Rodzice vs mąż - Netkobiety.pl

Dokładnie.
To co musisz zrobić, to za słowami muszą iść czyny. Ale niestety mówisz jedno, robisz drugie. Wynagradzasz nie wiadomo za co. Weekendy zamiast poświęcać swojej rodzinie, albo sobie samej - poświęcasz rodzicom. A gdzie miejsce na swoje i rodzinne życie?

moja żona tak powiedziała( trochę bardziej dyplomatycznie) do swoich rodziców gdy na samym początku naszego małżeństwa oni domagali sie w zasadzie codziennych odwiedzin,a już na pewno weekendowych obiadków.
Mieszkają w sąsiedniej wsi. Żona jasno postawiła sprawę i przysługuje im jeden wspólny obiad w miesiącu, chyba że mam ochotę ugotować coś niecodziennego to w tedy ich zapraszamy.

Rodzice nie mogą żyć, życiem swoich dzieci, to zarówno dla jednych jak i dla drugich jest niezdrowe.
Niech sobie znajdą jakieś hobby.
Ewentualnie jak jeszcze mogą to niech sobie zmajstrują kolejne dziecko,w tedy nie będzie im się nudzić.
Bo z tym 2 tyg wyjazdem do rodziców i zostawieniem męża w domu to naprawdę ostro przegięłaś.
Dziwie sie facetowi że nie udzielił Ci reprymendy.

To nie o to chodzi, że sobie sami obiadu nie potrafimy ugotować ale o to, że wszyscy moi kuzyni zostali w rodzinnym mieście i oni tak właśnie wpadają w tygodniu do swoich rodziców na chwile, na kawkę, na obiadek i nara. I potem moi rodzice słyszą od swoich braci i sióstr, że np oni się ze swoimi dziećmi widzieli wczoraj a moi rodzice przykładowo miesiąc temu…

Tylko ja wyjechałam z miasta bo chciałam się usamodzielnić i dotąd widywaliśmy się na zasadzie, że przyjeżdżałam z mężem na weekend raz czy dwa razy w miesiącu.

Nowego dzieciaka -jak ktoś radził - już sobie nie zmajstrują bo oboje sa w podeszłym wieku. Mama urodziła mnie dość późno.

„Mąż nie udzielił mi reprymendy” za te 2 tygodnie pewnie dlatego, że on sam lubi przyjeżdżać do moich rodziców. Pewnie gdyby pracował zdalnie - jak ja- to sam chciałaby pojechać tam ze mną na dłużej, bo gdy tam byłam i gadaliśmy przez telefon to mówił, że zazdrości o tez by tak chciał. No ale niestety nie ma takiej możliwości.

No to albo się usamodzielnijcie i nauczcie rodziców, że nie woadacie co chwilę, albo naucz rodziców, że co chwilę tam nocujesz czy to sama czy z mężem.

To nic dziwnego, że dzieci zakładają swoje rodziny więc rzadziej się widzą z rodzicami. Normalka. Skoro podjęliście decyzję i wyprowadzce dalej niż reszta rodziny, to teraz bądźcie samodzielni. Zwalanie się rodzicom na dwa tygodnie jest dosyć dziwne.
4h drogi (w obie strony) to nie jest trasa, ktorej nie można zrobić w jeden dzień.

To wszystko przez to, że ja szalenie nie chce ich urazić i nie potrafię im powiedzieć wprost, że sorry wyszłam za mąż wiec naturalne, że powinnam z mężem spędzać czas. Denerwuje się wewnętrznie, że trzeba im uświadamiać oczywistości, że moje miejsce jest w przy mężu teraz.

Z drugiej strony dochodzą wyrzuty sumienia - bo tak jak pisałam- to są starsi ludzie. I bardzo się boję, że kiedyś będę żałować, że za mało z nimi spędziłam czasu. Bo nie wiem ile im go jeszcze zostało.

Ja bym chętnie przyjeżdżała i często, ale z mężem. Nie chce tam być sama bo długa rozłąka nie służy związkom.

Jak im powiedzieć to delikatnie i taktownie?

Wiem ze to ironia ale nawet jej tego nie sugeruj, bo faktycznie może do zrobić,nie zdziwił bym się.

A jak to im powiedzieć? Werbalnie, najlepiej spotkać sie gdzieś na mieście i porozmawiać o tym z nimi, słowa już znasz, sama je tutaj napisałaś,teraz po prostu przekaz je rodzicom.
Ustalcie sobie np jeden weekend w  miesiącu w którym wpadacie w odwiedziny, jecie obiad, czy nawet razem gdzieś wyjdziecie, bo to nie jest tak że masz zerwać kontakty z rodzina,nie ma nic złego jak pójdziecie sobie (skoro maż ich lubi, i oni męża) np w sobotę w 4 do kina i do jakiejś knajpy potem, wciąż jesteś ich dzieckiem a oni twoimi rodzicami.  Chodzi o o twoja nie odciętą pępowinowe i syndrom pustego gniazda u twoich rodziców.

Nie można zjeść ciastko i mieć ciastko...

