Czy to już koniec zwiazku? - Netkobiety.pl

Po ile macie lat ? Rozmawiałaś z nim ?

Ja bym wybrała rozstanie :-(
Domyślam się, że już próbowałaś wpłynąć na niego i się nie udało.
Ewentualnie może jak zobaczy, że odchodzisz to będzie dla niego bodźcem do zmiany.

Może łatwiej będzie, jak przestaniesz myśleć o byciu samą( choćby przez jakiś czas) czy zaczynaniu od nowa, jako o najgorszym wyjściu z możliwych. Facetowi chyba odbiło po tym odejśćiu z pracy..Tym bardziej, jak wcześniej nic nie wskazywało na to, że może się tak sytuacja potoczyć.

Jasne przecież, że uciekaj. Mi się nasunęły dwa potencjalne wyjaśnienia jego zachowania: a) jak pisała wyżej Monoceros wcześniej swoją potrzebę kontroli jakoś zaspokajał w pracy a teraz szuka gdzie indziej może ją zaspokajać, padło na Ciebie bo jesteś najbliższym i najłatwiejszym celem. b) nie mając żadnych obowiązków i progresu w życiu zawodowym i samorozwoju bierze go mega frustracja której daje upust wyżywając się na Tobie (znam podobny przypadek z prawdziwego życia). Tak czy inaczej, to są co najwyżej wyjaśnienia a nie usprawiedliwienia. Teraz może przerażać Cię wyprowadzka itd ale tak naprawdę masz sytuację w której łatwo się odseparować, będzie tylko gorzej jeśli będziecie mieć dziecko, kredyt, mieszkanie, coraz więcej wspólnych lat na koncie.

Z jednej strony widzę, że coś nie gra, a z drugiej strony ciągle mam w pamięci te dobre chwile.
Nie widzę siebie w żadnym innym związku, bo cały czas zastanawiałabym się jak teraz wygląda jego życie.

Zastanawianie się nad innym związkiem akurat teraz, to ostatnia rzecz jakiej potrzebujesz.
Skup się na faktach i na swojej rzeczywistej sytuacji, żebyś nie zmarnowała wielu następnych lat na tkwienie w nienormalnym, dziwacznym układzie, którego nawet nie można nazwać związkiem.

Niestety, ja również nie widzę sensu bycia dłużej w tym związku. Wygląda na to, ze mu odbiło po stracie tej pracy. Ale może po prostu wychodzi z niego wszystko, prawdziwa twarz. No jaki facet, któremu zależy na kobiecie by się tak odniósł do poronienia. Inne zachowania są również toksyczne. Jak próbowałaś rozmawiać i nie dociera to cóż. Raczej nie masz dużego pola manewru. Musisz wybrać albo siebie i swoje życie albo życie z nim w życiu jakie masz teraz. Nie powinnas się odnosić do tego jak było kiedyś, bo to już przeszłość, te wszystkie dobre chwile. Ty żyjesz tu i teraz i jest jak jest.

Szukać pracy nie  chce. Rozmawiałam, prosiłam tłumaczyłam. Odwalał wtedy scenę pt. "Ty jesteś zła, a ja jestem dobry", lub zupełnie odwrotnie "Jestem głupi i beznadziejny. Nawet nie potrafię się wypowiadać".
A mnie wtedy chwyta to za serce i jest koniec rozmowy w myśl zasady "Nie kopie się leżącego".
Często uciekam od problemów w wir pracy. Wtedy pracuję po 300 godzin w miesiącu i błędne koło się zamyka. Są pretensje, ja biorę dodatkowe dyżury, potem znów są pretensjeo to, że tyle w pracy siedzę.
On nienawidzi wszystkich moich znajomych. Widzę, że chce mnie odseparować, chociaż jeszcze rok temu nie miał problemów, gdy się z kimś spotkałam.
Naprawdę nie chcę go zostawiać. Przez myśl przeszła mi również depresja czy CHAD. To jednak wymaga interwencji spejalisty na którą nie ma mowy.

