Czy warto walczyć o nią? Czy da mi jeszcze szanse? - Netkobiety.pl

Zadam jedno pytanie: ile Wy macie lat?

Mamy po 20 kilka lat, a co to ma za znaczenie?
Wiem, że łatwo oceniać kogoś - facet pierdoła itd.
Ale każdy popełnia błędy i chyba ważne jest że chce się zmienić na lepsze?
Gdzie dają 2 koła na rękę pytasz? W większości miejsc które odwiedzisz gdzie trzeba mieć sprawne ręce i nogi do pracy (pomijając największe miasta). I żeby nie był jest to moja pierwsza praca NA PEŁEN ETAT i wiadomo że będę dążył do czegoś lepszego.

Co rozumiesz poprzez to że starała się naprawić naszą sytuację? Właśnie mam największy żal do niej o to, że nie porozmawiala ze mną o tym co powinniśmy zmienić... Jedynie tak jak pisałem wspominała o wspólnym zamieszkaniu oraz zaręczynach ale nigdy nie mówiła że coś jej nie pasuje. Być może w taki sposób chciała mi to przekazać.

Wątpię żeby miała kogoś innego, pytałem też ją o to -zdecydowanie zaprzeczyła i dodała że teraz nie chcę być z nikim.

Nie będę też się ładował z jakieś inne relacje z kobietami ponieważ dalej ją kocham i nie byłbym w stanie tego zrobić.

20 parę to 29 czy 21? Wiek ma wiele tutaj do znaczenia bo wiedzielibyśmy np. ile lat mieliście zaczynając ze sobą "chodzić".
Przeczytaj swojego pierwszego posta i gdybyś się odciął od autorstwa sam byś faceta nazwał(łagodnie) pierdoła.
Byliście ze sobą 6 lat, na zmiany miałeś 6 lat a dlaczego nagle chcesz się zmieniać? bo kobieta kopnęła Ciebie w żyć. Tak jest prawda, przez 6 lat żyłeś we własnej strefie komfortu i gdyby ona Ciebie nie kopnęła to nadal byś tam siedział.
Pierwsza praca? to wiele tłumaczy, życzę szybkich awansów.

Bo mówiła Tobie czego oczekuje a Ty to ignorowałeś

Widzisz to? sam to napisałeś. Ona chciała wiedzieć że nie traci czasu na związek z osobą która nie chce wchodzić w małżeństwo. A Ty zamiast się oświadczyć...żyłeś w strefie komfortu.
I Twoja reakcja na ewentualne dziecko...fenomenalna i to chyba był gwóźdź do trumny waszego związku.
A później standard zaczynasz się wybielać.

Mówiła ale nie słuchałeś

To często wspominała o zaręczynach czy tylko raz i to niechętnie?

Nie przerywaj leczenia, pracuj nad sobą, żebyś w przyszłości nie miał problemow z inna kobietą.
A ją jeśli kochasz to daj jej od siebie odetchnąć, może wróci, może nie ale nie zamęczaj ją teraz.

A ja cały czas obstawiam, że chodzi o innego faceta.
Gdyby naprawdę chodziło o zaręczyny itd - dałaby jasno znać, rozmowami, awanturami czy nawet ultimatum. A ona dyskretnie wspomniała, poza tym zgodziła się na osobne mieszkanie dopóki nie zaczną zarabiać więcej.

Kobieta jest jak małpka i praktycznie nigdy nie puszcza jednej gałęzi jeśli nie trzyma innej.
Sadze że za jakiś czas się dowiesz że ona z kimś jest. "ona zaprzeczyła" - haha, naprawdę sądzisz że to dowód?

Urwać kontakt z nią możesz, ale nie po to, żeby potem ten kontakt odnawiać tylko po to, żebyście się oboje z siebie wyleczyli.

Bo póki co to z Ciebie pierdoła i dziewczyna po prostu sobie to z całą mocą uświadomiła przy tej potencjalnej wpadce. Nie zdałeś jednego z ważniejszych życiowych egzaminów. Drugie podejście to już z innym egzaminującym

Skoro ona powiedziała Ci, że nie chce z Tobą być to może po prostu uszanujesz jej zdanie zamiast uznawać, że wiesz lepiej niż ona?

