Jak ludzie z depresją kliniczną poradziliby sobie z apokalipsą? - Netkobiety.pl

Ja bym tak brutalnie powiedziala, ze w przypadku apokalipsy albo taka osoba wezmie sie w garsc, schowa depresje do kieszeni i bedzie walczyc o przetrwanie, albo nie wezmie sie w garsc i tej apokalipsy nie przezyje.
Jak zreszta cala reszta swiata.

Moj tata wychodzi z zalozenia, ze ludzie tearz sporo problemow sobie wymyslaja, bo nie maja co robic
I ja tu nie bagatelizuje depresji i nie mowie, ze ludzie sobie wymyslaja, tylko sytuacja zagrozenia zycia dziala na innej zasadzie, wiec albo czlowiek bedzie w stanie stanac ponad swoja depresja i przezyc, albo ta depresja go pochlonie.
Paradoksalnie moze taka apokalipsa bylaby niezla metoda na wyleczenie

Zalezy tez czy taka osoba sie leczy, czy chodzi na terapie, czy pracowala nad soba przed apokalipsa.
Autorze, jak chcesz, to ja mam piwnice, wiec mozemy zrobic jakis eksperyment w warunkach kontrolowanych. Wiesz, zamkne Cie tam, dostaniesz troche ziemi, jakiegos jednego ziemniaka, zeby wychodowac nowe, wode sobie moze z wilgoci z okien sciagniesz, a ja raz na czas wpuszcze tam jakiegos dzikiego psa albo jakies opary rteci czy cos

Fajne określenie schować deprechę do kieszeni
Ale zgadzam się z Tobą - depresja to specyficzny stan na tu i teraz, a mega katastrofa to coś zupełnie innego, być może takiego, czego nie doświadczyliśmy nigdy w życiu.
Do czego zmierzam, każdy kto latał, zapewne słyszał tysiące razy wstępne instrukcje ratunkowe na wypadek katastrofy lotniczej, albo brał udział w ćwiczeniach ewakuacji pożarowej w biurowcu... i co z tego wynika? że mimo tej wiedzy, gdy pojawia się zagrożenie, część osób traci rozum, a inne nagle mobilizują w sobie nadzwyczajne siły.
Depresja dla wielu to choroba związana z bezradnością, z brakiem wpływu na swoje życie. Czytałam o doświadczeniu, gdzie w jakimś domu spokojnej starości, część staruszków dostała za zadanie opiekowanie się roślinką oraz miała możliwość wyboru jedzenia z menu na następny dzień, a reszta - nic nie musiała robić, wszystko dostawała, na nic nie miała wpływu. Ci co czymś się zajmowali byli w lepszym zdrowi, w tym również mniej cierpieli na depresję.
Sytuacja autora - opieka nad psem, być może wyzwoliłaby w nim takie pokłady siły, by przetrwać i zadbać o psa, (zwłaszcza, że zwierzaka mają specyficzną moc wyzwalania bezinteresowności).

Minakpori84 - nie badałam historii depresji, więc wypowiadam się jako laik, często można spotkać się z opinią, że jest to choroba cywilizacyjna. Na pewno i dawniej się zdarzały przypadki "melancholii", "rozpaczy", czy innych stanów, które dziś zostałyby zakwalifikowane jako ta choroba, ale też ci ludzie żyli trochę w innych warunkach, wykonywali ciężką pracę, byli znacznie bliżej jeden drugiego (potrzebowali się nawzajem, bo jeden miał cukier, którego właśnie teraz brakuje, a sklep zamknięty, a drugi np. telefon - z którego "pół bloku" dzwoniła w ważnych sprawach). Dzisiaj mamy inny świat - dziś możesz sobie pomóc lekami, terapia, uważnością, sportem... szukaj być może inna metoda będzie pomocniejsza dla ciebie niż piguły, mama, czy insze katastrofy Zdrówka życzę!

trochę prawdy w tym, co mówi tata jest :-)

Dzisiaj chyba w ogole ludzie są psychicznie słabsi stąd może i większa podatność na te wszelkie melancholie i depresje. Byle niepowodzenia, trudności czy brak spełnienia  jakichś planów, marzeń powoduje stany depresyjne. Ale też brak głębszych celów, łatwe i powierzchowne życie, prowadzi do degeneracji, że człowiek odczuwa pustkę i bezsens. Też bezstresowe wychowanie, gdzie dzieci są nieprzystosowane do życia, nie umieją sobie radzić z trudnościami, brak im cierpliwości, systematyczności, wszystko chciałyby już i teraz. Mają tony zabawek a zupełnie brak im wyobraźni. Nudzi ich wszystko. Potem z takich dzieci wyrastają znudzeni dorośli, którzy nie potrafią cieszyć się życiem, ułożyć sobie życia i tak naprawdę nie widzą w nim większej wartości.

