wyzdrowiejesz.

Z drugiej strony, to co odbiera Ci siłę, to kontakt z nim. Każdy sms, każdy telefon, każda informacja płynąca od innych na jego temat, zabiera Ci energię i będziesz to odchorowywać. Przyglądaj się swojemu ciału, jak reaguje, ono powie Ci prawdę.

Każdy mózg potrzebuje czasu na przetworzenie informacji, zatem tyle ode mnie na dzisiaj o.n.l.s. - oby dzisiaj był dzień pod znakiem o.n.l.s. i każdy następny też. Trzymaj się siebie :*

Ulle, Evergreen, ale zajebiscie się Was czyta siedzę sobie właśnie u kosmetyczki zaczynając celebracje weekendu bez córeczki pedikiurem ze złotymi drobinkami i zamiast czytadelka czytam Was i się uśmiecham myśląc jakie kobiety są silne i jak bardzo doceniam że a) znalazłam to forum i b) że mam też takie w realu.

Ściskam Was mocno, Autorko Ciebie też - wiem że nastrój masz podły ale jak już dziewczyny zauważyły, poczucie humoru masz fantastyczne. I od razu czuć sile. Podziwiam Cie za to! I czekam na Twoje posty za pół roku, czuje ze będę płakać że śmiechu.

Pięć lat - świetnie, bo już odpada Ci fatalistyczne myślenie o siedmiu latach tłustych i siedmiu chudych.
Możesz się śmiać, ale ja i taki etap miałam, że chcąc zrozumieć zachowania tego faceta i moc odgadnąć, co będzie ze mną dalej czasami czytałam znaki z otoczenia, tzn ja pewne rzeczy widziałam jako znaki, bo czego to człowiek w siebie nie wmówi, jeśli jest w czymś, czego totalnie nie rozumie?
Tak więc szłam sobie np chodnikiem i robiłam wyliczanki na płytach chodnikowych, czyli jedna przekroczona płyta na tak, kolejna na nie i tak na zmianę. Gdy dochodziłam do krawężnika i wychodziło mi tak, to byłam szczęśliwa, bo dla mnie było to wróżbą, że wszystko dobrze mi się z nim ułoży. Jeśli płyta była na nie, smutnialam, ale zaraz przypominałam sobie, że w ciągu dnia więcej wychodziło mi na tak już na nie.
Istny obłęd. Mój dobry kolega potem powiedział mi, że martwił się o mnie, bo czasami myślał, iż naprawdę zwariowałam.
A ja chciałam tylko wiedzieć dlaczego, na czym stoję i co dalej będzie.
Przez bardzo długi czas kompletnie nie rozumiałam tego, że wszystkich tych odpowiedzi mogę udzielić sobie sama, tzn ja o tym wiedziałam, ale miałam tak niskie mniemanie o sobie, że byłam ostatnia osobą na świecie, do której miałabym zaufanie, nie byłam dla siebie żadnym autorytetem.
No jakim cudem miałabym być dla siebie autorytetem, skoro tak dałam się komuś zrobić w jajo. I to przez tak długi czas.
Toż każda zdrowa na umyśle kobieta kapnelaby się góra po miesiącu znajomości, a nie odkryła prawdę dopiero po latach i to przez przypadek.
Jakaz więc musiałam być głupia.
Sama siebie miałam za nic i bardzo długo takie właśnie zdanie na swój temat mi towarzyszyło.
To było chyba gorsze od tego, co odkryłam na temat tego człowieka.
Nie chodziło mi bowiem o żadna zazdrość. Ja chyba w ogóle nie byłam o te kobiety zazdrosna, może nawet współczułam im, bo ja już wiedziałam, a one jeszcze nie.

Tak więc dla mnie najbardziej gorzka pigułką do przełknięcia nie była zazdrość, tylko względu ambicjonalne, że jak mogłam być taka głupia.
Dużo wody upłynęło i mnóstwo mojej ciężkiej pracy nad sobą, zanim zaczęłam wierzyć w siebie i w to, że jak widzę czarne, to widzę czarne a nie białe, bo ktoś tak mi wmówił.

Wrócisz do domu że spotkania z koleżanką i mam nadzieję, że humor troszkę Ci się poprawił.
Książkę przeczytasz, przyjdzie taki dzień, że przeczytasz ja jednym tchem.
Ja wiedziałam o czym jest ta książka i wiesz co? Bałam się jej otworzyć. Naprawdę.
Bałam się, bo wiedziałam, że we wszystko, co tam przeczytam uwierzę i że potem nie zostanie mi już nic, bo nawet ten milimetr iluzji zniknie mi na amen, a ja jeszcze byłam na takim etapie, że nie dojrzałam do stanu pełnej świadomości.
Jeszcze kłóciłam się sama ze sobą.
Rozumiesz ten absurd. Ja kłóciłam się sama ze sobą o zwykłego pustego chłopa, który igrał z moim zdrowiem i innych kobiet.
Taka wielka figura był dla mnie ten mały facecik.
Bałam się przeczytać książkę o nim.

