Pzyjaciółka powinna udać się do psychologa, jak zasugerować? - Netkobiety.pl

Zasugerować można, można powiedzieć co terapia może jej, dać, jak wygląda. Nie masz jednak wpływu czy skorzysta. Wiele osób nie chce.
Ja się tu tylko odnoszę do informacji, że miała przemocowego ojca i trochę utknęła w życiu. Nie wiem czy ona bardzo potrzebuje terapii, ale osobom, którym może nie jest niezbędna może dać korzyści.
Wydaje mi się, że może przesadnie się przejmujesz, bo nie jest twoim zadaniem układanie jej życia i rozwiązywanie jej problemów.

Nie rozumiem, czemu traktujesz ją jak małą dziewczynkę i nie pozwalasz jej o sobie decydować.

Nie stawiałaś własnych granic ani nie mówiłaś o swoich potrzebach, tylko wciąż: ona ma zrobić to albo tamto. Wydawałaś jej polecenia i oczekiwania. Rozkazywałaś jej. Ja tego nie robię wobec przyjaciół, mam wobec nich zaufanie i jak mi koleżanka mówi, że chce iść o 3 nad ranem na stopa to pytam raz czy jest pewna i daję jej żyć swoim życiem. A ty postawiłaś się w roli opiekunki "biednej sierotki Marysi" i się na nią złościsz, że nie wyjaśniła Ci co po kolei będzie robić, do kogo zadzwoniła w jakiej kolejności, co powiedziała.

Wyobrażam sobie, że wszyscy w jej życiu tak się zachowują wobec niej i dlatego wciąż mieszka z rodzicami i nie decyduje o sobie, bo nikt jej nie daje do tego przestrzeni. Nie wiem, czy dziewczyna potrzebuje psychologa, ale wiem, że kolejnej matki rozkazującej - raczej nie.

Takich akcji jest więcej.. To ostatnia z moim udziałem, ale słyszałam od innych i od niej samej jakieś dziwne powody na których się na kogoś obraziła itp.
Może do psychologa to niekonieczne, choć wydaje się być totalnie zagubiona, rozbita.. aspołeczna, zakompleksiona.. nieporadna.. Czy to już nie powód by znaleźć przyczynę? Zwłaszcza, że nim się obejrzy a będzie miała 30stkę i będzie totalnie odizolowana od świata na rodziców garnuszku. Nikomu to chyba nie służy.

Nie mówiłam jej nigdy o tym.. Czasami próbowałam ją tylko zmotywować do podjęcia jakiejś pracy bądź studiów..

Co do odstawiania akcji. Nie wiem, na pewno darzyło mi się coś odwalić, ale nigdy nie stawiałam nikogo w takiej problematycznej sytuacji.
Jeśli wtedy bym nie zareagowała to wiem, że ona nic by sobie z tego nie zrobiła, pewnie napiłaby się w towarzystwie męża.. byłaby kompletnie pijana, a ja bym miała problem. A ja mam jeszcze dwójkę małych dzieci.

Ja znam ją trochę i wiem, że czasami pod wpływem emocji może podejmować nieświadomie decyzje, które przyniosą później niekorzystne konsekwencje. Z resztą jako jej przyjaciółka nie wyobrażałam sobie puścić jej na zasadzie 'ok idź i rób co chcesz' późnym wieczorem na totalnym odludziu w krótkiej miniówie. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby coś jej się stało. Czułam się odpowiedzialna, że skoro do mnie przyjechała i ją do siebie przywiozłam, żeby także bezpiecznie wróciła do siebie.

