Niszcząca atmosfera - Netkobiety.pl

Następny co wpakował się w nie swoje problemy.
W szkole powinni wprowadzić specjalne lekcje dla chłopaków. To powoli robi się plaga. Masa różnych ratowników, adoratorów, orbiterów, prawiczków. A potem wychodzą takie kwiatki jak tu.

Chodziliśmy do psychologa. Stwierdziła,że mała jest po prostu rozpieszczona, nie zna granic. Ja zawsze staje po jej stronie i stąd też bunt męża. Twierdzi że pozwalam mu na to żeby malago biła, kopała, wyzywała. Zanim się poznaliśmy mała podobnie się zachowywała, biła brata, pluła, pyskował dorosłym, obcym i zawsze była w centrum uwagi, ale to dobre i empatyczne, kochane dziecko. Ma w sobie mnóstwo miłości i życzliwości choć kontakty z rówieśnikami też są różne, czasami naubliza koleżankom i się dziwi że się na nią gniewają.

No to masz to, na co pozwalałaś. A psycholog to powinna Wam powiedzieć co macie robić, a nie kwitować, że jest rozpieszczona.

Popatrz, masz dziecko, które coś przeżywa. Nie wiecie co, bo żadne z Was nie ma z nią na tyle dobrego kontaktu  żeby Wam powiedziała. Za to ma w domu faceta matki, który jej wymyśla kary.
Ja się nie dziwię, że z jej strony jest bunt.

Edit..a nie wpadliście na to, że jego zachowanie zaognia sytuację zamiast załagodzić? Przecież to dorosły facet. I tak go wkurza 8letnie dziecko?

Masz rację. Ona mówi że sobie nie radzi z tym gniewem, potem go przeprasza i mówi że go kocha on jej mówi że on ją też ale ja w to nie wierzę do końca. On kiedyś był cierpliwy, dużo z nią rozmawiał, rozumieli się a teraz jest masakra. Ona go pyta czy z nią porysuje a on raz mówi że później i tego nie robi, raz mówi że nie ma czasu a raz siada i rysuje godzinę, to takie rozchwiane. Psycholog mówi że mała ma mieć ograniczony internet, kiedy to robię to się wkurza i ciska i wyzywać, mąż się wkurza, wychodzi z domu lub mnie krytykuje. Kiedyś mówił że on widzi że to jego błędy że ona taka jest, pracował nad sobą, starał się, ale ona go wyprowadza z równowagi i nie umie się opanować. Obrywa się każdemu bo i synowie się stresują jego zachowaniem. Mała go kocha i tęskni ale z drugiej strony kiedy robi lekcje i coś jej nie wyjdzie a mąż akurat jest w pobliżu to potrafi go wyzwać od debili bo jej coś nie wyszło.

Szeptuch sorry, ale Ty też wiele nie wiesz.
Starsze dziecko z definicji jest STARSZE. Ma inny poziom emocji. Dodatkowo chłopakowi latwiej dogadać się z mężem Autorki.

Tutaj jest inna sytuacja. Jest 8 latka, która nie ma kontaktu z własnym ojcem, bo ojciec tego kontaktu nie chce. Tu jest pierwsza czerwona flaga, która powinna być przepracowana z psychologiem dziecięcym.
Potem jest matka, która dziecku rekompensuje pozwalając na wszystko. Skutek? Rozpieszczone dziecko. Druga czerwona flaga.
Jej zachowanie jest wynikoem tego, co ją spotkało. Dziecko odrzucone przez rodzica ma traumę. Ona potrzebuje miłości i przepracowania tej traumy, a nie dyscypliny. Jasne, musi wiedzieć, czego jej nie wolno. Ale ona zapewne sama sobie ze swoją agresją nie radzi.
I teraz w to wszystko włazi kolejny facet, który za nią nie przepada, który nagle w kontrze do matki zaczyna wymagać, który jej coś obiecuje, a potem tego nie robi (kolejny dorosły ją odrzuca). Przecież to dziecko ma w głowie taką sieczkę, że masakra. Ma dookoła siebie dorosłych na których nie może liczyć.
Dyscyplina w tym przypadku sprawi tylko tyle, że dziecko się zamknoe w sobie, po czym spędzi lata na terapii w dorosłym życiu, żeby ogarnąć to, co zepsuli rodzice.
Ona potrzebuje w tym momencie terapii z psychologiem dziecięcym, terapii rodzinnej, żeby zaczęła sobie radzić ze swoimi emocjami.