Ok, na dzisiaj koniec.
Wszystko przed Tobą. Powolutku.

Anno, ja też dziękuję. Oczywiście, że dobrze się stało, że trafiłaś na to forum, chociaż niestety mocno ono podupadło na jakości w porównaniu z tym, jak było tu kiedyś.
Pozdrawiam Was dziewczyny i na dzisuaj kończę posiedzenie, bo łeb mi pęka, nie od forum, tylko w ogóle chyba jestem zmęczona.
Na razie.

No wiem, tak będzie jeszcze przez jakiś czas

To co mówiła Ulle, wymyśl dla niego określenie, jak chcesz może być jak najbardziej obleśne jakie potrafisz wymyślić (nie tylko wierzę w Ciebie, że to zrobisz, ale jestem tego pewna ) będzie Ci łatwiej.

Twoje DWIE GŁOWY tak?

Bo go kochałaś, bo chciałaś, żeby się udało, bo widziałaś go przez swoje "okulary" czyli nie przychodziło Ci na myśl, że ta druga strona może być zwyczajnie złym człowiekiem. A zło istnieje - niestety. Myślisz sobie, czy dobrze wybrałaś wtedy, kiedyś tam. Wybrałaś tak jak podpowiadało Ci serce, ale to serce nie było wcale złe czy głupie, tylko ufne. Niestety, jest pewna rzecz, którą teraz stracisz na zawsze i bezpowrotnie - NIEWINNOŚĆ. Już nigdy nic nie będzie takie samo o.n.l.s. jak kiedyś... Ale o tym na innym etapie, spokojnie. Poza tym, PAMIETAJ: to nie jest TWOJA WINA. to jest JEGO WINA. To on Cię wykorzystał, okłamał, oszukiwał itd. To bardzo ważne!

o.n.l.s. Masz tak naprawdę tylko siebie, wiec prędzej czy później będziesz musiała sobie zaufać (ale to nie temat na dzisiaj o zaufaniu, jeszcze do tego wrócimy). Teraz jesteś w amoku i mimo wszystko w emocjach, które zaburzają Twoją interpretację rzeczywistości. Masz dwa wyjścia: uciec lub rozkminić. Ja w swojej walce wybierałam rozkminki - czasem i wielo- wielogodzinne przez całą noc. Dochodziłam do jakiegoś wniosku, decyzji, postanowienia i z uśmiechem kładłam się spać (lub szłam do roboty ). Jeśli bierzesz na spokojnie: możesz pomyśleć, czego NIE CHCESZ, NIE ŻYCZYSZ SOBIE. I powiedzieć sobie o tym głośno. Postanowić. Myślę, że jesteś na to gotowa, bo widzę to co niżej:

I dlatego też uważam, że Ci się super uda. Bo wykonałaś wielki krok, na którego mało kogo stać. Postanowiłaś i wyprowadziłaś się i zdania nie zmieniasz. Znaczy, że masz w sobie siłę i moc sprawczą, znaczy, że masz godność i swój honor. I wiem, że teraz w siebie wątpisz, ale jeszcze za chwilę będziesz miała wręcz nadprzyrodzone moce - będziesz przewidywać przyszłość Mówię całkiem serio Ale powoli. Narazie, kładź się spać i pomyśl sobie, że zrobiłaś dobrą robotę dzisiaj