Odświeżę trochę temat, bo trochę się wyjaśniło. Być może komuś dam do myślenia, a sam się wyżalę.

Sprawa wygląda tak, że zastosowałem zasadę min miesiąc urwania całkowitego kontaktu. I wczoraj się z nią spotkałem. Spotkała się ze mną tylko dlatego, jak później się zorientowałem, bo miała nadzieję, że wszystko będzie w luźnej atmosferze, że będziemy super kumplami i że wszystko będzie okej... śmieszne...

Zastosowałem prowokację i powiedziałem jej, że wszyscy mi mówią, że masz kogoś i mi powiedziała, ze poznała kogoś innego i się spotykają i w sumie nie wie czy coś z tego będzie. Rozumiem wszystko byłoby okej, ma prawo kogoś poznać po zerwaniu, ALE! powiedziała mi, że poznała tego kogoś przed naszym zerwaniem i jak ona to stwierdziła, że nie miało to związku na nasze zerwanie. Tak... a mi na czole czołg jedzie. Co prawda zarzekała się, że nie zdradziła mnie nigdy, może i tak było raczej na pewno nie cieleśnie, ale spotykając się już z kimś innym w tym przypadku chłopem z którym teraz coś próbuje to jak to się nazywa? Koleżeństwo? Będąc ze mną w związku już próbowała z kimś innym tworzyć jakąś relacje, nawet jak nie było żadnej interakcji cielesnej i nic poważnego co mogłoby sugerować zdradę, to dla mnie to i tak jest oszustwo i po części zdrada, przynajmniej ja się tak czuje. No bo po co miałaby się z kimś spotykać, z facetem? Żeby pograć w karty może co, albo powymieniać się zabawkami. Rozumiem spotykać się ze znajomymi, z kolegami, bądź przebywać z nowo poznanymi osobami w towarzystwie znajomych, ale sam na sam z nową poznaną osobą? Nie wiem do końca kto to jest, może ktoś nowy, może ktoś kogo już znała.
Powiedziałem jej dosyć dosadnie co o niej myślę, podkreślę DOSADNIE. Może to dziecinne, niedojrzałe w emocjach wypowiedziane. Trochę może żałuję tego, ale niech wie kim jest, ona cały czas twierdziła, że przecież ona jest wspaniałą osobą, wykształconą, panią magister, własna firma, tyle osób ją chwaliło jaką to jest wspaniałą osobą. Ego urosło dosyć niesamowicie. I tutaj taka mała rada ode mnie dla was Panowie- nie wiążcie się z kobietą która jest bardzo ambitna, po czasie przestaniecie być wystarczający dla niej.

Jest jeszcze jedna kwestia, nie wiem czy ją tutaj poruszałem. Mianowicie ona stwierdziła, że już od roku czasu myślała o zerwaniu... Do tego przyczyną zerwania było wypalenie i jak wywnioskowałem z jej słów, bo nie powiedziała mi tego wprost, że mnie KOCHAŁA, czas przeszły.

Czyli wszystko układa się w logiczną i spójną całość. Uczucie się wypaliło, znudziłem się jej, nie wystarczałem jej. Chciała ze mną zerwać ale nie miała alternatywy, innego wyjścia, trwała dalej w tej relacji bo były oczywiście profity. Pojawił się ktoś nowy na horyzoncie z którym zaczęła budować coś tam i stwierdziła, że to jest dobry czas, żeby zerwać bo pojawił się plan B.