Przypomniała mi się wypowiedź jednego już w średnim wieku znajomego. Najbardziej ze wszystkiego w życiu, nienawidzi partnerów matki.

Największym problemem jest zachowanie Autorki spychotechnika,wygodnictwo,rozpieszczanie i nie wspieranie męża dziwne jej oczekiwania co do wychowania,zero konsekwencji,rozkazywanie mężowi co ma robić z dziećmi tez bez pojęcia i sensu 
To mąż ją wspiera Autorka ma uroszczenia i robi ciągle uniki ulega dla świętego spokoju
Większy ciężar wychowania przypada na nią bo to jej dzieci ,to co robił facet i robi to dobrowolne,ale otrzymuje pretensje żale i zero wdzięczności
to nie jego sprawa wychowanie dzieci
bez sensu że aż tak się zaangażował w ich wychowanie a Autorce tak było wygodnie
Konsekwencją takiej postawy będzie rozwód.

Nie, to ty nie rozumiesz
Jako żona masz obowiązek stać po stronie męża, zawsze.
chyba ze polubiłaś status samotnej matki w tedy ok

Mała ma mnóstwo zajęć poza lekcjami, wożę ją żeby odreagowała gniew, poznała nowe dzieci, miała pasje. U psychologa słyszę że za wszystko ją wyręczam i tego samego oczekuję od męża ale on już się na to buntuje. Mała zmyśla często że syn ją uderzył, widzę że nie zrobił jej niczego bo siedział w łazience w tym czasie i wtedy mąż mi prawo morały że ona jest cwana. Serce mi pęka jak to słyszę. Kocham ją całym sercem i nie chcę jej zawieść, chcę żeby czuła moje wsparcie ale nie chcę też z mężem żyć w ciągłym konflikcie.

Wiem, masz rację, tu opieka nad roczniakiem, tu nastolatek, mąż wiecznie zły, każdy oczekuje "zrób coś z nią" a mi brak już pomysłów na to jak załagodzić to wszystko żeby każdy był zadowolony. Z drugiej strony myślę sobie jak ja bym się czuła na miejscu męża i ciężko mi to byłoby zaakceptować żeby jego syn czy córka mnie miało obrażać czy bić.

Zaczyna się od tego że mąż budzi syna i córkę żeby odwieźć ich do szkoły, wchodzi do pokoju i mówi " Krysia, Piotrek jest 7, zbierajcie się powoli do szkoły", robi im śniadanie, ja zajmuję się w tym czasie maluchem. Mała zaczyna od " kurwa, spierdalaj" i nie chcę wstać, muszę ją prosić to i mnie się oberwie. Nie umyje zębów, ubierze się nieadekwatnie do pogody mimo iż przygotowałam jej ubrania i nie zamierza nigdy się ptzebrac. Mąż odwozi ich i jedzie do pracy. Ja ich odbieram i mała pyta o granie, mówię jej wtedy że za poranne zachowanie niestety nie będzie dziś grała ale możemy pójść do ogrodu pobawić się. Zazwyczaj krzyczy, bije brata i kopie w fotel w aucie. Później się wycisza i przeprasza i znów pyta o granie, odmawiam, płacze, obiecuje poprawę i finalnie znów się wkurza. Zawsze jest chwalona, przytulana. Roczny syn sam zasypia w łóżeczku, nie okazujemy mu Bóg wie jak uwagi bo ją to wkurza. Potem jedziemy na zajęcia i znowu jest zła bo nie chce. Wraca mąż, mała pyta czy się dnia pobawił, idzie się bawić, wraca i robi coś w kuchni, mała jest spokojna i pyta jego o granie, on mówi "to od mamy zależy" i się znowu zaczyna gniew, wytykanie że starszy syn może a ona nie, tłumaczymy że on nie przeklinał rano to idzie mu się psocić. Mąż się zamyka i nie odzywa tylko kwituje "zawsze to samo, aż mi się odechciewa tu wracać"