Nie masz odciętej pępowiny, dlatego Ci tak ciężko, samo powiedzenie i tak nic nie da...

Jak będziesz miała dziecko, to dla wygody i chęci opieki przez rodziców, też im nie odmówisz... Tak zostałaś wychowana, masz zaborczych rodziców, brak Ci asertywności i raczej nic tego nie zmieni.
Dobrze, że jeszcze mąż się z tym godzi.
Nie macie wspólnych znajomych do spędzania wolnego czasu? To jest czas na relację z rówieśnikami, nie tylko z rodziną.

Ile lat mają Twoi rodzice, czym się zajmują kiedy ich nie odwiedzasz?jesteś jedynaczką?

Oboje są koło 70. i są na emeryturze. Mieszka z nimi jeszcze moja młodsza siostra, która nie wyszła za mąż.

Swego czasu słyszałam też narzekanie, że taki dom duży wybudowali, żeby był to dom wielorodzinny i nie w smak był im moj wyjazd. No ale z czasem jakoś się z tym pogodzili choć pewnie dla nich to nielogiczne: mamy z mężem klitkę na zabetonowanym osiedlu a oni dom na Mazurach z ogrodem…

,,Mieszka z nimi jeszcze moja młodsza siostra, .""

Czyli nie są sami w tym wielkim domu, mają siebie nawzajem i mają córkę. Jest ich troje
Twój mąż zostaje w domu sam.
Mają możliwość zjeść wspólny posiłek, posiedzieć w ogrodzie.
A Ty masz możliwość żyć swoim życiem bez poczucia winy i tłumaczenia się.

Możecie ustalić np jedną niedzielę w miesiącu na wspólny obiad. Tylko nie obarczaj tym wyłącznie siostry ,Nie daj sobą manipulować, raz ustąpisz i będzie pretekst do kolejnych wymówek.

Jak tak często przebywasz u rodziców, dobrze się tam czujecie, to faktycznie może lepiej jak się do nich przeprowadzicie, ale niech wam zapiszą część domu, żebyście czuli się jak u siebie, rozmawialiście na ten temat?

Wielokropek
,, Niezłe obciążenie: niezależnie od wszystkiego dwanaście obiadów w roku obowiązkowe"
Dziewczyna pisała ze chce mieć kontakt bo,,nie wie ile rodzicom życia zostało", mąż też dobrze się u teściów czuje. Problemem jest nagabywanie przez rodziców, na co autorka ustępstwami dała temu powód.
Nie wiem czy 12 obiadów/ w tym świąteczne, urodzinowe, / to dużo
Mam koleżanki które co niedzielę  zasiadają u mamuś do obiadku. I bardzo sobie chwalą wolny od garów dzień

Wielokropek
,, Niezłe obciążenie: niezależnie od wszystkiego dwanaście obiadów w roku obowiązkowe"
Dziewczyna pisała ze chce mieć kontakt bo,,nie wie ile rodzicom życia zostało", mąż też dobrze się u teściów czuje. Problemem jest nagabywanie przez rodziców, na co autorka ustępstwami dała temu powód.
Nie wiem czy 12 obiadów/ w tym świąteczne, urodzinowe, / to dużo
Mam koleżanki które co niedzielę  zasiadają u mamuś do obiadku. I bardzo sobie chwalą wolny od garów dzień

Wrzoścu,
nie wyjaśniłam tego, co napisałam a co dla mnie jest oczywiste. Moja wina. Przepraszam.
Rzecz nie w 12 obiadach, tylko w umowie "raz w miesiącu", co dla mnie lubiącej i ceniącej wolność (i spontaniczne spotkania, w tym z najbliższymi) byłoby problemem. Tak, wiem, moja opinia nie jest obowiązująca.

Co do nagabywania.
Gdyby autorka nie czerpała profitów z wyjazdu z klitki do dużego mazurskiego domu, gdyby uznała, że ma prawo żyć tak, jak chce, gdyby stała się decyzyjną, to ani tekst skierowany do rodziców, ani warunki, w jakich miałaby to uczynić nie stanowiłyby problemu.

Tu naprawdę nie chodzi o profity materialne typu obiadki, ogród i spanie w dużym domu. Ja nie patrzę na te wyjazdy w ten sposób (już prędzej moj mąż to robi bo właśnie tego mi zazdrościł, że np pracuje siedząc w ogrodzie). Serio. Mnie jest to obojętne. Dlatego mogę mieszkać w tej klitce. Dla mnie jedynym profitem jest sprawianie radosci rodzicom gdy przyjeżdżam. Ale ciąży mi to, że nawet po takim dwutygodniowym pobycie ci pytają mnie kiedy znowu przyjadę (choć dopiero co u nich byłam!) i mnie to wkurza. Bo -wbrew pozorom I wbrew temu co pewnie o mnie myślicie - lubię swoją wolność i niezależność kiedy jestem poza rodzinnym domem. Dla mnie to poczucie wolności jest to ważniejsze od domu, ogrodu i obiadków a moim rodzicom się w głowie nie mieści, że na własne  życzenie się zagnieździlismy w małym mieszkanku zamiast szukać pracy w ich miejscowości i zamieszkać z nimi. Gdy pracowałam normalnie jakoś to przełknęli, ale gdy znalazłam prace zdalną to pewnie zauważyli szanse na zmianę sytuacji.

