Jak wrócić do życia po rozstaniu - Netkobiety.pl

Skup się na bieżących sprawach - proponuję planowanie sobie dnia wieczorem: wypisanie rzeczy które chcesz zrobić (bardzo proste np. pranie, wyjście do kina, wyjście na rower, angielski 30 min). Rozpisz sobie, trzymaj się tego a po jakimś czasie wrócisz do naturalnego rytmu.

Po co idealizujesz związek, zwłaszcza ten, który był toksycznym? Odpowiedź "nie wiem" nie jest właściwą.

Możesz dalej idealizować, możesz patrzeć na zakończony związek trzeźwym okiem. Wybór należy do Ciebie, konsekwencje także.

***
Dorosłe, fajne życie nie polega na byciu podporządkowanym, uzależnionym.

Profilaktyka przede wszystkim. Nie zapomnij ani o niej, ani o - tkwiących w Tobie - przyczynach, dla których stałeś się podporządkowanym; wyciągnij z tego wnioski na swój temat.

Iść na studia, by móc poznać potencjalną kandydatkę na partnerkę? Nie za wysokie koszty tej ekwilibrystyki?

Używasz rozumu zgodnie z jego przeznaczeniem. Gratuluję!

I ja się w sumie cieszę. Mam w końcu czas na to co lubię/lubiłem. Kupiłem nawet rower żeby jeździć bo to zawsze była dla mnie fajna aktywność, wracam na siłownie, muszę trochę angielski powtórzyć przed tymi studiami bo trochę go nie używałem przez chwilę. Jest co robić, mam też trochę planów (być moż aż za dużo )
Czasem jednak pojawiało się negatywne myślenie skupione na tęsknocie za czymś co może nigdy nie istniało.

Teraz moje inne przemyślenie.
Czy wiek 24 lat to już wiek, że wstyd być singlem? Ja uznaje zasadę, że jednak lepiej być sam niż się męczyć, ale mam koleżankę w pracy, która mi powiedziała, że zaraz przegapię moment i skończę samotnie. Czy serio mój wiek to już wiek, że muszę łapać się wszystkiego co się da byle tylko kogoś mieć?

Autorze, 24 lata? Sam bym chciał mieć tyle Ta koleżanka chyba sobie żyję w innym świecie, gdzie wartość czy "jakość" człowieka mierzy się tym, czy jest w związku czy nie..Takie to są zafiksowane na punkcie związków i muszą mieć faceta, niezależnie jaki by nie był..

Głowa do góry!

To taki etap - normalka te depresyjne stany
bierz jako wspomożenie organizmu magnez, witaminy zwłaszcza B  i więcej wody pij niż zwykle
ruszaj się i nie siedź w domu wieczorami sam
bo to sprzyja nawykowemu rozmyślaniu i lgnięciu do użalania się wspominek,smutku analizowaniu kompulsywnemu etc stan ten  który jest taki trochę słodko gorzki i uzależnia niestety
powtarzanie ciągle wchodzenia w rozkminy powoduje nawyk i odruchy z tym związane przejdzie z czasem jak nie będziesz podtrzymywał tego rozkminiania, analizowania inna rzecz że czasem trzeba wejść w emocje i pozwolić im przepłynąć nie uciekać i nie tłumić trudna sztuka to jest zachować równowagę po rozstaniu ,bo nawet jak się wyjdzie z domu to czasem uczucia i myśli. przychodzą .
Studia i nauka czego nowego to świetny sposób na rozstanie .

Ile razy chcesz się rozstawać i żegnać ? Jaki ma być skutek po co ci to potrzebne definitywne zakończenie definitywnego rozstania,a potem jeszcze coś sobie przypomnisz bo nie zdąrzyłeś powiedzieć czegoś ważnego i tak w kółko Macieju.Jeszcze sobie zaproponujcie friendzone do szczęścia bo to ładne jest.
Tak to można jeszcze ciągle ruski rok na tej zasadzie podsycać jakieś nadzieje czy emocje
Podejrzewam że po prostu tęsknisz,jesteś ciekaw co ona myśli i czuje czy może się rozmyśli chcesz ją zobaczyć.
Dostarczysz sobie w takim razie nowego materiały do rozkminiania nawet jak padnie kilka zdań to będziesz to analizował co miała na myśli a może to a może to a gdybym ja a gdyby ona i tak znowu parę tygodni mordęgi .

Jedno i drugie tylko nie wiadomo w jakich proporcjach i od czego zależy obecnie humor tej panny
To niezdecydowanie na moje oko to raczej brak odwag przed powiedzeniem wprost że to koniec, asekuracja i coś co przypina grę na uczuciach Twoich,trochę czekania na Twój ruch a może Ty coś wymyślisz 
to pokrętna zabawa daje złudne poczucie
władzy nad Tobą prawdopodobnie
wzbudza jakieś emocje z tego tytułu.

Dobra, to teraz napiszę odpowiedzi do punktów jakie wypisałeś i mam nadzieję, że odniesiecie się do moich obaw.

1. No właśnie 24 lata. Fantastyczny wiek, tylko czy to nie jest już wiek żeby sobie powoli układać życie? Partnerka, mieszkanie, dobra praca. Jak na razie osiągnąłem tylko to ostatnie. Czy może wymagam od siebie samego zbyt wiele? Moi znajomi nie myślą tak jak ja o przyszłości, żyją z dnia na dzień, ja zaś jestem głową w przyszłości i stresuje się ciągle tym, że nikogo nie poznam, że nie odłożę wystarczającej ilości kasy na mieszkanie. Doszło do tego, że mam super pracę w firmie, w której czuje się świetnie i każdy mnie docenia, a ja już myślę czego mogę się nauczyć, jakie umiejętności pozyskać żeby dostać inną, lepiej płatną pracę.

