Czy da się to jakoś naprawić? - Netkobiety.pl

Nie. Nie ma szans. Pomijając fakt, że to szczenięca miłość, że oboje, ale przede wszystkim Ty, musicie jeszcze dojrzeć, to w całym tym długim poście nie ma jednej podstawowej rzeczy. Nic a nic nie napisałeś, że czynisz jakiekolwiek kroki aby się zmienić. Nie wiem jak Ci napisać abyś zrozumiał ogrom swoich błędów, a ja zarazem abym bana nie otrzymał. Chciałeś być klasowym czy też szkolnym błaznem, Twoja sprawa, masz do tego prawo. Ale wykorzystywać przy tym osobę, która Cię kocha i która rzeki ko Ty kochasz ? Wykorzystywac w tak chamski sposób ? Wyśmiewać ? Poniżać ? Tylko po to aby ktoś inny zwrócił na Ciebie uwagę. We wszystkim co piszesz jesteś skierowany tylko na siebie, na to co chcesz. Masz strasznie egoistyczne podejście do życia. Zapewne z uwagi na Twoją sytuację rodzinną i syndrom rozpieszczonego jedynaka.

Wpierw popracuj nad sobą, kompleksowo. Inaczej skrzywdzisz jeszcze niejedną dziewczynę.

Tutaj ? Teraz chcesz udawać jej przyjaciela aby samemu osiągnąć profity. Chcesz okłamać osobę, na której rzekomo Ci zależy. Znowu jest tylko ja, dla mnie.

Długa droga przed Tobą

Nie wiem czy masz szansę, ale jeśli masz wgląd w te długie wiadomości to przeczytaj jeszcze raz co ci tam napisała. Bo mówiła ci dokładnie z czym jest jej źle, a ty to miałeś gdzieś. Byłeś dla niej okrutny i nie liczyłeś się z jej uczuciami w ogóle. Moim zdaniem z kobietami jest tak, że póki im zależy będą tłumaczyć, będą próbować się dogadać. Jak już jest taka decyzja i oschłość to moim zdaniem jest po ptokach. Zastanów się czy to co teraz czujesz, czy jest prawdziwe. Bo jeśli wcześniej nie była dla ciebie na tyle ważna by uwzględnić jej prośby, to może tak naprawdę teraz nie działa na ciebie miłość do niej,  tylko sytuacja odrzucenia. Nikt nie lubi być odrzucany, zawsze to bardzo destrukcyjnie działa.

No to próbuj chłopaku. Tylko bez wyrzutów, osaczania normalnie jak kiedyś gdy gadaliście ze sobą podczas spacerów. Spróbujecie się poznać na nowo i oswoić ze sobą w tej nowej sytuacji. I rozmawiajcie ze sobą, albo piszcie do siebie listy (by przekazać dokładnie to co chcecie), jeśli emocje są za mocne

No własnie ten kontakt daje może jakąś nadzieję. Nie wiem co masz na myśli pisząc o  stawieniu czoła dorosłemu życiu, co to dla was znaczy. Na pewno warto rozmawiać ze sobą, bo na domyślaniu się nikt jeszcze daleko nie zaszedł. Często jest to dziwna przypadłość  kobiet, że chcą by się wszyscy dookoła domyślali co im po głowie chodzi

Znowu ja atakujesz? Czy cokolwiek zrozumiałeś z tego co tu zostalo napisane ? Dziewczyna Cię sprawdza, nie dość że dajesz się wciągnąć w jej gierki to jeszcze oblewasz test za testem.

