Moralność vs zdrada - Netkobiety.pl

podstawą wszelakich związków międzyludzkich jest szczerość i transparentność.
więc jeśli żona powie, że dla niej takie rozwiązanie jest OK, to niech tak będzie.
ale jeśli przysięgało się wierność, a bzyka się na boku, to jest to zwykłe chamstwo.

daje rozwody, bo celem małżenstwa, wg Koscioła, jest spłodzenie potomka - po to się ludzie żenią.

a myslisz, ze ta wierność nie obejmuje wiernosci seksualnej? przecież nie ma tam "oprócz seksu"
no i UCZCIWOŚĆ małżenska wyklucza okłamywanie żony np. gdy się idzie do kochanki, a żonie się mówi, ze pracuje się dłużej

Gary, jesteś zdradzaczem i chyba bardzo próbujesz sobie zracjonalizować swoje zdradzanie żony - że niby wszyscy będą szczęśliwsi, jak będziesz miał seks gdzie indziej
przez pewien czas moze tak bedzie, ale nie wiecznie

Nie wyobrażam sobie, że kiedyś wyjdę za mąż za faceta, któremu będę regularnie odmawiać seksu. W końcu m.in. po to są związki, żeby spełnić się w tej dziedzinie? Jak dla mnie brzmi jak zaprzeczenie idei małżeństwa. Poza tym to też budowanie bliskości. Inaczej to jest bliskość, ale tak jak między bratem a siostrą albo bliską przyjaciółką.
Po co miałabym odmawiać seksu mężczyźnie, którego kocham i który mnie pociąga? Nawet jakbym nawet nie miała ochoty (w co wątpię:P), to zawsze to forma bliskości, więc po co sobie i jemu odmawiać tego.
Chociaż rozumiem, że mogą ludzie mogą wchodzić w takie układy, jak opisałeś, że żona przyzwala mężowi na seks z prostytutką, aby mieć święty spokój. Ale to chyba znaczy, że jest aseksualna albo go nie kocha i jest z nim dla wygody materialnej. Inaczej nie umiem sobie tego wyobrazić.

związek nie jest po to,zeby miec darmowy seks kiedy sie chce

Gary,serio chcesz sie bić o poszczególne slowa,tylko po to,zeby usprawiedliwić swoje zdrady?
to nie ze mna

Kościół NIE DAJE rozwodów.

Co do tytułu wątku... jedno wyklucza drugie.

Wiesz Gary, wg mnie związek bez seksu to związek, który chyli się ku upadkowi i w którym nie ma energii między partnerami.
Ja bym się zastanowiła na twoim miejscu nie jak zracjonalizować świństwa robione drugiemu, ale dlaczego jest brak namiętności.
Jeśli nigdy tego seksu nie było lub było go jak na lekarstwo, to dlaczego wybrałeś sobie kobietę, którą wiecznie boli głowa. Jeśli partnerka "kupczy" seksem w związku to też bym poszukała źródeł tej postawy, co ona chce sobie "kupić". A jeśli dopadła was nuda i rutyna, to lepiej zastanowić się jak wprowadzić trochę emocji do waszego związku zamiast cichaczem robić sobie dobrze a drugiemu pozwalając tkwić w emocjonalnej zgniliźnie.

Po pierwsze Kosciol NIGDY nie udziela rozwodow. Mozna dokonac uniewaznienia malzenstwa z powodu braku konsumpcji takowegoz.

Po drugie, jezeli ktos bzyka na boku pannice/ kolege, a jego zona/ maz jest gleboko nieswiadom problemow i pretensji w malzenstwie, to jest fraglesem, ktory w doopie ma uczucia drugiej polowy i co wiecej, jej nie szanuje. Dlatego jest to niemoralne.

Różnica jest w formie płatności. Prostytutce płaci się bezpośrednio za usługę seksualną. W związku nie płaci się bezpośrednio, ale inwestuje się w związek swoje zasoby - czas, energię, wreszcie pieniądze. Tak czy siak za darmo nie jest

Teoretycznie nie mozna, ale mozna mu skutecznie zatruc zycie.
Znam przynajmniej dwa przypadki, kiedy kobiety odgrywaly sie na swoich bylych mezach za rozwod utrudniajac kontakt z dziecmi jak tylko mozna bylo.

