Bliskość - Netkobiety.pl

Wydaje mi się że żona nie pogodziła się z tym,że niema dziecka. Moze trzeba z nią o tym porozmawiać ,albo potrzebna wizyta u psychoterapeuty.Moze to depresja? Napewno porozmawiaj z nią szczerze o tym. Co do ubierania ,malowania się. Jestem koło 30 i też chodzę w jeansach ,adidasach ( niemam butów na obcasie) i mój makijaż to tusz do rzęs i nie czuje się przez to źle.Moze twoja żona czuje się atrakcyjna tak jak wygląda nie widzi w tym problemu.Mozna tu gdybać wymyślać,dlaczego jest tak nie inaczej, a porozmawiales z Nia o tym wszystkim? Co czujesz ty i ona ,że coś się zmieniło i nie podoba Ci się to?

A co na to wszystko mowi Twoja zona?

Ale tu jest sedno problemu. Bo jezeli nie potraficie o tym porozmawiac na spokojnie i wyciagnac wnioskow, to chocbysmy nie wiem co tu napisali, to Twoja sytuacja sie nie zmieni.
Ogolnie ja tez sugerowalabym jej psychologa, ale z drugiej strony to powinna byc jej decyzja, zeby sie udac do specjalisty. Wiec tak czy inaczej Ty jestes w kropce.

Moze powinniscie wypracowac jakis nowy model bycia razem ze soba? Bo widac, ze dotychczasowy po prostu sie nie sprawdza.

Jako kobieta ktora przerobiła to samo w sensie leczenia , poronien i finalnie braku dzieci powiem Ci kleofaks ze poniekąd rozumiem zone. Leczenie hormonalne i seks na trzy cztery bo akurat to sa te dni i usg wskazuje ze właśnie teraz będzie owulacja skutecznie zabijają radosc ze zblizen. Miałam podobnie, przez jakiś czas kompletnie byłam na to zamknięta a dodatkowo miałam poczucie ze na co seks jak ja nie jestem w pełni kobietą. Na szczęście to myślenie wkoncu ustąpilo. Duża w tym zasługa męża który nie naciskał a zawsze okazywal mi mega wsparcie. Ja zawsze lubiłam i lubie nadal bardzo przytulanie, bycie razem i poprostu to mi dawał. Nie czułam przymusu bycia wampem, seksowna torpeda w fatalaszkach. Bylam jego zmęczona walka i niepowodzeniami mala bidą którą tulił, chronił i dawal wytchnienie. Dzieki temu nie było miedzy nami awantur, ja też wyczuwałam ze on cierpi i jakoś tak razem przechodziliśmy taka cicha żałobę. Wkoncu sama znowu zapragnęłam być znowu kobieta i czuć się jak ona, myślę że właśnie dzięki temu bezwarunkowemu cierpliwemu wsparciu ale i obecności. Bo podkreślam to nie tak ze on mnie zostawił sama sobie na lizania ran.
No i jeszcze jedna kwestia. Czy zona przed staraniami była taka sexy babka w sensie ubioru? Bo jeśli nie to moze to jednak Ty czujesz potrzebe potwierdzenia jej kobiecości w swoich oczach? Albo nieudolnie próbujesz jej udowodnić ze jest nadal kobieca? A ona potrzebuje teraz zupełnie nie tego. 
I żeby nie było ja wiem ze Tobie tez jest ciężko, nawet bardzo. Ale nie poddawaj się i zony nie poddawaj jeśli ja kochasz. Moj maz nie poddał:)

Normalnie. Musicie po prostu ze soba porozmawiac. Zastanowic sie czy oboje chcecie dalej byc w relacji ze soba, kazde z Was musi sobie odpowiedziec na to pytanie szczerze. Czy chcecie dalej ze soba budowac przyszlosc, dalej byc ze soba.
Jezeli chcecie, po prostu musicie przedyskutowac jak widzicie swoja przyszlosc, na czym Wam zalezy, na czym nie, jak odbudowac bliskosc miedzy Wami.
A jezeli nie chcecie, to droga akurat jest prosta. (Albo jezeli Ty chcesz, a ona nie, to tez w sumie krotka pilka)

ok ok Co do moich wyobrazen to ok zgadzam sie to ja chce zeby taka była ale to nie jest zaden must have bez ktorego nie moge sie obejsc.
Czułem, że jak porusze ten temat wywołam lekkie oburzenie. Oczywiście moze chodzic w czym chce jak chce i kiedy chce a nie tak jak ja bym chcial.
Ale drogie panie naprawde nawet te zatwardziałe nigdy ale to przenigdy nie ubralyscie czegos sexownego do łóżka ? Nawet tylko po to zeby sprawic przyjemnosc partnerowi ?
Pytam bo moze ja mam jakies chore wyobrazenia... nie wiem.
Wiem ze nie czuje sie piekna tak jak mowilem ma niska samo ocene. Nigdy nie dałem jej poczuc czegos innego to ja wciaz zabiega o jej wzgledy bliskość i cała reszte..

Czy zaakceptowala to ze nie bedzie matka kilka razy o tym rozmawialismy zapewniala mnie, ze jest dobrze nigdy nie poczulem ze klamie.
Adopcja nie wchodzi w gre oboje nie chcemy choć mowilem nie raz, ze jezeli dzieki temu nabierze sens zycia to dla mnie nei ma problemu zadnego.
Wiem ze widzicie moja strone tylko wiem ze nie jestem idealny ale przedstawilem tutaj suche fakty...
Jak bym coś zrobił albo BYŁ jakiś to skupiłbym sie najpierw na sobie na tym co ją moze irytować.
Zresztą ten etap tez mam za soba jak sobie pomysle nad tym. Staralem sie byc idealny w domu i pamietalem o kazdej najmniejszej rzeczy, ale zawsze się coś znalazlo albo koniec końców nic sie nie zmieniało.