Autorka nie napisała o ile starsze, więc trudno wyrokować.
Facet nie nieprzepadła za nią od początku, autorka pisze ze starał się zbudować wieź, ale natrafił na rozpieszczonego dzieciaka, na mur którego nie jest stanie przebić bo mamusia dokłada kolejnych cegieł.
Mam wrażenie że czytamy inne posty autorki.
Terapia ma być tylko dodatkiem do dyscypliny, mamusia ja nauczyła ze krzykiem/płaczem/agresja dostaje to co chce wiec nie waha się tego robić.
Wiec tak, dyscyplina i tylko dyscyplina.
ale podtrzymuje to ze nie masz pojęcia o czym piszesz
Wybacz loka ale cała twoja "wiedza" pochodzi ewentualnie z jakieś książki która przeczytałaś.
Natomiast moja wiedza pochodzi z doświadczeń, jak taką relacje z dzieckiem budować aby była zdrowa.
Moja żona zawsze staje za mną a ja za żona w relacjach z synem.
Syn wie ze nie ważne do kogo się zwróci to odpowiedz uzyska taką sama.
MONOLIT.
nie am sytuacji Ze pójdzie do mamy, mama powie "nie", to Idze do mnie bo liczy ze ja powiem" tak".
Dobrze wie ze odpowiedz będzie taka sama, a gdy nie zgadam się z decyzja zony albo ona z moja decyzja, to rozmawiamy o tym bez obecności syna.
dodatkowo wychodzi z ciebie niezrozumienie pewnej kwestii:
Facet sam nie zbuduje "relacji" z "obcym" dzieckiem.
Bo to nie o relacje chodzi tylko o miłość która dziecko potrzebuje, zwłaszcza w takiej sytuacji jak ma autorka że ojciec nie interesuje się dziećmi albo tak jak w moim ze ojciec nie żyje.
Facet który chce się wiązać z taka kobieta musi rozumieć że wchodzi te w role ojca ze wszystkimi tego plusami dodatnimi i ujemnymi.
Ale żeby taka wieź rodzicielka zaistniała to główną role musi tu odgrywać matka.
wspierać ich, pomagać im,aby facet uznał to dziecko za swoje, a dziecko uznało tego faceta za ojca, a tutaj tego kompletnie nie ma
Wiem ile pracy włożyła to moja żona i jej za to dziękuje.
I dzięki temu dla syna jestem ojcem a on dla mnie jest synem.

Jak długo jesteście w związku? Jak oceniasz zachowanie córki przed poznaniem męża. Skąd twoje dziecko, wzięło takie odzywanie się. To się z próżni nie bierze? Ile córka może grać dziennie, a ile może syn? W jakie gry gra córka?

Dwa lata. Wcześniej córka miała mnie na wyłączność, spełniałam każdą jej zachciankę, zaniedbując trochę syna bo ona bardzo mnie absorbowała. Odżywanie się w ten sposób bierze ze szkoły, z podwórka, nie unikne tego, my nie przeklinamy. Gra w gry dostosowane do wieku ale moja mama dała jej telefon i niestety kiedy jest u niej nie mam kontroli co w nim robi.

Szeptuch, ale Ty nie masz żadnego doświadczenia w wychowywaniu 8 letnich dziewczynek, które tyle przeszły, co ta mała. Masz zupełnie inne doświadczenia, więc też nie ma co generalizować.

Autorko ja to widzę tak:
- szykowanie jej ubrań to pierwszy błąd. Szykujcie razem albo niwch sama decyduje. Co z tego, że się ubierze nieadekwatnie do pogody? Jej problem, na drugi raz będzie wiedziec. On tym chce zwrócić Waszą uwagę.
- kara, która jest pół dnia później niż wina. Ona po powrocie ze szkoły już nie pamięta co było rano, a Wy to nakręcacie tylko. Ja bym poranne zachowanie olała, nie chce jej się wstawać, jest od razu nabuzowana. Nie zwracajcie uwagi. Niech się ubierze, zje i idzie do szkoły.
- brak konsekwencji. Jak dla mnie to i starszemu nic by się nie stało jakby komputer ograniczyć do weekendów. A tak to ona widzi, że on może i logiczne, że też chce. Naturalne.
- czy tych zajęć dodatkowych nie jest za dużo? Może ona wcale ich nie chce? Może powinniście z nią usiąść i zadecydować, jakie zajęcia zostają, a jakie wypadają? Bo pozbywacie się problemu z domu, a jej się to chyba niespecjalnie podoba

Tak, rodzice powinni mieć wspólne zdanie w kwestii wychowywanoa dziecka. Ale też nie do tego stopnia, żeby dziecko nie miało w nikim oparcia.