I ponawiam moje pytanie - dlaczego to osoba, ktora nie chce seksu sama nie postanowi oddac wolnosci osobie, ktora tego seksu nadal potrzebuje.

Seks nie jest jak kawa, ktora mozna pic dla przyjemnosci, ale jak jej nie ma to tragedia sie nie stanie. Seks dla wielu (moze nawet dla wiekszosci) jest integtalna czescia zwiazku i kto wie czy ciągłe odtracanie nie jest dla osoby odtracanej bardziej upokarzajace niz w konsekwencji zdrada dla osoby, ktora tego seksu nie chce?

Dlaczego obwinia sie tylko osobe zdradzana?

Jezeli bedziesz glodzic psa i on w koncu cie ugryzie, to bedzie jego wina, czy twoja?

Ja bym stanowczo rozdzielila zdrade wynikajaca z hulaszczego, nieodpowiedzialnego i playboyowatego trybu zycia, gdzie zdrada jest wpisana w "fun", od zdrady wynikajacez z odepchniecia partnera i zrezygnowania z bliskosci cielesnej jednej ze stron.

Gary, rusz mózgownicą, dla Kościoła seks jest utożsamiany z miłością, seks - miłość, dlatego nie ma mowy o seksie w przysiędze bo dla kościoła to oczywiste, ale dla Ciebie nie, dlatego tego nie potrafisz pojąć. Kościół nie akceptuje seksu pozamałżeńskiego, małżeństwo zawierają ludzie, którzy się kochają, a jak się kochają to maja seks. Jesli nie maja seksu to nie ma miedzy nimi miłości i to jest podstawa do rozwodu kościelnego. Taka jest ideologia kościoła. Ty rozróżniasz seks bez uczuć, i seks z uczuciem. Dla kościoła nie ma czegoś takiego jak seks bez miłości. Oficjalnie takie cos jest grzechem...

A to czemu niby?
W obu przypadkach między dwojgiem partnerów, zdradzanym i zdradzającym, na poziomie emocjonalnym niezbyt dobrze się dzieje.
Chyba, że chodzi tobie o "potępienie" zdradzacza. Też jakoś lżej patrzę, gdy ktoś zdradza, bo mu się seksu odmawia w związku, ale i tak wszelkie wyjaśnienia przed rozstaniem typu, że dzieci, rodzina, finanse itp to tylko racjonalizacje.
Zamiast leczyć objawy lepiej poszukać przyczyny.

Tak, o to potepienie mi chodzi.

Czasem mozna by sprawe rozwiazac gdyby ta druga strona chciala. Ale czesto jest tak, ze osoba odrzucajaca partnera nie chce o tym rozmawiac, a  nie da sie ukryc, ze ktos, kto zostawia partnera z powodu braku seksu jest czesto pietnowany. (Bo przeciez malzenstwo to nie seks, nie ma obowiazku seksu, nie mozna kogos zmusic itp itd)

Jezeli ktos nie chce sie dogadac to wlasciwie ta druga strona zostaje w kropce - jak odejdzie "tylko" z powodu seksu to dla otoczenia bedzie swinia. Jak zdradzi - tez. Zdrada jednak obarczona jest mniejszym ryzykiem

Zdrada jest wówczas chyba mniejszym ryzykiem, ale dla ... zdradzacza.
Chyba bym to jednak podpięła pod zwykle tchórzostwo. Jeśli brakuje komuś odwagi i determinacji, aby zawalczyć o siebie, bo co ludzie powiedzą, to jest to zwykle usprawiedliwianie własnego świństwa. Nawet jeśli ten, którego się zdradza trochę się do tego przyczynił.

No tak, Iceni. Wierzę, że są takie przypadki, ale nie sądzę, że jest to norma, raczej skrajność (Swoją drogą, ca za beznadziejna matka ) Tymbardziej, gdy wyraźnie wyartykułowana jest przyczyna rozpadu związku w postaci braku w nim seksu, czyli niemożność zaspokojenia jednej z podstawowych potrzeb człowieka.

