Małżeństwo z nieodpowiednim facetem - Netkobiety.pl

A więc jestem z mężem od 18 lat dokładnie od końca liceum. Małżeństwem od 6 lat. Mamy córkę 3lata oraz jestem z drugą córką w ciąży. Początki były jak zawsze zauroczenie i zakochanie, po jakimś dłuższym czasie pojawiały się sygnały jego negatywnych zachowań w stosunku do mnie, też znajomi jego i jego rodzina mnie przestrzegała że to nie jest facet do życia. Nie wierzyłam im, a zamiast tego wierzyłam jemu i jego tłumaczeniem, być może byłam naiwna, młoda, może chciałam mu wierzyc, to był mój pierwszy i jedyny facet nie miałam porównania. Nasze kłótnie często dotyczyły tego, że nie mam pracy lub jak mam to nie taka jaka on by sobie życzył. Nie chciał nigdy mnie przytulać bo twierdził że to dziecinne, nie chwalił ani nie komplementowal bo mówił że po co ma mówić że coś jest ok, wystarczy jak powie mi jak będę np. wyglądać źle itp. Zaczęły pojawiać się też pierwsze porównania do innych lasek, że to czy tamto robią inaczej niż ja więc że może też powinnam coś zmienić. Po ślubie choć może i przed ślubem bywało że podczas kłótni zaczął mnie wyzywać po czym nie przepraszał tylko uznawał że to moja wina bo ja go zdenerwowałam, dodam że ja w pewnym momencie też przestałam być dluzna i też krzyczałam czy używałam wyzwisk, miałam poczucie że muszę się bronić i nie dac sie zgnoić oraz zdeptac i tak wątłego już poczucia własnej wartości, zdążylo mu się wreszcie mnie i uderzyć czy szarpać. Gdy byłam z pierwszym dzieckiem w ciazy zrobił awanturę z niewyrzuconych śmieci taka, że myślałam że dojdzie do wcześniejszego porodu bo tak okropnie się mała wiercila. Poza tym ciągle w kłótni mnie wyzywa i poniza również przy dziecku, do którego mówi "twoja matka jest glupia", gdy prosiłam to żeby nie kłócić się przy małej powiedział że on nie będzie czekał aż zaśnie bo on teraz ma ochotę powiedzieć co go denerwuje. Mówi mi też że ma nadzieję że jak dziecko dorosnie to pozna się na mnie i będzie jego wolało, a mnie oleje. Ostatnio w trakcie kłótni kopnął mnie i uderzył przy dziecku (jestem w 7 miesiacu ciąży). Mówi też że on coś w życiu osiągnął a ja nic. Boję się że córka nauczy się złych schematów zachowania i uzna że takie traktowanie kobiety jest normalne i sama wpadnie w podobny związek. Nie wiem co o tym myśleć gdyż ja też nie jestem bez winy też go przezywałam czy nie raz zloscilam się o bzdury albo wypominalam mu różne sprawy i denerwowalam nie potrzebnie zamiast złagodzić spór. Poza tym ma też dobre strony stara się zapewnić bezpieczeństwo finansowe (choć ja też pracowałam w zasadzie bez wielkich przerw) brał udział w rozbudowie domu i umie wiele rzeczy zrobić sam, dla dziecka też jest raczej dobry, choć mało wychowawczy. Pomimo to czuje że jak się coś nie zmieni to mnie to wykończy nie chce tak żyć z roku na rok będzie tylko gorzej. Ogólnie mam wrażenie że jestem dla niego jakimś tam dodatkiem do jego życia, który ma mu ułatwić spełnianie jego życiowych aspiracji, nie zależy mu na spędzaniu ze mną czasu, a sex to tylko tak jak on chce i kiedy on ma ochotę. Mam ochotę uciekać ale nie mam dokąd, nie chce też mieszać dziecku w życiu choć obawiam się że jak nic teraz nie zrobię to w sumie jej zaszkodzę. A może po prostu za mało się staram, a przez to że za dużo o tym wszystkim myślę to za bardzo się nakrecam?