... a jesteś Autorko gotowa wieść takie życie jak teraz przez następne .. 5, 10, 20 lat? Napisalaś, że Twój partner cieszył się z poronienia .. przerażające, dla kobiety to bardzo ciężkie przeżycie, ten brak empatii bardzo źle o Nim świadczy. Szczerze Ci współczuję. Zmiany wydają się straszne, ale sama jestem na takim etapie i powiem, że 'nie taki diabeł straszny'. Stopniowo, małymi kroczkami da się odmienić każda sytuację życiową. Pamiętaj, że zasługujesz na więcej

Czyli po utracie pracy następuje totalna zmiana: lęk przed zobowiązaniami (dziecko), zaniedbania higieniczne, drażliwość, pogardliwe myślenie o sobie samym ("Jestem głupi i beznadziejny. Nawet nie potrafię się wypowiadać"). Ewidentne objawy depresji.

To wygląda raczej na początki choroby psychicznej.....bez lekarza specjalisty się nie obejdzie.
Ale bez jego zgody nic nie zrobisz....raczej ewaukuj się z tego związku....

I zanim dano ludziom realną możliwość wyboru czy w toksycznym związku chcą czt nie chcą tkwić jak pokazujemy jedna stronę medalu to warto wspomnieć o drugiej

Otóż to. Ja co prawda sama wyznaję zasadę, że razem jest się na dobre i na złe, a nie do momentu: choroby, straty pracy, zawirowań i pogubienia czy zauroczeniem kimś innym itd. ale ta postawa ma swoje granice i tą granicą jest przemoc i niszczenie drugiej strony. Tutaj ona występuje i to nie tylko na jednej płaszczyźnie. O ile incydent przemocowy jest do przerobienia, jeśli jest ku temu wola tego, który ją przejawiał- tak tu jest cały komplet toksycznych zachowań i jego sprawca ma ku nim zielone światło. Autorka czuje się niszczona- więc albo spróbuje pochylić się nad nim, porozmawiać o problemie, postawić określone warunki, samej dla siebie poszukać pomocy i jeśli on będzie chciał współpracować- to może i nie trzeba z marszu skreślać. Ale jeśli woli z jego strony nie ma... no to skreślić.

Też uważam, że jest chory i powinien poszukać pomocy, stąd propozycja pochylenia się nad tym, rozmowa o problemach i o ile będzie jego wola ku temu by się leczyć, to wspieranie. Ale właśnie- jego wola, bo jej wola to niestety za mało.

Z początku zawsze jest bajka, bo hormony wszystko załatwiają. Teraz wyszło jak jest naprawdę, więc ludzie chyba dobrze radzą -> katapulta ze związku.
Jakby tylko się czepiał i szpiegował to mogę zrozumieć... od roku bez pracy, znaleźć coś ciężko bo COVID to się pewnie nudzi.

To jest już pierwszy krok ku lepszemu - pewnie potrzebujesz więcej czasu aby w końcu w głowie zrozumieć ze to ze nie potrafisz bez niego żyć to zwykle przyzwyczajenie a jak już w końcu pozbędziesz się go ze swojego życia to odetchniesz pełna piersią. Ale moi zdaniem takie rzeczy wymagają czasu. Niestety.

To jest interesujące możesz coś więcej o ty napisać?
Ja osobiście nie podjerzewalabym go o Aspagera stad moja prośba rozszerzenie tej myśli.

Nie znam się, ale się wypowiem Więc nie, ani depresja, ani tym bardziej Asprenger nie sa letargiem, z którego szok może wybudzić.

Chcę mu pomóc. Tym bardziej, że jszcze do niedawna był wspaniałym człowiekiem. Nie chcę go zostawiać. Kocham go, ale widzę jak on mnie niszczy.
Próbuję z nim rozmawiać i nie wieszam związku na kołku. Znamy się od 8 lat, a jesteśmy razem od 4. Nie jest to całe życie, ale w moim mniemaniu jakąś część życia wzajemnie sobie poświęciliśmy. Nie jestem osobą, która łatwo odpuszcza. Ale w tej chwili nie widzę wyjścia. On nie chce niczego zmieniać.