Nienawidzę tezy, że w małżeństwie płaci się za seks. To kompletnie bzdurne, bo małżeństwo to dwoje ludzi którzy idą razem przez życie. Uważam, że jedna osoba, ta z mniejszym libido powinna zrobić krok w stronę drugiej osoby z większym libido, aby równoważyć ową różnicę. W szczególności żona powinna "dawać" mężowi czasem tylko dlatego, że on chce. Fajnie jest się poderwać na namiętny seks, ale czasem przydałoby się po prostu rozładować -- tak jak fajnie jest wyjść na romantyczną kolację, ale czasem trzeba po prostu coś zjeść.

A mi się wydaje, że to kwestia tego jakim kto jest człowiekiem. Może ktoś jest dobrym mężem i ojcem, a zdradza. Inny zaś jest draniem, z którym rodzina nie jest szczęśliwa, ale "przynajmniej" (!!!) nie zdradza.

Nieprawda, że "tylko chuć". "Tylko chuć" jest wtedy gdy brakuje seksu -- wtedy w mózgu się nieco miesza. Byle kobieta, byle znajoma, młoda laska, sekretarka, koleżanka może pomieszać 40+ latkowi w głowie. "Kryzys wieku średniego", "głowa siwieje d** szaleje".

Coś w stylu "Gary -- jak ludzie się kochają to chodzą na romantyczne kolacje". Ano chodzą... a jak ktoś po prostu chce zjeść szybko jajecznicę z kawą? To ma po prostu zjeść coś szybko, czy chodzić głodny i czekać na romantyczną kolację? Może jak mąż głodny, to żona zrobiłaby jajecznicę a nie krewetki w wyszukanym sosie przy świecach?

A jeśli nie ma seksu to też nie ma miłości wg Kościoła?

Dopóki się nie atakuje personalnie to temat jest okej... Reagujesz emocjonalnie, jakbym naruszył twoją religię.

Degrengolada. Nie warto dyskutować.

_v_ im więcej postów piszesz, tym mam większą ochotę Cię poznać

Nie jestem może forumowym wyjadaczem, aczkolwiek od kilku lat przyglądam się temu forum i mam wrażenie, że ono się bardziej nadaje do tematów "doradźcie, chłopak mnie rzucił" niż do dyskusji światopoglądowych. Zwłaszcza tematy dotyczące moralności- w tym zdrad są tu szczególnie newralgiczne prawdopodobnie z powodu wielu obecnych tu kobiet (panów również), które tego doświadczyły i stąd ich bojowy nastrój. Osoby te tracą obiektywizm i emocjonalnie podchodzą do tego tematu. Osobną grupę stanowią hipokryci, którzy pewnie mają swoje za uszami ale teraz są mistrzami moralizatorstwa. Pewna część stanowią ludzie, których doświadczenie życiowe jest niewielkie, mają wąskie horyzonty i małą wyobraźnię co do tego jakie sytuacje w życiu się zdarzają. Ja jestem wielką fanką cytatu "wiemy o sobie tyle na ile nas sprawdzono" ale z tego co widzę, grono fanów jest niewielkie;)

Tracą obiektywizm, czyli co?
A może właśnie na własnej skórze poczuli, czym to myślenie "jak zdradzany nie wie, że zdradzany, to w sumie niezdradzany" pachnie? Może właśnie nie teoretyzują, a zwyczajnie wiedzą, jak jest, gdy sprawa jednak się rypnie?

Myślę, że równie dobrze można by było dzisiejszym weteranom ostatniej wojny powiedzieć, że brakuje im obiektywizmu... że dramatyzują... i wojna wcale nie jest taka zła.

Więc jeśli ludzie, którzy przeżyli zdradę, o której się dowiedzieli, mówią, że jest jak tajfun, który zmiata absolutnie wszystko, który niszczy do ostatniego kawałeczka całe zbudowane wspólnie życie, że niemal nie sposób odbudować, a na pewno nie sposób na nowo zaufać... to może jako doświadczonym w tym względzie można jednak zaufać. Bo oni to przeżyli...