Zamiast analizować czy powinieneś się zmienić, czy jak się zmienisz to cię zechce, kiedy rozpocząć zmianę, po prostu zacznij nad sobą pracować. Nie dla niej. Dla siebie. Bez tego nigdy nie stworzysz stałego związku

Dałem jej trochę czasu będąc miłym i neutralnym w jej stosunku. Nie było łatwo ale się udało w żaden sposób jej nie atakowałem ani nie denerwowałem. Ostatnio ona ma straszne wahania nastroju raz do mnie pisze normalnie chwali się czymś potem się obraża na mnie, że mam znajomości w szkole wśród nauczycieli (Co prawda dyrektor zna się z moją rodziną, jednakże nie daje mi to żadnych ułatwień. Nawet bym powiedział, że mam gorzej niż inni) chciałem jej to delikatnie wytłumaczyć to oczywiście zaczęła spamić, że to była zwykła refleksja która okaże się prawdą a ja już się oburzam gdzie naprawdę odpisałem bez żadnej agresji. No i nie wiem czy już mówiłem wcześniej ale jak sama ona mówiła (Jest bardzo dużą Egoistką, Kłamczuchą i potrafiącą wymuszać to czego chce. Swoją drogą manipulantka z niej też niezła.)

Wczoraj doszły mnie słuchy, że była u mojego znajomego na chacie przez 4 godziny. Kumplowała się z nim jeszcze jak byliśmy w związku ale nie reagowałem zazdrością. Po prostu ona ma mało znajomych a poznałem ją z nim na początku 3 klasy. Cieszyłem się, że ma przyjaciela a nie tylko i wyłącznie mnie. Później się to rozwinęło. On chodził z nią razem do klasy ja natomiast byłem na innym profilu przez co nie kończyłem lekcji identycznie z nią. A on za każdym razem odprowadzał ją do domu spędzali ze sobą dużo czasu. W momencie kiedy chciałem już na to zareagować był moment tej "Blokady Uczuć" z jej strony przez co odpowiadała mi jedynie "Co nagle teraz jesteś zazdrosny i CI to przeszkadza tak?" "Przestań być zazdrosny to tylko przyjaciel" Pomimo, że kiedyś aż wymagała ode mnie tej zazdrości(No i dodatkowo miała już jednego przyjaciela którego też znałem i wiem, że nigdy z nim nic nie miała przez co wierzyłem, że ten nasz wspólny znajomy który ją odprowadza będzie identyczny jak on. Tylko największą różnicą w nich było, że ten pierwszy przyjaciel którego znała dłużej naprawdę mało czasu z nią spędzał ani jej codziennie przecież nie odprowadzał.. ehh mam wyrzuty sumienia, że chciałem za dobrze dla niej znajomościami i sam sobie teraz mogę pluć w brodę.). Cóż kiedy się o tym dowiedziałem zablokowałem ją wszędzie gdzie się da i poprosiłem o skasowanie wspólnych zdjęć z social-mediów(prosiłem o to pełno razy zawsze odpowiadała, że ma do nich duży sentyment i ich nie skasuje. Tym razem to zrobiła). Mam tego świadomość, że troszkę pochopnie zareagowałem na to bo prawde mówiąc nie wiem co dokładnie tam robili. Wiem jedynie (Po jednym zdjęciu), że leżeli razem na łóżku oglądając jakiś film. Może to zaraz nic nie znaczy ona też nie była typem kobiety skaczącego z kwiatka na kwiatek no i oczywiście na ten moment już ze sobą nie jesteśmy. Ale w mojej głowie odczułem to jako zdradę bo według mnie skoro ledwo po tygodniu jest u niego na chacie a jak my zaczęliśmy kręcić (etap przyjaciół) to, żeby się zgodziła do mnie przyjść musiałem z nią chodzić na spacery przez dobre 3-4 miesiące. Dodatkowo ostatnio strasznie zrobiła się chamska w moim kierunku przez to, że czasami pytałem o tego naszego wspólnego "kolege" usprawiedliwiała to tym, że to po prostu przyjaciel jedyny jakiego teraz ma(tzn z tym pierwszym ma już mały kontakt) i będzie go bronić bo nie chce by niewinny niczego chłopak miał przeze mnie jakiekolwiek problemy.(Oczywiście nic bym mu tak czy siak nie zrobił)

Cóż sam zadaje sobie teraz pytanie czy te wszystkie powody które dałem wcześniej są na pewno właściwe. Czy po prostu szukała, żeby mi coś wypomnieć tylko po to, by mieć pretekst do zerwania i pójścia do niego. Cały czas siebie za to obwiniałem, że ją jakoś mocno skrzywdziłem. A teraz koniec końców sprawa wygląda odrębnie inaczej. Mam świadomość, że ideałem nie byłem miałem swoje za uszami ale zawsze się starałem by była szczęśliwa...