Nie mam do niej żalu o to, że zerwała ze mną. Każdy ma prawo do własnych decyzji i jest wolnym człowiekiem, tylko strasznie mnie boli ten inny facet, że spotykała się z nim będąc ze mną w związku, nie wiem ile czasu wstecz się z nim spotykała bo jak ona to stwierdziła - nie istotne... Nie ważne co robili i co robią, nie mam zamiaru już wracać do niej. Mimo iż ją kocham niesamowicie i strasznie cierpię. Nie mógłbym jej spojrzeć w oczy nawet jakby wróciła na kolanach i błagała kiedyś o powrót nie mógłbym znieść tego, że ktoś inny ją dotykał i nie wiadomo co z nią robił.
Śmieszne jest jeszcze to, że gdy pytałem wcześniej czy kogoś nowego poznała, to zarzekała się, że nie, że co ty...Okłamała mnie.

Także 

Miałeś całkowitą rację. Może nie było to w 100% podyktowane nowym facetem, ale na pewno miało to duży wpływ na decyzje.

Jestem w totalnej rozsypce, minęło półtora miesiąca bardzo powoli się zbierałem się po tym wszystkim. Wczoraj się z nią spotkałem i dostałem kolejny strzał, ale są też tego plusy, bo do końca życia byłbym w błędnym przekonaniu, że to tylko moja wina, że to ja zawaliłem, że ona jest wspaniała i może kiedyś do mnie wróci. Teraz już wiem, że nie wrócimy do siebie.
Oczywiście nie uważam, że jestem bez winy, swoje też narobiłem, ale wszystko można naprawić jeżeli się kogoś kocha, tak mi się wydaję...

Strasznie ją kocham, wczoraj przy spotkaniu cały się trząsłem i chciałem się do niej przytulić, pocałować i nigdy jej nie puścić.
Nie wiem co mam ze sobą zrobić, jak to przetrwać? Jak zabić to uczucie?. Zaufałem jej tak bezgranicznie, bardziej niż najbliższej rodzinie. Była zawsze na 1 miejscu, nawet przed rodziną.
Blizna zostanie już na zawsze, nie zaufam już nikomu tak bardzo jak jej. Może komuś kiedyś zaufam, ale nie tak bardzo i tak bezgranicznie. I nie chcę się już z nikim wiązać. Mam 24 lata, była moją jedyną dziewczyną ale chyba na obecną chwilę chcę zostać starym kawalerem, ewentualnie przelotne znajomości.
Czuję, że gdybym miał pistolet dawno strzeliłbym już sobie w głowę.

Chodzę do psychologa, biorę leki od psychiatry ale nie wiele to pomaga.
Ktoś ma jakieś rady jak to przetrwać? Znaliśmy się 7 lat...
Zająć się czymś innym jest bardzo ciężko, gdy człowiek nie ma ochoty wstać z łózka. Dobrze, że chociaż pracuje na etacie bo tak to bym chyba leżał cały czas.

Ogarnij sie chłopie i wyciągnij wnioski na przyszłość - w kolejnym związku będziesz wiedział, jak się zachować, aby kobiety nie stracić. Tymczasem daj sobie spokój z ex bo z tego już nic nie będzie. Odpocznij od relacji, zajmij się sobą, rozwojem, pracą. Miłość jeszcze przyjdzie.

(jestem kobietą)

Kurde, nawet nie wiesz jak często mam pod tym względem rację
Ostatnio mój kolega się rozwodził, też bez konkretnej przyczyny, po prostu "nie pasowali do siebie" (ona podjęła decyzje). Ja cały czas mu mówiłam, że chodzi o innego faceta. On że nie, bo by zauważył no i ona jest szczera, więc by powiedziała. Szybko dostali rozwód, on po tygodniu od rozwodu do mnie dzwoni i mówi "miałaś rację a ja cię nie słuchałem, a gdybym posłuchał, nie byłoby rozwodu bez orzekania o winie".

Tu na forum tez prawie zawsze się okazuje że chodziło o kogoś innego.
A dlaczego? Bo kobiety przeraźliwie boją się samotności. Dla nich samotność jest gorsza niż kiepski związek. Wyobraź sobie dwie szale na wadze - jedna z kiepskim związkiem gdzie chociaż np. co drugi-trzeci dzień jest fajnie i kobieta ma jakieś profity, a na drugiej szali samotność, gdzie (wg kobiety) nie ma ani jednego fajnego dnia, żadnych profitów. Są więc jak małpki - nie puszczą jednej gałęzi póki nie trzymają następnej.
Jak ja słyszę historię że kobieta opuszcza faceta bez wyraźnego powodu i nie chce dać szansy, a on się jeszcze stara i obwinia siebie, bo nie zna przyczyny - już wiem że za tym stoi inny facet. Zawsze jest ten sam schemat.

