Moi rodzice wtrącają się w moje życie jak to zakończyć? - Netkobiety.pl

Człowiek, który ledwie skończył 50 lat jest starym? <pytanie retoryczne>

Będąc "starymi" ludźmi (tuż po pięćdziesiątce) uświadomić sobie, że mogli żyć lżej, pracować mniej, ale wygodniej i na wyższym poziomie, to dopiero dramat. Nic więc dziwnego, że wszelkimi możliwymi sposobami trzymają się swej wersji, krytykując Twoją. Czasu nie cofną, swego życia nie zmienią.

Moja rada?
Nie użalać się przy nich, nie poruszać tematów, które są zapalnymi, zamiast kłócić się i przekonywać do swych racji... zapewniać o swej miłości i wdzięczności (jeśli kochasz ich, jesteś wdzięcznym za to, co od nich dostałeś).

Do czego chcesz ich przekonać? Do tego, że ich życie było/jest bez sensu?
Dlaczego mają zmienić poglądy, które im odpowiadają?

"Tato, doceniam to, że cały czas troszczysz się o mnie i chcesz, bym żył jak najlepiej. Wiem, że nie podoba Ci się to, co i jak robię, że to lekceważysz, to wszystko jest dla mnie przykre, ale mimo to kocham Cię. Chcę być blisko Ciebie i mamy, ale jest to coraz trudniejsze dla mnie.

Mamy różne poglądy na życie i nie znaczy to, że któryś z nas wie lepiej lub gorzej. Mamy do wyboru: albo zaakceptujemy to, że myślimy inaczej i nasze spotkania będą w dobrej atmosferze, albo będziemy narzucać swój punkt widzenia, kłócić się, od siebie oddalać i w rezultacie zerwać kontakt."

Proponuję, byś powiedział, że jest to dla Ciebie bardzo ważne, by wysłuchał/wysłuchali tego, co masz do powiedzenia.
Gdy będzie/będą przerywali, powiedz "Posłuchaj/cie, jeszcze chwilę." Gdy i to zawiedzie, zostaw mu/im do przeczytania wcześniej napisany list.

Spokój, spokój i zdecydowanie.
Trzymam kciuki.

Mogą. Mogą w zderzeniu z twoimi poglądami czuć się trochę frajerami, którzy pracowali ciężko. Uznając pracę za wartość widzą w tym sens a Ty im to trochę chcesz zabrać. Oni nie mają tych możliwości, które ma 20sto latek. Wiodąc skromne i pracowite życie może ich uwierać kiedy słuchają jak ktoś narzeka na jakiś drobiazg, marudzi mimo, że ma dużo lepiej gdzie oni przez lata po prostu zaciskali zęby. Może im przeszkadzać też poczucie, że nie cenisz tego co mają do zaoferowanie, że dla Ciebie jest niewystarczające. Mówisz im, że mogliby lepiej jak oni całe życie się starali, pewnie zgodnie z tym jak zostali do życia przygotowani.

Może pomogłoby gdybyś wzbudził w nich świadomość, że doceniasz, że to co masz, masz dzięki temu jak Cię przygotowali do życia. I to może być prawda, bo uważam, że obowiązki w dziecinstwie pomagają lepiej sobie radzić w życiu dorosłym. To, że obserwowałeś jak są pracowici, jak sobie radzą i się nie poddają, walczą o rodzinę. Dorosłeś i zauważyłeś, że świat jest inny, nie wszystkie ich rady Ci służą, ale to dobrze, bo świat się zmienił. Gdybyś miał rodziców, którzy nie pracują, nie dbają o dom, uważają, że nic nie warto robić, wszystko im się należy, poddają się, to zapewniam, że byłoby Ci dużo trudniej, musiałbyś więcej wysiłku włożyć by być tam gdzie jesteś.

Nie walcz z tymi ich przekonaniami bo ludziom w pewnym wieku trudno już się zmienić, im te przekonania pewnie służą i dzięki temu mają większą satysfakcję i motywację. To są ich wartości i tożsamość.

