Ucieczka - Netkobiety.pl

Ja kiedyś uciekłam i zmieniłam "prawie" wszystko i żyłam sobie jak chciałam. Co prawda historia zatoczyła koło i wróciłam w podobny klimat życia, ale o wiele mądrzejsza i z większą ilością punktów odniesienia i teraz zupełnie inaczej to postrzegam. No ale ja też zawsze powtarzam- od wielu rzeczy można uciec i je zmienić ale przed samą sobą nie uciekniesz

Nie. Zdarzały mi się ucieczki od niechcianego w danym momencie fragmentu mojej rzeczywistości (z domu rodzinnego do faceta, na studia do innego miasta) ale nigdy tak, żeby wszystko porzucić i próbować zacząć totalnie od nowa. Nie wiem, czy to jest w ogóle możliwe, aby uciec, odciąć się od dotychczasowego życia, rodziny, przyjaciół, znajomych, itd. itp. czyli przeszłości. Ale czasami, gdy słyszę o zaginionych ludziach, to zastanawiam się, czy coś im się stało, czy chcieli zniknąć.

A czy Ty chcesz uciec, Petra?

Nie wiem o jakiej ucieczce myślisz? Od czego? Co chcesz zmienić? Co za trupy chowasz w szafie?

Ja powiedzmy, że uciekłam z domu rodzinnego - wyprowadziłam się, kiedy w końcu poczułam się wystarczająco silna, ale chciałam uciec dużo wcześniej tylko nie miałam gdzie, nie wiedziałam jak a nie chciałam sobie problemów narobić. Uciekłam z mieszkania, gdzie później mieszkałam z siostrą, bo okazało się, że rozwinęła pewne niefajne zachowania i znowu było jak w domu. Uciekłam z rodzinnego miasta za granicę, od nudy rutyny, a później stwierdziłam, że znowu trzeba wywrócić trochę życie, bo przestałam widzieć perspektywy i sens.

Ja kiedyś uciekłam od toksycznych rodziców ale po latach i tak to do mnie "wróciło" (są już w podeszłym wieku i wymagają mniejszej lub większej opieki). Tyle, że ja już jestem na innym etapie życia, mądrzejsza o różne doświadczenia, a przez to też ta relacja czy też zależność jest zupełnie inna. Nie daję się już manipulować, wpędzać w poczucie winy czy ogólnie w ich gierki.  Pomagam im ale zachowując zdrowy (tak przynajmniej mi się wydaje) dystans. Po prostu nie są już w stanie psychicznie mnie złamać.

Tak do końca nie da się uciec od wszystkiego i zacząć od nowa. Zawsze będą to nam utrudniać pamięć i wspomnienia, których nie można zresetować. Ja nigdy nie chciałam uciekać ani przed sobą ani od otoczenia, natomiast bardzo chętnie chciałabym wykasować z mojego życia niektóre jego okresy czasu albo móc je przeżyć na nowo, inaczej, dojrzalej.

"Można zacząć wszystko od nowa, ale najpierw trzeba wszystkie trupy z szafy pochować z należnym im szacunkiem " <3

Od mojego obecnego życia, od pracy ktorej nie cierpię bo obniza moje poczucie własnej wartosci, od miasta w ktorym mieszkam, od ludzi ktorzy mnie otaczają, od bliskich ktorzy mnie nie rozumieją i pewnie nawet nie spostrzegliby ze mnie nie ma, od samotnosci na ktorą jestem skazana dożywotnio. Sama jestem sobie winna bo takich dokonałam kiedyś wyborów.

-------------

Z drugiej strony jestem tchórzem. Nie wiem czy nie tęskniłabym za tym co jest teraz. Mozna niecierpieć swojego zycia i za nim tęsknić?

Bliskich się nie wybiera, ale pracę możesz zmienić, podobnie jak miasto, w którym żyjesz i najbliższe otoczenie. To wymaga odwagi i podjęcia ryzyka, ale jak najbardziej jest do zrobienia. Nie rozumiem jednak dlaczego uważasz, że na samotność skazana jesteś dożywotnio? Takim podejściem sama sobie robisz krzywdę.

Tak na marginesie, na czym polega niezrozumienie Ciebie przez bliskich? Mówisz im o swoich odczuciach, oczekiwaniach, wyrażasz wprost, że czujesz się nierozumiana czy każesz im się tego wszystkiego domyślać, tym samym ani im, ani sobie nie dając szansy na zmianę?

To prawda, że bliskich się nie wybiera, ale i sposób reagowania na toksyczne kontakty, i stawianie granic, zależy od każdego z nas. Ucieczka, zamykanie szafy z trupami niczego nie załatwią, bo nie robiąc porządków (wiosna przecież - czas porządków), cały emocjonalny bagaż zabieramy ze sobą.

Jakbym 'słyszała' moją znajomą. Ona też miała dość dotychczasowego życia i chciała je zmienić o 180 stopni. Wierzyła, że jak zmieni środowisko, pracę, odetnie od rodziny to wszystko się ułoży. Zrobiła to jednak moim zdaniem zbyt pochopnie bez większego planu i celu (poza zmianą czy ucieczką). Miała jednak ten komfort, że była/jest dość zamożna więc o środki do życia nie musiała się martwić, a to już dużo. Początkowo dała sobie czas na przemyślenia (po rzuceniu pracy) i dużo podróżowała. W końcu zdecydowała się na zamieszkanie za granicą, gdzie miała życzliwych znajomych. I tam jednak jej się nie podobało, nie czuła komfortowo. Znajomi mieli swoje życie, znajomych, a ona dalej czuła samotna. Wróciła do Polski i wyjechała do innego miasta, gdzie inny znajomy rozkręcał biznes i zaproponował jej współpracę. Początkowo była zachwycona ale po czasie i to niedługim też przestała czuć się tam dobrze. W tym czasie jej problemy psychiczne (depresja) pogłębiały. Na tym tle zaczęła mieć inne dolegliwości zdrowotne i zaczęła leczenie, które trwa do dziś.
Także Petra, musisz sobie na początku odpowiedzieć na pytanie co dokładnie jest przyczyną takiego a nie innego stanu rzeczy. Każdy z nas dokonuje wyborów za które ponosi odpowiedzialność. Myślenie, że wszędzie indziej będzie nam lepiej, kiedy w psychice bałagan, nie jest dobre. Ważny jest cel do którego chcesz dążyć, konkretny, nie tylko "zmiana" czy "ucieczka".