Wiesz co? Uznaj to jako wyzwalające. To znaczy - nie chodziło o Ciebie, nie musisz się obwiniać. W końcu masz odpowiedź. Ona po prostu poznała innego. Niekoniecznie też uważała Was za "kiepski związek", tylko - co normalne po tylu latach - odczuwała monotonię, a nowy facet to nowe kolory, nowe plany, nowe obietnice.

kserko, będzie dobrze. To żadne pocieszenie w tej chwili, ale nic tak nie leczy bólu jak czas. Ciężko powiedzieć, ile to u Ciebie potrwa, ale odżałujesz i wyjdziesz z tego silniejszy. W kolejnych związkach, nawet jeśli będą się rozpadały, nie będziesz już tak bardzo cierpiał.

Dwie ważne rzeczy:

- nie zaniedbuj pracy, możesz zaniedbać całą resztę, daj sobie ten czas
- nie szukaj plasterków, potrzebujesz przejść żałobę

Pozdrawiam i powodzenia!

Co do tej monotonni, to się zawsze zastanawiam, jak czytam takie wątki, gdzie jest tzw ogólnie przyjęta, rozsądna granica traktowania czegoś, jako "nudnego" czy "monotonnego". Odnoszę wrażenie, że zwykle normalne życie z codziennymi troskami i obowiązakmi jest już dla niektórych monotonią..Czy w ogóle posiadanie tego samego partnera, choćby nie wiadomo , jak się starał i co by się dobrego nie działo.
Nie liczy się CO się dzieje, tylko Z KIM to się dzieje, dlatego właśnie

Odnoszę też wrażenie, że Paniom przychodzi to znacznie trudniej..

Bez przesady. Rozumiem rozgoryczenie Autora ale... sam w pierwszym poście przyznał, że mimo 6-letniego związku nie chciał:
- zamieszkać razem
- oświadczyć
- dziecka
do tego słabo płatna praca (2 tys? Minimalna to przecież 2600, a od stycznia 2800, a zwykle też są jakieś dodatki, premie, nadgodziny itd.) i cechy charakteru (wahania nastroju, stany depresyjne itd.).
Skoro Autor pisze, że ma 24 lata, a ta dziewczyna jest już mgr, to też ma co najmniej tyle więc się nie dziwię, że zaczęła myśleć poważnie o przyszłości i z Autorem jej nie widziała. Gwoździem do trumny tego związku była zapewne jego reakcja na ryzyko wpadki rok temu. Oczywiście Autor może teraz narzekać, że zaczęła znajomość z innym i to przesądziło o zerwaniu ale... która kobieta po wtedy 5l związku i podejrzewanej ciąży, chciałaby być z facetem, który mówi "to bardzo źle". Ja osobiście od razu przestałabym mieć ochotę z nim sypiać i ogólnie czuć bezpiecznie, ufać a bez tego dalszy związek nie ma sensu.
Moim skromnym zdaniem jedyna wina (?) tamtej dziewczyny jest taka, że nie zdecydowała na koniec rok temu bo już wtedy było jasne, że związek nie rokuje. Dlaczego tego nie zrobiła? Możliwe, że nie potrafiła (5-6 lat to jednak kupa czasu) i potrzebowała bodźca, tzw "2 gałęzi".
Ale czy serio Autor powinien mieć do niej pretensje? Jak sam się nie ogarnie, to czeka go powtórka. Btw ciekawe, że nagle jak usłyszał, że ona chce się z nim rozstać, to wszystko przemyślał i był skłonny nawet oświadczyć byleby zmieniła zdanie. Ja zawsze powtarzałam i będę powtarzać "jak dbasz, tak masz". A słowa/obietnice można włożyć między bajki.
Argument/ rada:

