Bolesny koniec - Netkobiety.pl

Skoro nie pierwszy raz już groziłaś odejściem to widocznie przebrała się miarka jego cierpliwości na te teksty i w końcu powiedział "sprawdzam".
Jeżeli rzeczywiście odchodzić nie chcesz, to może Ty go przeproś i z nim porozmawiaj na temat tego, jak wyobrażacie sobie dalej Waszą relację?

Nie zrozum mnie źle, ale wy kobiety w takich sytuacjach reagujecie zbyt emocjonalnie. Znam to z autopsji. Niby zwykła kłótnia i nagle bach! obrączka na stole i biorę rozwód! Nienawidzę cię! I podobne teksty. Potem przychodzi ochłonięcie, refleksja (co u Ciebie właśnie występuje) i chęć powrotu.
Proza życia.
W każdym związku są krytyczne sytuacje. Ludzie, gdy ze sobą zamieszkają, ciągle się siebie uczą. Pamiętam doskonale kłótnie na pierwszym mieszkaniu, gdy wychodziło szydło z worka, kto jakie ma przyzwyczajanie i czego nie lubicie u swojego partnera. Zwykła klapa od sedesu może wzbudzić kryzys. Sztuka to przekuć kryzys w sukces, czyli nauczyć się czegoś o partnerze i umieć dojść do kompromisu. Obie strony muszą tego chcieć i zrozumieć siebie nawzajem.
Mąż Cię krytykuje? Musi zrozumieć jak Ty się z tym czujesz, a Twoją rolą jest mu to na spokojnie wyjaśnić. Jak nie dojdziecie do kompromisu, to wtedy możecie podpisywać papiery.

Gdyby to był pierwszy raz to powiedziałabym Ci "przepros i zwal na ciążowe hormony". Ale sama piszesz, że to nie pierwszy raz. I o ile kobiece zachowanie typu rzucanie papierami rozwojowymi to dość typowa sprawa (nie, wcale nie uważam, że dobra) o tyle oznacza to, że gdzieś jest w waszym małżeństwie problem. Nie chcesz się rozstawać to tego nie rób. Tym bardziej, że jesteś w ciąży. Usiądzcie I porozmawiajcie. Stres Ci teraz zdecydowanie może zaszkodzić.

Jeśli u kogoś takie zachowanie, jak wspomniane rzucanie papierami czy wybuchy emocjonalne są normalnym zachowaniem, to takiego człowieka omijam szerokim łukiem. Nie wyobrażam sobie bliższej relacji z kimś, kto nie potrafi rozmawiać, tylko wszelkie sprawy załatwia krzykiem i furią, nie dając nawet drugiej stronie możliwości dojścia do słowa i wytłumaczenia się, gdzie rozsądek przegrywa na każdym kroku z niepotrzebnymi emocjonalnymi wyskokami. Nawet, jeśli w każdej innej sytuacji jest do rany przyłóż, to w momencie konfliktu, jeżeli zawsze mam słuchać czyichś awantur ubarwionych niedorzecznymi wnioskami to ja dziękuję za coś takiego..

Ale to nie jest ani typowe ani normalne i nie należy tego w ten sposób usprawiedliwiać. Kobieta nie jest osobnym gatunkiem i potrafi panować nad swoimi emocjami.
Rzucanie papierami i grożenie rozwodem świadczy o braku dojrzałości, nie o tym, że się jest typową kobietą.

Jak zwykle znajdzie się ktoś kto poszukuję się drugiego dna. Nie usprawiedliwiam takiego zachowania, bo również uważam, że jest to objaw niedojrzalosci. Typowe, bo zdarza się często. Tyle

To nie jest problem, jeśli nie zdarza się nagminnie. Żona bodajże 3 razy w ciągu naszej całej znajomości tak zrobiła, z powodów kuriozalnych. Faktycznie milczałem wtedy i kminilem o co taka afera. Potem nabuzowany siedząc obok dostaję smsa od niej "kocham Cię". Zaczęliśmy rozmawiać, wyjaśniliśmy sobie i było ok. takie wybuchy 2 razy w miesiącu też bym podziękował. Nie wiązałbym się z nią. Nie na moje nerwy.
W związku jest po prostu tak, że może się wydawać pięknie, picuś glancuś, ale ludzie kumulują w sobie złość. W końcu znajduje ujście w kłótni o błahostkę. Czasem działają oczyszczająco na związek, ale jeśli partnerzy dalej kumulują w sobie złość, to tylko pogłębia kryzys.
Mogę coś o tym powiedzieć, bo sam to odczuwam. Kumuluję w sobie zle wibracje. Zdaję sobie z nich sprawę, ale nie mogę się ich pozbyć. Mimo to nie pozwalam im też eksplodować.

Dziekuje wam bardzo za odpowiedzi. Jednak rozwodzimy się. Nie jest łatwo, ale jakoś trzeba się trzymać. Jeszcze raz dziekuje.