on się oddala - Netkobiety.pl

Serio myslisz ze zawsze bedzie tak słodkopierdząco jak na początku? Co on takiego zrobil ze ci tak zle?
I najistotniejsze. Dlaczego sama nie wyjdziesz z inicjatywą? Tylko zamiast tego przeginasz w drugą strone i mu proponujesz byscie przestali sie kontaktowac?! Serio uwazasz ze to mialoby pomoc? Oczekujesz wiekszego kontaktu to tez wyjdz z inicjatywą. Serio nie rozumiem jak mozna oczekiwac wiekszego zaangazowania od drugiej strony a nic samemu w tym temacie nie robic. Jak sama napisalas on rzadziej proponuje spotkania. To moze tym razem ty zaproponuj. Czego oczekiwalas od niego po twojej propozycji byscie sie nie kontaktowali? Ze sie wystraszy ze to koniec i bedzie teraz biegal za Toba jak piesek? A gdyby cie posluchal to bylabys zadowolona? Przeciez ten brak kontaktu ktory proponujesz to jest zaprzeczenie tego czego od niego oczekujesz..wytlumacz to bo chcialabym to zrozumiec. Dlaczego jak ktos oczekuje wiekszego kontaktu to proponuje aby sie nie kontaktowac. Gdzie tu logika jakakolwiek

Dziękuję za odpowiedzi, ale to nie do końca tak. Ja nie mam najmniejszego problemu z wychodzeniem z inicjatywą, na pewno nie siedzę i nie czekam "bo on ma się odezwać pierwszy". Rzeczywiście, to on głównie inicjował spotkania, ale wynika to ze specyfiki jego pracy, mój tryb życia jest bardziej uporządkowany i łatwiej nam się umówić, kiedy on coś zaproponuje. Ja oczywiście również wysuwałam propozycje, właściwie wyglądało to tak, że oboje zastanawialiśmy się, kiedy by tu spędzić razem trochę czasu, bo oboje mamy też inne zajęcia i zobowiązania. Ale on pewnego czasu nie ma już żadnej inicjatywy od niego. Mam wrażenie, że gdyby nie moje kombinowanie to w ogóle byśmy się nie widzieli. Jak już się spotykamy jest wszystko dobrze, kontakt między spotkaniami też był, więc byłam zdezorientowana, dlaczego tutaj niby wszystko gra a w kwestii spotkań cisza. Pomyślałam nawet, że może to ja za bardzo zaczęłam naciskać nie zostawiając pola dla niego. Ale nie chciałam się bawić w podchody więc zapytałam co jest grane, odpowiedź była, że wszystko ok, tylko teraz mniej czasu itp. Odczekałam trochę, nic się nie zmieniło więc znów poruszyłam temat, bo chcę wiedzieć na czym stoję, nie spotykamy się długo, jak on chce się wymiksować z tej relacji to chciałabym to wiedzieć. Ale on uparcie, że o nic nie chodzi, że ja to błędnie rozumiem. Postanowiłam przestać wiercić mu dziurę w brzuchu i zobaczyć co będzie dalej. I z tygodnia na tydzień kontakt drastycznie osłabł. Ja nie chcę wyliczać jak dziecko kto do kogo się odzywa pierwszy i po jakim czasie, ale skoro przez x miesięcy było jakoś a teraz od tygodnia jest całkiem inaczej to wydaje mi się to mocno niepokojącym sygnałem. Oczywiście to proponowanie braku kontaktu było głupie i desperackie, ale miałam wrażenie, że on chce to zakończyć a nie wie jak i zamiast mi to powiedzieć postanowił ten kontakt stopniowo wygaszać, dla mnie jest to bardzo nieprzyjemne, więc chciałam jakiegokolwiek ruchu w tę czy we wtę, bo od takiej niepewności czuję się naprawdę bardzo źle. Pomyślałam, że może miał dość tych moich pretensji i dlatego się zdystansował, próbowałam nie naciskać na kontakt, dać mu przestrzeń, ale to też nie pomogło. W końcu poprosiłam o rozmowę na której chciałam ostatecznie ustalić co się dzieje i co dalej robimy. Rozmowa się odbyła, brak czasu został mi wyjaśniony całkiem sensownie (nie znałam wcześniej wielu faktów), brak kontaktu został zbagatelizowany. Spotkanie poza tym było bardzo miłe, więc myślałam, że atmosfera została oczyszczona, nawet go przeprosiłam za to naciskanie i pretensje, on uznał, że mogłam się źle poczuć itp. pełna zgodność, pożegnaliśmy się i... nic się nie zmieniło. Ja oczywiście już nie pytam o spotkanie, to co wiem mi wystarczy i jak kolejne będzie za miesiąc to też nie będę miała pretensji, natomiast kontakt codzienny nie poprawił się ani trochę, ja sama coś napiszę odpowiedź dostaję najwcześniej następnego dnia (wiem, że to nie tragedia, ale po prostu tak nigdy nie było i to on narzucił intensywność kontaktu na początku). Widzę, że on się oddala, widzę, że rozmowy nie przynoszą skutku, nie ma sensu po raz kolejny umawiać się na rozmowę skoro rozmawialiśmy niedawno. Może dobrze by było też się zdystansować, ale ja tak nie umiem, nie chcę ciągnąć takiej agonii przez kolejny miesiąc. Oczywiście najłatwiej byłoby to zakończyć ale jak tu zostało wspomniane on właściwie nic mi takiego złego nie zrobił, zależy mi na nim, właściwie ciągle się poznajemy, on sam jako osoba jest cudowny, tylko gdzieś mamy problem a ja nie umiem go rozwiązać, wydaje mi się, że wykorzystałam już wszystkie środki.