Sama kiedyś miałam podobną sytuację i inna przyjaciółka uratowała mi tyłek swoim jak to nazywacie ''rozkazywaniem''. Byliśmy na wspólnej imprezie, ja się trochę napiłam i pewien kolega bardzo się mnie uczepił. Od rozmowy do pocałunków i siadania na kolana... czego już nie byłam totalnie świadoma. Przyjaciółka w pewnym momencie oznajmiła, że jest już transport i że się zwija i czy jadę też. Ja oczywiście nie byłam taka chętna, a facet koło mnie to już w ogóle, wręcz protestował. Gdyby w tym momencie przyjaciółka ustąpiła, (obdarowała mnie tą dozą zaufania o której wspominasz) nie wiem jakby to się skończyło.. Impreza odbywała się daleko od domu, na plaży a ja pewnie byłabym przez niego wykorzystana, bo nie wierzę, że grzecznie odprowadziłby mnie do domu, tak jak ją zapewniał. Psiapsi wręcz musiała mnie wyrywać z jego ramion, bo dosłownie nie chciał mnie wypuścić. Do dziś jej za to dziękuję. Uważam, że tak zachowują się osoby, którym nie jesteśmy obojętni.

Słaby argument na temat decydowania o samym sobie. Brak przestrzeni, serio?

Jak dla mnie to możesz podsunąć jej ten pomysł z psychologiem. Może to byłoby coś co chciałaby zrobić. Nie jest to już chyba taki temat tabu. Dużo moich koleżanek chodziło. Myślę, że nie ma co forsować tematu jeśli nie będzie zainteresowana. Wtedy raczej zacznie Ciebie unikać.
Zwykłe spotkanie koleżanek, pogadanie, fajne spędzenie czasu też może być wsparciem.

Ja wiem, że korzystanie z pomocy psychologa staje się coraz popularniejsze (i dobrze), ale bez przesady. Gdyby wysyłać na terapię każdego, kto "zachowuje się tak, jak my byśmy nigdy...", każdego, kto robi ze swoim życiem coś, co nam nie odpowiada, i nie rozwija się tak, jak - my uważamy, że - by mógł, to wizyty u psychologa mieliby wszyscy ludzie.

Weź pod uwagę, że ludzie się zmieniają i że nie jest powiedziane, że przyjaciółki z dzieciństwa będą do siebie podobne w dorosłym życiu. I że to nie oznacza, że ta, której - być może - układa się najlepiej, ma prawo do kierowania pozostałymi. Można się z tym albo pogodzić, albo ograniczyć kontakt, gdy różnice są zbyt duże. Ty natomiast bawisz się w stawianie diagnoz i chcesz wysłać przyjaciółkę do kogoś, kto ją "naprawi", czyli zrobi taką, jaką chciałabyś, żeby była. Ona może kierować swoim życiem tak, jak chce, również źle. Zresztą Twoje "źle" może być czymś, co jej odpowiada. Twoja decyzja to to, co chcesz zrobić z tą znajomością, a nie to, co przyjaciółka ma zrobić z czymkolwiek.

Dustyy, na Twoim miejscu zrezygnowałabym z mówienia przyjaciółce, co dla niej jest najlepsze, co powinna zrobić itd. Podobnie myślę, jak dziewczyny tutaj, że nie jesteś jej matką, a ona nie jest Twoją małoletnią córką, żebyś musiała ją chronić i kierować jej życiem zgodnie z Twoimi nawet najlepszymi intencjami.

Może po prostu powiedz jej to, co Ty czujesz, czyli że się o nią martwisz, czujesz niepokój, bo widzisz, że wpada w marazm oraz zaoferuj swoją pomoc i wsparcie, bo może na Ciebie liczyć. Czasami w przyjaźni najlepiej umieć się wycofać, postać z boku, nie ingerować, ale zapewniając, że w razie czego jesteś. Też mam dwie przyjaciółki jeszcze od czasów gimnazjalnych i różnie bywało, ale to są osoby, które zwyczajnie mnie akceptują taką, jaka jestem, bez prób kierowania moim życiem i vice versa. Bo zastanów się, czy chciałabyś, aby ktoś Tobie nieproszony(!!!) sugerował, jak masz żyć?

Również zgadzam się z moimi przedmowczyniami  - przestań jej matkować. Jest dorosła osoba i jeśli nie umie/ potrafi to musi się nauczyć radzić sobie w różnych sytuacjach a jak ma to zrobić jak ktoś nad głowa ciagle jej brzęczy co jest dla niej najlepsze.
Ta sytuacja która przedstawiłaś - ona nie była problematyczna ale ty zrobiłaś z tego problem. Tysiące pytań kiedy pójdzie jak się dostanie itp. Totalnie zbędne. Jakby to była naprawdę twoja przyjaciółka to byś jej powiedziała - słuchaj jak nie masz jak wrócić to możesz zostać u mnie Miejsce na podłodze zawsze się znajdzie oraz poduszka i koc. Nie oferuje ci super warunków ale twoje bezpieczeństwo jest dla mnie ważne.
Wiec albo ogarnij sobie jakiś transport albo zostajesz u mnie.