to totalna bzdura! Zresztą też zaprzeczenie tego co wcześniej pisałeś, że Twoim warunkiem było to by zarabiała co najmniej 2 tys.  więc gdziekolwiek by się nie zatrudniła na etat, miałaby co najmniej tyle ale ona chciała rozkręcić własny biznes. To, że jesteś mniej ambitny i 'boisz' ryzyka/odpowiedzialności, nie znaczy, że z automatu jesteś lepszym partnerem do życia niż ona.
PS. Poczytaj wątek Wtusia, tam niemal analogiczna sytuacja.
Pogódź się chłopie z tym, że nie pasowaliście do siebie. Wasze oczekiwania co do dalszego życia, przyszłości się bardzo rozminęły, uczucie wypaliło (przynajmniej z jej strony)  i związek przestał mieć sens.

Dokładnie jestem tego samego zdania. Odnoszę wrażenie, że dla niektórych monotonia i nuda w związku to zwykłe, często poukładane codzienne życie wypełnione zwykłymi obowiązkami. Może niektórzy wierzą, że ciągle będzie tak samo jak na początku, a nie jest to fizycznie możliwe według mnie. Można się starać, stawać na rzęsach a niektórzy pewnie i tak odejdą do innej osoby w poszukiwania czegoś co nie będzie wypełnione nudą i scenariusz i tak się powtórzy po jakimś czasie...
Wystarczy popytać rodziców, starsze osoby co czują do siebie... No jeżeli ktoś ma takie podejście do życia to ja dziękuje...

Co do moich zarobków, bo widzę, że bardzo was poruszył ten temat...Mówiłem o kwocie netto, nie brutto... Chyba w tych czasach nikt nie opisuje swoich zarobków w kwocie brutto, tylko tyle ile dostaje na rękę. Mieszkam w małej miejscowości, dostałem niedawno przedłużenie umowy gdyż są ze mnie zadowolenie i podwyżkę.

Przepraszam Cię ale trochę rozbawiło mnie to zdanie, chyba, że źle go zrozumiałem. Przypisujesz tutaj dojrzałość i przyszłościowy sukces życiowy do tytułów naukowych? Ktoś bez tytułu jest beee i nie warto z nim tworzyć przyszłości, jest mało ambitny i bez perspektyw, a ktoś z mgr to już jest poważny ktoś?
Jeżeli już mamy chwalić się tytułami naukowymi to również posiadam wykształcenie wyższe. Jestem inżynierem informatykiem. Na magisterkę nie poszedłem bo nie widziałem sensu. Jeżeli w ogóle jest to istotne...Bo jak dla mnie to nie... Chyba, że naprawdę źle to zrozumiałem.

Wcale tak nie uważam, że jeżeli jestem osobą która boi się ryzyka i trzyma się na ciepłym etacie jest osobą lepsza do życia.
Bardziej tutaj chciałem nawiązać do tego, że ciężko byłoby nas utrzymać się tylko praktycznie z mojej pensji do czasu rozkręcenia się jej biznesu.

Co do moich ambicji... Uważam, że mam je dosyć spore. Moim celem jest również założenie własnej firmy w przyszłości i na pewno coś więcej niż ciepła posada na etacie gdzieś na magazynie... Ale stwierdziłem, że na początku muszę popracować nad swoją psychiką, w końcu przez to w głównej mierze rozpadł się mój związek i każda teraz decyzja wymagająca sporego ryzyka mogłaby mnie jeszcze bardziej dobić emocjonalnie a nie chcę sobie dokładać. I wcale nie uważam, że jestem bez winy. Uważam, że główną przyczyną rozpadu związku byłem ja i moje zachowania z przeszłości, dopiero po czasie sobie to uświadomiłem.