Niby nie są sami bo mieszka z nimi siostra, ale kiedyś od niej usłyszałam, że to nie fair, że wszystko na nią spadło i jak mam nie mieć wyrzutów sumienia?

To już czysta manipulacja,nic więcej.
nikt nie każę twojej siostrze mieszkać z nimi.
Moze się sama wyprowadzić albo  znaleźć kawalera.

Co do reszty to też nie popadajmy skrajność,nie izolujmy się przesadnie od rodziców gdy Ci byli dla nas zawsze dobrzy i byli wsparciem.
nie widzę też nic złego w nocowaniu, gdy juz przyjeżdża sie w odwiedziny, tak jak pisałem ten jeden weekend można w szerszym rodzinnym gronie spędzić, wyjść razem gdzieś.
Ja za 2 tyg mam przedłożony weekend właśnie z teściami , zarówno z jednymi jak i drugimi. Jedziemy na 4 dni w góry.
rok temu tez byliśmy, i było naprawdę fajnie.

Nie, nie poruszałam z nimi takiego tematu. Głupio by mi było i chyba nawet nie chcę. Żałuję, że postawili taki duży dom bo teraz będą mieć problemy z ogrzewaniem go zimą. I serce mi pęka bo z jednej strony gdybyśmy się z mężem do nich przenieśli, to ten dom łatwiej byłoby utrzymać ale prawda jest taka, że ja nie chciałabym z nimi mieszkac na stałe. I nie dlatego, że mi tam źle czy coś po prostu mam silną potrzebę niezaleznosci. gdybym została w rodzinnej miejscowości to chciałabym odwiedzać ich częściej, ale potem jednak pójść do swojego domu/mieszkania. I wtedy to dopiero bym się nasłuchała że to bez sensu utrzymywać puste pokoje w ich domu. A sprzedać go nie sprzedadzą bo to zbyt silnie sentymentalni ludzie.

A co do zajmowania się tym domem i siostry…. To rodzice póki co sami ogarniają dom i ogród, ale nie wiem jak długo będą tak mogli. A od siostry kiedyś usłyszałam tekst że „ona w przeciwieństwie do mnie myśli o rodzinie a nie tylko o sobie!” No jak na przykład tata był kiedyś chory (dłuższa sprawa ale juz jest dobrze) to trzeba przyznać że spadło na nią trochę obowiązków i pewnie ma mi za złe że ja stamtąd wyjechałam

Myślisz o wszystkich... a na koniec o sobie, powinno być odwrotnie.
Siostra nie ma męża, więc niech się do Ciebie nie porównuje. Wpędza Cię tylko w poczucie winy, żebyś miała wyrzuty sumienia i się jej podporządkowywała.

Rodzice jakby nie mieli dzieci też by musieli sobie radzić, zawsze można kogoś zatrudnić do pomocy.

W każdym razie myśl najpierw o sobie i postępuj w zgodzie ze sobą, a nie z wymogami rodziny.

Porozmawiaj chociaż online z psychologiem, bo problem tkwi w Tobie, a wpływ masz też tylko na siebie.

Mnie najbardziej ruszyło "wynagradzanie" rodzicom braku czasu. To, moim zdaniem, dobitnie pokazuje, że problemem jest przede wszystkim Twoje podejście, a nie rodziców. Tzn. jasne, rodzice mogą chcieć częstszych odwiedzin, ale to jeszcze o niczym nie świadczy. Natomiast to, że Ty uważasz, że jeśli mieszkasz daleko od rodziców i jesteś dłuższy czas zajęta, to musisz im to wynagrodzić i to dwutygodniową wizytą... No nie. Wynagradza się krzywdy, coś, co się komuś zrobiło złego. To, że masz rodzinę i więcej pracy, nie jest czymś wymierzonym przeciwko Twoim rodzicom. To jest naturalne, normalne, a Ty traktujesz to jak coś nagannego. Na miejscu Twojego męża czułabym się urażona.

Więc, tak sobie myślę, że jeśli do kogoś nie dociera, że jesteś dorosła, masz męża, rodzinę, to do Ciebie. Bo to Ty czujesz się winna, jeśli nie spełniasz jakichś tam obowiązków względem rodziców, które sama sobie wymyśliłaś (regularne odwiedziny, a jak nie to pokuta!), zamiast spokojnie sobie powiedzieć, że tak czasem bywa, że rodzice muszą się do tego przyzwyczaić, że to nic złego, że się nie miało czasu. Myślę, że niezależnie od tego, co powiesz rodzicom, powinnaś najpierw zająć się sobą - w sensie, poukładać to sobie najpierw, sama to zrozumieć, "ogarnąć". Bo dopóki jest jak jest, to możesz zaserwować rodzicom najlepszą mowę na świecie, ale ona nie zmieni tego, jak TY się czujesz w tej sytuacji i jak ją postrzegasz.