No tak, też się czuję, jakbym żebrała... Tylko trudno mi podjąć jakieś radykalne kroki, ponieważ z pozoru wszystko jest ok, on wywołany do odpowiedzi cierpliwie tłumaczy mi co i jak, aż mi się robi głupio, że podejrzewam go o nie wiadomo co, zapytałam go wprost, czy chce to zakończyć, że widzę, że coś jest nie tak, że źle się z tym czuję, na co on, że nie chce, że z jego strony nic się nie zmieniło. Ja w takich momentach głupieje, bo czas spędzamy miło, nie mam tak naprawdę żadnego konkretnego zarzutu (nie napisał na dzień dobry? Trochę dziecinne by to było) ale z drugiej strony czuję, że to zainteresowanie gwałtownie spadło, tylko nie chcę kończyć czegoś fajnego bo coś mi się wydaje, stąd te moje desperackie próby wyjaśnienia. A wspomniana cudowność przejawia się w tym, że dobrze nam razem, dobrze się dogadujemy, mamy podobne wartości, poglądy, rozumiemy się, lubimy swoje towarzystwo, on ma mnóstwo cech, które są dla mnie ważne, mogę z nim o wszystkim porozmawiać, nie naciska na mnie, szanuje moje zdanie, prowadzimy długie rozmowy, do tej pory widziałam jego zaangażowanie, pomógł mi w pewnych sprawach, był przy mnie gdy go potrzebowałam, dobrze nam w łóżku itp, po prostu dla mnie to była fajnie rozwijająca się znajomość. Ja rozumiem, że każdy ma prawo uznać, że to nie to, tylko oczekuje, że zostanę o tym poinformowana. A tak widzę jak to umiera ale dostaję informację, że wszystko gra, np. dostałam też ostatnio od niego drogi prezent, wiadomo, że to nie chodzi o prezent i jego cenę, tylko o fakt, skoro już nie chce to po co? Jak rozmawiamy to uwzględnia mnie w swoich planach, na żywo nie ma żadnych niepokojących sygnałów, wszystko jest normalnie, ja oddycham z ulgą i obiecuje sobie już go nie dręczyć bez powodu po czym jest jak opisałam wyżej...

"ostatnio od niego drogi prezent, wiadomo, że to nie chodzi o prezent i jego cenę, tylko o fakt, skoro już nie chce to po co?"

Ale ten Fakt jest poki co w Twojej glowie. Pomysl gdybys byla ostatnio zabiegana i mialabys rozsądne wytlumaczenie na to ze spedzasz z chlopakiem mniej czasu to choc bys na rzesach stanela to ciezko byloby odeprzec takie argumenty ktorych sama uzywasz. - jemu nie zalezy bo ma mniej czasu.

Moze pora porozmawiac. Teraz ma mniej czasu to w takim razie kiedy go bedzie mial wiecej. Niech sie okresli kiedy tego czasu bedzie wiecej. Konkrety. A nie domysly. Wprost powiedz czego oczekujesz od niego.

Nie napisalas nic tak naprawde o tym jakie zmiany zaszly. Co sprawilo ze wczesniej bylo lepiej a teraz gorzej. Np wczesniej spotykaliscie sie codziennie a teraz raz na miesiac. Ciezko stwierdzic czy zwiazek sie ostudzil czy przechodzi kolejny etap czyli - zwiazek wpisuje sie w normalne codzienne zycie i obowiazki.