A tutaj na sile szukanie problemów i wysyłanie koleżanki do psychologa bo nie zachowała się tak jakbyś ty sobie to wyobrażała. Słabe to.

Dzięki za odpowiedzi, które sprowadziły mnie na ziemię. Widocznie moje myślenie i intencje, choć dobre to szły w złym kierunku. Faktycznie nie będę ingerować w jej życie.. niech uczy się życia po swojemu.. ja pewnie ze swoimi radami wyszłabym na tym najgorzej, bo przecież nikt nie lubi kiedy ktoś mówi  mu jak ma żyć. Ze swojej strony w najbliższej rozmowie jedynie dam znać, że się trochę niepokoję i czy na pewno wszystko ok i zapewnię, że razie czegi może na mnie zawsze liczyć.

->nie będę ingwrować w jej życie
->w najbliższej rozmowie dam znać, że się niepokoję

Wiesz, że to się ze sobą wyklucza?

Widzę, że latwo przychodzi ci ocenianie innych. I to jeszcze na podstawie jednego wątku. Brawo.

Nie mogłam jej przenocować i zaznaczyłam jej to od razu. To fakt, że mieszkam w domu jednorodzinnym ale dzielę go na pół z teściami. Góra należy do nas. W sypialni nocowałam ja z mężem i najmłodszym dzieckiem, które budzi się jeszcze kilkakrotnie w ciągu nocy. W drugim pokoiku spi drugie dziecko. A w salonie polaczqnym z aneksem kuchennym spala Mo mamą i jedyne miejsce gdzie moglabym ją policzyć byłaby chyba łazienka. Jeśli już na prawdę musiałam Ci to wyjaśniać bo doszukujesz się jakichś złych intencji czy braku gościnności to proszę.

Co do kwestii alkoholu to juz wspominałam. Jakbyś może czytała troche uważniej to nie musiałabym tego powtarzać. Nie mam nic przeciwko piciu. Często mamy gosci i często pojawia się alkohol. Ale każdy zna swoje granice, wie kiedy przestać. Ona nie. Ktoś jej proponuję, nie odmawia. Ktoś polewa, wypije tyle ile będą lali.. nie ważne że to nie na jej głowę. Nic po niej nie widać czy jest jeszcze ok czy już ma dosyć. Nagle zrywa się z krzesła ląduje na kanapie, rzyga i zasypia. Jest totalnie bezwładna. Miałam już kilka takich sytuacji i to na prawdę nie jest fajne. Każdemu może się zdarzyć i ja to rozumiem. Ale ja jestem już prawie pewna że jak ona zaczyna z kimś pić to tak właśnie się to kończy, a ja mam na prawdę sporo obowiązków, a to jest dla mnie kolejny kłopot.

Rozumiem, że waszym zdaniem powinnam dac się jej napić, następnie wypuścić w środku nocy w krótkiej miniówie i powiedzieć miło ze przyjechałaś teraz rób co chcesz?

Dustyy, nie widzę nic zdrożnego w powiedzeniu bliskiej osobie, że się o nią niepokoisz. Mówienie o własnych emocjach i odczuciach, to nie dyktowanie drugiej osobie jak powinna się zachowywać. Dzielenie się własnymi odczuciami, to może być po prostu wstęp do bardziej intymnej rozmowy, która nie wydaje się prawdopodobna, gdy zaczynamy kierować cudzym życiem.
Chodzi o to, żeby Twoja przyjaciółka dowiedziała się, że ma w Tobie bliską osobę, która o niej myśli i troszczy się, a nie kogoś, kto chce jej urządzać życie wedle własnych standardów i karci za niewłaściwe zachowanie jak rodzic.