No to podsumowując już chyba po ptokach? Najgorsze jest to, że ona naprawdę przez rok była dla mnie wyjątkową osobą i nawet przypuszczając, że zrobiłaby sobie z nim dziecko i on by ją zostawił byłbym w stanie przyjąć ją z otwartymi ramionami. Uwierzcie mi nie jest to efekt zerwania i mojego doła. Ja po prostu jestem takim człowiekiem są w tym oczywiście plusy i minusy.

Co o tym sądzicie? Każdej nocy mam sny jak wraca do mnie po paru miesiącach zraniona. Są to piękne sny ale po prostu czuje, że cały czas się oszukuje.

Jako  maturzysta popełniasz zbyt wiele błędów ortograficznych. Jeśli chodzi o relacje z dziewczyną, przepraszam za określenie ale s.... łeś sprawę od początku do końca, przez swoja głupotę i bufonadę. To się już faktycznie ne vrati..., szkoda Twoich łez. Jako maturzysta powinieneś wiedzieć skąd to pochodzi: "miałeś chamie złoty róg... ".

Skoro słyszysz jaki to zly i niedobry jesteś tzn, że masz wskazanie co poprawić.

Bardziej prosto i logicznie się nie da.

teraz już wiem jakie błędy robiłem i moje zachowanie po prostu było karygodne.

"Przede wszystkim zrozum, że w miłości każda strona powinna dawać coś od siebie, starać się i być otwarta na tą drugą osobę. To całkowite przeciwieństwo egoizmu, który Ty cały czas pokazujesz. " - Właśnie jak wcześniej wspomniałem odwzajemniałem te uczucia było cudnie. Sama pisała mi, że lepszego chłopaka nigdy nie miała i na zawsze pozostanę dla niej ważną osobą. W głównym poście skupiłem się tylko na minusach co widać po odpowiedziach było błędem. Co jednak prawdą jest zachowywałem się bardzo dziecinnie i unikałem poważnych rozmów w tym tkwił raczej największy problem. Teraz obecnie pomimo, że pewnie i tak mi nie uwierzycie. Rozumiem swoje błędy i mniej więcej błędne zachowanie. Przede wszystkich dużo szczerze bym z nią rozmawiał. Nie byłoby już tak jak dawniej. Szczerze? Nawet nie chce by tak miało być. Wiem, że jeżeli dałaby mi szanse to nasz związek nie wróciłby do wcześniejszej "normy".

"Kiedy ona pisała do Ciebie wiadomości, gdzie wyjaśniała jakie widzi problemy, zastanowiłeś się choć przez chwilę co ona czuje? Czego by chciała w waszym związku? Czy może od razu chciałeś po prostu zakończyć temat i jakoś ją zbyć, bo przeszkadzały Ci takie niewygodne rozmowy." - Tutaj niestety uważałem, że po prostu przesadza i nie ma dystansu to był olbrzymi błąd. Błąd którego nigdy już nie popełnię.

"Pisałeś, że żałujesz, że poznałeś ją ze swoim przyjacielem. Naprawdę? Zamiast cieszyć się, że ma nowego kumpla, znów myślisz tylko o sobie i o tym, że teraz jesteś zagrożony. Nawet jeśli ona faktycznie by się nim zainteresowała, to znaczy, że wasz związek i tak by nie przetrwał." - Nie do końca tak, ale całkiem możliwe, że źle to opisałem. Chodziło tu o to, że ona nigdy go nie lubiła. Poznałem ją z nim i zaprzyjaźnili się. Nie byłem totalnie zazdrosny ani mi to nie przeszkadzało nawet pozwalałem im się żegnam przytuleniem jak i witać. Od zawsze chciałem by miała znajomych i cieszyłem się, że tak dobrze się dogadują w relacji przyjacielskiej. Problem pojawił się później kiedy czułem, że zaczyna się ode mnie oddalać. Odpaliła mi się straszna zazdrość która też przyczyniła się do upadku związku. Niedługo się z nim widzę i porozmawiam z nim o tym. Przede wszystkim nawet teraz i nawet jak z nim będzie kręciła. Totalnie nie będę już zazdrosny, bo nawet nie mogę już być. W końcu nie chodzimy już ze sobą prawda?