Aaaa jaki przecudnej urody sabat tutaj się zleciał!!!:))) Jestem obecnie daleko poza PL, internet marny, jestem w trybie "chillout" więc teraz się mocno nie rozpisze. Ale wyczuwam znajome wibracje i nie mam cienia wątpliwości, że Autorka to równa babeczka i za pół roku będzie lata świetlne od tego psychopaty. Tak, psychopaty. Ktoś, kto po tylu latach związku nie jest w stanie się głębiej emocjonalnie związać z drugą osobą - ma w sobie otchłań. Taka mega czarna dziurę, która musi wypełniać tanią atencją innych ludzi, jednocześnie mając w dupie prawdziwe coś co ma obok.
Autorko - jesteś w szoku dziś. Ja po odkryciu zdrady męża wpadłam w derealizację, nie obyło się bez leków. Byłam za szybą. Jestem dwa lata po. Już po rozwodzie. Mąż mi zwisa. Dawno go już nie kocham. Panowie się kręcą, życie jest fajne ogólnie, zawodowo poszłam w górę bez mezowego hamulca mocno, mam fajne stado wokół siebie. To co w Tobie wyczuwam to autentyczność i ogromną siła. Dasz radę, to on tutaj więcej stracił.
Jedna ważna rada jednak - mimo siły jesteś teraz wyjątkowo wrażliwa. Teraz jego scena i błagania mogą Ci namieszać w głowie. Więc dziewczyny dobrze radzą - szara skała. Nie rozmawiaj z nim. Nie słuchaj tłumaczeń, błagań, nie wierz w to że to Twoja wina (hahah wina że śmiałas odkryć wieko szamba, zabawny ten Twój ex). Nawet jeśli wiesz że go już nie chcesz - to zaufaj mi, w tym stanie on może Cię jeszcze urobic. Uwierzysz bo zobaczysz jeszcze tego "starego" go, tego co kochałaś. To jest mindfuck. Dlatego naprawdę zero kontaktu. Zabierz rzeczy i uciekaj.
Ten gość jest psychopata. Nie daj się wciągnąć w jego szambo gdzie będziesz musiała tańczyć o jego uwagę ze strachu żeby za rok czy dwa nie powtórzył Ci traumy.
Masz świetne poczucie humoru, widać że mądra i fajna z Ciebie babeczka. Dasz radę, ale jeśli byś z nim została to zdradzisz najbardziej siebie i zasabotujesz swoją przyszłość, która może być super. Uwierz mi. Za tym zakrętem jest fajniutko:)

Całą noc czekałam na ranek, spięta i gotowa, z planem działania w punktach co, jak, o której... Miałam z 50 planów B, od tego co zrobię jak się niespodziewanie pojawi po zalanie, pożar czy zawalenie budynku. Miałam plan. Tak sobie odtwarzałam krok po kroku, moment wejścia - wyjścia... Po raz setny...
Rano dziewczyny znalazły mnie z otwartymi oczami wbitymi w sufit, leżącą na podłodze, mamroczącą coś bez ładu... I oczywiście nie gotową bo planowałam. Ogarniecie samej siebie trochę zajęło, ale w końcu z workami i pudełkami, zwinnymi dziewczynami u boku stanęłam w drzwiach mieszkania, wkładam klucz w zamek i... i nic nie robię... Zamieram, nie mogę się ruszyć, w środku zaczynam panikować, nagle jakaś ręka otwiera mieszkanie. J. pyta czy się wyprowadzam, nie wiem chyba kiwnęłam bo dziewczyny wchodzą do środka i zwijają moje rzeczy, a ja stoję jak to ciele w progu i patrzę... Patrzę, a one ładnie i delikatnie pakują książki, dokumenty czy jakieś tam moje bibeloty i w moim mózgu zaczyna wyć, że robią to za wolno... Jak mnie nie szarpnie, wpadłam i zaczynam wrzucać wszystko co chciałam zabrać. Salon, łazienka, kuchnia mamy to... Sypialnia i szafa i już mnie tu nie ma...
No i się zaczęło, płacz, nie to było wycie... Zaryczana, na kolanach pośród latających gatek, skarpet, bluzek i czego tam w tej mojej byłej sypialni dziewczyny nie znalazły do zabrania.
Przestałam nad sobą panować, jak jeszcze godzinę wcześniej nie czułam nic tak w tamtym momencie poczułam wszystko. Ból, strach, obrzydzenie, rozczarowanie... Dusząco - kłujące uczucie.
Niestety taki obraz końca zapamiętam. Końca, nie tylko mojego związku, ale tak naprawdę końca mnie... takiej, którą naprawdę lubiłam, optymistki bo przecież szklanka zawsze, ale to zawsze jest do połowy pełna (powietrze przecież jest), wesołej, zupełnie nieszkodliwej wariatki z chęcią do bycia z kimś w zdrowiu i chorobie, w szarości i w kolorach, w nudzie codzienności i niespodziewanych momentach życia. Przecież najważniejsze, najciekawsze i inne równie ważne naj... jest to co się dzieje po "i żyli długo i szczęśliwie". Prawda? Ja tak przynajmniej myślałam.

Do puenty kobieto... Rzeczy zabrane, klucze w skrzynce pocztowej, wszędzie zablokowany... To było łatwe (nie kłamie, to było trudne), ale teraz mam czas tylko dla siebie, czas na wyrywanie po kawałeczku z mojego życia, ze mnie samej człowieka, który tak naprawdę nie istniał, iluzja miłości.