Nie wiem za bardzo jak poradzić sobie ze stratą ciąży. Minęło już trochę czasu, a mnie nadal bardzo to boli. On nie widzi problemu, bo jal twierdzi "problem by był, gdybym urodziła". Nie przytulamy się od roku, bo nagle mu się odwidziało i tego "nie lubi". Nie całujemy się praktycznie wcale(nawet przy tym wymuszonym seksie).
Koledzy mówią mi więcej kompletów, niż on. Pracuję niekiedy po 300/350 godzin w miesiącu. Ostatnio od wspólnego znajomego usłyszałam, że "dobrze wyglądam, bo chyba się w końcu wyspałam". Znajomy z pracy pochwalił nowy kolor włosów.
W domu jestem niewidzialna, a gdy zrobię makijaż słyszę, że "odpierdoliłam się jak ciotka na pogrzeb".
Trochę smutne...
Stoję na rozstaju. Z jednej strony mam kilka lat spędzonych razem, a z drugiej strony mimo 27 lat, które mam czuję się jak zgorzkniała pięćdziesiątka.

Dziś znów miałam festiwal narzekań pt. "Po co kupiłaś takie bułki", "Dlaczego masz dźwięk w telefonie włączony?", "Dlaczego nasypałaś kotom tyle żarcia?", "Po co kupiłaś odżywkę?", "Po co Ci kolejna bluza do biegania", lub w sklepie "Po co Ci papryka?", "Po co nasypałaś do kolacji suszonej pietruszki. Przecież bez sensu tego używać"

Musisz się uwolnić emocjonalnie to nie jest miłość ale przywiązanie..... Ja jestem po rozstaniu kilka miesięcy.. Mieszkamy nadal razem opisywałam trochę swoją historię.. Przywiązałam się i byłam ślepa... Fakt wczoraj płakałam ostatni raz ale to już takie bardziej łzy wymuszone... Nawet zapomniałam jak to jest samej sobie dobrze zrobić za przeproszeniem  bo ciągle facet...
Zerwać jak plaster Ci radzę naprawdę jesteś młoda i masz piękne życie przed sobą. Czy chcesz być upokarzana cały czas i krytykowana? Ja się ponizylam i to wiele razy nie tylko w tym związku ale w poprzednich relacjach... Ale to mi daje kopa w dupe żeby skupić się na sobie bo mężczyzna nie jest mi potrzebny do życia.. Dzisiaj kończę 28 lat dokładnie... I czas na zmiany...naprawdę tego tobie również życzę.. .

Boże nie przeżyłabym tego jakbym codziennie słyszała takie narzekanie. Jakiś czas temu ( jak jeszcze mieliśmy normalne życie ) byłam z dobra kumpela i jej facetem u naszej wspólnej przyjaciółki przez tydzień i ten jej facet, którego trochę znalam, tez ciagle narzekał. Ciagle coś nie tak ciagle jakiś problem. Pamietam wtedy cholery dostawałam , najpierw zaciskałam żeby ale później nie wytrzymałam i zaczęłam rzucać sarkastyczne komentarze tu i ówdzie.
Nie wiem jak masz jeszcze sile to znosić bo ja to bym w końcu ta papryka w niego rzuciła i powiedziała żeby wiadomo gdzie poszedł.
Ale żebym doszła do takiego etapu minęło trochę czasu bo kiedyś tez wysłuchiwałam takiego narzekania - wszyscy źli i niedobrzy, wszystko złe a on taki biedny a życie ciagle kłody pod nogi rzuca.
Jedno co chce napisać to czy zastanowiłas sie jak jego zachowanie ma wpływ na ciebie. Wiadomo ze nie bez powodu pracujesz tyle godzin ile pracujesz bo przecież żadna normalna osoba by nie zniosła tych lamentów i pretensji do całego świata. On cię ciągnie w dół - twój mentalny i emocjonalny dół. Twoje zdrowie psychiczne ucierpi na tym - jeśli już nie ucierpiało a jesteś z nim z przyzwyczajenia. Tak jak pisałam powyżej zaczynasz powoli odbijać od tej przystani i bardzo dobrze bo to przecież nie jest życie tylko gehenna. Pewnie potrzebujesz czasu bo mentalnie jesteś rozdarta pomiędzy patriarchalny wzór tworzenia rodziny bo przecież tak musi być bo każdy naokoło tak robi i jest szczęśliwy to ja tez muszę a zrozumienie ze nie tedy droga z tym partnerem.
Możesz tez zostać i wysłuchiwać tego wszystkiego przez kolejne 5, 10 czy ile tam lat bo tutaj nic się nie zmieni bo on nie chce się zmienić i nie widzi w sobie problemu.
I z cała pewnością ani nie jest na spektrum - bardziej może depresja i z cała pewnością jakiś mocno zakorzeniony problem z samym sobą.

