zaufanie - przykrości - Netkobiety.pl

Co to za związek w którym Ty zrywasz, żeby ją postraszyć. To nie jest dojrzałe. Ona wyczuła Cię i też zrobiła Ci na złość. Słabe to było z obu stron.

Teraz już nie jest z Tobą, może robić, co tylko chce, a Tobie nic do tego. Nie zachowuj się jak pies ogrodnika. Zerwaliście. Koniec.
Jeśli tak boli Cię, co ona robi, to przestań się nią interesować. Ułóż sobie życie bez niej. I zrezygnuj ze szczeniackich pomysłów.

"postraszyć" - w którymś momencie poczułem niemoc wobec niej. Pomyślałem że to nam pomoże, taki oddech. To nie było takie oficjalne zerwanie. Jedynie krótka rozłąka.

Nie mogę się nadziwić, że w tym momencie bardziej "sznuje" tamtych drani, a mnie chyba wręcz nienawidzi - chociaż nie zrobiłem jej krzywdy.
Skąd w człowieku taka zmiana zachowania. Wiem, że się mówi: od miłości do nienawiści bliska droga. Ale nawet teraz mam w głowie , że to mój przyjaciel. Spędziliśmy trochę czasu jednak razem.

Myślałem, że pomożecie mi jakoś naprowadzić swoje myśli na dobry kierunek. Pogubiłem się w tym wszystkim. Nie wiem teraz co jest właściwe w zachowaniu, a co nie. Czy to ja jestem problemem, czy jednak ona ma w sobie dużo jadu?

Zawsze wydawała mi się mega stabilna uczuciowo i emocjonalnie. Zawsze wszystko dusiła w sobie. Teraz też uważam, że jednak ma ogromne problemy emocjonalne. Może próbuje się na siłę dowartościować, zrobić mi na złość? Tylko po co?

Przecież dostałeś już odpowiedzi. Po prostu w Twojej sytuacji nie da się zrobić nic więcej, jak tylko zapomnieć i ułożyć sobie życie bez tej dziewczyny.

Związek nie jest od zabraniania. Nie wyobrażam sobie, żeby partner mi czegoś takiego zabronił. Mam kontakt (sporadyczny) ze swoim byłym, mój mąż nie ma z tym problemu. Wiesz dlaczego? Bo jest pewny naszego związku i nie ma kompleksów. Ty widocznie myslałeś, że zabranianie sprawi, że ona będzie Twoja. Błąd.

Zerwanie żeby ochłonąć a tym bardziej "żeby się wystraszyła" to głupota i wielka niedojrzałość z Twojej strony. Ja bym na jej miejscu po takiej akcji do Ciebie nie wróciła. Skoro była wolna, to pewnie chciała się dowartościować więc ich odblokowała. Zresztą jej motywacja w tym momencie nie jest ważna.
Skoro Twoimi "problemami" są lajki na ig, to na prawdę nie dojrzałeś do bycia w związku, dobrze że już nie jesteście razem. Teraz ona jest wolna i może robić co chce, nie masz prawa jej czegokolwiek "wygarniać".

To co napisałem w 1 poście. Napisałem trochę rzeczy na temat jej działań.

Nie rozumiem trochę ataku na mnie i przyczepienie się do tego mojego "zerwania". Tak, jakby facet na tym forum z góry był skazany na potępienie i atak, a kobiecie wszystko wybaczone, bo przecież z natury to złote istoty.

Jaka jest według mnie? Nieszczera, dziecinna, zakłamana, jedno mówi drugie robi 180 stopni inaczej niż miało być... ale mogę się mylić, stąd moja wiadomość tutaj

Jak zerwałem wielokrotnie? Mam wrażenie, że ktoś tu się przyczepił do najmniej ważnej kwestii (zrobiłem to raz i nie w taki sposób ostateczny i ona o tym wiedziała, że to nie koniec).

Rozumiem, że wszystko co ona robi jest super w porządku. A jedynie ja i moja jedna próba jest gwoździem do trumny. Kontakty, oszukiwanie, nie szanowanie mojego zdania, robienie mi na złość, dostarczanie mi przykrości...
Gdzie jest szacunek dla drugiej osoby, która zgłasza od początku że dla mnie ważne jest to, żeby nie mieć kontaktu z ex. Ona o tym wie, robi z łaską to dla mnie, a potem wykorzystuje moje słabości i mi dokucza jak tylko może. To jest w porządku?

Dumam tylko odnośnie jej zachowania w momencie jak byliśmy (to że nie jesteśmy razem przecież rozumiem!) - chociaż wciąż ciężko mi zrozumieć po co sama się błaźni, tym ciągłym odblokowywaniem. Więc chyba jednak mi na złość co jest dziecinne.
Przez ponad 3 lata, przewijał się ten jeden problem. Pytam, aby poznać jakoś obiektywnie prawdę. Czy to ja byłem naiwny, czy to normalne, czy problem jest w niej.
Chcę coś poprawić w sobie, wyciągnąć wnioski i na tym elemencie poległem. Jestem rozkojarzony, bo nie wiem co jest ok a co nie.

Cynglii - Twoje posty są słabe, kompletnie oderwane od rzeczywistości. Wprowadzają bałagan i kompletnie nie są odpowiedzią na to o co pytam. Może masz słaby dzień, ale atakujesz mnie bez powodu. Oczywiście jak byłaby to konstruktywna krytyka to chętnie poczytam, ale jak narazie to jest czepianie się słówek i negowanie

Dla mnie nic nie jest jasne. Mam wodę w mózgu. Trochę przez to, że zawsze to ja byłem winny, a ona się wybielała. No i tak jej uwierzyłem w to. Dałem sie zmanipulować i sam nie wiem co jest w porządku.

