Czy warto żyć? - Netkobiety.pl

Hej.
Myślę, że mam ze sobą poważny problem, bo moje życie od początku roku traci z każdym dniem sens. W 2019 moja mama zachorowała na raka, opiekowałam się nią, zrezygnowałam z pracy żeby móc jeździć po szpitalach, od tamtego czasu coś już we mnie pękało i mówiło że moje życie się kończy. Minęło kilka miesięcy od diagnozy, zaczął się nowy rok, a tu kolejny cios-w styczniu zmarł mój tata.
Mija styczeń, luty, mama traci na wadze, nie ma siły by wstać z łóżka, miałam nadzieję że życie mnie tak nie ukara i to tylko przejściowe, lecz ponad miesiąc temu moja mama odeszła zostawiając mnie samą sobie, nie mająca gdzie się podziać bo mieszkanie w którym byłyśmy jest babci i wyrzuciła mnie stamtąd. W tamtym roku poznałam mojego obecnego partnera, od czasu śmierci mamy mieszkam u niego, lecz ten związek jest zbyt krótki, zbyt pełen kłótni by miał jakąś przyszłość. Więcej jest nocy w których ja płaczę a on sobie śpi, bo pokłóciliśmy się o jakąś bzdurę i znów słyszę jaka jestem beznadziejna księżniczka. Z każdym dniem mam dość życia, nie widzę sensu by to życie ciągnąć, bo po co, bo dla kogo? Rodzice nie zostawili mi nawet miejsca, w którym mogłabym mieszkać, nie mam stałej pracy, bo poświęciłam się aby opiekować się chorą mamą. Nie mam żadnego wsparcia. Facet mnie chyba nie rozumie, za każdym razem czuje się beznajdziejnie po jego słowach i chcę skończyć z swoim życiem. Czy moja sytuacja jest naprawdę taka straszna, czy przesadzam? Został mi tylko niepewny chłopak na tym świecie.

aniołek6 napisał/a:

Hej.
Myślę, że mam ze sobą poważny problem, bo moje życie od początku roku traci z każdym dniem sens. W 2019 moja mama zachorowała na raka, opiekowałam się nią, zrezygnowałam z pracy żeby móc jeździć po szpitalach, od tamtego czasu coś już we mnie pękało i mówiło że moje życie się kończy. Minęło kilka miesięcy od diagnozy, zaczął się nowy rok, a tu kolejny cios-w styczniu zmarł mój tata.
Mija styczeń, luty, mama traci na wadze, nie ma siły by wstać z łóżka, miałam nadzieję że życie mnie tak nie ukara i to tylko przejściowe, lecz ponad miesiąc temu moja mama odeszła zostawiając mnie samą sobie, nie mająca gdzie się podziać bo mieszkanie w którym byłyśmy jest babci i wyrzuciła mnie stamtąd. W tamtym roku poznałam mojego obecnego partnera, od czasu śmierci mamy mieszkam u niego, lecz ten związek jest zbyt krótki, zbyt pełen kłótni by miał jakąś przyszłość. Więcej jest nocy w których ja płaczę a on sobie śpi, bo pokłóciliśmy się o jakąś bzdurę i znów słyszę jaka jestem beznadziejna księżniczka. Z każdym dniem mam dość życia, nie widzę sensu by to życie ciągnąć, bo po co, bo dla kogo? Rodzice nie zostawili mi nawet miejsca, w którym mogłabym mieszkać, nie mam stałej pracy, bo poświęciłam się aby opiekować się chorą mamą. Nie mam żadnego wsparcia. Facet mnie chyba nie rozumie, za każdym razem czuje się beznajdziejnie po jego słowach i chcę skończyć z swoim życiem. Czy moja sytuacja jest naprawdę taka straszna, czy przesadzam? Został mi tylko niepewny chłopak na tym świecie.

Jaki był powód wyrzucenia Cię z mieszkania przez babcię?

aniołek6 napisał/a:

To babci mieszkanie, byłyśmy pokłócone razem z mama z nią

To może pora wyciągnąć rękę na zgodę? Samej na pewno jest Ci ciężko, a to przecież Twoja babcia.

aniołek6 napisał/a:

Żadne godzenie się nie wchodzi w grę:) mieszkanie zapisane na jej wnuczkę która jest patologią i już jak się tam pojawiam to jej mąż jest agresywny.
Tak naprawdę nie mam miejsca w które bym mogła iść a jak bym miała to bym poszła

Nie gniewaj się, ale masz trochę zatwardziałą postawę - może też częściowo z tego powodu jesteś sama.