Ja bym jeszcze zmieniła psychologa.

Sama wybrała te zajęcia, dodatkowo chodzi na zajęcia grupowe do psychologa, tak zaleciła psychiatra. Tam jej się nie podoba, chociaż zaraz po zajęciach mówi że było super i zmienia zdanie i będzie jeździć jednak na nie. Byliśmy u 3 psychologów. Każdy mówił to samo, że musi ponosić konsekwencje za przekleństwa i bicie bo tego nie mozna akceptować.

Oczywiście że tak. Ona tu nie widzi przyczyny bo ojca nie pamięta. Była malutka jak się rozstaliśmy.

A ja bym się jednak nad tym pochyliła. To nic, że ojca nie pamięta, ale ojca w życiu nie miała, a koledzy i koleżanki miały pewnie w większości pełne rodziny, wspólne wakacje, czy spędzanie z tatą czasu to jest skarb. Jak moje dzieci mają spędzić z mężem czas, a ja mam wyjść do kosmetyczki czy chociażby jechać do biedry to się pytają "mama, kiedy jedziesz?". Ona tego nie miała, nie miała taty. Na jedno dziecko wpłynie to znacząco, na inne nieznacznie. Moje kuzynostwo z powodu raka straciło tatę jak mieli 3 i 4 latka, ich mama nie związała się z nikim.kuzynka wyszła na "ludzi", skończyła studia, założyła swoją rodzinę, a kuzyn nie umiał chyba odnaleźć się w życiu bez wzorca ojca, wpadał w trudne towarzystwo, w alkohol, aż w końcu choroba alkoholowa zabrała go w wieku 35 lat. Każde dziecko jest inne i na tą samą sytuację w życiu może reagować całkiem inaczej.

Co do atencji odnosiłem się do wszystkiego co napisałaś a nie ostatniego posta. To że sobie napiszesz że "wcale nie" to nic nie znaczy.

To jest dziecko, o jakim ty jej udziale mówisz ? Może będą pytać czy che myć zęby? A jak nie chce to cóż... To nie będzie myła.

Twoje złote rady może i miały by sens gdybyśmy mówili o normalnym dziecku a tutaj gdzie jest przemoc i agresja  nie ma miejsca dla półśrodków. Dla niech właśnie ci rodzice z srogimi minami za plecami to najlepsze wyjście. Bo za chwilę przeniesie agresjie na kolegów z klasy gdy nie dostanie to co chciała.
Teraz dla autorki najwazniejsi mają być syn i mąż oni mają dostawać uwagę która do tej pory była zarezerwowana tylko dla corki. Bo jakoś o tym że jej syn i mąż będą potrzebować terapii przez tą córkę to nie wspomniałaś. No tak lepiej ztrwializowac i napisać" straszęe "
Z dwojga złego lepiej żeby to rozpieszczone dziecko potem potrzebowało terapia niż żeby im się rodzina rozpadła i cała 5 tej terapii potrzebowała

A czym lepsze jest życie dziecka od dorosłego faceta ? Wartościujesz życie ? Te jest więcej warte a te mniej ? Wiem że w genocentrycznym świecie najpierw ratujemy  kobiety i dzieci a facet niech zdycha. Typowe .
Ty zaprzeczasz sama sobie. Najpierw piszesz że nic nie podałaś o atencji dla tego dziecka a potem piszesz żeby poświęcać mu uwagę gdy tego chce... Kobieto wiesz że to jedno i to samo?
Od kiedy to 8 letnie dziecko jest od tego żeby ustalać z nim zasady w domu ? Zapytałem wcześniej ale jakoś tak nie odpowiedziałaś. Jak nie będzie chciało myć zęby to co? Jak będzie chciało wracać wieczorem samo to co ? Bierzemy jej zdanie pod uwagę ? Nie bądź śmieszna . Gdzie ja napisałem o olaniu dziecka albo tego problemu ? Pisałem że remedium na ten problem jest dyscyplina i jedność rodziców w podejściu do dziecka a ty jak zwykle sobie coś dopowiadasz.

Szeptuch, ja mam cały czas wrażenie że Ty patrzysz na ten wątek przez jakieś swoje uprzedzenia w stosunku do kobiet bądź krzywd wyrządzanym mężczyznom:

- "Jako żona masz obowiązek stać po stronie męża, zawsze."
- "Nigdzie w twoich złotych radach nie ma ani męża ani starszego syna. Ciekawe dlaczego? Nie są ważni ?"
- "Wiem że w genocentrycznym świecie najpierw ratujemy  kobiety i dzieci a facet niech zdycha. Typowe ."