2. Ale czy na pewno był to toksyczny związek? Czy ja tego aż tak bardzo nie widzę? Oczywiście ja też mocno w tej relacji byłem toksyczny. Wyprowadzka spowodowana w sumie moimi toxic rodzicami (choć sama przejawiała chęci wspólnego mieszkania już po miesiącu związku) i zazdrość mniej lub bardziej zasadna (dużo kłamstw z jej strony na temat przeszłości). To nie ona ze mną zerwała, a ja z nią. Czasem pojawia się myślenie, że miałem kogoś kto będzie zawsze, mimo wszystko a ja się tej osoby pozbyłem z życia. Nie wiem na ile tak realnie było dobrze, a na ile ja teraz widzę to wszystko przez różowe okulary - w końcu też pamiętam mocne cierpienie jak i męczenie się w mieszkaniu zdala od każdego kogo znałem.

3. Tu prawda. Jedynie straty finansowe poniesione przez wynajem itd. ale to norma.

4. To nie tak, że to był mój jedyny poważny związek. Są tu tematy gdy kilka miesięcy leczyłem się po związku z dziewczyną, którą kochałem ponad wszystko. O obecnej ex nie mogę tego powiedzieć. Tu miałem mnóstwo wątpliwości, tam 0. Więc realnie wiem jak wygląda zarówno bycie tym, który zrywa, jak i tym kto zostaje "rzuconym". Nie rozumiem jednak skąd u mnie takie myślenie pozytywne wobec ex skoro piszę i widzę, że to np. nie było to co z inną ex.

5. I tu jest dobre pytanie. Czym się przejmuje? Wszystkim I to realnie wszystkim. Przejmuje się tym, że już nikogo nie poznam, a na pewno nikogo takiego jak moja ex (choć ludzie z otoczenia oceniali ją raczej średnio zarówno z wyglądu jak i charakteru), że w moim wieku powinienem już mieszkać w wielkim mieście i zarabiać wielkie pieniądze, a nie mieszkać na wsi u rodziców i zarabiać dobre pieniądze (mam auto więc jestem bardzo mobilny także nie jest tak, że nie mogę nawet gdzieś pojechać itd), że nie rozwijam się wystarczająco szybko i że skończone studia informatyczna i zaraz pójscie na nowe z filologii angielskiej + norweski to za mało. Mam wrażenie, że rzuciłem sobie takie wymagania jakich nikt nie jest w stanie spełnić. I tak też może było z moim związkiem.

6. Ja akurat dorobiłem się choroby Leśniewskiego-Crohna więc wiem o czym mówisz. Stres wywołał u mnie ogromne zmiany jeśli chodzi o jelita i niestety muszę z tym żyć już do końca...

A w gratisie pożegnalne wiadomości mojej ex. Proszę pomóżcie mi stwierdzić czy jest tu trzymanie na haczyku czy też nie:

1.
"na chwile obecna nie widzę tego, ze moglibyśmy do siebie wrócić. Nie wiem co będzie kiedyś, ale ja nie wymagam żebyś na mnie czekał. Żeby ktokolwiek czekał na kogokolwiek"

2.
"niestety tym rozstaniem mnie zszokowales i stąd uważam, ze potrzebujemy czasu. Ja wyszłam mocno ze swojej strefy komfortu już w listopadzie, wiec nie jestem w stanie poświecić tyle drugi raz" - tu info ode mnie, w listopadzie zamieszkalismy razem, 500m od jej rodzicow i ogólnie w otoczeniu wszystkich JEJ znajomych

Dziękuje bardzo za te odpowiedzi. Zanim przystąpie do odpowiedzi powiem tylko, że postanowiłem zapisać się na terapię do psychologa. Myślę, że warto spojrzeć na siebie innym okiem i skonfrontować się z rzeczami, które z mojej strony w związku nie były okej, a było tego sporo.

2. Nie. To odczucie mocno mi towarzyszyło w tym związku, że nie jestem jej pierwszym wyborem. Hierarchia raczej wyglądała tak, że była ona, jej rodzina, przyjaciółka i potem ja. Pokazują to takie sytuacje jak np. ta że jeździła na różne wyjazdy beze mnie - z rodziną głównie. Nie przeszkadzają mi wyjazdy oddzielnie w czasie związku, ale przeszkadzają już takie, gdzie ja również bym chciał jechać, a nigdzie nie jeżdżę bo ona ma plany z mamą czy siostrą. I tak jak mówie, plany z rodziną i samodzielne są spoko, ale gdy częściej spędzasz czas w jakiś fajny sposób z kimś innym niż chłopakiem to trochę średnio.
Kompromisy? Uważam, że z jej strony to nie istniało. Mówienie jak wiele się poświęca wyprowadzająć się w jej wieku od rodziców o 500m dalej (w linii prostej to pewnie z 250m było) jest dla mnie śmieszne. Mieszkaliśmy tam gdzie ona żyła od urodzenia, przy całym jej towarzystwie, w miejscu gdzie pracuje i to ja słyszę ile ona poświęciła? To co w takim razie zrobiłem ja zostawiająć rodzine (jakakolwiek by nie była), przyjaciół, zmieniając pracę?
Więc tak. Uważam, że nie byłem jej pierwszym wyborem. Nawet jej to powiedziałem przy rozstaniu, oczywiście usłyszałem, że jestem w błędzie - nic nowego. Na pewnym etapie nawet nie chciało mi się już rozmawiać o problemach bo wiedziałem, że wina i tak będzie moja.

5. Piękne słowa. Warto wysoko celować, ale nie można się przy tym zajechać. To będzie moje zadanie żeby starać się życ, a żeby ten rozwój był dodatkiem do fajnego życia, a nie jego celem.
Też mój związek mocno mnie w tej kwestii zmęczył. Zarabiam dość dobre pieniądze, mocno powyżej średniej krajowej, a i tak słyszałem, że fajnie by było jakbym znalazł drugą pracę. Po co? Co komu z chłopaka, którego nie ma przez 12-16h dziennie?