Nie cieszą ich pieniądze na twoim koncie, wolą, żebyś był jak oni, pewnie mają różne negatywne przekonania na temat bogactwa. Czy nie lepiej zamiast gadać o kasie to np zabrać ich gdzieś na weekend? "dobrze mi się wiedzie i mogę sobie pozwolić na to, żeby zrobić wam prezent". Albo "dobrze mi się wiedzie, więc mogę sobie pozwolić, żeby wspomagać fundację zajmującą się X". To też pokazuje, że jesteś dorosłą osobą, która nie tylko potrafi zadbać o siebie ale i o innych.
Nie żal się z problemów w pracy, skoro nie chcesz ich rad to nie radź się, nie wzbudzaj w nich poczucia, że jesteś dzieckiem, które potrzebuje ich opieki i rad. Częściej mów coś w rodzaju "jestem dorosły, radzę sobie".

A co do konserwatyzmu, skrajnych przekonań, to sama się teraz zastanawiałam nad tym, bo mam wujka, który też tak ma i prawi monologi na spotkaniach jak to wszystko wina Żydów i Tuska aż ciężko tego słuchać, podsyła mi różne filmiki, które mają mnie "uświadomić". Ja mam taktykę jak najszybszego zamykania tematów, informowania, że nie chcę rozmawiać o polityce, nie oglądam tych filmów co przesyła. Działa mi to na nerwy, ale ja w tym widzę strategię radzenia sobie z poczuciem porażki życiowej. Pracuje w jednym miejscu w serwisie urządzeń chyba od zawsze za niską pensję, ledwo tam przędą (wiadomo jak to teraz jest z serwisowaniem urządzeń, mało co się naprawia), ale wygodnie było mu nie ruszać się stamtąd no i lubi się tym zajmować. Po godzinach za darmo w domu siedzi nad pracowymi rzeczami. Wydaje mi się, że jednak czuje się trochę nieudacznikiem i potrzebuje się jakoś wytłumaczyć "Żydzi rozkradli Polskę, Tusk nas sprzedał". To jego mówienie jest bardzo toksyczne, całkowicie z pozycji ofiary, bardzo dołujące, a on się nakręca. Ja już w żaden sposób nie wchodzę w tego typu rozmowy, tylko od razu staram się uciąć i skierować na jakieś przyjemniejsze tematy i się rozchmurza.

Tak, bo we wszystkich innych krajach na świecie to jest idealnie... Też mi się wiele nie podoba ale bardzo dramatyzujesz. Pojeździj trochę po świecie, pomieszkaj za granicą, to trochę inaczej spojrzysz na swój kraj. Zobaczysz też jakieś pozytywy. To nie jest tak, że świat to tylko kraje wysokorozwinięte a i tam są problemy. Mieszkając w którymś z tych krajów też zaczniesz zauważać, że nie wszystko działa świetnie lub że trudno się zasymilować z lokalną społecznością.

A w ogóle to polecam ograniczyć trochę polskie media, bo w Polsce wiadości telewizyjne i artykuły przekazują informacje w tak dramatyczny sposób, że samo to fatalnie działa na psychikę.

System emerytalny, opieka zdrowotna - no niestety tu nie będzie dobrze i chyba nie może być dobrze. Trzeba będzie pracować długo / wpuścić imigrantów. Inaczej nie ma szansy, żeby młodzi utrzymali tyle starszych ludzi. Takie trendy są w rozwiniętych państwach, że wychowanie dziecka dużo kosztuje i ludzie mają ich mało. Opieka zdrowotna leczenie poważnych chorób to bardzo kosztowna sprawa.

Wiecie, problem jest taki (nie wiem czy wy też tak macie), że u moich rodziców jak im stuknęła ta pięćdziesiątka to wszystkie negatywne cechy nasiliły się chyba razy 4, kiedyś to jeszcze można z nimi było wytrzymać, ale teraz to już stali się nie do wytrzymania.

Stali się drażliwi, konfliktowi, wściekają się z byle powodu i byle drobiazg wyprowadza ich z równowagi. Mój tato potrafi wybuchnąć jak pożar z powodu jakiejś kompletnej głupoty. Nieadekwatna reakcja do bodźca. Jak im to mówię to temu zaprzeczają, chociaż nawet osoby z zewnątrz obiektywnie to stwierdzają.

Każda próba spokojnego wytłumaczenia im, że zachowują się w sposób, który jest trudny dla bliskich ludzi kończy się natychmiastowym wyparciem i albo wytknięciem mi czegoś niezwiązanego z tematem, albo krytykowaniem mnie.