A teraz głęboki wdech i co... Wasze zdrowie!

Byłam bardzo ciekawa, jak pójdzie Ci z tymi rzeczami. Obstawiałam opcje, że facet będzie w domu i skończy się na tym, że zostaniesz.
Z drugiej jednak strony pomyślałam, że skoro nie wybierasz się tam sama, to nawet jeśli on będzie w domu, to namówienie Ciebie do jakiekolwiek rozmowy będzie dość utrudnione, więc raczej weźmiesz te rzeczy.
Z tego, co napisałaś zrozumiałam, że on był w domu? Jakaś ręką otworzyła drzwi i J zapytał czy się wyprowadzasz. Skinelas głową, koleżanki od razu zabrały się do roboty, a Ty dołączyłas do nich po chwili?
Czy dobrze Cię zrozumiałam?
Nie wiem tylko dlaczego zostawiłaś klucze do jego mieszkania w skrzynce. Czyżby w trakcie Waszego pakowania Ciebie on wyszedł z domu?
Czy ataku płaczu dostałaś u niego w domu? Bo napisałaś, że w Twojej byłej sypialni.
Czy on był tego świadkiem?

Zachowałas się fantastycznie w całej tej sytuacji. Praktycznie od razu od zajrzenia do szamba od razu ruszyłas ze sprawami zdrowotnymi i już masz załatwiona kwestie swoich rzeczy.
Reakcja błyskawiczna i prawidłowa.
Zachowałas się po prostu genialnie.

Gratuluję Ci także dobrych koleżanek. To musiała być naprawdę mega akcja.

Jak słusznie zauważyłaś zaczął się właśnie trudny czas wyrywania z siebie tego człowieka kawałek po kawałku. Będzie ciężko, ale ważne, że masz koleżanki, które na pewno nie zostawia Cię z tym samej.
Trafiłaś też na to forum, może przydać Ci się bardziej niż myślisz. Po niedzieli idziesz do psychologa.
Początek wygląda dobrze, a czas pokaże, co będzie dalej.
Scenariusze mogą być różne.
Pain napisała, że to psychopata. Zobaczymy, kto wyłoni się nam na podstawie Twoich opisów jego zachowań.
Może rzeczywiście okaże się, że to psychopata.
Na ten moment z całą pewnością uznać można, że facet ma coś z głową i to naprawdę musi być nieźle walnięty.
Na pewno ma dwie twarze, a coś takiego od razu nasuwa przypuszczenie, że zdrowy on nie jest. Daleko mu też do dobrego i przyzwoitego człowieka.
W moim przypadku było tak, że odkrywszy te zdjęcia ja uciekłam z jego domu. Zostawiłam jednak album z rozwalonymi zdjęciami na biurku.
Od tamtej pory nie odezwał się do mnie ani razu. Też miałam u niego swoje rzeczy, ale nie upomniałam się o nie, on też nie kontaktował się ze mną w tej sprawie. Nie widzieliśmy się ani nie rozmawialiśmy ze sobą prawie rok.
Już stawałam na nogi, gdy pewnego dnia zadzwonił, jak gdyby nigdy nic.
Odebrałam. Był już zapisany na moim telefonie swoim imieniem. Po prostu powoli zaczęłam mieć go tam, gdzie słońce nie dochodzi.
Zaczął dzwonić i tak od słowa do słowa zgodziłam się spotkać z nim. Nigdy nie przeprosił mnie, niczego nie wyjaśnił, a ja nigdy o nic go nie zapytałam. Po prawie rocznej przerwie nasze spotkanie przebiegło tak, jakbyśmy widzieli się wczoraj.
Sprawa została totalnie zamieciona pod dywan.
Tyle mojej pracy nad sobą, tyle przeczytanych książek, tyle obietnic składanych sobie każdego dnia, tyle gadania do moich bliskich i zapewniania ich i wiesz co? Wszystko to poszło się bujać, żeby nie powiedzieć wulgarnie.
Wszystko na nic.
Wystarczyło jedno spotkanie, wystarczył jeden jego telefon i chwila udawania przed sobą nieprzejednanej i poleciałam do niego, jak na skrzydłach. Jakby tego było mało nawet nie śmiałam pytać go o nic, robić wyrzutów, bo bałam się, że znowu zniknie mi bez słowa na kolejny rok.
Wyobrażasz to sobie?
Do tego stopnia zależało mi na tym człowieku i do tego stopnia przez to, że kompletnie ignorował mnie przez prawie cały rok ja ukradłam sobie sama siebie.