Ja się absolutnie zgadzam, że syn i mąż nie mogą być zaniedbani (zwłaszcza syn bo też jest młody i zależny od matki), ale 8-letnie dziecko zazwyczaj nie robi takiej dramy z czystej złośliwości, tylko po prostu nie potrafi zwerbalizować o co jej konkretnie chodzi. Psychika dziecka jest skomplikowana dlatego ja bym zachęcał do zasięgnięcia porady drugiego psychologa dziecięcego.

O to to.
Ja się skupiam ja dziecku, bo tu w tym momencie dziecku dzieje się największa krzywda. Autorka nie pisze jak odreagowuje starszy syn, więc czemu ja mam się nad tym skupiać?

Co do zachowania męża, to jestem w stanie zrozumieć, że jest bezsilny, że mu się taka sytuacja nie podoba, ale strzelanie focha na 8latkę nie jest rozwiązaniem sytuacji. I on i Autorka popełnili serię błędów wychowawczych względem tego dziecka i tak, też pisałam, że powinni mieć wspólny front i też pisałam, że Autorka ją rozpieściła za bardzo. I skoro mąż ją zaczął dyscyplinować, to poszedł bunt w jego stronę, co jest całkowicie zrozumiałe.
Lekarstwem jest wypracowanie wspólnych zasad życia. Zrobienie regulaminu, który zaakceptują wszyscy i konsekwencji jego nieprzestrzegania.

I tak jeżeli w regulaminie mamy, że nie przeklinamy w domu, to potem jak dziecko przeklnie to odziemy razem pod regulamin, wskazujemy na konkretny punkt i omawiamy konsekwencje jego nieprzestrzegania. Najważniejsze, żeby to było od razu.
Ale to się tyczy też rodziców. Jeżeli mąż mówi, że się z nia za chwilę pobawi, po czym 2h robi coś innego, to też powinien być na to punkt w regulaminie.

Poza tym w ten sposób dziecko się trochę otworzy i powie, na czym jej w tym domu zależy.
W tym regulaminie powinien też być uwzględniony nastolatek i jego potrzeby i w przyszłości powinino być w to włączane najmłodsze dziecko.
Takie podejście wymaga masy czasu, cierpliwości i konsekwencji, ale w efekcie procentuje dużo bardziej niż srogie miny rodziców i ciągłe krzyki.

Edit. Jakie manipulacje? Jeżeli nie chcę, żeby mi dziecko w domu przeklinało to tak prowadzę rozmowę, żeby samo zauważyło problem. Wielka manipulacja.

Wiesz co, ja nie wiem kto i jak Cię w życiu skrzywdził, ale może po prostu zacznij od dzisiaj ignorować moje posty, a ja będę ignorowac Twoje, co? Bo póki co podważasz większość moich postów w imię tego, że niby masz jakieś super hiper doświadczenie na wszystkich polach.
Mnie coś w tych Twoich postach nie gra totalnie. Z każdym jednym wyczuwam coraz większy fałsz.

Tak, ignorowanie siebie nawzajem będzie najlepszym pomysłem. Zwłaszcza ze nie mam za bardzo ochoty mieć do czniania z ludźmi twojego pokroju

Był tu taki temat o rodzinie ale nie mogę go znaleźć,każde ze swoimi dziećmi i dziecko partnera doprowadziło do rozstania.w sumie smutne to było szkoda mi tu twojego męża. Empatyczne a kopie?

Racja, też na to zwróciłam uwagę. Wg autorki, dziewczynka jest "dobra, kochana, empatyczna, pełna miłości i życzliwości". Tyle że z ŻADNEGO zachowania opisanego tutaj nic takiego nie wynika. Bicie, plucie, wyzywanie, przekleństwa, kopanie itd. skierowane w stronę ojczyma i brata - a autorka powtarza, że musi stać po stronie dziecka.
No nie. Oczywiście, dziewczynka musi wiedzieć, że matka ją zawsze kocha, ale to nie znaczy, że w każdej sytuacji musi stanąć po jej stronie. Ten brat już nie jest dzieckiem autorki, że musi znosić takie zachowania siostry?