Też pomyślałam o innej kobiecie, to by miało sens, bo ten spadek zainteresowania objawił się dosłownie z dnia na dzień, zapytałam go o to i oczywiście zaprzeczył. Na pewno masz rację, że muszę przestać się do niego dobijać, jednak boję się, że taka niedomknięta sprawa mnie wykończy, bo nic nie zostało powiedziane, więc mimowolnie będę czekała na jakiś jego znak, który prawdopodobnie nastąpi, ale będzie to w formie "co słychać" za 3 dni. Z drugiej strony mam wrażenie, że kończąc odwalam za niego robotę do której jak zauważasz nie ma jaj.

Przytoczyłam prezent jako jakiś moim zdaniem sygnał o zaangażowaniu, może niepotrzebnie, bo są też inne sygnały typu przywożenie mi leków jak byłam chora, pomoc komuś z mojej rodziny w trudnej sprawie, nie chcę tutaj przesadzać ze szczegółami, ale to wszystko działo się równolegle ze stopniowym ochładzaniem. Co do samego czasu postarałam się to jakoś przełknąć, argumenty które przytoczył są dla mnie wystarczające i nawet jest jakiś tam mglisty termin, kiedy sytuacja się uspokoi. Ale równolegle nastąpiło ogólne ochłodzenie.
Wydaje mi się, że ja ja mówię bardzo wprost czego oczekuje i co mnie martwi, on natomiast mówi jedno a robi drugie. Zmiany są bardzo wyraźne, nie chcę może przytaczać tu zbyt wielu konkretów, ale chodzi choćby o taką komunikację codzienną, przez tych kilka miesięcy wyglądała w jakiś sposób a teraz jest wielka zmiana i tego akurat nie da się połączyć z brakiem czasu na spotkania, po prostu to inna płaszczyzna. Kiedyś nigdy nie zostawiał mojej wiadomości bez odpowiedzi, teraz odpisuje najwcześniej następnego dnia albo wcale. Kiedyś zawsze pisał rano (codziennie, to od niego wyszło, on pisze pierwszy bo wcześniej wstaje), teraz tego nie ma od tygodnia. Tu akurat nie uwierzę, że nie ma czasu na jednozdaniową wiadomość, mam wrażenie, że on ten kontakt ochładza celowo albo liczy, że to ja zakończę. Dobrze wie, że jestem tym zaniepokojona bo mu to mówiłam i nic się nie zmieniło, myślę, że jakby naprawdę wszystko z jego strony było ok to już wydusiłby z siebie choćby taką poranną wiadomość skoro wie, że mi na tym zależy.
Takich drobnostek jest dużo, trwa to już jakiś czas, dla mnie to powolne wymieranie. Naciskałam na tę rozmowę żeby się rozeznać jaka jest sytuacja między nami i nic z niej nie wyniknęło. Mam ochotę jechać do niego teraz i zmusić do odpowiedzi, ale najpewniej usłyszałabym to samo. Dlatego nie wiem co robić, nie chcę tak trwać i patrzeć jak to się psuje, rozmowy nic nie dają, koniec da tyle, że będzie zakończone, o to najłatwiej, ale nie wiem czy to nie będzie błąd.

Tylko to takie trudne Tak, zainwestowałam czas i emocje, bo wydawało mi się, że warto. Oczywiście to nie jest tak, że on jest całym moim światem i bez niego nie żyję, ale dostawałam od niego dużo i teraz nagle zostało mi to odebrane, mam jakąś desperacją potrzebę wyjaśniania tego, chociaż właściwie nie ma tu już co wyjaśniać. Spędziłam z nim może krótki czas ale intensywny i wydawało mi się, że będziemy umieli zakończyć to w zgodzie, nie wyszło, trudno, a tak czuję, że on tę przyjemność zostawia mnie i mam na sobie ciężar decyzji o rozstaniu. Jest to dla mnie podwójnie trudne, bo ja wcale nie chce się rozstawać, tylko aktualny stan mnie do tego zmusza. Chciałabym z nim porozmawiać i usłyszeć co się dzieje, jeśli naprawdę nie chce się rozstawać to może o tym co należy zmienić, poprawić, może ja coś robię nie tak ale o tym nie wiem, bo w jego wypowiedziach zawsze jest wszystko super a ja najbardziej.

Nie posądzałabym go o aż taką nieuczciwość jak stan cywilny... Trochę się jednak znamy, nie zakładałabym, że ktoś kłamie w takiej kwestii, może jestem naiwna, nie wiem.