Dlatego przestrzegam Cię przed tym, żebyś absolutnie nie dawała się temu facetowi wciągać w jakiekolwiek dyskusje, w jakiekolwiek kontakty.
Dobrze, że zablokowałas go, gdzie tylko mogłaś i obyś w tym wytrwała.
Myślę, że on da Ci jeszcze chwilę na ochłonięcie i zacznie szukać kontaktu z Tobą.
Co zrobisz, gdy przyjdzie do Ciebie albo zapoluje na Ciebie pod Twoją praca lub pod Twoim domem?
Jakie masz plany na jutrzejszą niedzielę? Zamierzasz zostać w domu, by przeżywać czy też spotkasz się z jakąś koleżanką? Jutro niedziela, więc będziesz miała mnóstwo dolnego czasu.

ja rozumiem, że gościa nie było, tylko o.n.l.s. zastygła w trakcie otwierania drzwi a J to koleżanka, ta sama co od steka

czytałam z wypiekami. trzymam kciuki by wyrywanie było jak najszybsze i skuteczne. no contanct czyni cuda i masz duże szanse się szybko podnieść. choć wiadomo że żałobę trzeba przejść, to był kawałek życia
będę czytać i kibicować, pisz!.

i za steka mimo wszystko podziwiam. pierwsze 2 miesiące prakycznie żywiłam się drożdzówkami. jedna co 2 dni. najlesza dieta odchudząjąca ever.

Ulle - jak widać na Twoim przykładzie przeżycia kształtują. A błędy rozwijają.
Autorko - czeka Cię gówniany czas, ale po nim będzie już tylko lepiej. Dasz radę,  pasujesz do sabatu:)

"ale to facet, więc w życiu nie kapnie się o jakie uczucia teraz chodzi, są tacy prymitywni" - mocna żenada Ulle...

Autorki, jesteś fantastyczną babką! To, jak się uwinęłas, robi na mnie ogromne wrażenie. Ta akcja z koleżankami powinna być stawiana za wzór postępowania w takich przypadkach. Niczym wzór metra w Serves.
Tak, jak wszyscy tu pisza- przed Tobą trudny czas. Ale masz to miejsce, pisz , żal się, złość, i co tam tylko.
Poza tym posiadasz dar do pisania i poczucie humoru.
Ściskam Cię mocno.

Autorko! Nie umarła Twoja lekkość, poczucie humoru, Ty. Uwierz mi. Ja też myślałam, że już nigdy nie będę taka pozytywną, radosna, że już koniec. Ale życie takie jest - są czasem górki i czasem dołki. Ale to okoliczności. I na nie reagujemy, chwilowo się zmieniając, wpadając w smutek, depresję, złość, żal i co tam jeszcze...Ale potem wstajemy. Krok po kroku. I łapiemy się na tym, że właśnie się szczerze zasmialismy na filmie, a myśleliśmy że umarło to w nas...Że czujemy promyk szczęścia, a myśleliśmy że już nigdy..Zaufaj mi. Masz w sobie taką siłę i taka autentyczność że będzie jeszcze lepiej. Potem opadną klapki i zaczniesz patrzeć i widzieć w tym związku coś co już się nie zgadzało. I potem podziękujesz wszechświatowi, że dał Ci drugie życie. Jestem tego pewna w 100%. Tylko nie daj się mu wkręcić z powrotem.

Ja myślę że wymyślanie nazw idzie Ci wybornie, na dupie śledzia parsknelam śmiechem az dzieci z basenu pytały "co mamo, co?":))))
Nie podoba mi się Twój tok myślenia jednak. Tak jakbyś Ty obwiniała siebie o co...o ufność? O to, że ufalas, mierzyłas swoją miarą i nie podejrzewałas, że ten Twój duchowy brat, przyjaciel najlepszy, miłość życia czy jakkolwiek jeszcze o nim myślałaś - wbija Ci nóż w plecy dość regularnie?
Nie.
Miałaś prawo ufać bo na tym polegają związki. Nikt nikogo na siłę nie trzyma, każdy ma wolną wolę i jeśli nie wystarcza mu obecny partner - ma język by zwerbalizować swoje niezadowolenie. Dlatego ja nie uznaję kontroli w związku. Nie chcesz być że mną? Rozumiem, masz prawo. Nie powinnaś sobie NIC zarzucać jeśli chodzi o kontrolowanie go. To on okazał się gnojkiem, który chciał mieć fajna partnerkę na życie a jednocześnie adrenalinie na boku bo takim przegrywem jest, że musi łatać te swoje braki tak tanio. Ty się moja droga od siebie odczep.  Ufalas bo normalni ludzie w dorosłych związkach tak robią i tego oczekują od partnera.