Dzięki też za potwierdzenie moich słów. Tak czułem, że dobrze odczuwam, że ona zostawia mnie jako opcję awaryjną. Znam jej ex (nawet za dobrze bo to temat, który siedział mi bardzo mocno w głowie, niepotrzebnie ale trochę zbyt wiele o pewnych rzeczach opowiedziała) i znam też swoją wartość. Nie bez powodu też jej rodzina traktowała mnie tak jak inaczej, nie było takiej osoby w jej życiu jak ja. Nie chce wyjść na osobę, która jest zbyt pewna siebie, po prostu mam świadomość, że kogoś takiego jak ja nie miała w życiu. Może jej się trafi ktoś taki, albo i lepszy, tego jej życzę, ale czuję, że za jakiś czas odezwie się znów patrząc, że jednak ciężko znaleźć kogoś jak ja (Zwłaszzca jak pewne rzeczy przeprocesuje z terapeutą).

Masz rację, mocno obawiam się samotności i tego, że mogę być wiecznie sam. Brak mi też radości z tego co już osiągnąłem i wpadłem w nieskończoną pętlę rozwoju. Mam nadzieję, że psycholog pomoże mi z tymi tematami i będę umiał spokojnie żyć, ciesząc się tym co mam.

Zabawne, że po kilku moich postach jesteście w stanie stwierdzić to co mówią ludzie, którzy mnie mocno znają. Tak mam ogromny problem w podejmowaniu decyzji i praktycznie w każdej sytuacji muszę się kogoś pytać o opinię itd. Nie odczuwałem kiedyś tego problemu, raczej decydowałem sam o tym czego chce, po związku z nią to wszystko się zmieniło, a nawet w trakcie związku. Tu będę szukał pomocy u terapeuty, dlaczego tak się stało i jak to cofnąć.

Bardzo mi miło, że tak wysoko mnie cenisz po tym co piszę. Mało to skromne, ale uważam, że nie wiele osób jest takich jak ja. Gotowych do przyznania się do winy i powiedzenia, że zrobiło się coś źle. A przynajmniej ja w moim otoczeniu mam bardzo mało osób o takiej otwartości do mówienia o swoich wadach.

"Pytanie czy jesteś w stanie tą falę odeprzeć. Musisz być na to gotowy, bo przyciągnie tą smycz mocno do siebie. Co wtedy zrobisz?"
Nie wiem, szczerze nie wiem. Póki myślałem o niej racjonalniei o tym co zwiazek z nią mi zabierał to nie obawiałem się tego, że się odezwię. Teraz jestem trochę przerażony, więc cieszę się, że przestała się odzywać i jedyne co robi to dodaje fotki na instagrama jak świetnie się bawi (a nie była nigdy osobą, która dzieliła się swoim życiem chętnie w social media).

"Czy to właśnie czujesz, ale racjonalizujesz sobie to spotkanie poprzez interes "bo musimy oddać sobie rzeczy"?"
I tu mnie masz Oczywiście, że tak jest. Chciałbym ją znów zobaczyć, poczuć zapach, przytulić itd. I wiem jak złudne to jest bo to nie jest już ta sama osoba, kórą ja pokochałem. Ba! To ngdy nie była ta osoba bo zakcohałem się w jakimś jej wyobrażeniu i przez cały związek męczyłem się jak bardzo się w tym osądzie pomyliłem.
Więc tak, macie rację, że jakiekolwiek spotkania nie mają sensu. Pozostało mi żyć swoim życiem. Wiem doskonale, że wtedy nagle i ona się odezwie, pytanie czy będę umiał się temu oprzeć. Chciałbym wierzyć, że ona się zmieni ale to chyba tak nie działa. Plus życie myśleniem, że ona się zmieni też jest mocno destrukcyjne.

Dziękuje wam za te wiadomości.
Czy jest coś co polecacie mi robić z waszej strony? Jak odnosić się do takiej ex jeśli się odezwie? Jak sprawić żeby mniej myśleć o dobrych rzeczach, a skupić się na tym co faktycznie było złe, by szybciej zapomnieć?
No i co robić żeby faktycznie ten sukces w życiu osiągnąć? Jak się rozwijać (mentalnie) by po prostu być lepszym człowiekiem dla tej już prawdziwej wybranki za jakiś czas?

Dobrze, że nie boisz się prosić o pomoc i wiesz z czym jest problem. Super! Jednak największa praca przed Tobą samym i nie dla kogoś innego tylko dla siebie samego. Bo to o siebie teraz walczysz, o swoją osobę SPRZED i dla własnego dobra na przyszłość. Jeśli to Ty to zakończyłeś (a takie mam wrażenie z Twoich postów) to znaczy, że masz wielkie pokłady pewności siebie i potrafisz być asertywny. Wystarczy dokonać tego czy owego, co sprawi Ci satysfakcję i dumę, że potrafisz i już jesteś na dobrej drodze do odzyskania własnego ja .

Jeśli wstawia na Instagram, jak świetnie się bawi, a Ty to oglądasz, to:
a. nie zerwała z Tobą kontaktu
b. Ty nie zerwałeś z nią kontaktu

Zero kontaktu oznacza zupełne ZERO, żadnego śledzenia w necie, żadnych informacji od znajomych o niej, nic zupełnie. Jeśli znajomi Ci mówią o tym, to uciszasz i Cię to nie interesuje. Bo to nadal jest kontakt. I nadal jesteś w relacji. To wszystko jest grą, pytanie czy chcesz się w to bawić

Nie ma się czego wstydzić, to jest zupełnie normalna reakcja. Zawsze tak jest, jak jesteśmy tą stroną zawiedzioną . Pytanie znów jak na to zareagujemy i czy się skusimy. Jeśli się skusimy odżyją pewne uczucia, nadzieje, namiesza nam to od nowa w głowach.