Dociekam prawdy. Według mnie i tego co mi mówiła 2 jej ex robili jej bardzo złe rzeczy. Bicie, zdrada, alkohol chyba jest wystarczającym powodem i zachętą do tego, żeby zapomnieć na zawsze. Ale jednak nie u niej. Jaj jej krzywdy nie zrobiliłem, a teraz jestem traktowany jak wróg numer jeden. Wyczyściła całego facebooka z naszych wspólnych zdjęć, jak i też mega neutralnych rzeczy. Wygląda tak, jakbym nigdy nie istniał. A ma jakieś stare, prehistoryczne rzeczy z byłym (nie mówiłem żeby to usuwała).

Czy moja prośba o zaprzestanie i obawy do tego żeby nie miała z nimi kontaktu naprawdę jest czymś wyjątkowym i ciężkim z zrealizowania? Czy moje podejście jest dziecinne?

Z jednej strony mówi, że nie ma żadnego problemu z tym żeby mieć kontakt z ex, mieć wspólne zdjęcia, itd. ale w moim przypadku robi dosłownie już wszystko, żebym nie istniał. Nie rozumiem tego, może mydliła mi oczy przez 3 lata, a tak naprawdę nic dla niej nie znaczyłem?
Napisałem, że chciałbym jej wszystko wygarnąć.. i tak tak jest. Czuje się mega oszukany, tak jakby ktoś najbliższy napluł mi w twarz. Kompletnie się to kłóci z obrazem jej podejścia do mnie jak byliśmy razem. Tak, jakby diabeł w nią wszedł. Stąd mam bardzo pogubioną psychikę, czemu tak się stało. Była moim największym przyjacielem (nawet kiedy ze mną zerwała), ale ja dla niej jestem już tylko i wyłącznie chyba wrogiem. Na ostatnim miejscu wśród jej byłych. Chociaż z tego co mi mówiła, byłem najlepszy dla niej... Czy to wszystko nie jest dziwne? Chciałbym być zapamiętany jako osoba, która dużo jej też dała, którą będzie dobrze wspominać. Nie lubie i brzydzę się wrogością. Tym bardziej nie podyktowaną żadną podstawą do tego, żeby tak się zachowywać.

Jeszcze miesiac temu jak się pożegnaliśmy uzgodniliśmy, że nie będziemy robić sobie żadnych krzywd. Ja się tego trzymam, a ona: wesołe selfie, przyjęcie byłego do znajomych, usunięcie wszystkiego co się dało ze mną. Gdzie tu konsekwencja swoich słów? Dlaczego ktoś tak bliski robi tyle złego?

Dziękuję za odpowiedzi

A w jaki sposób połączyć na przyszłość to że dla kogoś nie ma problemu utrzymywanie kontaktu z byłym, a dla mnie jest? Skoro mój sposób był dziecinny? Ja nie zabraniałem jej niczego, powiedziałem że dla mnie to ważne. Powiedziałem, że zrobi co zechcę, ale niech ma świadomość że mnie to boli i jest dla mnie wyrazem nieszczerości.

A może to jest już na starcie przeszkoda dla związku? Jeśli w czymś takim jest sporne podejście.

Autorze nie jest prawdą, że świat krąży wokół ciebie. Dziewczyna szukała kontaktów poza waszym związkiem, co jest w gruncie rzeczy normalne. Ale sprzeczne z Twoim modelem związku, dość idealistycznym i narcystycznym. Od początku nie zdobyła Twojego zaufania i nie pasowała, do Twojego wzorca, więc zakończyło się rozstaniem.

szukanie kontaktów damsko/męskich kiedy jest się z kimś w związku jest normalne...?! smile

oczywiście, że normalne, nawet wskazane. to, że ktoś się z kimś wiąże w relacje romantyczną to nie oznacza, że ma przestać mieć znajomych czy przyjaciół. nawet w postaci exów. ja się z moimi przyjaźnię od lat i jak tylko jakiś nowy facet mi tego zabronił to by wyleciał pierwszy. i nie dlatego, ze bym go nie kochała, tylko dlatego, że siebie kocham bardziej i jest to jak najbardziej zdrowe.

A Ty nie masz żadnych koleżanek, z którymi czasami gadasz?

Moim zdaniem jesteś przewrażliwiony. Któraś osoba z rzędu Ci pisze, że przesadzasz - może po prostu zastanów się, czy nie mamy choć trochę racji?

Przyjaźnię się z moim byłym od wielu, wielu lat - będzie już chyba ponad dekada. Nie wyszło nam, ale cenimy się wzajemnie i jedno może liczyć na drugie. Ponadto mój mąż również go bardzo lubi. Dla nas to jest normalne.

Jakby to staromodnie nie zabrzmiało to wiara, nadzieja i miłość.
Co do spotkania kiedyś na kawę. Oczywiście, że tak. Można już bez spiny powspominać stare lata. Ludzie maja w sobie energię, trzeba z niej korzystać, jak ze słońca - a nie kisić się ciągle we dwoje w 4 ścianach.

Trochę mi się tu wszystko już nie składa do kupy. Przeczytałem masę podobnych tematów i zdecydowana większość szydzi z kontaktów z byłymi. Wręcz są niewskazane dla tych, którzy zostali rzuceni, bo nigdy nie wyjdą z zauroczenia i miłości.
Już sam nie wiem co mam robić. Nasze pożegnanie, jej oschłość, obojętność i teraz te przykrości nie wiem jak mam odbierać. Chyba ona po prostu nie chcę mnie już znać do końca życia.