do malzenstw z dlugim stazem - Netkobiety.pl

To zaufanie czy jednak nie puszczasz żony na wyjazdy, bo ciężko się połapać?

Bardzo dziekuje za odpowiedz.

Nie uwazam, ze to nic nie da.

1. jesli juz wyszlas za maz, moze nawet masz doswiadczenie z ciaza i dziecmi to wiesz, ze wiele rzyczy nie wiedzialas, bo nikt Cie nie uprzedzil.  Wlasne wyobrazenia nijak sie maja do zycia.

2. zalecila mi takie rozmowy pani Psycholog, ale poza jedna para z otoczenia nie bardzo mam wiecej mozliwosci/kandydatow do takich rozmow

EDKU wykorzystam Cie troche, jesli na to pozwolisz i zadam jeszcze jedno pytanie. Nawiazales do slabosci: w Jaki sposob je u siebie odkryliscie? Zazwyczaj na poczatku SA w czasie zakochania same ochy i achy. Jestesmy z kims i zakochujemy sie wlasnie przez widoczne zalety. Myslisz, ze jest jakie sposob przyspieszyc odkrywanie wad? Moze dlateho poradzila mi te rozmowy z innymi. Moj byly pokazal swoja prawdziwa twarz dopiero po latach. I tego chcialabym uniknac pytanie czy sie da. A moze to tak juz jest, ze dopiero w kryzysie/a moze nawet przy rozstaniu wychodza takie mankamenty, tak samo jakich mamy dzieciakow dopiero na starosc?

A nie przyszło Tobie do głowy, że psycholog zaleciła Tobie taka pracę domowa, żebyś się zorientowała, że nie ma uniwersalnej recepty na udany związek?

Powiem Tobie, ze jakiś czas temu zrobiłam sama podobny research „po okolicy” i ludzie są tak różni, że oprócz takich rzeczy jak wzajemny szacunek, sympatia i umiejetność dawania i brania, to ciężko określić, dlaczego jedni w związku są spełnieni a innym nie wychodzi.

To prawda. Oprócz uniwersalnych zasad jest też mnóstwo czynników, które sprawiają, że jedne związki rozpadają się bardzo szybko, a inne, pomimo że można byłoby wróżyć im zupełnie inną przyszłość, trwają całymi latami i mają się całkiem dobrze.

Moim zdaniem ogromnie istotna jest wzajemna uważność na siebie, na swoje potrzeby, rozumienie i akceptowanie różnic, a do tego trzeba własnej samoświadomości, bo bez niej wiele się nie osiągnie, oraz otwartości i szczerości w kontaktach z tą drugą osobą. Dodam do tego chęć pracy nad sobą, bo można od partnera/partnerki usłyszeć, że coś nie działa, ale nic z tym nie zrobić, co siłą rzeczy będzie wywoływać konflikty, a można szukać rozwiązań i jeśli okażą się dla obydwu stron akceptowalne, realnie wprowadzać je w życie. Dla mnie słowo klucz, to komunikacja - bez niej niemal każdy związek na jakimś etapie zacznie się sypać.