Nie odnosić się do ex, nie reagować, zachowywać się jakbyś był martwy, nie odbierać telefonów. Pod warunkiem, że naprawdę chcesz odżyć i to zakończyć, że to Ci szkodziło. Musisz być tego pewien i gotów na nowe albo na razie na przywrócenie starego. A jak się rozwijać? Rób swoje i się nie oglądaj, bo nie masz na co i na kogo I nie dla wybranki, DLA SIEBIE.

Edit: A i jeszcze jedno: widzę, że masz wiedzę, widzę, że sobie to analizowałeś, to świetna wiadomość, ALE teraz musisz w to wszystko UWIERZYĆ. To sporo trudniejsze, bo Twój mózg będzie dążył do wejścia na stare ścieżki, do tej "bezpiecznej strefy", do której się przyzwyczaił (do adrenaliny i dopaminy podawanej na przemian). Nie daj się zwieść. Uwierz w to co już wiesz Powodzenia

Hej, czyli posłuchałeś rady zanim ją poznałeś! Masz dobry instynkt i mądrość w sobie! Tym bardziej gratuluję i tym bardziej wierzę w powodzenie

Autorze, przeczytałam Twój wątek i powiem szczerze, że jestem pod wrażeniem Twojej osoby - dlatego postanowiłam i ja coś wtrącić.
Dlaczego jestem pod wrażeniem?
Otóż dlatego, że mocno się wyróżniasz spośród innych autorów/ autorek wątków.
Zwracasz na siebie uwagę, ponieważ jesteś aż do bólu dokładny, wnikliwy i uporządkowany.
Oczywiście podkreślam, że ja bazuje tylko na tym, co napisałeś i przede wszystkim w jaki sposób. Nie znam Cię osobiście i mogę się mylić, ale wydaje mi się, że jesteś wielkim perfekcjonistą.
Wszystko musisz mieć poukładane, wypunktowane i przeanalizowane.
Chyba różnisz się od rówieśników, którzy często żyją w myśl zasady, że ptak niebieski nie orze i nie sieje, a jednak dostaje.
Ty wszystko musisz sobie zaplanować i punkt po punkcie zrealizować - jesteś więc wytrwały w dążeniu do celu i pracowity.
Jak na swój wiek już teraz sporo osiągnąłeś i to zupełnie sam.
Poniekad też masz pewna przypadłość polegająca na tym, że czasem sam siebie sabotujesz, gdyż nigdy tak do końca nie jesteś pewny tego, co robisz i rządzi Tobą strach.
Twoja słabość musi być na tyle duża, to poczucie niepewności czy na pewno się nie mylisz, że chyba osoby z zewnątrz łatwo mogą ją wyczuć. Dlatego ktoś z silniejsza osobowością łatwo wejdzie Ci na głowę i będzie Tobą rządził, bo Ty nie od razu powiedz "nie,, tylko będziesz długo się certolil, robił rzeczy wbrew sobie i czekał tak długo, aż Ci się uleje.
A nawet i potem będą targały Tobą różne wątpliwości, bo moze się pomyliłem, a co będzie, jeśli...? itd.
Nie ma czegoś takiego, że się pomyliłeś.
Było Ci źle w tym związku i z tego, co opisałeś wynika, że nie bez podstaw.
Dziewczyna praktycznie nie liczyła się z Tobą i na dodatek źle doradzała Ci w sprawach zawodowych.
To nie jest normalne, żeby być z kimś i nawet mieszkać i siedzieć samemu w czterech ścianach, bo druga strona wiecznie jest zajęta spotkaniami, wyjazdami ze swoją rodziną i przyjaciółmi.
Nie było u was żadnego złotego środka.
Ty chciałbyś jechać z nią i jej towarzystwem np na wycieczkę rowerową, ale okazuje się, że dla Ciebie miejsca nie przewidziano, więc zostajesz sam w domu. I tak było za każdym razem.
Nie możesz teraz wmawiać w siebie, że takich faktów nie było, ponieważ one były, działy się, a Ty przez to cierpiałes.
Męczył Cię ten związek tak bardzo, że aż go zakończyłeś. To się wydarzyło i nie może być teraz tak, że Ty będziesz wspominał tylko rzeczy miłe, ponieważ w ten sposób spotęgujesz w sobie tęsknotę i zaczniesz idealizować zwykła egoistke, która weszła Ci na głowę i zawładnęła Twoim życiem
Skoro przed związkiem z nią byłeś siebie bardzo pewny, wierzyłeś w słuszność swoich decyzji, a po związku z nią straciłeś dawny rezon, to masz czarno na białym, że wszystko to zabrał Ci związek z tą dziewczyną. Nie chce wyjść inaczej.
Po efektach, po owocach rozpoznasz czy byłeś w czymś dobrym dla siebie, czy złym.
Gdybyś po rozstaniu z nią urósł w siłę i potęgę, to znaczy, że skorzystałeś na tej znajomości i błędem byłoby kończyć relację.
Ty jednak dużo z siebie straciłeś, więc już sam ten fakt przemawia za tym, że nie byłeś w czym, co służyłoby Tobie.
W ogóle nie zawracaj sobie głowy ta dziewczyna, jej rzeczy odeslij, a swoje olej, jeśli nie są wartościowe.
Nie jesteś jeszcze gotowy na to, by stawić czoła tej kobiecie i dlatego sam siebie narazisz na to, że w swoim zdrowieniu po niej wrócisz do początku procesu, a na dodatek zafundujesz sobie pierdolnik w głowie.
Jest Ci to do czegoś potrzebne?
Skoro zakończyłeś z nią i uznales, że zasada zero kontaktu będzie dla Ciebie najlepsza, to jakim cudem ona do Ciebie zadzwoniła, a Ty odebrałeś telefon?
Czyli jak jest naprawdę?
Wyprowadziles się z powrotem tam, skąd przyjechales, by z nią zamieszkać i siedzisz w domu czekając na znak od niej?
Później dokończę jeszcze tego posta, bo mam jeszcze kilka refleksji, a teraz goni mnie rzeczywistość.
Na razie.