Zapytajcie swoje babcie/prababcie/dziadków czy miały depresje. Nie miały czasu na takie "fanaberie", jak powiedziała mi kiedyś moja.  Musiały skupić się na prawdziwym życiu, które nie było łatwe, ale było proste - ludzie mieli jasny cel.  Mieć rodzinę, wychować dzieci i oby zdrowie dopisywało... Świat był bardziej uporządkowany. Role społeczne jasne i konkretne a więzi rodzinne mocne. Nie zawsze może byli szczęśliwi, w dzisiejszym rozumieniu - że trzeba skupić się na sobie, bo życie ma się jedno.  Nie zawracali sobie głowy duperelami. Nie wypruwali sobe flaków dla luksusu  jak dzisiaj. Byli biedniejsi, mieli mniej, ale byli bardziej zadowoleni z codzienności.

Nie było fejsbuków i instagramów jak dzisiaj, gdzie ludzie mają setki znajomych a w realu często żadnego przyjaciela.  Kiedyś ludzie byli bardziej prawdziwi. Dzisiaj króluje sztuczność i pozerstwo.
Dodajmy do tego jeszcze brak norm i zasad, degradację autorytetów, wartości i wiary (jednym slowem dekadencja), gdzie każdy dla siebie jest autorytetem, nawet, jak o niczym nie ma pojęcia, to jest jak jest.
Co z tego, że żyjemy dłużej, jak nie potrafimy się tym życiem cieszyć...

Takie mam niestety smutne refleksje w temacie, bo też odczuwam jakiś bezsens ostatnio a może i mam depresje ;-)

A jeśli chodzi o apokalipsę to pewnie panęłabym sobie w łeb, gdyby ta apokalipsa miała wyglądać tak, jak w filmie Droga z Viggo Mortensenem.  Lepiej umrzeć niż walczyć o przetrwanie w świecie niczym z najgorszych koszmarów. Ja po seansie miałam już niemal depresje, tak byłam zdołowana...

Myślę, że to pytanie Twojej mamy wynika z niezrozumenia, czym jest depresja.
Depresja nie jest "słabością" umysłu. Nie jest chwilowym smutkiem, tygodniowym spadkiem nastroju. Nie jest zmęczeniem i frustracją na pracę. Nie jest przeżywaniem jakiegoś strasznego filmu. Nie jest fanaberią.
Nie da się nierównowagi hormonalnej schować do kieszeni, tak samo jak nie da się nowotworu schować do kieszeni. Można zmobilizować resztki sił, bo wiadomo, że w sytuacji kryzysowej uruchamiają się instynkty, działamy podświadomie, nieświadomie itd.

Żeby wyobrazić sobie, jak działają ludzie w depresji i jak radzą sobie z utrzymaniem rodziny, wyżywieniem, opieką itd., nie trzeba wymyślać scenariuszy apokaliptycznych. Wystarczy zajrzeć po sąsiadach i sąsiadkach. Ogrom ludzi z  depresją właśnie NIE RADZI sobie z codziennymi czynnościami. Stąd mamy nieszczęśliwe dzieci, dzieci w ośrodkach, z zaburzeniami, które np. musiały opiekować się chorym rodzicem. Mamy ludzi, którzy tracją pracę, ludzi w długach, bezdomnych... Ludzi, którzy popełniają samobóstwa.