Ja nie proponowałam alkoholu tylko mąż akurat w momencie gdy mnie nie było. Z tym że mąż nie wiedział że ona nie ma transportu, był pewien że ktoś po nią przyjedzie bo tak ustalaliśmy wcześniej.

Bo na codzień jest wszystko w normie. Tylko właśnie te akcje z alkoholem jak u nas bywa.. nie wiem dlaczego tak one się kończą.. jakby brakowało jej asertywności.  Między nami gdy po prostu się widujemy same, bez innych i gdy to ja odpowiadam za siebie a ona jest u siebie i nie musi się o to martwić to nigdy nie ma takich problemów. Ona mnie nie męczy  tylko dostrzegam niepokojące rzeczy w jej zachowaniu  i życiu.. to mnie tylko trochę martwi.

Absolutnie nie czuje się wewnątrz lepiej. Rozmawiamy o konkretnej sytuacji zvktorej wyciągasz wnioski. Uważam ja poza tym za wartościowa osobę. Inaczej nie przyjqznilybysmy się tyle lat. Wiem też, że gdybym ja ja otaczała czy narzucała cos to i ona mogłaby zerwać kontakt, przecież działa to w dwie strony.

Jest dużo rzeczy, które można zrobić inaczej.

Ja pochodzę z domu, gdzie nie dawano mi decydować o niczym, nawet o kolorze gaci jakie założę, po czym nagle wylądowałam w akademiku nie wiedząc nic o życiu. I miałam taką sytuację nie raz, gdzie ktoś "wie lepiej" ode mnie co powinnam zrobić, ale ja jeszcze nie wiem, a ta osoba naciska "to jak? tak? czy siak? opcja jeden? dwa? co zrobisz? no co zrobisz? napisałaś? idzesz czy jedziesz?" I kończyło się to tak, że miałam ochotę zamknąć się w łazience i płakać, bo nigdy nie podejmowałam decyzji, nie wiem jakie są opcje, a ludzie, którzy są przyzwyczajeni do podejmowania decyzji potrafią to zrobić, albo byli w tej sytuacji, w której jestem po raz pierwszy i oczekują ode mnie, że "zachowam się jak dorosła" i dam od razu odpowiedź. Skąd? Jak?!

Co można inaczej?
Dać czas. "A, widzę, że nie wiesz, są opcje a, b, c, wybierz i daj znać".
Przedstawić opcje: no to możesz a, możesz b, możesz c...
Powiedzieć jakie są za i przeciw... jeśli pójdziesz na stopa to cośtam, a jak chcesz, żebym Cię odwiozła to tamto.
Powiedzieć co Ty byś wolała: wolałabym, żebyś nie szła na stopa, bo...
Postawić granice, wyrazić oczekiwania: nie możesz dziś tu nocować. Chcę, żebyś wyszła o 22. Potrzebuję wiedzieć do 21:50 jak wracasz. Chciałabym, żebyście już nie pili.
Wyrazić emocje, nazwać swój stan: wkurza mnie, że mówisz jedno a robisz drugie. Nie rozumiem, w czym problem.
SŁUCHAĆ. "Dlaczego nikt mi nie pozwala decydować o sobie" --- wyraźniej już powiedzieć nie mogła.

Zamiast tego, co zrobiłaś czyli: udawanie, że jej picie u ciebie jest w porządku, ukrywanie złości (zawsze widać), ogarnianie jej spraw, decydowanie za nią, naciskanie i rozkazywanie, traktowanie jak dziecko.
Nawet jeśli to było jednorazowe, no bo może tak było, taka dziwna ta sytuacja... to właśnie na takie zachowania ludzie mogą reagować oporem, oszukiwaniem, płaczem.

Może jest tak, że moje podpowiedzi właśnie wyglądają jak "tratowanie kogoś jak dziecko", ale uwierz mi, jeśli nikt jej nie dawał decydować o sobie, to będzie potrzebowała czasu i serdecznego wsparcia. Jeśli jesteś jej przyjaciółką, to dzięki swojemu doświadczeniu możesz jej bardzo pomóc. Ale nie wyręczając.

