Bycie singlem, starą panną kawalerem nie z wyboru? - Netkobiety.pl

Moim zdaniem powyżej 30 lat powoli się wkracza w bycie "starym kawalerem"

Hmm
Ja nie postrzegam ludzi w ten sposób w ogóle.
Stara panna, stary kawaler, tak zwykło się mówić.
W ogóle dziś przygoniła mnie na to forum po wielu latach samotność totalna.
Jestem w związku od lat. Mam znajomych.
Ale wewnątrz jestem do szpiku kości samotna.
I w takiej sytuacji jest nawet gorzej bo teoretycznie nie jestem sama, czytaj nie mieszkam sama.
Tyle tylko, że z domownikami nie czuję już od dawna głębokiej więzi.
Też chciałabym nawiązać relacje chociażby przyjacielskie ale gdzie, jak. Powierzchownych rozmów mam po dziurki w nosie a serio pogadać nie ma z kim.

ale wiesz, że nie żyjemy już w XX wieku i zarówno terminologia jak i podejscie do ludzi się zmieniło?
kiedyś 30 letnia osoba była moze i w większosci kręgów stara panną ale to chyba oczywiste, że współczesnie  to jest nieaktualne.
dzisiejszy 30 latek to zupelnie inna osoba niz 50 lat temu.

po co w ogóle sie zastanawiać nad takimi anarchizmami?

Ja znam wiele osób samotnych, które tej samotności nie pragną.
Jakoś nie mogą trafić na swoje drugie połówki na stałe.
Gorzknieją z czasem, smutnieją, stają się nieszczęśliwe.

ale wątek nie dytyczy możliwości do reprodykcji i czynników biologicznych tylko raczej społecznych

Ja jestem zamężna.
Lecz mam koleżankę, która ma teraz pretensje i do siebie i do swojej matki, ze w czasach szkolnych i  studenckich gdy inne koleżanki imprezowały, chodziły na randki ona kuła wiedzę aby być najlepsza, aby matka mogła się pochwalić, że córka ma stypendium naukowe za stopnie.
Potępiała wspólnie z matką te dziewczyny, które zachodziły w ciążę i musiały przerwać naukę.
Trafiło się dwóch czy trzech chętnych na małżeństwo gdy skończyła studia ale nie reprezentowali sobą tego czego oczekiwała wykształcona a do tego o niezłym wyglądzie kobieta.
Każdemu coś brakowało mimo, ze nawet te motyle były. Po paru randkach rezygnowała.
A potem już nikt się nie trafił.
Mamy już nie ma, emerytura blisko. Jest gorycz życiowej porażki, uczucie, że coś pięknego ją ominęło.
Dobrze, że kot jest.

Na pewno nie każda samotna kobieta czy samotny mężczyzna są tacy z wyboru, według mnie to fakt niezaprzeczalny. Jednak większość ludzi ma potrzebę stworzenia swojej własnej rodziny, posiadania dzieci  albo chociaż potrzebę bycia z drugą osobą.
Ja co prawda nie jestem jeszcze w takim wieku, żebg nazywać się starą panną ( mam 24 lata ) to jednak widzę, że mój problem ze znalezieniem chłopaka siedzi we mnie. Od zawsze byłam sama, przedkładam inne rzeczy nad kontakty towarzyskie, a teraz jest już ciężej je nawiązywać, gdy ja dojrzałam do zmiany. To może być też kwestia charakteru, bycie introwertykiem nie pomaga. Można mieć za wysokie wymagania. Problemy wyniesione z domu. I z jednej strony chcesz utworzyć z kimś fajną relację, ale z drugiej nie potrafisz. Myślę, że pomoże pomóc praca nad sobą.

"Czy nie macie tak, że podświadomie są pretensje do siebie? Że coś w życiu nie wyszło, nie ułożyło się? "

ale jesteś świadom, że bycie w związku i posiadanie rodziny wcale nie równa się szczęsciu?
a wręcz bardzo często ludzie skrywają problemy przed otoczeniem.

parę razy w życiu bałam się, że wpadłam, z różnymi moimi exami których kochałam wówczas, a dziś nadal ich bardzo lubię, fajni faceci.
pewnie skonczyłoby to się rodziną.
niczego nie żałuję mniej, że z żadnym z nich nie założyłam rodziny.
z perspektywy czasu (a wtedy wydawało mi się, że chciałabym z nimi być do konca zycia) myślę, że byłabym z nimi w małżenstwie bardzo nieszczęsliwa.