I ja się zupełnie mężowi nie dziwię. Znosić w domu takie zachowanie? Nie do przyjęcia, nawet jeśli nie byłoby skierowane w niego, a tu jest. W dodatku żona ze swoją misją stania po stronie córki... Mąż autorki i starszy syn nie mają mniejszych praw i nie są mniej ważni niż córka. Mają prawo do tego, żeby nikt nie rozładowywał na nich swoich emocji, nieważne, czy autorka uzna je za uzasadnione czy nie. I to nie podlega dyskusji, nie można tego "uchylić" w imię dobra córki.

I tutaj padło wiele rad, co robić z córką, zasady, psycholog itd., więc nie będę powtarzać, ale chcę podkreślić jedno: nic kosztem pozostałych domowników. Nie ma, że stopniowo, że na coś przymknąć oko, że ona młodsza, że potrzebuje. Ani mąż, ani syn nie powinni musieć znosić przemocy (jakkolwiek zabawnie może to brzmieć w odniesieniu do ośmiolatki i dorosłego faceta), zwłaszcza we własnym domu i zwłaszcza przy niejakiej zgodzie matki na to. Tu nie tylko córka jest ofiarą (metod wychowawczych matki, braku ojca itd.), ale również mąż i syn - i to trzeba przerwać natychmiast, żadne tam, że córka powyzywa, pobije, a nic tak naprawdę nic się z tym nie robi, bo mąż i tak zawiezie ją do szkoły, a syn się przecież nie wyprowadzi.

Marta w razie czego nie miej do mnie żalu, że zadaję ci pytania, ale chcę zrozumieć waszą sytuację. Bo bardzo łatwo cos źle zinterpretować. 
Kiedy młoda dostaje więcej twojej uwagi (mam na myśli nie uwagę pełną dobroci, tylko jakąkolwiek, nawet w postaci wkurzenia)  wtedy gdy jest wkurzająca, czy wtedy gdy jest spokojna?
Czy masz problem z konsekwencją? Czy często kierują tobą wyrzuty sumienia i odpuszczasz?
Jak ty się dokładnie zachowujesz po sytuacji, gdy mąż dostaje tekst " Kurwa, spierdalaj", albo gdy bije brata.
Jakie ona ponosi konsekwencje, bicia was i przeklinania, Czy to są kary, czy brak waszej uwagi?
Jakie kary dawał córce twój mąż i za jakie sytuacje?
Czy zdarza ci się czasem pójść z córką na spacer (tylko z nią) i pogadać z nią, nie jak rodzic dziecko, tylko jak człowiek z człowiekiem?
Niewiele czasu wam zostało na ogarnięcie tej sytuacji,

Marta, myślę, że Tobie by się przydała terapia, jak postępować z córka, jak reagować i być konsekwentną itp., bo poruszasz się sama ja dziecko we mgle.

Oprócz tego, że ona ma problem emocjonalny odziedziczony w genach, to Twoje błędy wychowawcze doprowadziły/ają do obecnej sytuacji.

I tylko Ty jesteś w stanie to zmienić, nikt inny.

Nie tylko jej dzieci. Dzieci maja dwoje rodziców nie większej odpowiedzialności jest równa odpowiedzialność .

To nie pitolenie a instynkt macierzyński. Dla kobiety byłoby nienaturalne stanąć po stronie męża a nie własnego dziecka. Ty promujesz właśnie anty wartości rodzinne. Ciekawe co byś powiedział jakby kobieta kochała męża i nie chciała dziecka a mąż też kochał kobietę i chciał potomka. Tak było w przypadku mojej przyjaciółki. I co ty na to ?
PS ale dziecko to trzeba urodzić a co potem to nie ważne. To jest ta hipokryzja

Proszę nie włączać jej gier,które bardzo pobudzają adrenalinę.widocznie źle na nią wpływają.podczas nauki zdalnej też było podobnie u mnie,teraz gra raz na tydzień .spokój jest i mi się obrywało zakazał też kardiolog i wysyłał do terapeuty.

Przyznaję, że na początku nie zrozumiałam najlepiej twojej domowej sytuacji.
Mam nadzieję, że te osoby pozwolą cię przekonać  do właściwego zachowania względem twojej córki, mądrze-konsekwentnego. Polecam te 2 kanały, mam nadzieję że znajdziesz tam coś co wam przyniesie ulgę.