Nie ma zlotej recepty bo kazdy jest inny, ale tolerancja wad z ktorymi da sie zyc pomaga.
Slabosci z czasem same wylazly nieproszone, ...demony te cholerne, zawsze gdzies tam sa w szafie i sobie fruwaja, jak ich nie karmisz to jest ich mniej , a jak dajesz im sterydy to rozpieprza szafe i zostaniesz z dzwiczkami w rekach.
Wtedy wcierasz lzy, sklejasz szafe i zbijasz ja na nowo gwozdziami. One demony same tam wlatuja bo durne mysla ze to ich domek, zamykasz szafe no i masz radoche za znow tam sie chowaja , mozesz zaryglowac drzwi i isc dalej.
Jedank nauczona doswiadczeniem od czasu do czasu sprawdzasz czy tam grzecznie spia, nie budzisz ich i nie karmisz bo znow narozrabiaja.
Jednym to wychodzi lepiej innym gorzej. jedni maja dupne szafy 3drzwiowe i sobie z tym radza, inni maja male szafeczki wiecznie rozdupczone , dziurawe i syf lata wokolo. A jeszcze inni maja na to wywalone i te demony ich poprostu zjadaja ...wtedy jest game ower i wychodzisz z matrixa na wlasne zyczenie.
Moje demony ostatnio sie wkur..sie zdenenerwowaly bo je obudzilem no i teraz musze trzymac szafe i je uspokajac.
Moja zona to jest hicior , ona uspila swoje demony jeszcze im dala male kolderki i puscila muzyczke i zapalila lampke...jej demony spia jak susly nawet drzwi od szafy nie musi zamykac. Dlatego probuje ja nasladowac tylko moje demony sa jakies popierzone i nerwowe:)
Mozesz tez zapytac swoja pania Psycholog co tam u niej w szafie...tzn ile razy zostaly jej drzwi w rekach. Jak chociaz raz to zmien psychologa:)

Czasem trzeba przymrozyc oczy,. Kwestia doboru i obserwacji, kazdza nieszczeroesc z czasem wychodzi  z kazdego.
Tak naprawde trudne sytuacje zyciowe pokazuja z kim mamy do czynienia..wiec trzeba je przezyc.

To jest bardzo ważne zdanie.
Nie jest żadną sztuką być ze sobą, kiedy jest dobrze, mamy stabilizację, spokój i właściwie żadnych większych problemów, sprawdzamy się właśnie w tych trudnych sytuacjach, które stają się pewnego rodzaju testem. To one obnażają braki i pokazują prawdziwe oblicze drugiej osoby, wtedy wiemy też czy możemy na nią liczyć, czy jednak pomimo pozornego bycia ze sobą, czujemy się samotni. Nie znam chyba związku z długim stażem, którym nigdy nic nie zatrzęsło, ale kryzysy można przekuć w coś dobrego, co pokazuje siłę związku, a można przy pierwszej próbie odpuścić i po prostu się rozejść. Muszę przy tym zaznaczyć, że ważnym jest, o ile nie najważniejszym, by obydwie strony chciały równie mocno, bo jedno z partnerów samo za dwoje ani nie jest w stanie kochać, ani wykonać pracy.

Opierając się na swoim przykładzie mogę napisać, że związek wcale nie musi powstać z przyjaźni, by być trwałym, ważne, aby ta przyjaźń pojawiła się w trakcie i scalała go na etapie, kiedy minie pierwsze zauroczenie. My nie mieliśmy czasu na zaprzyjaźnienie się, ale od początku czuliśmy się dla siebie ważni i jak tylko pojawiliśmy się w swoim życiu, to byliśmy sobie bliscy i chyba już wtedy na pierwszym miejscu. Widywaliśmy się bardzo często, spędzając ze sobą mnóstwo czasu, niemniej to co nas połączyło, to była ogromna fascynacja, zauroczenie, a dopiero kiedy jedno i drugie ustąpiło miejsca zwyklej codzienności, zaczęliśmy się dobrze poznawać, bo właśnie wtedy zaczęło się przecież prawdziwe życie, w tym mierzenie się z problemami.
Kiedy wzięliśmy ślub, nie znaliśmy się długo, ale oboje wiedzieliśmy, że chcemy być ze sobą i wspólnie przejść przez życie. Dorosłość i odpowiedzialność nas nie przerosła, daliśmy radę także w tych momentach, kiedy związki relatywnie często się rozpadają. 