Skoro nie widzisz szans na pogodzenie się z rodziną, a z chłopakiem Ci się nie układa, to jedyną opcją dla Ciebie jest stanąć na własnych nogach. Powoli i konsekwentnie dążyć do celu, znaleźć lepszą pracę, wynająć gdzieś samodzielnie pokój. Jak będzie ubezpieczenie zdrowotne, to może pomyśleć o jakimś psychologu. Rozmowa pomaga.

aniołek6 napisał/a:

Jestem sama, dlatego ze straciłam jedyne osoby dzięki którym nie byłam sama.
To nie jest ot tak znaleźć prace, mieszkanie i ułożyć sobie życie w takiej sytuacji, nie mając nikogo.
Jedynie chłopaka który wyrzuca z domu

Obecnie jesteś sama, bo nie chcesz odnowić kontaktu z rodziną, która Ci została, a z chłopakiem nie układa Ci się.

Wiem, że to nie jest łatwe, ale w dorosłym życiu NIC nie jest łatwe.

Z tą rodziną nie da się odnowić kontaktu, niestety, proszę o zrozumienie. Gdyby była taka opcja to bym ją zrealizowała. Odnowiłabyś kontakt z babcią, która Jest patologią, która po śmierci swojej córki jest szczęśliwa że tak się stało?

Przyznam że jestem zaszokowany niektórymi odpowiedziami które tutaj padły.

Wierzę że empatia i kobieca solidarność nadal istnieją, choć nie zawsze to widać, ale są, i takąż samą nadzieję, że niedługo Twój los - Aniołek6 - się odmieni.
Jest mi bardzo smutno gdy przeczytałem Twojego posta, nie wiem w jakim jesteś wieku, ale niezależnie od tego nie umiałbym sobie wyobrazić co przechodzisz i wcale się nie dziwię że zastanawiasz się nad sensem życia.

Pomyśl proszę czy masz jakichś znajomych którym ufasz, niekoniecznie w tym samym regionie Polski, a u których mogłabyś znaleźć tymczasowe pomieszkiwanie do czasu aż znajdziesz pracę. Są ludzie którzy mają wolne mieszkania lub pokoje - być może nawet na tym forum znajdą się osoby które mogłyby zaoferować jakąś pomoc, gdyby się nie udało nic takiego znaleźć, w ostateczności możesz zwrócić się o pomoc do sióstr zakonnych.

Drugi temat to aktywność zawodowa, nie wiem na czym się znasz, ale jeśli chodzi o obszary działań przez Internet: teksty, tłumaczenia, marketing itp. - mógłbym spróbować Ci pomóc.

Mam nadzieję że choć odrobinę zasiałem w Tobie ziarenko nadziei...

Dobrze. Już wiemy że z babcią nie ma sensu się godzić.

Sprawa chłopaka. Popatrz obiektywnie na jego osobę. Z jakiegoś powodu się związaliście, gdy jeszcze byłaś szczęśliwa. Co do niego czujesz? Czy można z nim budować przyszłość? Jeśli tak, usiądźcie na spokojnie, pogadajcie. Być może nie układa Wam się bo jesteś pełna pretensji, krzyków, nie wiem? Powiedz mu jak się czujesz. Przecież nie jest złym człowiekiem, skoro wciąż jest z Tobą, mimo że jesteś nieznośna, nie masz pracy i Cię utrzymuje.