Jesteście razem od 18 lat, przez ten czas mąż stosuje wobec Ciebie przemoc. Ty zaś masz "poczucie", że waszą relację można naprawić. Na jakiej podstawie, oprócz marzeń, myślisz tak?

Wielokropek napisał/a:

Jesteście razem od 18 lat, przez ten czas mąż stosuje wobec Ciebie przemoc. Ty zaś masz "poczucie", że waszą relację można naprawić. Na jakiej podstawie, oprócz marzeń, myślisz tak?

Ja po prostu myślę że to jego zachowanie to też moja wina, że powinnam coś w sobie zmienić to będzie ok. Z drugiej strony jego lekceważenie czy też obojętność do mnie była zauważalna już wcześniej tylko zawsze umiał mi to jakoś wytłumaczyć. Tak jak z tym przytuleniem. Teraz tak nie myślę bo uważam że jak się kogoś kocha to chęć bycia blisko jest zawsze. Tylko teraz to wiem trochę późno, gdybym była mądrzejsza 10 lat wstecz postapilabym inaczej ale po tylu latach i tylu wspólnych zależnościach ciężko cis zmienić, łatwiej uwierzyć że może będzie lepiej. Naprawdę nie wiem co robić czuje że jestem totalnie z tym sama, a poza tym mam spore wątpliwości czy moje przemyślenia są trafione..

Autorko, twój strach jest w twojej głowie, czyli tak naprawdę nie istnieje, bo jest tylko wytworem twojej wyobraźni, jednak jest tak silny, że widzisz tego faceta jako jakieś wszechpotężne monstrum, które może może zrobić wszystko i dlatego nawet sama myśl o ucieczce paraliżuje cię.

Widzisz, gdy my czytamy o tym człowieku nie czujemy żadnego strachu przed nim. Dla nas jest on tylko małym człowieczkiem, tchórzem, który znęca się nad kobietą, kimś kogo w ogóle się nie boimy, lecz tylko darzymy pogardą.
Jakby ci to wyjaśnić?
Gdy oglądasz film o jakimś zwyrolu i widzisz, jak zachowują się  jego ofiary np kobiety, nad którymi on się znęca , to jako widz możesz nie czuć  żadnego strachu przed czubem, lecz jedynie pogardę do niego i złość, że on może robić takie rzeczy i pozostawać bezkarnym.
Przemocowiec w przeciwieństwie do swojej ofiary nie boi się.
Gdybyś tylko mogła pozbyć się tego paraliżującego cię leku przed nim, to uwierz mi, zobaczyłabyś zwykła mende, pospolita szuję, słaba i bez charakteru. Nawet w zerowym stopniu człowiek ten nie pociągałby cię ani jako mężczyzna, ani jako Twój przyjaciel czy ojciec dzueci. Byłby nikim dla ciebie. Psychicznie i fizycznie brzydziłabyś się kogoś takiego.
On demonstruje przed tobą swoją siłę, a ty zamiast pokazać mu swoją moc kulisz się że strachu.
Gdybyś tego się pozbyła... nawet nie wyobrażasz sobie, jak wspaniałe byś sobie żyła. Budząc się rano nikogo byś się nie bała, wstawalabys z łóżka i zwyczajnie zaczynałabys swój dzień. Żaden świr nie zakłócałby twojego spokoju i dobrego humoru.
On czuje, czuje jak zwierzę, że bardzo się go boisz i właśnie to wzbudza w nim pogardę i agresję w stosunku do ciebie. Gdyby wiedział, że w twoich oczach stracił swoją moc, to zobaczyłabyś niepewnego siebie facecika, który zatruł Ci życie zupełnie bez powodu i sensu. Bo chciał, bo mógł to zrobić. Aż żal by Ci zadek ścisnął, gdybyś uświadomiła sobie, z jaką miernota żyjesz.
Gdybyś tylko potrafiła  rozpracować w sobie ten strach, to nie szukałabys żadnych wymówek, tylko jedyne, co chciałabys zrobić, to uciec od tego ponurego i mrocznego człowieka. Na nic byś nie patrzyła, niczego byś nie żałowała, poszłabyś swoją drogą choćby z dzieckiem na ręku i w samej koszuli. Nie istniałaby żadna siła, która mogłaby zmusić cię do pozostania w takim małżeństwie, choćby jeszcze jeden dzień dłużej.
Ty jednak ciągle masz nadzieję i dlatego kiedyś, na stare lata obudzisz się z ręką w nocniku, bo zrozumiesz, jak bardzo spaprałas sobie życie.
Odejdź teraz, a potem na odległość odbierz z tego małżeństwa wszystko, co należy do ciebie. Pokaz temu facetowi, że już się go nie boisz, że masz go w doopie, że stracił nad tobą władze, że stracił ciebie. Odbierz mu każda swoją złotówkę, bo tylko to będziesz mogła mu odebrać. Straconych lat, zdrowia i nerwów nie zwróci ci niestety nikt, nawet on.
Fatalnie wybrałaś sobie męża i dlatego dzisiaj ponosisz tego konsekwencje.
Uciekaj od czuba.