Uważam, że kiedy ludziom wzajemnie naprawdę na sobie zależy, to zawsze znajdą do siebie drogę, tym bardziej, że ucząc się siebie każdego dnia i zdobywając doświadczenie, dostają do ręki narzędzia, które pomagają lepiej się komunikować i rozumieć, to z kolei przekłada się na lepszą jakość relacji i czyni ją bardziej stabilną.
Czasem jednak po prostu chcą z kimś być, bo dokucza im samotność, wtedy zdarza się, że brakuje tego filaru, który moim zdaniem jest ogromnie ważny, a który powoduje, że to ta konkretna osoba jest w naszych oczach kimś wyjątkowym i na tyle ważnym, że cokolwiek się dzieje, to nie chce się jej stracić. I to jest też ten czynnik, który sprawia, że pojawia się silna motywacja, by stale dbać o wysoką jakość związku.

My 13 lat razem.

Moje rady:
1. Nie żyć marzeniami, że zawsze będzie gorąca miłość i pożądanie jak na początku. Te uczucia cichną, ale są inne: przywiązanie, troska jak o kogoś najbliższego z rodziny, wspieranie się, zaufanie itd. Jak ktoś chce się rozwieść bo nie ma już takiej ochoty na seks z partnerem, albo chce znów czuć motylki, to jest naiwnym głupkiem. Bo z innym po latach będzie tak samo.
2. Nauczyć się przymykać oko na wady.
3. Dać sobie wzajemnie żyć po swojemu. Nie zmuszać do zmian, nie zabraniać czegoś co ta osoba lubi, nawet jeśli nas to wkurwia.
4. Nie robić dram ze sprzeczek. Można wymienić kilka ostrych zdań, ale za chwilę przecież gadać normalnie.
5. Nie mówić ostatecznych słów typu: powinniśmy się rozstać, wziąć rozwód, byłoby ci lepiej beze mnie itd (znam osoby które straszą tymi rzeczami przy każdej kłótni).
6. Nigdy, ale to przenigdy nie krytykować wyglądu czy umiejętności w łóżku.
7. Słuchać, nawet jeśli to co on opowiada jest nudne (np. o swojej pracy). Lub przynajmniej doskonale udawać że się słucha
8. W sprzeczkach i kłótniach wykazywać się empatią, próbować sobie wyobrazić co druga strona czuje i dlaczego używa takich argumentów. Przyjąć, że nie zawsze mamy rację.
9. Dużo kontaktu fizycznego i nie mówię o seksie. Mówię o buziaku rano, o przytuleniu w kuchni, o głaskaniu swoich dłoni gdy oglądacie film itd.

I tu jedna rada dla facetów: nie łazić nago (lub w gaciach) po domu. Nawet gdy masz ciało-rzeźbę. Kobiecie się Twoje ciało znudzi i będzie miała mniejszą ochotę na seks. Zakładaj ciuchy, do cholery!

Natomiast co warto robić od samego początku? Ustalić obowiązki w domu. Nie folgować, gdy znów nie umył naczyń, lub gdy nie chce mu się wyjść z psem. Nie robić tego za niego. Jak to nasze babcie mówiły, pod tym względem faceta trzeba "wychowywać" od samego początku mieszkania razem.

Klauss ale co ty to tak wyjezdzasz z litania oberwacyjna jak mialo byc na wlasnym przykladzie:)
Wszystkie punkty sa git...ale jak przymkniesz 1 oko a drugie przymrozysz troche i sie troche wszystko rozmyje to tez da rade fajnie przezyc.

A jak ona mnie troche zmanipuluje a potem ja nia...i tak sie urabiamy ze zajebiste ciasto wyjdzie na koniec.

punkty punktami a zycie zyciem.
Znam tez tak potluczone pary  ( pure ziemniaczne w glowach )  sam nie wierze ze sa razem a 20pare lat wspolnych tez im pyklo w koslawym szczesciu.

A co jak na rybach wodka dziwki i suszone sliwki....i ani jednej rybki?
A jak chcesz wkurwzdenerwac somsiada to tylko nowa fura na wieczna kreche az mu kurwiki w oku zsinieja.