Daj z nim spokój, nie kończ tego oficjalnie bo i on tego nie uczynił, ale jak już sugerowałam - odetnij się, żyj swoim życiem. Jeśliby się nagle po jakimś czasie (gdy nie wyjdzie mu z inną) odezwał, jak gdyby nigdy nic to nie reaguj - zrozumie. Myślę, że tutaj nic innego nie da się uczynić. Dasz radę, choć  to przykre i bolesne, być tak potraktowaną - ale nie łudź się i nie licz na jakiekolwiek szczere wyjaśnienia z jego strony. Tacy są dzisiejsi mężczyźni, niestety.

Macie rację... Ale tak trudno mi uwierzyć, że on postępuje w tak niedojrzały sposób, wydawało mi się, że pod tym kątem jest naprawdę ok, dużo rozmawialiśmy, o nas, o swoich oczekiwaniach a nawet właśnie o tym, że chcielibyśmy być poinformowani jak druga strona nie będzie już miała ochoty na kontynuację. Do pewnego momentu wszystko było takie proste. A najbardziej mnie boli, że tyle razy inicjowałam rozmowę a on uparcie twierdził, że nic się nie zmieniło i był wręcz zaskoczony, że mogłam pomyśleć o jakimś kończeniu.
Ale fakt, zrobiłam już wszystko, nie pociągnę tego dalej sama.
Pozostaje tylko pytanie jak z tego wyjść z twarzą, bo jak tego nie zakończę sama to to się będzie za mną ciągnęło, on na pewno za jakiś czas się odezwie, może nawet niedługo, pewnie całkiem miło i co wtedy? Nie odpisywać, nie odbierać? Czy to nie jest dziecinne zachowanie? Skoro się nie pokłóciliśmy ani nic w tym guście? Robić mu to samo co on mnie, czyli udawać, że nagle nie mam czasu? Przecież sama miałam do niego pretensje...

Hmm a nie myślisz, że w ten sposób dam mu tego czego chciał? Tzn. ułatwię wycofanie się? Może to teraz nie powinno być istotne, ale chciałabym żeby jakoś za to odpowiedział, a nie właśnie dać mu przyzwolenie na takie traktowanie.

A czemu ma nie odbierać ? Nie odpisywać? To zagranie jakby miała 16 lat. Odpisz, odbierz, ale totalny chłodnik lub kawa na ławe. Nie baw się w gierki jak sfochowana nastolatka. No odbiera jak wymiksowanie okej, nie daje przyzwolenia ok - to jak zadzwoni/napisze to bedzie miala szanse mu o tym powiedzieć. Dorosli ludzie rozmawiaja

Wygląda na to, że stałaś się opcja zapasową.
On nie chce palić za sobą mostów, bo jeśli uznał Cię za wartościową kobietę, to po co miałby kończyć z Tobą na dobre?
Jeśli nowa okaże się nieporozumieniem pewnego dnia, jako niby stary znajomy, zadzwoni do Ciebie i zapyta co słychać? A potem od słowa do słowa odnowisz relacje z nim, bo nie ma to, jak udać głupa.
Skoro on się nie odzywa, to Ty też nie odzywaj się do niego. Niczego nie wyjaśniaj, bo uda głupa, Ty weźmiesz to za dobrą monetę i znowu będziesz chodziła skołowana
Przyjmij po prostu do wiadomości, że ludzie są różni. Ty nie wyobrażasz sobie pewnych zachowań, a inni i owszem, wyobrażają sobie.
Nie będziesz przecież wychowywać dorosłego chłopa i mówić mu, jak powinien się zachować.
On wie, jak powinien się zachowywać i doskonale rozumie, o co Ci chodzi, jednak ma jakiś powód, żeby utrzymywać Cię w niepewności.
On jedno zdanie do Ciebie, Ty zdawkowe pół zdania. On nic, Ty też nic.
On Ciebie o nic nie pyta - ty też o nic nie pytaj.
On o pogodzie, Ty powiedz, że chyba nadejdą jeszcze upały
Dziewczyno, nie wychodz przed szereg i nie oceniaj go swoją miarą. Nie oczekuj od niego zachowań, które byłyby czymś normalnym dla Ciebie.
To zupełnie inny człowiek niż Ty. Całkowicie suwerenna jednostka, która z Twoim charakterem, poglądami i stylem bycia nie ma nic wspólnego
Jesteście oddzielnymi ludźmi.
Rozumiesz, co mam na myśli?
Niech nic Cię więc nie dziwi, nie oburza. Tak po prostu zdarza się w życiu.
Nie daj tylko zrobić z siebie rezerwowej.