Bliskości nie moge odpuscic zwlaszcza ze to nie jest moje wyobrazenie tylko tak bylo, ale trwa to juz tak dlugo i tyle razy poniosłem porażke na froncie, ze nawet nie chce mi sie próbować. Ja już naprawde jestem na takim etapie,ze przewidze jej kazda reakcje i nastrój i humory zmienia się na jakiś czas na gorsze, a nie chce sie po prostu wkurwiać.
Jak ja bede cichy bede mial "focha" to ja jej psuje humor i wprowadzam w depresje.
Więc tak źle i tak nie dobrze.

Nie wiem skąd ten atak ale ok. Przypomne, że nie trwa to tydzien dwa miesiac tylko ponad 2 lata plus okres leczenia. Czyli ona moze na mnie wylewac wszystko a ja potulnie mam przytakiwac ? Mam opisać kazda sytuacje zeby udowdnic ze naprawde sie staram ?
Rozmawiam z nią spokojnie, ze jej potrzebuje ze dzieki niej laduje baterie zeby zyc i byc szczesliwym.
Jak bym chcial ja zdradzic albo szukal przyzwolenia to na pewno nie tutaj.
Mowiac ze wiem co powie ze ja przewidze nie mowie tego bo jestem taki super wspanialy po prostu zawsze jest w kółko i to samo.
Zależy mi wiec cały czas próbuje coś zrobić.
Jak bym chciał być z inną to najpierw bym załatwil wszystkie sprawy z żona.
Twój mąz z tego co mowilas dostawał przynajmniej namiastke namietnosci dawal sie przytulac tak ? Mogł poczuc twoj zapach przytulic sie.
No sory ja to musze wymuszac nie fajne nie ?

Wydaje mi się, że brak dziecka dotknął ją tak bardzo, ze dla niej wszystko inne straciło sens. Poza rozmową, w której powiesz jej wszystko to, co napisałeś tutaj, jakie widzisz rozwiązanie? No możesz ewentualnie postawić jej jakieś ultimatum, albo odejść, albo ją porwać na dwa tygodnie wczasów, ale tak naprawdę to nie wiem, czy masz jakiekolwiek inne wyjście niż kawa na ławę.
Co jej powiedzieć? Że nie jesteś szczęśliwy, że nie masz bliskości, a bez tego nie możesz żyć.
Zapytać ją: czy jest szczęśliwa? czy widzi jakiekolwiek rozwiązanie tej sytuacji, żeby między wami było dobrze? czy jest coś, co Ty możesz zrobić, żeby ona lepiej się poczuła?

Nie bój się konfrontacji i nie bój się zadawać trudnych pytań z serii: naprawdę uważasz, że przytulanie się raz w miesiącu jest przepisem na dobry związek? Wyobrażasz sobie kolejne dwa lata związku ze mną bez seksu i bliskości? Czy jeśli nie będziemy rodzicami twojego biologicznego dziecka, to czas się rozstać?
Tak naprawdę to gorzej już być nie może, nie masz nic do stracenia.

Popieram, myślę, że absolutna szczerość może dać jej do myślenia. I tu nie chodzi Autorze o rozmowę, której scenariusz znasz, tu chodzi o to, żebyś naprawdę ją usłyszał i nie próbował jej zmienić tylko przekonał się, czy jesteście w stanie oboje odnaleźć się w tej rzeczywistości, czy chcecie sobie wzajemnie pomóc przezwyciężyć kryzys i być razem.

Mylisz pojęcia. Separacja to nie rozwód i to nie jest wysłanie nikogo na manowce. Daje obojgu niezbędny dystans do całej sprawy.

Nina01p pozwól, ze pozostanę przy swoim zdaniu.

Kobieta ma depresję.
Co się stanie jeśli on powie jej o zamiarach zakończenia związku?
Załamie się jeszcze bardziej.
Bo ona nie mówi mu co się z nią dzieje. Co myśli, jakie ma obawy.
Dusi w sobie prawdę, emocje.

Wydaje mi się że ona ubzdurała sobie że nie może dać ci dziecka bo jest za stara. A ty jesteś młody i mógłbyś mieć dziecko z niejedną atrakcyjną młodą kobietę.
Ona dobija się jakimiś nakręconymi myślami od lat. Nie mówi o co jej chodzi. Tłumi w sobie wszystko. Może odczuwa z twojej strony jakaś presję?
Ale na nic takie gdybanie. Ona milczy. Zablokowała swoje emocje. Zamknęła się. Nakręca myśli i nasila jej się depresja.

Spoko, tylko on nie jest odpowiedzialny za jej depresję. Nie jest odpowiedzialny za jej samopoczucie i nie może być zmuszony do bycia z nią w związku tylko dlatego, że ona załamie się, jeżeli on ją zostawi.

Depresje się leczy, a Autor sam napisał, że ona nie chce terapii. Więc to jest jej wybór.

A ja Wam powiem tylko tyle, ze prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie...

Kleofasx - póki czujesz w sobie siłę i nadzieję - walcz by pomóc i jej i sobie. Musisz próbować, bo jeśli się poddasz - wszystko przepadnie. Związek nie polega na permanentnym patrzeniu się w ekran komputera lub telewizora. Nadzieję dla Was widzę tylko w szczerej do bólu rozmowie a następnie w terapii.