Takze sie nie zgodze i nie zaprzecze:)

Masz moze wiecej przykladow do punktu 6? Bo nie bardzo go rozumiem.

Chyba nie staż jest najważniejszy, bo ludzie potrafią żyć  w malzenstwach gdzie są ciągle niezadowoleni latami, albo w takich które nie dają im szczęścia.
Pewnie najważniejsze to wybrać dobrze czlowieka na zycie na początku, nie wiązać się z kimś że strachu przed samotnością, nie wiązać się z kimś  nieszczerym,  egocentrycznym albo plytkim.
Nie wiązać się na stałe gdy brak Ci życiowych doświadczeń by ocenić ludzi.
Staż nie ma znaczenia , ludzie rozwodzą się i po 20 i po 30 latach.
No i dobrać się z kimś podobnym:
Papużki nierozłaczki że sobą, wolne duchy z sobą.

Również uważam, że to nie staż jest miarą dobrego związku, ale jego jakość. Sama znam sporo małżeństw będących wiele lat po ślubie, w których panuje chłód, obojętność, gdzie dawno wygasło uczucie, pożądanie, ale niosą ten swój krzyż, bo albo nie mają odwagi, albo już im się nie chce układać sobie życia od nowa. Dla mnie taka relacja bliższa jest układowi niż związkowi, a układy w relacjach z założenia romantycznych bardzo średnio mnie interesują, być może dlatego od samego początku przykładałam sporo uwagi do tego, żeby nie dopuścić do takiej sytuacji.

Słuszna uwaga. Myślę, że z jednej strony po prostu staliśmy się siebie bardziej świadomi, a przez to wymagający, a z drugiej łatwiej odpuszczamy. Zresztą jedno z drugim dosyć wyraźnie się łączy, nawet jeśli w nieco pokrętny sposób. Człowiek, dzięki szerokiemu dostępowi do informacji i do siebie nawzajem, nagle uświadamia sobie, że "na tej jednej Kryśce czy Zdziśku mój świat nie musi się kończyć" i jeśli coś zaczyna się sypać, to korzysta z dobrodziejstw cywilizacji i szuka, porównuje, kalkuluje.
Ludzie jakby już na starcie zakładają, że to nie musi być na zawsze, ale że na jakiś czas, czyli dopóki nie zaczną się problemy, a uczucie się nie wypali, a potem, mając z tyłu głowy, że w razie "W" można się po prostu rozstać, zupełnie inaczej (czytaj: lżej i mniej poważnie) podchodzą do związku, do małżeństwa. To z kolei przekłada się na mniejszą trwałość łączących ich relacji.
Oczywiście nie można uogólniać, ale ta tendencja istotnie jest widoczna.

Pokaż kobiecie za pomocą kolorowych obrazków, że jest nieszczęśliwa to będzie nieszczęśliwa.

A co jest kuźwa nieprawdziwego w tym co napisałem?

Stałe długoletnie związki to praca , wyrzeczenia i poświecenia, to obopólne zrozumienie, walka z przeciwnościami losu, ucieczki od zauroczeń dla szczerego uczucia . I to właśnie daje ....daje taki power nie zrozumiały dla zwykłego nieszczęśnika przeżywacza życia.
Nie każdemu jest dana tak możliwość.
To coś co jest ponad.
Tego nie przeliczysz, nie pojmiesz, ale możesz doświadczyć w tym czy w kolejnym matrixie.
To jest cieżkie do uchwycenia nawet dla nauki z dziedziny chemii/psychologii/socjologii...niektórzy nazywają to prawdziwą miłością,...szkoda że coraz rzadziej spotykaną doświadczaną.
Nie wiem procentowo może to jest 6tka w totka?

Niestety rzeczowa, rozsąna i poparta argumentami dyskusja nie przemawia do nikogo, jeśli po drugiej stronie jest jedynie frustracja, nienawiść, jad i rynsztokowe słownictwo...