Ha, nie jestem zdecydowana, to wszystko jest nadal żywe i nadal nie zakończone, jakby to ode mnie zależało to chciałabym, żeby to nadal trwało.
Dlatego tak się zastanawiam, czy utrzymywanie takiego chlodnego kontaktu mnie nie wykończy, bo to nie mnie przestało zależeć tylko jemu, więc chcąc nie chcąc będę czekała na jego ruch i trudno mi będzie prowadzić rozmowy o pogodzie, skoro w środku się we mnie gotuje.
Oczywiście nie zamierzam już żebrać o kontakt czy rozmowę, ale nie wiem czy nie napisać czegoś kończącego co postawi kropkę.
Bo tak w jego odczuciu przyjęłam jego warunki, tak to widzę.
Nie wiem, poczekam kilka dni, podejrzewam, że się odezwie i wtedy coś będę musiała postanowić.

Właśnie on nie chce i nie będzie chciał Cię wysłuchiwać, bo wie, że nawalił...
Dlatego jak Cię nosi, to nie ma znaczenia co powiesz i tak jest po związku, nie można liczyć na kogoś, kto chowa głowę w piasek, on już jest spalony w Twoich oczach, przetrzyj je, to zobaczysz

I co słychać?

Oczywiście macie rację, on nie jest mi nic winien, po prostu takie załatwienie sprawy a raczej jego brak doprowadza mnie do szału. To nie była jedna randka po której można po prostu się więcej nie odezwać tylko kilka ładnych miesięcy, więc oczekiwałabym jakiegokolwiek słowa zakończenia...

Aktualnie sytuacja wygląda tak, że przestałam się odzywać i pytać o cokolwiek, nie odebrałam dwóch telefonów (akurat tak się złożyło, że naprawdę nie mogłam), on milczał kilka dni po czym dzisiaj zaproponował spotkanie. Raczej pójdę, chociaż obawiam się, że niczego nowego to nie wniesie. Ale kto wie, może mnie zaskoczy

Sama widzisz, że Twoje zbytnie zaangażowanie przynosiło odwrotny skutek.
Nie daj się zbyć, bo może Ci nawijać makaron na uszy...

To jest początek końca uważam. On twierdzi że wszystko gra taa. On poprostu nie powie ci wprost sluchaj chciałbym to zakończyć On czeka aż relacja umrze śmiercią naturalna.
Wyjątek stanowią jakieś uklady erotyczne.

Czyli on chce Ciebie zmienić, Ty się chcesz podporzadkować, a i tak będzie źle... Nie tędy droga.
W czym tak niby zawiniłaś, a raczej przyjęłaś na swoje barki winy?

Z tej mąki chleba nie będzie.

Co to za zarzuty?

Czyli najpierw było wszystko w porządku, a ochłodzenie kontaktu miało być wynikiem braku czasu, a teraz pojawiły się konkretne zarzuty, a on się zastanowi, czy będzie chciał utrzymać z tobą kontakt. Coraz ciekawiej się robi.

Porządkując: brak czasu miał być wynikiem sytuacji niezależnej a ochłodzenie kontaktu to skutek moich pretensji i nacisków na niego.

Konkretniej to jaki brak czasu? I co go powodowało? Bo co innego brak czasu przez dwa dni z powodu choroby członka rodziny, a co innego brak czasu przez dwa tygodnie, w czasie których wyjechał na biwak z chłopakami a potem chodził na mecze.

czyli rozumiem  że jedyne  zarzuty dotyczyły tego że szukasz dziury w całym?

Mniej więcej można tak to nazwać, on twierdzi, że już jest zmęczony zapewnianiem mnie, że wszystko gra, tłumaczeniem się i odpieraniem moich zarzutów i w pewnym momencie już nie mając nowych argumentów w pewien sposób się wycofał.

Przykre to wszystko jakby nie mógł ci sam o tym powiedzieć  tak z własnej inicjatywy w taki sposób, żebyś zrozumiała. On ci  nie mówił: nie naciskaj tylko  nie mam teraz czasu. Czy tak?
Wyjaśniliście sobie, postawiłaś  na swoim, a jednak chłód pozostał. Czyli przyczyna chłodu inna.

Brak czasu dla mnie równa się brak czasu dla Ciebie.

Dokładnie. Żadne wytłumaczenie.

Tak, właśnie tak.
Nie wiem, może jednak potrzeba czasu żeby ten chłód minął, on do tej pory naprawdę był wobec mnie w porządku i nie mialam powodów do niepokoju.
Rozumiem, że mógł się zniechęcić ale jestem pewna, że sprawa jest wyjaśniona i tylko bym chciała, żeby ponownie się na mnie otworzył...

Zakochany człowiek nie ma czasu na obiekt swoich uczuć, dziwne.