Już nie rób z siebie przesadnej altruistki. Chcesz nam powiedzieć, że jesteś z nim z litości bo się boisz co mu będzie po rozstaniu ? I może kosztem siebie będziesz dalej ciągnąć ten związek bo jak misio sobie poradzi?
Nie wierze w ani jedno słowo. Boisz sie być sama, boisz się podjąc decyzji, jesteś w rozkroku. Dodatkowo ciągle się łudzisz, że coś się cudownie zmieni bo patrzysz przez pryzmat jak to kiedyś było super. A może wcale nie było, bo miałaś ciągle te różowe okulary, które właśnie spadły z hukiem.

Troska o drugą osobę kiedy krzywdzi się samą siebie? To zaburza wszystko co jest w związku najważniejsze. Owszem, druga osoba powinna być dla nas ważna ale to my powinniśmy być najważniejsi. I jeżeli ktoś kosztem siebie, jest z drugą osobą to wybacz, ale jest to już dla mnie jakis hmm problem w tej osobie. Zwłaszcza, że coś tam próbowała działać a koleś ją totalnie odpycha i się nie poprawia. W tym momencie do tego co napisałam dorzucam problem z określeniem granic w związku i problem z określeniem hmm jak to nazwać swojej pozycji w związku/swojej roli w związku. Autorka nie jest jego mamusią.

Kurczę no rozumiem Cię. Chcesz mieć pewność, bo czegoś w tej łamigłówce brakuje. Myślisz w ten sposób, że przecież to niemożliwe, by tak się zmienił bez przyczyny i sądzisz, że jak zrozumiesz tą przyczynę, to będziesz w stanie mu pomóc.

Z tego co piszesz o bieganiu i że to jednak duża zmiana w nim... serio albo to depresja (jestem laikiem w tych sprawach, ale stawiałbym na to) albo jakieś poważniejsze schorzenie (ale nie Asperger). W necie masz pełno testów na depresję. Może uda Ci się go namówić na zrobienie jednego i podzielenie się z Tobą wynikami. Jasne, że to nie oficjalna diagnoza, ale jak wyjdzie mu "masz głęboką depresję" to raczej coś musi być na rzeczy, może Cię ta wiedza jakoś pocieszy.

Tak, czy inaczej - nie jesteś w stanie mu pomóc. To trochę tak jak z alkoholkiem, nie pomożesz mu, dopóki o sam nie przyzna, że ma problem i zrozumie, że musi walczyć.

Jedyne co mi przychodzi do głowy (już wcześniej o tym pisałem) to możesz od niego odejść (ale nie tak ostatecznie, tzn on musi myśleć, że ostatecznie) w nadzieji, że ewentualna strata Ciebie, będzie dla niego terapią szokową, po której się ocknie. Wtedy będziesz mogła stawiać warunki, np że zanim w ogóle zaczniecie jakiekolwiek rozmowy o ewentualnym zejściu się, to musi zacząć od wizyty u psychiatry.

Jeśli tylko będziesz czekać na jakiś cud, prawie na pewno się nie doczekasz. Wiesz, w totka też można wygrać, ale 99.999% z nas nigdy nie wygra.

Żałoba nie mija ot, tak sobie, ale też nikt nikogo nie zmusi do tego, by żal po stracie przestał być tematem numer jeden. Nikt nikomu nie zabroni przeżywać tego do końca życia. Czasem też trwanie w żałobie jest potrzebne, by uniknąć konfrontacji z rzeczywistością.
Używasz wszelkich sposobów, by ocalić status quo. Wiedz, że brak decyzji jest decyzją.