Tak, uniezależniłam się fizycznie w wieku 18 lat, finansowo mając lat 25, a emocjonalnie - 27. To była długa droga. Nie wiem czy każdy musi ją pokonać ze specjalistą. Jeśli się ma środowisko, które uwiązuje, to dobrze jest się od niego odciąć. Ja miałam to szczęście, że pozwolono mi się odciąć fizycznie. Nie byłam szczęśliwa, ba, byłam przerażona i zestresowana, ale musiałam nauczyć się podejmować decyzje. Nie uważam, że to była dobra droga i "wyszło mi na dobre" bo można osiągnąć ten sam cel bez trudnych doświadczeń. Nie czerpałam ze zdrowych wzorców - łamałam się, zmuszałam, piłam ogromne ilości alkoholu, ale była tylko jedna droga, i niestety nie była ani zdrowa, ani łatwa, ani przyjemna.

Nie wiem, czego potrzebuje tamta dziewczyna. Czy popchnięcia? Nie wiem, wątpię, że kolejna "przemoc" wobec niej jest potrzebna. Raczej uwolnienie, usamodzielnienie, wsparcie, podniesienie, zaufanie, przestrzeń...

A czy myślałaś kiedyś teoretycznie jak wyglądało by twoje życie gdybyś została do dziś w domu rodzinnym? Ja czasem nad tym myślę patrząc na moich rodziców i jak przy nich zaczynam być nerwowa. Gdybym nie zawinęła się z domu za młodu to myślę, że byłabym dziś zupełnie inną osobą, każdy kolejny rok z nimi by mi coraz bardziej psuł nerwy i nie jestem pewna czy gdybym została z nimi w jednym domu do 30stki to dałabym radę potem sama z niego wyjść.
Jej będzie równie ciężko bo jak masz 30 lat to ludzie już od ciebie oczekują że będziesz mieć poukładane w głowie.
Też mnie osobiście nie odpowiada takie podejście przerzucania na przyjaciół znoszenia naszych ułomności. Jeżeli coś przeszkadza mi, przeszkadza mieć dobre relacje z innymi, sprawia innym kłopot to coś z tym robię ja - sama. Jak jestem wrzodem na du***e to nie oczekuję akceptacji taką jak mnie bóg stworzył ale staram się dostosować w ramach własnych możliwości do reszty.

Swoją drogą jak mnie zamężna i dzieciata koleżanka pyta kto mnie odwiezie albo jak wrócę do domu to bym się zorganizowała od razu i do tego domu wróciła. Taka myśl że autorka ma inne obowiązki powinna jej wpaść do głowy dużo wcześniej.

Jakie powinności? To ona bezdomną przyjaciółkę na ulice wywaliła?
Chyba każdy ma własne granice również w przyjaźni. Z resztą podobnie jak potrzeby w przyjaźni są różne i ludzie są różni. Jeden chce się wygadać i szuka wsparcia psychicznego a drugi chce rozwiązywać problemy już teraz bez zbędnego gadania i od razu przechodzi do motywowania i konkretnych rozwiązań. Ja autorkę rozumiem w 100% bo też jestem fanką konkretnych rozwiązań i akcji a nie pogaduszek do nocy z których niewiele wynika i które nic nie zmieniają. Jeżeli widzę że przyjaciel czy nawet kolega potrzebuje czego innego to odsyłam go tam gdzie tą pomoc otrzyma. W tym przypadku jest to psycholog.

Gdyby przyjaciółka mnie odwiedziła wieczorem, a do tego widuję się z nią rzadko, to ja wręcz bym NALEGAŁA żeby została na noc. Ja bym się CIESZYŁA z tego że spędzimy trochę czasu. A z postu autorki jasno wynika że chwilę pogadała i już dopytywała kiedy pojedzie. Straszne. To na serio nie jest przyjaźń. Ba! Ja nawet dalszym znajomym proponowałam żeby zostali na noc (z grzeczności), jeśli mieszkali dość daleko i był już wieczór. Chyba tylko totalnie obcą osobę bym wyrzucała jak autorka swoją "przyjaciółkę".

W ogóle nawet nie wyobrazam sobie spędzić wieczoru z kimś, wciąż dopytując czy ktoś po niego przyjedzie. To chamskie.