Jeśli uznasz że jednak nie da się z nim budować przyszłości i ten związek jest pomyłką, pomyśl o jakimś ratowaniu siebie.
Osobiście zrobiłabym to w takiej kolejności:
- najpierw jakaś grupa wsparcia (nawet w internecie - są fora dla ludzi którzy są po śmierci bliskich) lub psycholog (nawet na NFZ, no chyba że masz trochę kasy to możesz chociażby spotkania on-line) - wszystko to żebyś trochę stanęła psychicznie na nogi i nie miała tego dobijającego poczucia samotności. Wg mnie to podstawa! 
- praca - bez wielkiej spiny, bo jesteś w dołku. Po prostu na luzie porozsyłaj CV, a w międzyczasie możesz próbować robić coś w domu, jakiś handel przez internet czy coś (tylko pamiętaj, po pewnym pułapie trzeba założyć działalność gospodarczą - co jest mega prościutkie)
- gdy już będziesz miała stały dochód, poszukaj chociażby pokoiku i się wyprowadź
- wtedy możesz szukać nowego partnera, nawet w internecie, na portalach randkowych

Choć teraz wydaje Ci się to abstrakcją, to naprawdę za jakiś czas możesz być szczęśliwa, patrzeć w przeszłość i myśleć "jak dobrze że wtedy nie zrobiłam niczego głupiego".

Volver napisał/a:

Czy warto żyć ? W mojej ocenie życie, to żadna atrakcja ale jak się już żyje, to trzeba się w tym świecie jakoś odnaleźć. Generalnie chyba nie ma innego wyjścia. Można oczywiście usiąść i płakać nad swoim losem... targnąć się na swoje życie, ale taka postawa nie jest dobrą opcją.
Nie ma co kryć, że życie Cię nie rozpieszcza. Sporo już przeszłaś. Szybko straciłaś oparcie w najbliższych. Nie masz własnego kąta. Nie dziwię się, że masz wahania nastroju i przychodzą Ci do głowy "głupie" myśli, bo każdemu na Twoim miejscu byłoby ciężko. Jednak trudny start w dorosłe życie, nie oznacza, że tak musi być już zawsze. W dużej mierze, to od Ciebie zależy, czy Twoje życie nabierze sensu i czy je polubisz. Z własnego doświadczenia mogę Ci powiedzieć, że odważnym i pracowitym los sprzyja. Czasami jest trudno, ale nie można się poddawać. Wbrew pozorom ludzi w podobnej sytuacji do Twojej nie jest wcale tak mało... tyle tylko, że nie wszyscy się z tym obnoszą. Wierz mi, że samotny, ale zdrowy człowiek przy dużym samozaparciu może osiągnąć wiele. Wokół jest naprawdę dużo dobrych ludzi w których można znaleźć oparcie. Oczywiście pod warunkiem, że widzą w nas kogoś, kto stara się brać życie za rogi, a nie jedynie użala się nad sobą. Wiem, że czujesz się opuszczona i samotna, ale z czasem na swojej drodze spotkasz ludzi, którzy być może  będą mogli zostać Twoją rodziną w wyboru. Spróbuj małymi krokami nadać swojemu życiu inny wymiar

Dziękuję. Tylko w jaki sposób wyjaśnić chłopakowi, że mogę mieć wahania nastroju i by był dla mnie łagodniejszy? Bo mam wrażenie, że jemu to koło nosa przelatuje..

Czy można z nim budować przyszłość? Nie wiem. Najważniejsze dla mnie w tej chwili jest jego wsparcie na co nie zawsze mogę liczyć od niego i nie potrafię mu przetłumaczyć pewnych spraw. Wiele razy zwala winę na mnie i nie widzi swoich złych zachowań. Dla wyjaśnienia nie utrzymywał mnie-pracuję i wszystko dzieliliśmy na pół, z tym że mieszkaliśmy u niego w mieszkaniu.

Powiedzcie mi proszę, co zrobić aby on zobaczył że jest mi teraz bardzo potrzebny? Inaczej sama zwariuję.

aniołek6 napisał/a:

Powiedzcie mi proszę, co zrobić aby on zobaczył że jest mi teraz bardzo potrzebny? Inaczej sama zwariuję.

Potrzebny ? Z tego powodu ktoś miałby tworzyć z Tobą związek ? Masakra...

aniołek6 napisał/a:

Nie chciałabym się z nim rozstawać, bo w takiej chwili zostaje sama, a samo poczucie, że on jest daje mi wsparcie. Poza tym, on od piątku sie do mnie nie odzywa, dziś rozmawialiśmy przez telefon to mówi że przez moje błędy on nie ma nadziei, że się coś zmieni w naszym związku i ciągle mnie zbywa, mówi tylko że współczuje a ja bym bardzo chciała rozpalić w nim malutką iskierkę, aby dał nam szansę, bo zwyczajnie nie chce zostać sama. Czy macie na to jakąś radę? Jeszcze kilka dni temu mówił inaczej i chciał dojść do porozumienia a nagle taka zmiana zdania...