Tą samotność trzeba sobie rekompensować czymś innym np. zajęciami sportowymi- zapisujesz się do danej grupy i chcąc nie chcąc widujesz się z ludźmi. Albo szkoła językowa i nauka języka.
Niby mówi się, że ludzie 30+ zajmują się powoli swoim życiem, ale zaręczam Ci, że ja jestem 20+ i muszę właśnie już walczyć o towarzystwo, bo też większość pozaręczanych woli spędzać czas z połówkami niż ze znajomymi. Dlatego serio polecam hobby, bo wtedy można poznać ciekawych ludzi

Jak to nie? Języków jest tyle, że całe życie nie wystarczy na nauczenie się ich, a na wakacje można jechać samemu albo z przyjaciółmk.

Wiesz, ze ja rozumu to chyba nabrałam dopiero po 40 stce i co z tym fantem zrobić? Ten brak możności posiadania własnych dzieci już mnie dobija (pisałam w wątku), moze jakbym miała jak Ty to nie byłoby problemu.  Jednak co rodzina to rodzina. Teraz była kwarantanna, nie mogłam liczyć kompletnie na nikogo, nic, zero. Pomyslałam , ze w takich rodzinach gdzie ktoś ma dzieci, wnuki- tam rodzina robiła nawet głupie zakupy i zostawiała dziadkom pod drzwiami. Rodziny z dziećmi się kłóciły bo ile można wytrzymać razem w 4 ścianach, ale ta sytuacja się kiedyś skończy.  Mam koleżanki, 90procent z nich ma dzieci. Prawdopodobnie kiedyś zostaną babciami i będą miały wnuki.  Ja, jeśli dożyję starości, bo wiadomo, to czeka mnie dom opieki. Miałam kiedyś w rodzinie tzw"starą panne", pamiętam z jakim przkąsem ojciec o niej mówił, rodzina oi niej mówiła, że dziwaczka, hoduje koty, jest zrzędliwa i niemiła taka "stara panna" nikt jej nie chciał. Pamiętam jako dziecko, miałam 12 może 14 lat byłam tym przerażona myslałam - bobym tylko tak nie skończyła. Z resztą moja babcia mówiła mi wtedy: pamiętaj dziecko, jak już będziesz dorosła i jakiś kawaler będzie się krecił, bierz go, chociaż by był krzywy i garbaty, bo inaczej się ludzie będą z Ciebie śmiali i wytykali palcami. Tylko nie zostań starą panną. I ogólnie u mnie w rodzinie z pogardą się mówiło o nauczycielkach, urzędniczkach, które są złośliwe bo są starymi pannami a stare panny, widomo, to wstrętne babska, złośliwe, które mają koty i nikt ich nie chciał - tak słyszałam.

Szczerze mówiąc wątpię, że umiesz ze 3 języki na poziomie C2. Tak więc ćwicz angielski, najpierw do poziomu średniozaawansowanego, potem do zaawansowanego. Potem inny język np. od początku. Szkoły językowe mają przeważnie różne takie grupki z innymi ludźmi.
Zajęcia sportowe to samo- siatkówka, koszykówka- jak się zapiszesz do klubu to nie ma chama, będziesz musiał współpracować z innymi. Być może przerodzi się to w głębszą relację.
Jeśli mieszkasz w małym mieście to faktycznie może być problem. Ja i języki i sport w mojej małej mieścinie musiałam mieć indywidualnie, bo gdzie klub sportowy na takiej pół-wsi. Jednak w większych miastach i wybór lepszy.
Na wakacje to masz rację. U mnie jeżdżą same pary. Single siedzą w domach i nie chcą się integrować, ale no co poradzić. Sama się zapisałam na różne zajęcia, ale przyszedł koronawirus i zamknęli mi mój ośrodek pływacki