Mam do niej tylko żal o to, że nie powiedziała mi o tym wszystkim co jej nie odpowiada. Naprawdę byłbym to w stanie zmienić, wielu rzeczy nie widziałem i dopiero dostrzegłem/dowiedziałem się o nich po zerwaniu. Dopiero teraz szczerze opowiedziała mi o tym wszystkim.
Jestem też typem człowieka na którego bardzo silnym bodźcem do działania są negatywne sytuacji bądź jej ewentualne skutki...

Dlatego tak to wyszło...
Ostatnie kilka miesięcy naszego związku to były plany oświadczyć na wakacje tego roku i możliwość zamieszkania razem w momencie stabilności finansowej.

Tak wiem, wiele spraw zawaliłem i jest mi z tego powodu wstyd. Mogę się jedynie teraz bić w pierś.

Boli mnie , że nie dostałem tej szansy na zmianę, na zmianę czegoś czego nie widziałem, a coś co uświadomiłem sobie dopiero po zerwaniu i rozmowie z nią. Chyba się rozmawia w związku i mówi się drugiej osobie coś co jej nie pasuje prawda? Nie zostało mi nic takiego powiedziane niestety... Byłbym naprawdę w stanie to zmienić. Aktualnie walczę o siebie. Wcześniej wszystkie swoje stany depresyjne i wahania nastoju zapijałem alkoholem, aktualnie nie pije od kilku miesięcy. Zapisałem się do psychologa do którego nie miałem odwagi zapisać się od kilku lat. Biorę leki od psychiatry. Zacząłem ćwiczyć, starać się w pracy czego efektem był awans, przedłużenie umowy i podwyżka, kupiłem samochód...

Boli mnie jeszcze jedna sprawa, że ona była w stanie wejść tak szybko z kimś w związek praktycznie od razu po naszym zerwaniu. Po 6 latach wspólnego życia.

I tutaj masz chyba rację, bardzo mnie też przytłacza ta wizja. Mam niskie poczucie wartości przez co nie mogę ruszyć za bardzo do przodu i jeszcze dostaję potwierdzenie, że jestem osobą za małą ambitną dla takiej Pani mgr jak moja była dziewczyna, jak to stwierdziła Roxann, bo przecież aktualnie pracuję za psie pieniądze i mi to bardzo umniejsza, prawda?

Tak wiem trochę się użalam na sobą, nie miejcie mi tego za złe, po prostu trochę się pogubiłem, dobiła mnie ta sytuacja.

Takie wrażenie można odnieść, czytając wiele wątków tutaj, niestety..

Co do wiązania się z ambitnymi osobami, to może nie byłbym aż tak radykalny Klucz w tym, żeby się po prostu dobrać..Niestety problem polega na tym, że czasami ludziom za bardzo woda sodowa do głowy uderza. Myślą, że skoro mają tytuły, robią karierę to daje im prawo do osądzania innych czy na siłę pokazywać swoim partnerom, jaka droga życiowa jest właściwa.
Ona ewidentnie nie była w stanie zaakceptowac Ciebie, jako człowieka o odmiennej wizji na życie, bo pewnie oczekiwała, że będziesz stale się "ulepszał". Skoro chciała odejść, to niech to zakomunikkuje, zamiast wypominać Ci to czy tamto.
Poza tym kurde, nie oczekujmy, że zawsze tylko jedna strona ma coś poprawiać..W tym wypadku ona chyba oczekiwała, że zmienisz się pod jej model...

Nie wiem gdzie w moim wątku mam analogiczną sytuację jak Autor, ale jak się go przeczyta dokładnie to widać jak na dłoni, że nie za bardzo. A chociażby ze względu na diametralną różnicę, że moja była nie wie co chce dalej robić w życiu, boi się dorosłości, jednocześnie czując zegar biologiczny. Ale nie o tym mowa.

Drogi autorze, na wstępie zacznę tym, że bez emocji i na chłodno zawsze się łatwo mówi dlatego wszystko traktuj teraz naprawdę z dystansem i tak żeby przynajmniej na ten trudny okres nie zamęczać się myślami co by było gdyby i co będzie w przyszłości bo tego nigdy nie jesteśmy pewni. A przeszłość to przeszłość, było, minęło.

