Kocham mojego chłopaka, ale mam go dość - Netkobiety.pl

Hejka myślę że to dobry pomysł. Jeśli Cię kocha i zależy mu na tobie zgodzi się na taki układ

Moim zdaniem masz prawo oczekiwać, że on uda się po pomoc, zrobi coś ze swoim problemem. Naturalne, że na pierwszym miejscu musi być twój dobrostan. Nie jesteś terapeutą, a obecnie sama przeżywasz problemy z którymi próbujesz sobie poradzić.

Nie jest, ale ja potrafie wczuc sie w myslenie tego chlopaka: "zawsze jak mam dola, to ona to bagatelizuje i sie smieje, a potem mi mowi, ze to ja psuje jej humor".
Kij ma dwa konce.

Wiktoria wspina się po drabinie. W depresji panuje ciemność, ale wychodzi na światło.

Wiktoria się martwi chłopakiem. Bierze problemy częściowo na siebie, czyli pozwala ściągać się w ciemność.
Wiktoria źle robi. Zamiast być ostoją, która może pomóc, jest kimś, z kim można się razem utopić.

Wiktoria pozwala, aby Chłopak ją ściągał w dół. Ma wyrzuty sumienia jak siedzi z koleżankami. NIe może być przy chłopaku wesoła. Powoli przestanie być sobą.

Wiktoria powinna porozmawiać, ale nie dać się ściągać w dół. Nie współczuć. Chłopak musi sobie sam pomóc.
Wiktoria powina ratować swoją osobę, aby mogłą być przy tym Chłopaku gdy mu będize ciężko.
Nie chodzi o to aby razem cierpieć. Można podać rękę gdy ktoś upada, ale samemu trzeba być silnym.
Wiktoria wyszła z depresji i może być silna.

Pierwsza część zdania jest dobra. Możesz do niego móœić.
Druga część zdania to poświęcenie, które jest złe. Czynisz źle poświęcając się.

Jeśli chcesz to ratować, to sama bądź silna. Bo inaczej razem utoniecie.

Myślę, że to zły pomysł.

Dobrym pomysłem byłoby powtarzanie mantry "Umów się do psychologa bo źle między nami..." i oddalanie się minimalnie... powtarzanie mantry "Umów się do psychologa bo źle między nami..." i oddalanie się minimalnie...
powtarzanie mantry "Umów się do psychologa bo źle między nami..." i oddalanie się minimalnie...
powtarzanie mantry "Umów się do psychologa bo źle między nami..." i oddalanie się minimalnie...
powtarzanie mantry "Umów się do psychologa bo źle między nami..." i oddalanie się minimalnie...
powtarzanie mantry "Umów się do psychologa bo źle między nami..." i oddalanie się minimalnie...
powtarzanie mantry "Umów się do psychologa bo źle między nami..." i oddalanie się minimalnie...

Łatwo jest się poświęcać.
Trudno jest być silnym i pomagać.

Gdy Ty będziesz odpowiednio silna i nie chwiejna to będziesz mogła pomagać.
Zatem jeśli chcesz mu pomóc, to musisz się umocnić, czyli pomóc sobie.
Pomaganie sobie jest dobre, bo nie musisz nikogo do tego przekonywać...

Przede wszystkim Wiktorio to przeczytaj wątek Rity jak już się pojawiła i odezwała  u Ciebie w Twoim wątku.
Wiele zasad przy postępowaniu z kimś kto ma potencjalnie nerwicę czy depresje jest bardzo ale to bardzo podobna jak przy postępowaniu z osoba mającą problem z uzależnieniem .Analogii jest całe mnóstwo .

Jeżeli chcesz mu pomóc to nie przestawaj pomagać sobie i dla siebie i daj mu wolność wyboru, bo to on wybierze na swój rachunek pomiędzy zdrowieniem a chorowaniem,decyzja należy głównie do niego i w tym może się chłopak niestety pomylić ,popełnić błąd, jest bliski pasożytowaniu na Tobie i traktowaniu Ciebie jak lekarstwo ,a Ty nie jesteś ani siostrą morfiną,ani heroiną masz swoje do przerobienia.Ty jesteś bliska oderwaniu od leczenia na rzecz litości i jakichś własnych korzyści psychicznych - wydaje się że nieświadomych do końca.
Wygląda to niby okrutnie taka twarda miłość i zdrowy egoizm ,ale takim nie jest bo stwarzanie pozorów i złudzeń jest bardzo szkodliwe i niszczące dla każdej relacji ,istnieje duże prawdopodobieństwo toksycznej symbiozy w takich związkach w konsekwencji kiedy Ty przerzucisz motywacje i zaangażowanie w swoje leczenie w leczenie czy wymuszanie lecenia na chłopaku.Jeżeli on nie chce się leczyć dla siebie to marna szansa na udany związek ,a leczenie się dla kogoś bywa pozorem,unikiem i na pokaz skutki takiego leczenia bywają opłakane jak pokazuje życie ,choć idea leczenia się dla kogoś wydaje się romantyczna i szczytna - jest bardzo błędne takie myślenie i nie ma się czym zachwycać .