O a mogę zapytać, w jaki sposób i gdzie sama podróżowałaś? Na własną rękę rezerwowałaś hotele, czy może z jakiegoś biura? Też chciałam się tym tematem zainteresować, bo kocham podróże (nawet te najmniejsze, po prostu nie mogę usiedzieć w jednym miejscu zbyt długo), ale no moi znajomi albo jeżdżą z narzeczonymi, a single się integrować nie chcą, więc jestem skazana sama na siebie, ale nie mam pojęcia, jak się do tego zabrać, bo zawsze podróżowałam z kimś i tak bym wolała, bo raźniej, ale no jeśli nie mam z kim to nikogo nie zmuszę i nie będę błagała pary narzeczonych, żeby mnie łaskawie zabrali ze sobą. Masz jakieś rady?

Najgorsza jest ta presja rodziny. Mam 23 lata, niby jestem młoda i też ciągle słyszę od rodziców "A fajny ten twój kolega? Może się z nim bliżej zaprzyjaźnisz?", "Syn koleżanki z pracy dobrze zarabia, jest trochę starszy od ciebie i wolny, może by was poznać?", albo jak moja siostra zaczęła się umawiać pół roku temu z takim jednym Karolem:"Może zrobisz siostrze przysługę i poznasz brata Karola do naszego domu?". Niby to w żartach, ale raz gadali o tym dzień w dzień, serio już mama chciała zapraszać tą koleżankę z synem na jakiegoś grilla, mimo że wcale jej nie lubi. Poryczałam się, autentycznie, bo ile można krzyczeć "Nie!"? Przeprosili, ale znowu to się powtarza. Już mam dosyć. Najgorsze jest to, że mama nie chciała zapraszać tej swojej koleżanki, bo ją lubi- wręcz przeciwnie, ale tylko ze względu na to, żebym poznała jej syna (jego matka też go bardzo chce wyswatać z kimś). Jak sobie pomyślę, jakby to miało wyglądać, jakby wszyscy się na nas gapili, patrzyli, jak idzie rozmowa, czy już się "podrywamy" czy nie. I to wszystko przy stole przy wszystkich...aż mnie mdli na samą myśl. Oni myślą, że robią dobrze, a dla mnie nie ma większego ciosu, niż próba zeswatania, bo to trochę taki znak, że wierzą, że sama nie będę potrafiła nikogo znaleźć. Nawet mama powiedziała "A w sumie może ten jej syn byłby dobry na zięcia? Bo przynajmniej tutejszy chłop, znamy jego rodziców, a nie że przyprowadzać jakiegoś obcego z dużego miasta, którego nie znamy". No ręce opadają.
Tak więc nie patrz na rodzinę. Ja bym zwariowała, gdyby nie fakt, że się stamtąd wyprowadziłam na studia. Wiem, że rodzina ma na nas ogromny wpływ i czasem niestety destrukcyjny, bo jak widzę Ty też masz z tym problem. A ten tekstem, że lepszy krzywy i garbaty niż żaden...typowe myślenie starszych osób
Ja mam o tyle źle, że nie chcę dzieci. Wyjątkowo ich nie lubię. Moi rodzice mi nie wierzą, myślą, że to taki mój wymysł, że mówiąc, że nie chcę w przyszłości dzieci zachowuję się jak 12-latka (tak wiem absurd) i uważają, że mi przejdzie, bo ja tylko tak gadam. A ja bym wolała być "starą panną", która ma spokój niż mężatka z dzieckiem, którego nigdy nie chciałam. Lubię ciszę i spokój. Nie wyobrażam sobie dzielić z kimś pokoju (np. sypialni z mężem) tzn dzielić mogę, ale muszę mieć choćby 1 pokój tylko dla siebie. Nie wyobrażam sobie opiekować się dzieckiem... nie wiem, czy któryś facet to kiedyś zaakceptuje, podobno faceci mało kiedy chcą dzieci, no ale ja generalnie niewielu w swoim życiu ich poznaję, więc znając moje "szczęście" to różnie może być
Jeśli chodzi o tego koronawirusa...masz rację. Podobno single znieśli to wyjątkowo źle, bo siedzieli zamknięci sami praktycznie cały czas, ale to też nie potrwa wiecznie i będzie można wreszcie gdzieś wyjść
U Ciebie tylko problem z dziećmi, bo faktycznie po 40 to trochę późno, ale nie niemożliwe. Znajoma taty urodziła zdrowe dziecko w wieku 48 lat
A to, że Twoja rodzinka obgadywała "stare panny" to tym się nie przejmuj. Ty obgaduj wtedy mężatki heh
Nie no wiem, że to nie są zawody, ale czasem lepiej się postawić i powiedzieć, co się sądzi o takim głupim gadaniu. No bo co to zmieni?