Adiafora - nie szłabym tak daleko w "archeologię" OK, dawniej ludzie żyli inaczej, tak jak napisałaś, nasze babcie, prababcie "nie miały czasu" na depresję, bo zasuwały przy dzieciach, w gospodarstwie, itp.... ale nie da się wskoczyć do dawnych czasów, nawet ci, co odrzucają cywilizację, przenoszą się z dużego miasta, z pracy w korpo, na kompletną dzicz, gdzie własnymi łapkami zasuwają na ekologicznym gospodarstwie... jednak  korzystają z osiągnięć cywilizacyjnych, często korzystają z internetu, mediów społecznościowych, z samolotu by zwiedzić koniec świata. To wybór a nie konieczność życiowa.

Można spojrzeć się na to z drugiej strony - dawniej ludzie umierali nawet na przeziębienie, z którego rozwijało się groźne zapalnie płuc, czy przy porodzie, a dziś większość ma możliwość odwiedzić psychiatrę i leczyć deprechę. Fakt, dzisiaj wyszukuje się ładniejsze nazwy np. w szkole już nie "leń", tylko "dyslektyk" czy "z zaburzeniem ADHD".

Myślę, że każdy ma jakąś, swoją "odporność" na świat, jednego załamie cudza, negatywna opinia o nim, a kto inny przetrwa rozwód, utratę pracy, czy inne osobiste porażki. Myślę również, że tak było też i dawniej, tylko może problemy nieco inne, adekwatne do tamtej rzeczywistości.

A może właśnie depresja jest takim mechanizmem biologicznym który dba o to by organizm utrzymać przy życiu za wszelką cenę? Można to tłumaczyć spadkiem motoryki, "lenistwa" które minimalizuję ryzyko zgonu z powodu nieprzewidzianych zdarzeń losowych, pewien rodzaj blokady która nas "chroni" (izolacja, brak ekspozycji ect). Depresję można rozumieć jako mechanizm który pokazuje że z własnym życiem idziemy w złym kierunku i nie mówię tu o depresji endogennej. Myślę że z ewolucyjnego punktu widzenia, niedźwiedź który poluję na ryby w górskim potoku bez efektów, jeżeli nie odczuwałby obniżonego nastroju z tego powodu z czasem zwyczajnie umarłby z głodu. Obecny czasy, kult szczęścia oraz hedonistycznego podejścia do życia potęgują negatywne wewnętrzne odczucia w wyniku porównywania się do "ludzi sukcesu". Zaryzykuję stwierdzenie że ludzie w depresji często widzą otaczający ich świat jako apokalipsę w związku z czym następuję m.in wycofanie które pozornie gwarantuje przetrwanie, bo tak działał ten mechanizm dawno temu żeby uchronić się np. przed drapieżnikami ale czasy mocno się zmieniły i drapieżniki nie są zagrożeniem. Swoją drogą bardzo ciekawy i wielowątkowy temat.

Adiafora, piszesz o depresji i "słabości" czy sile psychicznej, jakby była wyborem. To bardzo krzywdzące podejście dla tych, którzy rzeczywiście cierpią na depresję, bo to nie jest wybór, czy sobie posiedzę i ponarzekam, czy wezmę się w garść. To skomplikowana choroba, a nie lenistwo. I nie da się wziąć w garść, jeśli Twój organizm działa przeciwko Tobie.

Ludzie "nie radzą sobie z życiem" bo kulturowo dążymy do zagłady. Jesteśmy kompletnie wynaturzeni, stawiamy sobie nierealistyczne cele, odrzucamy to, co ważne, dla wygody, nieszczmy naturę, nie dbamy o ciało, nie dbamy o dietę, kultywujemy escapizm a nie sensowne podłączenie do życia. Karmiące doświadczenia, rytuały, tradycje, znikają i nie są niczym zastępowane. Dzieci wychowywane przez matkę albo przez matkę i ojca, bez rodzeństwa nie uczą się zdrowego życia w społeczności, nie mają też koniecznych do przetrwania i dobrego samopoczucia więzi. To jest dramat naszych czasów, który sami sobie zgotowaliśmy i fundujemy dalszym pokoleniom, udając, że nie jesteśmy zwierzętami stadnymi. Odsuwamy się od natury, myśląc że bez niej możemy zachować równowagę psychiczną. Nie słuchamy ciała, nie dbamy o równowagę pracy i odpoczynku, nasze prace nie mają widzialnych efektów, a się zażynamy, przez co nasz mózg nie potrafi czerpać radości.
Mogłabym wymieniać w nieskończoność.