Jeśli dwoje ludzi umawia się, że dają sobie wolną rękę, ja nie wnikam. Zdrada jest sprzeniewierzeniem, złamaniem wspólnie ustalonych reguł, a tu reguły są inne.
Jeśli jednak umawiają się na wierność, zdrada jest świństwem, jest absolutnym zaprzeczeniem miłości i narażaniem partnera na niewyobrażalne cierpienie (nawet jeśli chwilowo odroczone, wszak nigdy zdradzacz nie wie, kiedy sprawa się rypnie).

Wątpię, by kobieta, która czuje się "zaopiekowana", która czuje się adorowana przez swojego partnera, nie chciała z nim współżyć. Nie chcą te, które są olewane.
Zawsze zresztą można coś naprawić, pracować nad związkiem.
Jeśli zdradzasz i Twój związek wygląda na szczęśliwy, to tak naprawdę wiedz, że to tylko iluzja, matrix... bańka mydlana, która w każdej chwili może pęknąć. A odwrotu później już nie ma. Tylko samo zniszczenie. I niewyobrażalny ból osoby, którą ponoć kochasz.

Gary, to sa wszystko piekne wywody, ktore... zwykle padaja z ust notorycznych zdradzaczy.

Ja nie wnikam w to jak sobie ludzie zycie ukladaja. Jezeli dwie osoby chca i zgadzaja sie byc w otwartym zwiazku, to ich prywatna sprawa. Ale to sie ma nijak do sytuacji kiedy przysiegalo sie sobie wiernosc, a jeden z malzonkow w sposob perfidny te przysiege lamie. Dla mnie to jest proste: jezeli zone kochasz, to ja szanujesz, a jak szanujesz, to nie oszukujesz.

Lekiem na problemy w malzenstwie nigdy nie jest zdrada (a tym bardziej usprawiedliwieniem!). Masz problemy z zona, to powinienes je rozwiazywac, albo jezeli dojdziesz do wniosku, ze sie nie da, uczciwie sie rozstac.

Sosenek, Ty chyba naprawde w zyciu malo widzialas, ze piszesz takie wierutne glupoty. Wyobraz sobie, ze z kims jestes od kilku lat, mieszkacie razem, planujecie slub, jeszcze bez dzieci, ale macie plany. I nagle, ni z gruchy ni z pietruchy, dowiadujesz sie, ze pan narzeczony ma kochanke/ wielokrotne wyskoki w bok/ chodzi na panienki itp. Przeciez czlowiekowi w takim momencie wali sie caly swiat! Nie tyle nagle sie okazalo, ze Twoja wieloletnia milosc byla nieodwzajemniona, to jeszcze, na dodatek, pan narzeczony zrobil Ci niesamowite swinstwo, z premedytacja i objawil sie jako ktos kompletnie niewart zaufania. Juz widze jak po takiej akcji otrzepiesz sie w dwa dni i bedziesz gotowa na nowy zwiazek

Moja droga Sosenek, z weteranami użyłam ANALOGII, byś mogła lepiej pojąć absurd myślenia, że ktoś doświadczony w jakiejś dziedzinie jest wg Twojego myślenia mało wiarygodny, niekompetentny, zbyt emocjonalnie nastawiony by się wypowiadać. Tak jak weteran jest dla mnie osobą, która ma pierwszeństwo, by się w temacie wojny wypowiadać, tak osoba, która osobiście doznała skutków zdrady może być dla mnie kimś wiarygodnym, kto wie, jak to wygląda z tej drugiej strony, ze strony osoby zdradzonej. Użyłam analogii (nie zrównania), byś lepiej to zrozumiała. Tak jak matka wychowująca niepełnosprawne dziecko (znów ANALOGIA) będzie dla mnie kimś wiarygodnym w tym temacie, a nie pani, która nawet dziecka nie ma... itd... ROZUMIESZ? Jaśniej nie umiem.

Nieemocjnalnie podchodzi kto? Zdradzacze, którzy sobie próbują zracjonalizować swoje zdrady?