Jeżeli na tę chwilę lepiej się czujesz z tym, że jeśli zostawiła Cię dla kogoś i łatwiej Ci z tego powodu, pozwól sobie na to. Teraz ciężki okres przed Tobą, ale nie zaniedbuj tego co jest dla Ciebie ważne. Nie ma już was, jesteś tylko Ty i na sobie musisz się skupić w 100%. Życzę przespanych nocy i siły na wstanie z łóżka. I nie zadręczaj się, jesteś jaki jesteś, każdy ma swoje wady, a przede wszystkim zalety i na tym się skup.

Edit.

Tym bardziej nie masz czego żałować. Zadaj sobie pytanie, czy Ty byś tak postąpił? To jest po prostu brak szacunku do Ciebie, a to podstawa udanego związku. Bez tego ani rusz, sam z resztą mówisz, że nie byłbyś w stanie spojrzeć jej w oczy nawet gdyby wróciła. I tego się trzymaj, ona już nie istnieje.

Ależ ona nic nie załatwiła po cichu. Przecież nie raz mu wspominała o swoich oczekiwaniach.
Nie ma dobrego momentu na zerwanie. Uważasz, że nie miała powodu mimo tych wszystkich rzeczy, które sam Autor w pierwszym poście wypunktował? Ja to bym się w ogóle zastanawiała jakim sposobem ten związek tak długo trwał. A już na pewno przez ostatni rok, od czasu kiedy facet zachował się jak ostatni... reagując tak a nie inaczej na ryzyko wpadki.
Te 2 tys. przy braku odpowiedzialności to naprawdę najmniejszy problem, choć jeden z wielu.

To bardzo wygodne tłumaczenie problemu bo pozwala całą winę zwalić na kobietę, bo ta z kimś spotkała czy pisała i bez refleksji pozostawić własne postępowanie i rzeczywiste powody rozstania. Gdyby facet nie miałby nic na sumieniu, to nie jęczałby, że teraz wszystko zrozumiał i się zmieni, nawet oświadczy, WSZYSTKO byleby nie odchodziła.
Przecież ona zerwała bo nie widziała sensu ciągnięcia tego związku bez przyszłości. I Autor ma tego świadomość.
A że kogoś poznała, to i lepiej dla niej. Może trafiła na bardziej odpowiedzialnego i dojrzałego faceta.

Patrzę całościowo i nie skupiam tylko na jednej kwestii (nowej znajomości) dlatego też nie znając szczegółów o których Autor pisał w pierwszym poście, przyznałabym Tobie rację. Natomiast w przypadku kiedy sam Autor wymienia powody rozstania, które według mnie skreślają każdego KAŻDEGO faceta jako kandydata na poważnego partnera, to ta jej znajomość naprawdę ma dla mnie drugorzędne znaczenie.
Jedyne co można jej zarzucić, o czym wspominałam, to to, że nie rozstała z nim rok temu, tylko zwlekała czekając nie wiadomo na co i po co. Bo to, że ten związek nie rokuje to już było dawno wiadomo.

Ok, powinna. Tyle że szacunek i moralność obowiązuje chyba obie strony. Nie wiem czy Autor się tym wykazał wyrażając brak chęci zalegalizowania związku i niechęcią w momencie pojawienia ryzyka ciąży.
Nie wiem czy rzeczywiście nowa znajomość była tu głównym powodem rozstania, jakoś wątpię. Możliwe jednak, że dała jej siłę i odwagę na ten krok.
Bądźmy szczerzy, ile jest par, które rozstają ot tak w próżnię? Nigdy rozstania nie są łatwe. Wydaje się, że w wątku Witusia mamy do czynienia z taką sytuacją. A mimo to Wituś też nie umie z tym pogodzić i nie przyjmuje argumentów o różnicy charakterów.

Zawsze rozstanie będzie generować cierpienie drugiej strony. To nie zmienia faktu, że zdradzanie partnera to robienia drugiej osobie świństwa i pokazanie, że nie ma się kręgosłupa moralnego.