Jestem z powrotem, bo zawsze jest coś do zrobienia i jeśli odłożę to pisanie, to połowy rzeczy, które chce Ci napisać po prostu zapomnę.
Mamy więc załatwiona sprawę rzeczy. Jeśli nie da się tej sprawy załatwić przez posłańca, to trudno, jedz po nie, ale załatw sprawę krótko i na temat. Nie nastawiaj się na jakieś kawki, ciasteczka czy inne atrakcje. Oddaj jej rzeczy, weź swoje i żegnaj Gienia świat się zmienia.
Najlepiej jednak byłoby, żebyś nie spotykał się z nią osobiście.
Dalej - wybij sobie z głowy idealizowanie tej dziewczyny, bo w ten sposób sam siebie pograzasz.
Powody dla których uciekłeś od niej były, wydarzyły się naprdwe, były dla Ciebie niszczące, więc stan na ziemi i uwierz, że nic Ci się nie przyśniło.
Gdybyś był z nią szczęśliwy, to wiedziałbyś o tym.
Nikogo nie poznasz i skończysz, jako osoba samotna.
Po pierwsze nic takiego nie będzie miało miejsca, a po drugie nie panikuj.
Jesteś młodym człowiekiem, dużo osiągnąłeś i ze swoimi cechami charakteru masz szansę na to, by osiągnąć znacznie, znacznie więcej.
Kobiety same Cię znajdą i jeszcze nie będziesz mógł się od nich opędzić. To Ty będziesz wybierał, a nie ktoś będzie wybierał Ciebie.
Popracuj tylko nad swoją asertywnościa i wroc do świata normalnie myślących ludzi. Nie trzymaj się na siłę czegoś, co Twoje nie było, a Tobie tylko tak się wydawało, że było Twoje. Masz syndrom właściciela czy co?
Ludzi, którzy Ci zabierają, a nie dają, żebyś się ubogacił skreślaj że swojego życia.
Zdobywaj przyjaciół, ale tylko prawdziwych s nie takich, którzy na moment uwiesili się na Tobie odbierając Ci cenne cechy charakteru.
Skoro ona doradzała Ci, żebyś znalazł druga pracę, to znaczy, że chciała pozbyć się Ciebie z domu, żebyś wychodził o świcie i najlepiej wracał o północy. Wtedy ona mogłaby upajać się wolnością, a gdybyś był w domu, to zrobiłaby wszystko, żeby tylko gdzieś wyjechać z matką, siostra, a Ciebie zostawić samego w domu.
Następna rzecz - sam organizuj sobie czas i nigdy nie czekaj na to, że ktoś w swoich planach uwzględni Twoja osobę. Ty sam dla siebie bądź przewodnikiem i organizatorem własnego życia i czasu wolnego.
Plany na przyszłość, jakie sobie poczyniłes są bardzo dobre. Sporo wziąłeś sobie na głowę, ale to dobrze. Gdy ptaki niebieskie będą żyły od pierwszego do pierwszego i wmawiały sobie, że ich życie jest cudowne Ty będziesz mógł pozwolić sobie na więcej, a może nawet na wszystko.
Jeśli coś jeszcze wpadnie mi do głowy, napiszę.

Między wiarą a wiedzą jest istotna różnica.
Gdybyś wiedział, że "dasz sobie radę", to niczego nikomu, w tym sobie, nie pokazywałbyś, nie udowadniałbyś. Ba, wiedząc, że "dasz radę", nie pytałbyś nikogo o to, jak masz się podczas tego spotkania zachować.

Przytomności życzę.

Bardzo dziękuje za wasze odpowiedzi. Na pewno się do tego wszystkiego jeszcze odniosę w kolejnych wiadomościach, gdy znajdę więcej czasu.

Rzeczywiście rzeczy chyba wyślę w jakiś sposób pocztą. Już nawet nie chodzi o nią ale o czas i koszta. Dlaczego to ja muszę jechać do niej i te koszta ponosić. Bezsensu.
Plus dawać jej tą satysfakcję, ze kolejny facet będzie nad nią skakał.

Co do tego obniżania mojego poczucia wartości to mówiła mi to psycholog do której poszedłem zaraz po rozstaniu. Mówiła, ze są pewne typy osób, które leczą swoje kompleksy pewnością siebie innych osób i w ten sposób się podbudowują. I faktycznie. Ona z początku relacji a końca to dwie różne osoby. Tak jak i ja. Na początku byłem pewny siebie i radosny, by na końcu bolał mnie brzuch ze stresu.
Jedno jednak nie daje mi spokoju. Powiedziałem jej o tym co powiedziała mi psycholog i wyśmiała mnie. Czy serio niektorzy są aż tak ograniczeni? Ja im dalej w las jeśli chodzi o związek to miałem jeszcze większe wątpliwości w związek i w samego siebie. Ja wprost pytałem czy jestem na pewno lepszy od jej ex. Nie wiem czemu, dziś nie jestem w stanie tego zrozumieć bo nie czuje się od nikogo gorszy. A przy niej? Wieczne poczucie bycia drugą opcja.
Myślałem sobie o tym i stwierdziłem, ze chyba mocno na to wpłynęły jej kłamstwa.
Przykładowa historia. Miałem się zapoznać ze wszystkimi jej znajomymi na domówce. Nie podobało mi się to bardzo bo to duży stres poznać nagle 15 osób i być jedyna osoba zupełnie nowa. Miałem z nią o to mocna dyskusje, nie rozumiała mnie kompletnie ale w końcu uległem. Co prawda dałem oczywiście radę, ale już wtedy nie podobało mi się to, ze nie liczy się z moim zdaniem. Na samej imprezie był facet. Tak z 20 lat starszy ode mnie. Widziałem dziwne jej zachowanie gdy z nim rozmawiała, bardzo kokieteryjne. Zapytałem kto to i czy ja coś z nim łączyło. Odpowiedziała, ze oczywiście nie, taki znajomy, któremu się podoba. Prawda była oczywiście zupelnie inna. Po zerwaniu przyznała, ze zastanawiała się czy wybrać jego czy mnie lub jeszcze jednego ex .
Inna historia to ta, gdy pierwszego dnia związku spała u kolego a mi napisała, ze śpi u koleżanki. Nie mam problemu ze spaniem u kogos na kanapie ale czemu kłamać na samym początku związku?
Wiec tak, jeśli było cos co podburzało moja pewność siebie to na pewno te kłamstwa bo mocno to wywoływało poczucie we mnie, ze coś musi być ze mną nie tak skoro ona wraca na noc do innych czy zastanawia się kogo wybrać. Dzisiaj wiem, ze to nie we mnie byl problem, ale ciężko mi było to zobaczyć w związku.

