Problem z jedzeniem - Netkobiety.pl

Nie jesteś asertywna. Asertywność polega na mówieniu nie i trzymaniu się tego, a nie na mówieniu X, a robieniu Y. Twoja teściowa widzi, ze mówisz jedno, a robisz drugie, wiec cie dokarmia. Pytasz o radę, moja brzmi: bądź konsekwentna.

Umieściłaś ten watek w tym dziale, a nie w dziale relacje (…) w rodzinie, bo nie masz problemu z teściowa, lecz z asertywnością, ze stawianiem siebie, swojego samopoczucia, a nawet zdrowia wyżej niż samopoczucia innych osób. Co z tego, ze ma dobre chęci. Wszyscy wiemy, co jest wybrukowane dobrymi chęciami. Teściowej nie zmienisz, siebie możesz.

Przyznam, ze nie rozumiem, jak dorosła osoba może cokolwiek zjeść wbrew swojej woli, a już wmusić w siebie tyle, ze prowadzi to do niestrawności, to w ogóle abstrakcja. I to regularnie, raz w tygodniu! A gdyby teściowa nalegała, żebyś jadła albo piła coś, co dosłownie nie przechodzi ci przez gardło, to ryzykowałbys, ze to zwrócisz, zamiast robić to, co uważasz za właściwe? Właśnie! To, jak zachowuje się twoja teściowa, jest niewłaściwe, niestosowne, nienormalne. Nie na tym polega gościnność. Wiec tym bardziej nie powinnaś mieć problemu ze spełnianiem jej życzeń. Ja na przykład nie jestem w stanie pic oleju lnianego, po prostu mam po nim wiadomy odruch. I co, miałabym sie zmuszać, bo ktoś sobie tego życzy? Albo pic alkohol, choć w ogóle nie pije, bo mi nie smakuje? Nigdy w życiu. I to dotyczy wszystkiego, na co w danym momencie nie mam ochoty. To ja decyduje, co i ile jem, a nie kobieta, która urodziła mojego męża. Nieważne czyja jest matka, choćby wynalazła lek na raka, nie dałoby to jej prawa narzucać swoją wole innym.

Nie wyobrażam sobie, żeby ktokolwiek wcisnął we mnie choćby jeden niechciany kęs. Nigdy bym sobie na to nie pozwoliła. Jedyna okoliczność, żebym zjadła coś na co nie mam ochoty, to spluwa przy skroni.

Tez mam teściowa, nam mamę, która w kolko mnie pyta, co będę jadła, jakby życie składało się wyłącznie z jedzenia. Co prawda moja teściowa jak każdy myślący człowiek wie, jak należy się zachować, i nigdy nie postąpiliby tak jak twoja, ale przede wszystkim ja nigdy bym nic nie zjadła wbrew swojej woli. Gdy u teściów tradycyjnie serwowano rosół i drugie danie, powiedziałam, ze za rosół podziękuje i poprosiłam o nienakładanie mi (akurat byłam tylko ja i mąż i jedliśmy w kuchni). Wtedy padło zdanie zachęcające mnie do zmiany decyzji, powtórzyłam, ze zjem tylko drugie danie i koniec historii. Gdyby teściowa jednak mi nałożyła, nie zjadłabym. Jeśli ona zachowałaby się tak jakby nie usłyszała, co powiedziałam, ja zachowałabym się tak, jakbym nie widziała, tego rosołu. Nie powiedziałabym nic albo ewentualnie powiedziała, ze chyba nie usłyszała, ze nie jem makaronu. Gdyby ktoś w takiej sytuacji nalegał, ponownie bym odmówiła, a przy kolejnej próbie, powiedziałabym, ze muszę się położyć, a gdyby sytuacja mnie do tego zmusiła, opuściłam dom takiej osoby. Niezależnie od tego, czy to teściowa czy królowa. Zawsze jestem stanowcza. Gdyby ktoś w takiej sytuacji sie obraził, odetchnelabym  z ulga, bo nie lubie towarzystwa niemądrych ludzi. Jedynie rodzonej mamie bym tłumaczyła do skutku, ale nikomu innemu. Ale moja mama poza tym, ze za dużo mówi o jedzeniu i przyklada do jedzenia zbyt duża wagę, jest madra, wiec taka sytuacja jak u ciebie mi nie grozi. Co nie zmienia faktu, ze ciagle pyta, czy zjem X, choc milion razy mówiłam, ze nie jem X.

Ja tez, ale o wiele dziwniejsze jest zaczynanie poniedziałku od niestrawności i jedzenie więcej niż się potrzebuje. Złe pojęta gościnność nie ma tu nic do rzeczy.