To nie słabość. Często depresja to naturalna reakcja organizmu na NIENORMALNOŚĆ świata, który sobie tworzymy.

Depresja nie bierze się z samego podejścia. Ja nie mówie, że nie można jej leczyć czy zapobiegać. Ale przedstawianie jej - nawet tej powstającej w odpowiedzi na jakieś trudne wydarzenie/wydarzenia - jako czegoś, nad czym się ma całkowitą kontrolę i "wystarczy zmienić myślenie" nie jest pomocne.

Zmiana schematów myślenia wymaga terapii. Nie wystarczy postanowienie "od teraz myślę inaczej". Wymaga podjęcia decyzji, samozaparcia, obserwowania siebie, ćwiczenia, zmieniania schematów. A to, czy ktoś jest w stanie podjąć decyzję, zaprzeć się, czy ma umiejętność autorefleksji, ma energię do tego, żeby zmieniać schematy - to też wypadkowa wielu rzeczy. Osobowości, temperamentu, stylu wychowania rodziców, wielu różnych doświadczeń na drodze życiowej itd.
Powiedzieć komuś, kto ma 20-25 lat, że sam sobie wychodował depresję swoim podejściem do problemów dla mnie jest nieporozumieniem. Człowiek dopiero wtedy zaczyna osiągać jakąś kontrolę nad swoim życiem, zaczyna widzieć wpływ rodziców, wychowania, środowiska na siebie i może go moderować. Ale bagaż już dostał, schematy i poglądy i sposoby na radzenie sobie z problemami, optymizm czy pesymizm - to jest mu narzucone.
To nie jest tak, że "nie chce mu się wstawać z łóżka i sam się do tego doprowadził". Doprowadziły go do tego takie wzorce, przekonania, zachowania, oraz BRAK odpowiedniej profilaktyki, wiedzy, wsparcia.

Nie lubię upraszczania depresji, sprowadzania jej do "jak ktoś chce mieć depresję, to niech ma, a jak nie chce - niech się weźmie za siebie". Depresja jest właśnie brakiem możliwości wzięcia się za siebie. Nie znam ludzi, którzy są chorzy na depresję, bo im jest tak wygodnie.

Teraz rozumiem. Wyjaśniania wszystkich niepowodzeń, trudności, ciężkich momentów i każdego smutku depresją też nie lubię. Niestety, większość ludzi rzuca tym hasłem "mam depresję" nie mając pojęcia czym ona jest, ze szkodą dla tych, którzy realnie na depresję cierpią. Mam w szkole kilka zdiagnozowanych osób. Moja matka, która lubi powiedzieć czasem, że "ma depresję" nie potrafiłaby nawet zrozumieć ogromu cierpienia tych dzieciaków...

Chorowałam na depresję. To jest choroba mózgu polegająca na złym działaniu neuroprzekaźników. Wymaga wielomiesięcznej farmakoterapii. Ktoś, kto nie chorował na tę chorobę, nie wie, jak ciężko jest funkcjonować w takim stanie. Ile wysiłku kosztuje ubranie się,   zrobienie makijażu czy śniadania. To jest koszmar. Człowiek marzy, by umrzeć, by ta męka się wreszcie skończyła. Usypia z nadzieją, że się więcej nie obudzi, a rano wpada w rozpacz, bo ma do przeżycia kolejny dzień. Przestaje jeść, myć się, poruszać się, leży i czeka na śmierć jak na wybawienie. Najprostsza czynność jest niewykonalna.
Pół roku zabrało mi jakie takie dojście do siebie, po dwóch latach czuję się świetnie. W dwie godziny ogarniam pracę, która kiedyś zabierała mi cały dzień. Miałam szczęście, bo trafiłam do dobrego lekarza, zanim nieprawidłowa praca mózgu utrwaliła się. Są tacy, którzy nigdy nie wrócą do dobrej formy i nie będą w stanie funkcjonować bez lekarstw, bo zmiany w mózgu są nieodwracalne.

Wszystkim doradzam, by szukali pomocy jeśli tylko zauważą u siebie kilkutygodniowe obniżenie nastroju. Lepiej dmuchać na zimne...