Moi rodzice przez 30 lat mojego życia ani razu nie przyznali się do błędu. Moja matka krytykuje non stop mnie albo ojca, ale jak ktoś ją skrytykuje to się śmiertelnie obraża.

I jeśli się kłócimy to nieważne jaki jest temat kłótni. Możemy się kłócić o zagadnienie z fizyki, albo ornitologii o której jest msza w kościele to konkluzja mojej matki zawsze jest taka, że jestem leniwy i nic mi się w życiu nie chce robić, i żebym lepiej poszedł coś zrobić koło domu. Serio, możecie nie wierzyć, ale do tego stopnia ma obsesje na tym punkcie, że każdy temat do tego sprowadza.

Mój ojciec zawsze był pod jej pantoflem, ale jeszcze kiedyś sam twierdził, że ona jest zaburzona, ma obsesje na punkcie zapieprzu, sprzątania i perfekcjonizmu, z wiekiem zaczął się coraz bardziej stawać jak ona i teraz zachowuje się tak samo. Czasem wybucha, bo już ma dosyć i drze się na nią, ale 99 procent czasu jej nadskakuje i haruje, żeby ją zadowolić.

Moja matka była najmłodszym dzieckiem bogatych rodziców, którzy jej nadskakiwali. Ma 50 lat i dalej ma mentalność rozkapryszonego dziecka. Jest niecierpliwa, nadpobudliwa, rozkapryszona i wszystko musi dostać od razu. Jak jadę ją skądś odebrać autem, bo nie ma prawka i spóźnię się minutę to nie wytrzymuje poczekać tej minuty i idzie sobie.

Zastanawiałeś się kiedyś dlaczego, pomimo że jesteś już dorosłym, samodzielnym mężczyzną, tak bardzo zależy Ci na aprobacie ze strony rodziców? Pytam, bo moim zdaniem Twoim problemem nie jest to, że oni usiłują narzucać Ci własne poglądy i wtrącać się w Twoje życie, ale że "od zawsze" usiłujesz zasłużyć na ich akceptację i pochwały, a mimo to wciąż otrzymujesz komunikat, że nie jesteś wystarczająco dobry. To stanowi dla Ciebie ogromny balast, którego bardzo potrzebujesz się pozbyć, a że nadal Ci się to nie udaje, to nosisz w sobie poczucie krzywdy. Przypuszczam, że stąd też silne przekonanie, że jeśli rodzice, najbliższe Ci osoby, inaczej spojrzą na pewne sprawy, to równocześnie zauważą, że to nie po Twojej stronie leży problem. Obawiam się niestety, że to będzie trudne do wykonania, a nie wiem czy w ogóle możliwe. Znacznie łatwiej będzie Tobie uświadomić sobie pewne mechanizmy, które zaistniały, zrozumieć je i dzięki temu nauczyć się radzić sobie z sytuacją w sposób dla wszystkich komfortowy i konstruktywny.

Nawiązując jednak wprost do tytułowego pytania, ja również zachęcam, żebyś nie dawał im powodów do krytyki i wtrącania się w Twoje życie. Jednym słowem im mniej będą wiedzieć, tym mniejsze "dostaną" pole do wyrażania opinii i robienia nieprzyjemnych uwag.

Mieszkasz z nimi ? Jeżeli tak, to musisz się czym prędzej uniezależnić. Oni się już nie zmienią, a Ty będziesz coraz bardziej zatruty i zgorzkniały zostając z nimi. Na odleglość nie będą mieli możliwości się wtrącać, utrzymasz kontakt w takim zakresie, w jakim będziesz czuł się dobrze.

Jestem w ciut podobnej sytuacji i jedynym lekiem na to jest, jak już wyżej nspisano, ograniczenie kontaktu, niewprowadzanie rodziców w szczegóły swojego życia, pracy itd. Na pytania w rodzaju "co u ciebie synu" zawsze odpowiadaj z uśmiechem, że wszystko dobrze i nie wnikaj. Ucinaj wszelkie gadki a na krytykę reaguj stanowczym "to moje życie, nie prosiłem was o porady, nie potrzebuję waszej opinii". Jedynie to pomoże. No i znaczne ograniczenie kontaktu, rozmów tel, wizyt. Niestety.