Moja mama była podobnie traktowana jak Ty. Została pobita ze mną w ciąży. Ojciec zawsze uważał ją za głupią i mówił, że jest dziadówną. Sama zaczęłam ją tak postrzegać. (Oboje mieli takie samo wykształcenie i teraz widzę, że mama wcale nie była gorsza od niego.) Powtarzał, że powinna być wdzięczna, bo wcześniej mieszkała w chlewach, a dzięki niemu ma dom. (Tak naprawdę większość domu było postawione za jej pieniądze, bo on swoją wypłatę przepijał). Wiele razy prosiłyśmy ją z siostrą, żeby go rzuciła. Zawsze powtarzała, że nie ma gdzie iść. Kąpała się w wodzie po mnie. On nalewał sobie czystą. Do dziś mam żal do niej, że go nie zostawiła. Moja siostra jeszcze większy. Życie w takiej rodzinie odbiło się negatywnie na mojej psychice. Dostałam nawet padaczki na tle nerwowym. Mimo, że dziś jestem już dorosła nadal odczuwam skutki. Za każdym razem jak widzę u mojego partnera nawet najmniejsze podobieństwo do ojca to płaczę. Zastanów się dobrze czy chcesz spędzić resztę życia z takim facetem. Odbije się to negatywnie nie tylko na Tobie, ale i na Twoich dzieciach. Życie z takim tyranem nie jest dobre ani dla Ciebie ani dla Twoich dzieci.

Nie mogę powiedzieć Ci odejdź od niego, bo jesteś dorosła i zrobisz jak chcesz. Przedstawiłam Ci tylko moją sytuację. Możesz zaprzeczać, że Twój mąż jest inny niż mój ojciec. Możesz mówić, że dla dzieci jest dobry. Jako matka wiem, że dla szczescia swojego dziecka zrobiłabym wiele. Mój ojciec nigdy nie uderzył, ani mnie ani mojej siostry. Powtarzał, że nas kocha, ale cała atmosfera w domu i to jak odnosił się do mamy wpłynęło na moją psychikę. Przemyśl to sobie. Nie wiem w jakim wieku są teraz Twoje dzieci, ale jeżeli już mają ponad 6 lat to zapytaj jak się czują w tej sytuacji.

Masz rację nie znamy do końca Twojej sytuacji, ale to co piszesz jest niepokojące. Nie rozumiem jak można uderzyć kobietę w ciąży. Opisałam swoją historię, bo widzę duże podobieństwo, ale jeśli się w tym nie odnajdujesz to nie będę się kłócić. Mówisz, że rodzina już wcześniej Cię przed nim ostrzegała, więc coś musi być na rzeczy. Trzymam kciuki, żeby wszystko się ułożyło. Rozstanie zawsze powinno być ostatecznością, szczególnie jak są dzieci, ale w niektórych sytuacjach jest koniecznością.