Wiesz, jak mam chłopaka z którym jestem kilka lat i on mnie zdradzi, to ja to też chrzanie. Przeżyję.
Ale jak już jesteś z kimś wiele lat, masz dziecko/dzieci to taka zdrada boli znacznie gorzej. Bo odejście kosztuje więcej, bo musisz oglądać nie tylko na siebie, ale widzisz jeszcze dramat własnych dzieci. Masz dzieci?
Ale co Ci będę mówić. Nie jestem dość obiektywna. Wszak to przeżyłam.

Wszystkie osoby są poinformowane o tym układzie czy tylko żonka (i ewentualny mężuś dziewczyny) nie?
Bo jeśli nie każdy wie na czym stoi (i akceptuje taki układ) to można mówić o twoim szczęściu jedynie.

Uważaj, bo cię żywcem do nieba za to wezmą

Nie wiesz co widziałam, za to ja wiem Nie wiesz również czego doświadczyłam. Ale w dużym skrócie parafrazując Twoje słowa streszczę:
Byłam w związku, 2 lata, mieszkaliśmy razem i owszem, pierścionek na palcu, miał być z tego ślub, choć nie kościelny i nagle ni z gruchy... nie była to wielokrotna zdrada (chyba nie będziemy wartościować zdrad co gorsze co lepsze) ALE po pierwsze świat mi się nie zawalił, bo on nie był całym moim światem (niektórym się to w głowie nie mieści), miłość była odwzajemniona, ta zdrada nie kasuje nagle tych 2 wspólnych dobrych lat i nie uważam, że były to lata stracone. Po prostu w pewnym momencie nasze drogi się rozeszły, on o tym zadecydował, on potrzebował czegoś innego (w tym wypadku kogoś innego- kogoś kto miał powiedzmy inny temperament i może dłuższe nogi) i owszem było mi ciężko kilka tyg bo musiałam się przeprowadzić, zmienić pracę, opuścić wspólnych znajomych, kota, psa, cudowną garderobę i ogródek. Brakowało mi go również, ale to tylko dzieje się w głowie. Poużalałam się trochę nad sobą dlaczego mnie się to przytrafiło, ale szybko to sobie zracjonalizowałam. Wybaczyłam mu, do dziś mamy kontakt, zresztą jak z każdym moim ex.
Sporo mnie to doświadczenie nauczyło, ale wyniosłam z tej lekcji inne wnioski niż Wy, więc wybaczcie mi Panie, że nie rozumiem waszego podejścia do tematu, a wy mojego.

Sosenek, fanko cytatu naszej noblistki.
"Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono"?
No jakoś nie widzę tego po Twoich wypowiedziach. Raczej przeczysz potępiając przeżycia innych kobiet, które np. zostały same z dziećmi... choć sama tego nie przeżyłaś.
Owszem, wiesz już jak to jest planować z kimś życie i zostać oszukanym. A jednak trochę cierpiałaś? A gdyby Ci się wtedy nie udało odkryć tej zdrady, gdybyś wyszła za niego za mąż i urodziła mu dzieci... i gdybyś się dowiedziała dziś... to... A on, Twój mąż powiedziałby Ci: "kochanie od lat mi nie wystarczasz jako kobieta, seks z tobą jest słaby, od lat cię na prawo i lewo cię zdradzam dla twojego dobra, inaczej musiałbym odejść albo cię zmuszać do seksu" to co? Podziękowałabyś mu za troskę? Odeszłabyś? Ale dlaczego?

Ja tak nie do końca rozumiem, w czym się różni Twoje podejście od naszego. Rozumiem, że uważasz, że brak nam obiektywizmu, ale też jednak odeszłaś od zdradzającego Cię faceta... No to chyba jednak TEŻ uważasz, że zdrada jest zła?

I tak na marginesie. Nigdzie nie pisałam że zdrada ma nas zniszczyć, zabić, że mamy do końca życia się czołgać.
Mówię tylko że to traumatyczne przeżycie. Pewnie każdy jest inny. Jedna kobieta szybciej sobie z tym poradzi, inna potrzebuje więcej czasu.

Jeśli Iceni pisze o wstawaniu z kolan, to jednak gdzieś był ten upadek. Co? A jeśli upadłam przez kogoś to twierdzę, że ten ktoś jednak nie może mnie kochać i że ja z nim już dłużej być nie chcę.