Tak czuytając Twoja historię, zastanawiam się jaki tupet czy możę specyficzne pojmowanie związku mają niektóre osoby. Z jednej strony jakieś krętactwa, półprawdy czy sekreciki, z drugiej lawirowanie między "kandydatami" na partnera czy wreszcie to ciągnięcie za "sznurek/smycz", aby całkiem sterować wręcz życiem tej drugiej połówki. To kopmletne olewanie Twoich potrzeb czy odczuć, połączone z "prowadzeniem Cię" przez życie związek według jej "zasad" to w ogóle już absurd..

Oooo Kolego, to takich newsów, to tu nie ujawniałeś. I kto tu był toksyczny?! Cały czas byłeś uwikłany jeszcze w jakieś pseudo relacje z trzecimi osobami. Grubo. Robiła Ci klasyczną triangulację, abyś żyły sobie wypruwał dla niej, kto wie, gdzie ona nocowała, jak nie nocowała z Tobą, ja bym się nad tym zastanowiła, ale tylko przez chwilę, bo szkoda na nią czasu. Radzę zamówić jakąś mszę w intencji szybkiego zakończenia tego związku, albo inny rytuał przy ognisku. Co sobie życzysz, ale z daleka od tej dziewczyny. Zatrzasnąć drzwi, porąbać, spalić pochować i na końcu napluć na grób. Daj spokój.

Zgadza się. Są osoby, które z powodu problemów z własną samooceną będą podcinać innym skrzydła i umniejszać ich wartość, aby same mogły mieć złudne poczucie bycia lepszymi niż czują się w rzeczywistości. To jest głęboko toksyczne i destrukcyjne, dlatego samemu sobie powinieneś być wdzięczny, że posłuchałeś instynktu samozachowawczego i odsunąłeś się od niszczącej Cię partnerki.
Jeśli do tego dodać mocno zachwiane zaufanie, bo nie uwierzę, że tak się nie stało, jej niedojrzałość, brak odcięcia pępowiny, to ta relacja nie miała przyszłości i naprawdę nie masz za czym tęsknić.

Jesteś jeszcze bardzo młody, ale masz plan na życie, wyznaczone cele - podążaj tą drogą, będąc przy tym dla siebie dobrym. Jestem przekonana, że z tą kobietą nie byłbyś szczęśliwy, a przecież nie po to wchodzimy w związki, by się unieszczęśliwiać.

Miałam na myśli głównie Twoje zaufanie do niej, bo przecież każde kłamstwo, nawet pozornie niewinne, w jakimś stopniu je podkopuje. Z kolei zazdrość, jeśli się nie ufa, nie jest niczym zaskakującym, bo opiera się na tym, czego doświadczyliśmy i wtedy relatywnie trudno przychodzi nam się od niej uwolnić, nawet jeśli nie do końca jesteśmy świadomi przyczyn. Owszem, lekka nuta zazdrości jest nawet pożądana, ale tylko do momentu, kiedy nie psuje relacji. Tutaj każdy sam musi sobie odpowiedzieć na pytanie czy granica nie została przekroczona, a jeśli tak, to czy przyczyny mają swoje uzasadnienie, czy może są wynikiem problemów z własną zaniżoną samooceną. 

Wracając do nieodciętej pępowiny - jeśli ktoś mieszka w odległości zaledwie 500 metrów od domu rodzinnego, widuje się z najbliższymi, a mimo to tęskni i ma potrzebę w wyniku tej tęsknoty regularnie tam nocować, a przede wszystkim każdą wolną chwilę spędza z rodzicami, do nich mu emocjonalnie bliżej niż do partnera, to z dużą dozą prawdopodobieństwa pozwala mi to sądzić, że nie jest gotowy na wyfrunięcie z gniazda. Ponadto dojrzały związek charakteryzuje się między innymi takim czynnikiem, że to partner/partnerka w pewnym momencie postawieni są na pierwszym miejscu. To oczywiście nie oznacza drastycznego urwania kontaktów z domem, bo to też byłoby niewłaściwe, ale że uwaga skupiona jest przede wszystkim na związku i to tam angażuje się swój czas i energię. Relacja z bliskimi jest ważna, potrzebna nam przez całe życie, ale wszystko musi odbywać się na zdrowych zasadach i na pewno nie kosztem partnera relacji, jaką się z nim tworzy. Trzeba tu znaleźć równowagę.

Nie czytając jej wersji trudno ocenić jak ona rzeczywiście to wszystko odbiera, ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że stosuje szantaż emocjonalny, właśnie po to, abyś Ty czuł się winny. Być może doskonale zdaje sobie sprawę, że to będzie działać, dlatego posuwa się do psychomanipulacji, której celem jest uderzenie w Ciebie. To rodzaj zadanej Ci kary za to, że ją odrzuciłeś.