Na tym chyba polega trudność bycia w związku - jak partner wywinie orła, nie upaść razem z nim, ale pomóc mu wstać i samemu ustać na nogach.

Padło tutaj kilka istotnych podpowiedzi - po pierwsze w jakim momencie życia zbudowałaś swój związek? Czy byłaś wtedy w depresji? Czy Twój partner zawsze tak się zachowywał? Jeśli nie, to jaka zmiana w Twoim zachowaniu mogła tak na niego wpłynąć? Może, tak jak ktoś zasugerował, nie jesteś już tą dziewczyną, którą on się związał.

Myślę, że to, że ta sytuacja Cię męczy jest całkowicie normalne, natomiast to, że bierzesz na siebie jego problemy nie jest ok. Nie jest zdrowe. Jako partner nie masz obowiązku nikogo zbawiać, zwłaszcza na siłę. Wiem, że robisz to z miłości, ale w tej sytuacji trochę mu matkujesz "idź na terapię, pogadaj z kolegą" - z całym szacunkiem, nie siedzisz w jego głowie i nie wiesz co może mu pomóc, to wcale nie musi być to co pomaga Tobie.

Uważam, że ultimatum to koszmarna opcja w tej sytuacji. On sam musi podjąć decyzję, że chce sobie pomóc. Dla siebie. Ty jeśli czujesz się na siłach możesz przy nim trwać albo udzielić rady jeśli o taką poprosi. Myślę, że czasem jest najlepiej na spokojnie porozmawiać, zapytać co on czuje, dać mu się wygadać, nie bagatelizować jego problemów, dać mu poczuć, że choć nie podzielasz jego perspektywy, to nie podważasz też jej istoty. Jego problemy są tak samo realne i ważne dla niego, jak Twoje dla Ciebie i on ma prawo przepracować je w swoim czasie. A jeśli chcesz mu pomóc, to możesz go spytać jak mu możesz pomóc. Możesz też delikatnie dać mu znać, że ta sytuacja jest dla Ciebie trudna, że przykro Ci patrzeć jak on cierpi, ale nie w znaczeniu oskarżania go, tylko bardziej w sensie wyrażenia współczucia, empatii. Na pewno nie będzie się czuł wtedy zmuszony do podjęcia formy pomocy, na którą może w danym momencie nie jest gotów, a może poczuje się wspierany i to będzie pierwszy krok do pozbierania się.

Jeśli zaś chodzi o Ciebie - myślę, że jeśli zdecydujesz się kontynuować i wspierać partnera, to będzie dobra okazja do nauczenia się dystansowania się od tego co dzieje się z Twoim partnerem i zachowania trzeźwości osądu w trudnych sytuacjach. Emocje partnera nie są Twoimi. Trzeba o tym pamiętać. I niezależnie od tego jak nie byłoby mu źle są granice, jakich mu nie wolno przekroczyć - manipulacja, przemoc, itd.

Powodzenia!

A ja uważam, że nie ma nic egocentrycznego w wyrażaniu swoich uczuć. To, że jemu jest ciężko nie znaczy, że ona nie ma do tego prawa. Jego depresja nie może oznaczać, że ona nie ma prawa mu powiedzieć, że ta sytuacja jest dla niej trudna. Jak najbardziej dzielenie się własnymi uczuciami jest ważne, ale tak jak napisałam nie na zasadzie oskarżania, ani dawania komuś do zrozumienia, że jest ciężarem - rozróżniajmy, sytuacja to nie to samo co człowiek. Jak będzie zaciskała tylko zęby, to w końcu nie wytrzyma i go zostawi, bo ile można na palcach koło kogoś chodzić i zapominać o sobie.

I masz do tego prawo

Nie wiem w jaki sposób, to że komuś jest przykro, że cierpisz ma być wezwaniem do zajęcia się tą osobą. Miałam depresję i nigdy nie odebrałam tego, że moim znajomym było przykro, że cierpię jako wyraz ich egocentryzmu, uznałam, że ten stan wynika z ich miłości do mnie. Nie chciałabym, żeby przy mnie udawali, że to ich nie rusza, żeby mnie "chronić", to by dopiero był absurd i do tego nieszczerość.

Poza tym to nie jest sytuacja chwilowa, że przez dwa dni chłopak ma doła i jest w porządku. Dziewczyna jest wyczerpana, skoro został napisany ten post. Więc to stwierdzenie, że ta sytuacja jest też dla niej trudna i jest jej przykro nie ma być formą wsparcia dla niego, ale formą wyrażenia, że jej też jest źle, ale mimo tego zależy jej na nim i go nadal wspiera.  Moim zdaniem ta postawa jest uczciwa, szczera i nie robi z niej bohaterki sezonu, która tak naprawdę jedzie na oparach.