Powiedzcie mi proszę, co zrobić aby on zobaczył że jest mi teraz bardzo potrzebny? Inaczej sama zwariuję.

Co do wynajmu pokoju-mam psa i kota, a wiadomo jak to jest ze zwierzętami..

No jak to jest? Jedni przyjmą cię ze zwierzem, inni już nie. Szukajcie, a pewnie znajdziecie.
A jak sama się zachowujesz? Masz wahania nastroju - to może brzmieć groźnie.
Jak wyżej już pisałam - stare metody niedziałające som.

aniołek6 napisał/a:

Czy Wy/Ty dalibyście szansę takiej osobie jak ja?

Tak, jeśli poszłabyś na terapię, której ewidentnie potrzebujesz ;-) i zmieniłabyś odrobinę nastawienie.

aniołek6 napisał/a:

Cyngli napisał/a:

Tak, jeśli poszłabyś na terapię, której ewidentnie potrzebujesz ;-) i zmieniłabyś odrobinę nastawienie.

Jaką terapie najlepiej i jak zmienić nastawienie?

Jak zmienić nastawienie, dowiesz się na terapii.
Jaka terapia? Są różne nurty. Zrób research w internecie i podejmij decyzję.

Ja chodziłam na psychoterapię Gestalt.

(...) A co mogłabym jeszcze zrobić dla chłopaka, żeby dał choć odrobinę wiary w nasz związek? On chce czasu na przemyślenia (...)

(...) Wiem, że powinnam odpuścić ale ja tak nie potrafię, dla mnie jedyne pocieszenie i poprawienie nastroju to wtulenie się w niego jak na razie, bez tego czuję że nic nie ma sensu

(...) Chłopak zapewniał, że przejdziemy to razem.

(...) Zachowywałam się okropnie wobec niego (...)
Ten cały miesiąc po śmierci mamy był dla mnie okropnym miesiącem i przyznam się, że miałam ciągle nerwy i odbijało sie to na chłopaku (...)

Hej.
Myślę, że mam ze sobą poważny problem, bo moje życie od początku roku traci z każdym dniem sens. W 2019 moja mama zachorowała na raka, opiekowałam się nią, zrezygnowałam z pracy żeby móc jeździć po szpitalach, od tamtego czasu coś już we mnie pękało i mówiło że moje życie się kończy. Minęło kilka miesięcy od diagnozy, zaczął się nowy rok, a tu kolejny cios-w styczniu zmarł mój tata.
Mija styczeń, luty, mama traci na wadze, nie ma siły by wstać z łóżka, miałam nadzieję że życie mnie tak nie ukara i to tylko przejściowe, lecz ponad miesiąc temu moja mama odeszła zostawiając mnie samą sobie, nie mająca gdzie się podziać bo mieszkanie w którym byłyśmy jest babci i wyrzuciła mnie stamtąd. W tamtym roku poznałam mojego obecnego partnera, od czasu śmierci mamy mieszkam u niego, lecz ten związek jest zbyt krótki, zbyt pełen kłótni by miał jakąś przyszłość. Więcej jest nocy w których ja płaczę a on sobie śpi, bo pokłóciliśmy się o jakąś bzdurę i znów słyszę jaka jestem beznadziejna księżniczka. Z każdym dniem mam dość życia, nie widzę sensu by to życie ciągnąć, bo po co, bo dla kogo? Rodzice nie zostawili mi nawet miejsca, w którym mogłabym mieszkać, nie mam stałej pracy, bo poświęciłam się aby opiekować się chorą mamą. Nie mam żadnego wsparcia. Facet mnie chyba nie rozumie, za każdym razem czuje się beznajdziejnie po jego słowach i chcę skończyć z swoim życiem. Czy moja sytuacja jest naprawdę taka straszna, czy przesadzam? Został mi tylko niepewny chłopak na tym świecie.

Czasu nie cofnę, choć bym chciała. Czy macie jeszcze jakieś rady dla mnie, żeby nie być taka czepialska i nerwowa? Chcę to w sobie zmienić