A kto ustalił, że te granice się kończą? Piszę to jako sporo młodsza żona tego przykładowego faceta po 50-tce (a dokładniej po 60-tce). Niby to osobny wątek, ale jednak nie do końca, bo kiedy się poznaliśmy, oboje byliśmy od dłuższego czasu singlami i wydaje mi się, że o wejściu w ten związek i u niego i u mnie w jakimś stopniu zadecydował luz i dystans do takich „granic” i innych „wypada czy nie wypada”. Ja się nie przejmowałam, że niedługo będę „starą panną”, on po kilku związkach wolał być sam i nie miał ciśnienia typu „muszę być w związku”. Jednocześnie każde z nas chciało poznać kogoś fajnego, ale właśnie bez takiego ciśnienia typu „muszę kogoś znaleźć tu i teraz, bo zaraz przekroczę mój termin zdatności albo będzie mi głupio przed znajomymi”.

Przepraszam, jeśli to brzmi tak, jakbym się czepiała, bo absolutnie nie takie są moje intencje. Po prostu w tym, co napisałeś pobrzmiewa mi takie przekonanie, jakby z osobami nie będącymi w związku był jakiś problem, chyba w innym miejscu napisałeś, że odstają od normy. Jakoś tak dużo oglądania się na normy i porównywanie swojego życia z innymi. Mam poczucie - również jako osoba, która kiedyś strasznie się dostosowywała do wszelkich norm - że zupełnie nie tedy droga i że takie myślenie jeszcze bardziej nakręca podejście typu „coś jest ze mną nie tak” i niezadowolenie ze swojego życia.

To samo sobie pomyślałam, co z tego , ze 50 latek pozna 25, czy 29 latkę, to nie znaczy z automatu, ze będzie chciał mieć dzieci , jakoś średnio to widze.  Najpierw jedno a za trzy lata drugie. Już widze, jak w nocy do nich wstaje, aby odciążyć żonę. Poza tym kiepski to wybór, jeśli kryterium jest takie, że ma urodzić. Czyli jak ma do wyboru (ten 50latek)28 latkę, ale w sumie nic do niej nie czuje, ot lubi ją , młoda, ale uczucia tam nie ma i nie ma wspólnej płaszczyzny życia, tylko tyle, że może zostać ojcem jej dzieci, a potem ma do wyboru 40 latkę, która dzieci nie może mieć, ale do której czuje coś więcej, na dodatek mają wspólne patrzenie na życie i dobrze się czuje w jej towarzystwie to automatycznie ją odrzuci, bo nie może już urodzić? Bez sensu. (zakładając, że i do tej 28 i 40 latki ten 50 latek czuje pociąg). Czyli co, 40 latka jednak odpada, bo nie da dziecka, więc ten 50 latek wiąze sie z tą 28 latką, ona mu rodzi dziecko, może dwoje, czy troje, on ma te dzieci i co dalej? Myślę, ze to tak nie działa.

Znam jeden taki przypadek, kobieta lat 40, mężczyzna 60, spytałam, czemu nie odejdzie (bo od lat im się nie układa), odpowiedziała, że boi się, że nikogo już nie znajdzie.

Ale tak poważnie równolatkowie(czy o kilka lat starsi/młodsi) Was całkiem odrzucają, że staje się to niemożliwe do przeskoczenia?