Hej! Piszę tu pierwszy raz, trochę pod wpływem impulsu, ale nie mam nic do stracenia...
Jak w temacie, mam pewne wątpliwości. Poznałam mężczyznę w internecie dobre kilka, kilkanaście miesięcy temu. Jest ode mnie starszy kilka lat, ale nie czuję tej różnicy wieku - piszemy praktycznie codziennie, przez fb, więc nie jest to całkiem anonimowa znajomość. Wiem dużo o nim, on o mnie, ogólnie pisze nam się świetnie, na każdy praktycznie temat, ale mam już od jakiegoś czasu wątpliwości co do sensu (?) tej całej sytuacji. Jesteśmy w "związku" przez internet. Mimo że jest inteligentny, sympatyczny, miły i ma cały zestaw cech, których poszukuję u faceta, trochę boję się, że w pewnej chwili skończą się nam tematy do rozmów. On już w tej chwili ma mniejsze wykształcenie ode mnie (w czym nie ma absolutnie nic złego, ale ja planuję iść jeszcze wyżej i nie wiem, jak to wpłynie na naszą relację), nie ma za bardzo możliwości (pracuje) na naukę, nie uważam tego za nic złego, jak mówiłam, po prostu czasem się boję, że mnie znudzi (?) za chwilę, że przestanie mi wystarczać pisanie o codziennym życiu. Oprócz tego widzę, że bardzo się zaangażował - co powoduje, że z jednej strony naprawdę jestem szczęśliwa, a z drugiej czuję presję, że zranię go czy marnuję mu czas (nie będąc całkowicie pewną, że odwzajemniam jego uczucia). Myślimy o spotkaniu się, ale mamy do siebie prawie pół Polski, więc jest to utrudnione. Są chwile, kiedy tego chcę, ale czasem przychodzą i takie, w których zastanawiam się, czy tak naprawdę jestem szczęśliwa. Waham się, a kiedy myślę o tym bardziej na poważnie, dochodzi do mnie, że nie wyobrażam sobie go stracić (powiedział mi kiedyś, że chyba nie byłby w stanie się nawet ze mną przyjaźnić, gdybym odrzuciła go jako mężczyznę); stał się dla mnie mimo wszystko bardzo ważny. Myślicie, że powinnam zaryzykować i włożyć sto procent siebie w tę relację? Założyć że, dotrzemy się jakoś (mamy różne podejście do pewnych spraw) i będzie nam razem dobrze (i teraz, i w przyszłości, kiedy się spotkamy)? Czy z racji na wątpliwości pozwolić każdemu (mimo że wiązałoby się to ze zranieniem jego i także mnie) iść w swoją drogę?
Wybaczcie, że tak długo i chaotycznie to napisałam.
- Wielokropek
- 100% Netkobieta
- Nieaktywny
Odpuść sobie, daj owemu mężczyźnie spokój. W kolejności pojawiania się uwag:
1. Nie jesteście w żadnym związku. W "związku" też nie.
2. Skoro boisz się, że tematy do rozmów wam się skończą, to masz rację, skończą się.
3. Poziom wykształcenia jest dla Ciebie niezwykle istotny, już teraz podkreślasz różnicę w waszym wykształceniu, później zauważać będziesz ją bardziej i Twe nastawienie (bo nie różnica wykształcenia) negatywnie wpływać będzie na relację.
4. Informacja o Twym lęku (zranienie jego uczuć) wiele mówi o Tobie. Jeśli ktoś faktycznie boi się ranić, to tego nie robi.
5. Nikt przytomny nigdy nie zagwarantuje wiecznej sielanki.
____
Założyłam, że problem jest rzeczywisty, nie zaś wzięty z sufitu.
- Prosiaczkowo
- Cioteczka Dobra Rada
- Nieaktywny
Nie potrafię podejść poważnie do relacji, gdzie nie widzieliście się na oczy. Przecież ten facet może być każdym.
Związek to coś więcej niż rozmowy. Więc w prawdziwej relacji nikt nie analizuje, czy będzie o czym rozmawiać. W każdej przyjdzie kiedyś moment ciszy.
Dziękuję za odpowiedzi, trochę mi dały do myślenia 
Tak, nie traktuj tego jako związek. Przez kilka/ kilkanaście miesięcy piszecie, ale nie spotkaliście się jeszcze. Gdyby było zaangażowanie to byście się spotkali. Gdyby facetowi zależało to przyjechałby Ciebie zobaczyć na pewno. Wygląda na to, że on po prostu ma ochotę z kimś pisać. W rzeczywistości może nie być nawet tym za kogo się podaje.