Z drugiej strony sam spójrz - jeśli zrobiłeś jej, jak twierdzi, tak wiele złego, to powinna być szczęśliwa, że już jej to nie dotyczy. Jeśli nie jest, to chyba jednak nie było tak źle, a najbardziej ucierpiało jej ego i to ono teraz gra pierwsze skrzypce, stąd te zachowania, raniące słowa, potrzeba wzbudzania poczucia winy.

Dobrze byłoby, abyś przepracował te emocje na terapii, bo bardzo ważne jest, aby nauczyć się dystansować do spraw, które są efektem negatywnego oddziaływania na nas innych ludzi. Jeśli mamy wokół siebie osoby toksyczne, tzw. wampiry energetyczne, to ich obecność zawsze wpływa negatywnie na nasze samopoczucie, stąd potrzeba umiejętności odsiewania ich od tych, z którymi tworzone relacje są wartościowe i wnoszą w nasze życie coś dobrego. Jeśli tak nie jest, to dystans i ocięcie się (na ile jest to możliwe) zawsze będą bardzo pożądane.

Sądzę, że oboje macie w sobie wzajemnie dużo żalu, co w gruncie rzeczy pokazuje, że po tak krótkim związku jesteście mocno poorani. Pozostaje pytanie ile w tym prawdziwych emocji, a ile rozdmuchanych, fałszywych, zupełnie niepotrzebnych.

To myśl, czemu tak czujesz i jakie sytuacje wywoływały taki problem? Była agresywna wobec Ciebie? Jeśli tak to w jakich sytuacjach? Te jej tekst o odnowionych kompleksach, to uważasz, że ma jakieś podstawy? Mówiłeś jej coś w stylu, że powinna schudnąć, zmienić styl życia, że za mało sprząta, słabo gotuje czy jakieś uwagi tego typu?

Powiem Ci tak pkamiski98. Im więcej na ten temat piszesz tym bardziej się wkurzam na Ciebie . Taki fajny chłopak, a tak się wciągnął w totalne bagno. Ehh. Bardzo dobrze, że uczestniczysz w terapii, może powinieneś głębiej w sobie poszperać, bo najwyraźniej przyciągasz takie "przypadki". A jak je identyfikować i unikać w przyszłości, to się na tej terapii powinieneś dowiedzieć. Myślę, że powinieneś zebrać to co tu od nas usłyszałeś, od Twoich bliskich, rodziny i znajomych i sam to sobie w głowie poukładać oraz przetrawić w samotności. Tego nie unikniesz.
Widzę, że się rozkręcasz i mówisz coraz więcej o tym co było z tą dziewczyną i ciśnie mi się na usta tylko jedno słowo: ŹLE było, ale dobrze, że się skończyło. Nie oglądaj się już za siebie ani przez chwilę, ta osoba nie powinna dla Ciebie istnieć. To nie to, że zapomnisz o tym, że ten związek miał miejsce, ale nie musisz pamiętać, że to była TA konkretna osoba. Uspokój umysł, poukładaj sobie plan, spróbuj się z tego bagna oczyścić, otrząsnąć, a przyjdzie ten moment, kiedy zauważysz świat wokół siebie, i jaki on jest bez tej osoby piękny, a Ty tego wcześniej nie widziałeś

Moim zdaniem to zależy od co najmniej kilku czynników. Raz, że to były święta, czas na swój sposób specyficzny, zwyczajowo rodzinny, więc ona mogła uznać, że chce pobyć w domu z bliskimi, tym bardziej, że Ty spędziłeś w swoim całe trzy dni. Dwa - wydaje mi się istotne, o ile nie kluczowe, czy wcześniej wiedziała kiedy wracasz i jeśli tak, to czy choć słowem wspomniałeś, że chciałbyś, abyście w Wigilię do Waszego mieszkania wrócili razem. Chodzi o to czy wcześniej o tym porozmawialiście, a mimo to ona zdecydowała inaczej?
Czuję bowiem po kościach, że tutaj mógł (nie musiał) zadziałać brak dobrej komunikacji.

No widzisz, zatem nie mogłeś jej tak strasznie krzywdzić, jeśli teraz, po rozstaniu, czuje się jeszcze gorzej. Prosta logika wskazuje, że zamiast rozpaczać, obecnie powinna zacząć swobodnie oddychać i cieszyć się odzyskaną wolnością. Tak jednak nie jest, zatem coś ze sobą nie styka.

Samotność nie jest najlepszą motywacją do wejścia z kimś w związek, bo zwykle bardziej chcemy po prostu z kimś być niż decyzję podejmujemy w oparciu o zestaw cech, które są dla nas ważne.
Jeśli wziąć pod uwagę, a nie mam powodu, by Ci nie wierzyć, że ona te cechy posiadała, to po pierwsze mogłeś na nią patrzeć przez różowe okulary, po drugie mogła się kreować, pokazywać z jak najlepszej strony, co na tym etapie związku pojawia się relatywnie często, zwłaszcza jeśli mamy do czynienia z osobą toksyczną. Niestety trudno jest zbyt długo udawać kogoś, kim się nie jest, dlatego stopniowo zaczyna się odkrywanie swojej prawdziwej twarzy.

Dobrze, że to rozumiesz, bo czym innym jest stawianie partnera na pierwszym miejscu, branie pod uwagę jego zdania i liczenie się z emocjami, a czym innym oczekiwanie ze strony tego partnera, że będzie się do niego przyklejonym i gotowym na każde zawołanie. To byłoby złe. Jeśli Twój powrót był niespodziewany, a ona miała inne plany, to nie powinieneś oczekiwać, że je zmieni posłusznie wróci z Tobą, nawet jeśli tak po ludzku byłoby czymś miłym, gdyby ucieszyła się na Twój widok i sama, z własnej inicjatywy, właśnie tak zrobiła.

