Jak wyglądają spotkania? - Netkobiety.pl

O kurcze, uświadomiłaś mi właśnie , że chyba co niektórzy tak robią. A ja te same osoby co ten, obrus, ciepłe danie, potem ugościłam tylko herbatą , bo stwierdziłam, że to zwyczajne spotkanie towarzyskie. Eh te wszystkie zasady bezsensowne, jakby nie można się było normalnie spotkać, bez spiny.

Jak miałam około 30 stki to nikomu z moich znajomych nie przyszło do głowy aby się po domach spotykać, gościliśmy się w knajpach i każdy pił co chciał.
Paręnaście lat później dalej jest fajnie na luzie, jak ktoś robi jakaś domówkę to jak ma ochotę to ugotuje albo poda jakieś przekąski (zazwyczaj wegańskie bo robią najlepsza robotę). Jak ktoś ma ochotę to wypije winko, albo herbatę albo kawę. Nikt nikogo do niczego nie zmusza. Myślę tez ze ( przynajmniej z moim znajomymi) to raczej akcja białych obrusów i gorących dan nie przejdzie. I dzięki bogu!
Pamiętam jak milion lat temu jak miałam jakieś 23 lata byłam na 30-stych urodzinach kogoś tam i te urodziny wyglądały jak wesele , były suto zastawione stoły i dj rozkręcający imprezę. Totalnie nie mój styl, ale rozumiem ze ludzie tak robią. Jakby ktoś do mnie miał wpaść to na luzie, spotykamy się aby pogadać a nie na wtryniać.

Ja się w ogóle nie goszczę u innych, sama też niechętnie kogokolwiek przyjmuję. Z kolei moi rodzice mają grupę znajomych i regularnie spotykają się raz u jednych, raz u drugich. Spotkania przypominają wtedy ucztę jak u "Pana Tadeusza", jest wiele potraw, kobiety ubrane są w piękne, niemal sylwestrowe stroje, a spotkanie trwa do późnych godzin. Nie wiem tylko, skąd pomysł stania w kuchni pół dnia i gotowania, skoro w obecnych czas tak modny jest catering.

Jeśli nie jest to coś, co chcesz mieć w swoim zwyczaju, to po prostu nie miej. Nie spotykaj się ze znajomymi w ich domach, proponuj inne miejsca, nie zapraszaj i nie zastawiaj stołu. Martwisz się tym, co sobie pomyślą?

Znam domy, w których stoły uginały się i dalej się uginają. Było w nich tak odkąd pamiętam, a i ze wspomnień gospodarzy wynika, że w ich rodzinach było tak "od zawsze", bo dyshonorem był pusty stół (ciasteczka i herbata to dla nich synonim pustego stołu). Kiedyś byłam skrępowana takim przyjęciem mnie, bo myślałam (ale szybko zmieniłam myślenie), że podczas rewizyty (:D) też mam się wykazać zasobnością portfela, umiejętnościami kulinarnymi i udawaniem, że to wszystko przyszło tak "od niechcenia", nawet, gdy wizyta była niezapowiedziana, szybko jednak pojęłam, że ten typ ludzi niespodzianek nie toleruje. Wizyty się zapowiada - uwaga! - przynajmniej z dwutygodniowym wyprzedzeniem.
Znam i znałam domy, w których stoły się nie uginają, a atmosfera w nich zdecydowanie lżejsza.

O, nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiałam.

Nie cierpię obrusów, więc na to nie ma szans. Gotować lubię, więc chętnie - jeśli tylko mam czas - produkuję rozmaite przystaweczki, zwłaszcza że wszelakie "finger food" (to ma jakiś sensowny polski odpowiednik?) to chyba mój ulubiony rodzaj jedzenia, jeśli chodzi o przygotowywanie. Jak posiadówa ma być dłuższa i/lub alkoholowa, to wiadomo, machnę też coś ciepłego i jakieś konkretniejsze przekąski. Tak że stół się może uginać, ale żaden obrus na nim nie spocznie.

Tyle że ja nie uważam tego za swój obowiązek. Jak spotkanie wyjdzie bardziej spontanicznie albo akurat nie mam czasu (zdarzało mi się witać gości w ciuchach narciarskich, jeśli przyjaciel mieszkający 500 km dalej mógł się spotkać tylko w tym terminie, a ja ledwo co zdążyłam wrócić z pracy), to na stole wylądują jakieś chipsy i "jak chcecie, to sobie zróbcie kanapki, ja się muszę przebrać", a potem się zamawia pizzę czy coś innego i tyle.

No i ja też nie uważam, że goście są zobowiązani do rewanżu. Raz, że większość znajomych mam płci męskiej i jakoś nie widzę ich przewiązujących (na kokardkę, koniecznie! ) roladki włóknami ze szczypiorku, a dwa, że ja też się raczej nie odwdzięczam w stylu gospodarza. Znam osoby, u których zawsze będą minimum dwa ciasta i pełno innych słodkości - nie sądzę, żeby to oznaczało, że teraz ja mam się przerzucić na pieczenie. Niech każdy przygotowuje to, co chce i ile chce.

Gotowac to ja bardzo lubię, ale szczerze mówiąc urządzanie biesiady typu "imieniny u cioci" przyprawia mnie o migrenę, bo strasznie stresuję się wyborem dań i ich egzekucją, tak, że praktycznie żadnej radochy z takich odwiedzin nie mam. Zamiast cieszyć się obecnością znajomych, jak na wszystko patrze jak szef w restauracji, kelnerka i menadżer w jednym. O wiele bardziej wolę spotkać się na luzie w jakimś pubie.