Ja też sobie poradziłam. Też wstałam. Nigdy się w żaden sposób nie poniżyłam. I nawet umiałam na nowo zaufać. Dziś szykuję się do ślubu.

Ale to nie znaczy, że daję przyzwolenie na draństwo zdrady. Rozumiem, że ktoś może się odkochać, nie trzymałabym nikogo na siłę i naprawdę życzyłabym szczęścia, ale na oszukiwanie mnie się nie zgadzam.

I we mnie również burzy się, jeśli ktoś świństwa zdrady nazywa troską wobec braku potrzeb partnera.

KajkaKa, nie będę się już odnosić do całości bo już w pierwszym akapicie zarzucasz mi, że "potępiam przeżycia innych kobiet, które zostały z dziećmi",
podczas gdy kilka minut temu w odpowiedzi na Twój post napisałam:
"Uznam, że zdrada męża który postanawia zostawić dom, rodzinę i odejść do kochanki, nie płacąc alimentów i nie dbając o dzieci jest tragedią."
Tak więc wycofuję się z tej dyskusji bo to nie ma najmniejszego sensu. W każdym razie cieszę się, że Twoja historia również dobrze się skończyła.

Mallwusia, no nie wiem, wyraziłam swoje zdanie, ma ono inny kierunek niż twój, oznacza to, że jest gorszy? Wcale się nie licytuję, gdyby nie odpowiedź dla zarzutów  Beyondblackie, pewnie nawet nie opisałabym tej sytuacji, ale taka była. Dlaczego można tu się użalać, że "2 lata minęły a ja go wciąż kocham", a ja nie mogę przedstawić swojej historii w której dojście do siebie trwało to NIEPRZYZWOICIE krótko ?

Ale to te kobiety z dziećmi mogłyby się wypowiadać w temacie? Mogłyby być partnerem do rozmowy z Garym? Bo nie rozumiem...
No przecież te kobiety chyba głównie miałaś na myśli, pisząc, że brak tu na forum obiektywizmu. ??

To uważasz, że zdradzający żonę Gary racjonalizujący sobie tę zdradę swoimi potrzebami i wyrozumiałością wobec swojej partnerki słusznie postępuje czy nie? Rozumiesz go czy nie? Chciałabyś być na miejscu jego partnerki czy nie?

Ja bym nie chciała być na miejscu tej kobiety. Ja nie chciałabym, by ktoś mnie tak kochał i tak troszczył się o mnie.

Myślę, że ludzie tu na forum zbyt często działają na zasadzie "ot wsadzę kij w mrowisko". Zbyt często chcą pokazać się "wyzwoleni".
A czasem wystarczy odrobina empatii.

Nadal nie dowiedziałam się, jaki inny masz ten punkt widzenia.
Kij w mrowisko, ot co.

Nikt jeszcze nie wspomniał też o tym, że zdrada to narażanie partnera na choroby - potworne świństwo.

Znam ex małżeństwa (po zdradzie) oraz dwa małżeństwa, gdzie ona wybaczyła i nadal są razem, ale one od tamtego czasu (wiele lat) leczą się psychiatrycznie (depresja, nerwica) oraz jedno (siostry), która także wybaczyła i układa im się raczej dobrze, ale jak tam jest naprawdę, wiedzą tylko oni sami.

Załóżmy, że jest facet który kocha żonę i wspólne dzieci, robi dla nich wszystko, niczego mu nie  brakuje oprócz bliskości z żonką bo coś jej się pomieszało i po prostu nie chce mu "dawać", oczywiście rozmowy nie przynoszą skutku. Czy w takim układzie lepiej jak oficjalnie z bolącym sercem odejdzie od rodziny i poszuka szczęścia gdzie indziej czy lepiej jak potajemnie znajdzie sobie drugą babkę chętną na igraszki łóżkowe?
W pierwszym przypadku zostanie zwyzywany od najgorszych, zostanie napiętnowany. W drugim jeżeli facet bedzie zachowywał się normalnie jak do tej pory i się nie wyda to wszyscy będą w pełni szczęśliwi łącznie z nim (nareszcie)

Pseudo: WuWuś 63463780