Tego czasu u rodziny i z rodziną u niej jest bardzo dużo, moim zdaniem za dużo, ale o tym już wspominałam. Być może z czasem to by się zmieniło, ale są też ludzie, którzy z odcięciem pępowiny mają wyjątkowo duży problem. To przy okazji pokazuje, że z jej strony decyzja o wyprowadzce i zamieszkaniu z Tobą była przedwczesna, bo ona zwyczajnie nie była jeszcze na ten krok gotowa.

Okej, lekka aktualizacja.
Napisałem do niej w kwestii tego środowego spotkania w celu oddania rzeczy bo uznałem, że faktycznie może mi to wysłać pocztą.
No i wyszła z tego tak wielka kłótnia i toksyczna rozmowa, że aż ją zablokowałem.
Ogólnie jest mi chyba lepiej. Co prawda dużo jej wygarnąłem, ona zaczęła szybko grać ofiarę, gdy wyczuła, że nie jestem już tą samą osobą co w związku i nie może już mną w żaden sterować.
Nie jestem jednak z tego dumny. Czuje się jakbym zniżył się do jej poziomu i mimo tego, że mi trochę lżej to jednak nie zachowywałem się tak kiedyś.
Widzę, że przede mną daleka droga, by powrócić do normalności bo obecnie widzę się przez pryzmat tego co ona o mnie mówiła, więc dość negatywnie.

Mam jednak potwierdzenie tego, że jest to osoba, która nie widzi żadnego swojego błędu i wszystko co w związku było złe było moją winą.
Wiem też, że w końcu temat jest zakończony całkowicie i zerwałem jakikolwiek kontakt z nią.

Trele morele bardzo dobrze się stało że nawrzucałeś jej
upuściłeś pary i wywaliłeś nieco złości tak jak potrafiłeś na ten moment
trudno stało się i koniec kropka eskalacja wybuch to też jakiś sposób widocznie wiele zdusiłeś w sobie tej złości żalu
tłumienie na ogół bywa szkodliwe
niestety jednak jesteśmy tego wyuczeni 
w nosie z poziomem i klasą
skutek jest ważny i to co dalej zrobisz z emocjami
a ona sobie zracjonalizuje wszystko na swoją korzyść jak będzie jej tak wygodnie.

Jak tak się często obserwuje ludzi dookoła, to ma się wrażenie, że jest teraz całem mnóstwo osób, które nie są w stanie w ogóle wykazać się żadną samokrytyką. Przekonane o swojej nieomylności, sądzą, że wszystko, co złe , to dotyka tylko ich a u innych ta sama okoliczność czy zjawisko nie ma kompletnie znaczenia. Przyjaciel, znajomy czy współpracownik o takim podejśćiu to już horror, nie mówiąc o partnerze/partnerce życiowym/wej. Ktoś taki będzie zawsze tak kręcił i manipulował, aby tylko się wybielić.

Mam do Was jeszcze jedno pytanie, choć wiem, że to już chyba temat dla specjalisty.
Po tym zerwaniu jestem całkowicie wyczerpany emocjonalnie. Nie chodzę do biura (mogę pracować z domu), pracuje w innych godzinach żeby móc jak najwięcej spać, a i tak jestem przemęczony. Mogę się skupić maksymalnie na 5 minut i muszę robić sobie przerwę. Odwołuję spotkania bo nie mam siły, by się ogarnąć i wyglądać jak człowiek. W skrócie nie chce mi się kompletnie nic, nie mam absolutnie żadnej siły, a przy tym nie mam żadnych negatywnych myśli. To nie tak, że siedzę i myślę, że życie nie ma sensu i najlepiej było by je skończyć. Wręcz przeciwnie myślę o możliwościach jakie czekają na mnie w przyszłości i co mogę zrobić dla samego siebie, ale ciało mi na to nie pozwala.
Nie odczuwałem nigdy niczego takiego, po rozstaniach czułem smutek i pustkę, ale taką racjonalną po odejściu ważnej osoby z życia. Obecnie ciesze się, że uciekłem z tej relacji, ale mam 0 energii by jakkolwiek normalnie funkcjonować.

Czy to jest już powód by udać się do psychiatry? Czy coś takiego mija? Czy to jest właśnie efekt przebywania przez kilkanaście miesięcy w toksycznym związku?

Tak jak najbardziej,masz "zespół odstawienia"
masz coś co ja porównuje do tak zwanego zejścia po np amfie,
czasem ludzi w podobny sposób "trzęsie" jak nagle odstawiają cukier żaden kit sprawdzone 
to bardzo do siebie podobne stany,kac po alko jest trochę inny.
To naturalna reakcja mózgu po różnych skrajnych emocjach
Zacznij brać witaminy i jedz przez tak zwany rozum to co lubiłeś najbardziej jeść
Jak ten "zespół odstawienia " będzie się utrzymywał to dopiero idź do psychiatry najpierw zacznij od magnezu i witaminy B complex.

Nie, oczywiście, to nie jest żadna prowokacja. Napiszesz, że nie nadajemy się do związku, pomimo że miliony kobiet tworzą udane, dwustronnie satysfakcjonujące relacje, a my mamy pokornie przyjąć, że tak jest .

Autorze, odpowiednia suplementacja, odpoczynek, bycie dla siebie dobrym - na tym etapie to konieczność. Twój brak chęci do działania wynika z wyczerpania po trudnym, toksycznym związku. Jeśli o siebie zadbasz, powinno być lepiej, ale jeśli pomimo troski i uważności na własne potrzeby nie zauważysz poprawy, warto skonsultować się ze specjalistą. Zresztą już teraz możesz porozmawiać o tym ze swoim terapeutą, który powinien potrafić wychwycić niepokojące sygnały i ewentualnie pokierować ścieżką dalszego postępowania.