Nie widzę jak fakt, że osoba zostawiona będzie cierpieć tak czy siak jest tutaj jakimkolwiek usprawiedliwieniem dla zdradzającego?

To, że odchodzący i zdradzający partner będzie to wiedział, że druga osoba by i tak cierpiała gdyby nawet się rozstał bez zdrady nie czyni z niego czy z jej lepszego człowieka. Prędzej to wygląda jak próba szukania sposobu na uśmierzenie wyrzutów sumienia.

No nie wiem. Dla mnie w tym wątku nie ma nic co by mogło przemawiać na korzyść Autora, sorry.
Każdy w tym wątku widzi to co chce widzieć, pewnie dlatego, że dla każdego są rzeczy ważne i ważniejsze, tym bardziej na pewnym etapie życia. Jak dla mnie brak odpowiedzialności i reakcja na ewentualną wpadkę (po 5l związku) bezdyskusyjnie skreślają faceta jako kandydata na partnera. Dlaczego ta kobieta wówczas tego nie zrobiła? Nie wiem.
Też nie jest powiedziane, że na pewno Autora zdradzała. Może kogoś poznała ale na to nie mamy większego wpływu a jak zaczęło coś między nimi dziać (niekoniecznie seks od razu, może zwykła sympatia), to zdecydowała definitywnie z Autorem rozstać. Tak jak powinna.

Ależ to był związek mimo że długi, to bardzo młodych ludzi. Dlaczego najwięcej ślubów i rozstań jest tuż po studiach? Bo wtedy zaczyna się tak naprawdę dorosłe, samodzielne życie. Życie szkolne/studenckie jest zazwyczaj u każdego bardzo podobne, trochę beztroskie. Tyle że też klaruje cechy charakteru, ambicje itd.
Poza tym tu przecież nie wiadomo czy zdrada była, bo to że ona kogoś poznała, jeszcze nie znaczy że zdradziła. Może dopiero zaczęli spotykać na randki po zerwaniu?

Ja odniosłam wręcz wrażenie, że Autor przyjął ten fakt a raczej "szczegół", że kogoś poznała paradoksalnie z jakąś ulgą i od razu zwalił wszystko na nią, jej zdradę. Wbrew pozorom to dość wygodne. W końcu na pytanie czemu się rozstaliście jest jedna odpowiedź: bo zdradziła. I nagle to wszystko o czym pisał Autor w pierwszym poście przestaje mieć znaczenie mimo, że moim zdaniem było to kluczowym powodem.

Chyba przesadzasz. Ja tego aż tak bym nie generalizowała. Wiadomo, że każdy chce mieć obok partnera zaradnego, odpowiedzialnego, dojrzałego emocjonalnie itd. Jak dla mnie nie wykształcenie czy stan konta świadczy o wartości człowieka ale jego cechy charakteru. Jak to mówią: "lepiej z mądrym zgubić niż z głupim znaleźć". Oczywiście to przenośnia ale wiadomo jaki jest jej sens. Jak facet ciapa (nie mówię o Autorze), to i ciągniecie za uszy nie pomoże. Natomiast jak ma łeb na karku, to nawet jak noga powinie, to się podniesie i wyjdzie na prostą.

Zdumiewające jak można racjonalizować zrobienie komuś rogów. Okłamywanie wieloletniego partnera i latanie w bok to tylko „szczegół” bo przestraszył się ciąży. Zasłużył sobie na kopa w dupę jasne, nie zaś okłamywanie i sprawdzanie innej gałęzi czy stabilna siedząc na starej. Bohaterka wypocin autora sama stwierdziła, że to nie istotne jak długo się spotykali z nowym przed rozstaniem i to od razu daje do myślenia. Powiedz mi gdyby partner miał do Ciebie uraz po czymś poważnym i znalazł kogoś nowego, spotykał się z nią na boku x czasu przed zostawieniem Ciebie mówiłabyś że to „szczegół” bo byłaś taka zła i zasłużyłaś?