"Obudziłeś się, że ją kochasz w momencie, kiedy przestała Ci okazywać uczucia. Zastanów się, czy naprawdę coś do niej czujesz, czy brakuje Ci właśnie JEJ czy może UCZUĆ, które Ci okazywała. Czy nie było Ci po prostu wygodnie z tym, że miałeś kogoś bliskiego, kto biegał cały czas wokół Ciebie, a teraz czujesz po tym pustkę. Czy bardziej niż stracona "miłość" nie boli Cię sam fakt bycia odrzuconym." - O tym samym mi mówiła. Ale przysięgam na co tylko mogę. Brakuje mi JEJ(bo strasznie się w niej zakochałem i byłbym w stanie zrobić dla niej wszystko) a nie UCZUĆ. Odwzajemniałem jej uczucia tylko wtedy po prostu było to w stosunku 1:5 jeżeli mogę to tak nazwać jedno moje "Kocham Cię" do jej pięciu (nie licząc oczywiście odpowiedzi. Liczę tu od samego siebie wypowiedziane). Mogłem okazywać tych uczuć więcej ale w internecie naczytałem się pełno bzdur o "łobuzach" oraz o tym, że jeżeli chłopak zbyt często okazuje uczucia itp to się po prostu po czasie znudzi. Ona jednak nie chciała łobuza a ja za późno to zauważyłem...

-

Bardzo się Cieszę, że się odezwałaś chciałem poznać spojrzenie osoby która miała (w miarę) podobną sytuacje. Jeżeli mogła byś mi doradzić w jaki sposób ponownie zawalczyć? Nauczyłem się już jej nie błagać, nie płakać jak ledwo ją widzę, klęczeć i prosić o powrót. W wiadomościach (chociaż nie piszemy ze sobą już od od paru dni) nie atakuje ją w żaden sposób i spokojnie neutralnie odpisuje. Teraz w najbliższy wtorek prawdopodobnie będę się z nią widział. Mam trochę obawy, że znów gdy uświadomi mi, że nie wróci dostanę załamki i zacznę błagać o powrót. Ale chyba najlepiej będzie jej się na to nie sprzeciwiać? Zgodzić się z nią, że już do siebie nie wrócimy i po prostu próbować rozmawiać z nią jak przyjaciel?

Co chciałbym tu jeszcze dodać co mogłoby może pomóc określić te szanse. Po 2 dniach od zerwania napisałem do niej, że jeżeli kiedykolwiek znów będzie chciała ze mną być to ma być po prostu szczera bo ja ją przyjmę z otwartymi ramionami. Odpowiedziała mi wtedy: "Dobrze obiecuje, że wtedy CI o tym powiem. Nawet jeżeli byłabym pewna, że odmówisz i tak Cie spytam potem najwyżej sobie popłaczę 2 dni, że się nie zgodziłeś." Tydzień później po paru naszych kłótniach odpowiedź była już inna."Tak jeżeli wróci mi uczucie to Ci powiem, ale nie licz na to. Przestań sobie robić nadzieję."

Mam tego świadomość teraz, że swoją zazdrością i błaganiem o powrót pogorszyłem tylko z nią relacje. Ale cały czas w niej widzę chęć utrzymania kontaktu. dodatkowo chciałbym przepisać teraz niżej wiadomość którą napisała mi kiedy ostatnio ze sobą pisaliśmy (Napisałem jej wtedy, że dam jej już spokój na zawsze i nie będę się odzywał):

"Nie chce nie mieć z tobą kontaktu. Ja lubię z tobą rozmawiać, lubię z tobą przebywać. W sensie rozumiesz tak? Lubie się z tobą przekomarzać albo coś, jesteś ważny. Ale po prostu dajmy sobie trochę czasu i spokoju okej?"

Pare dni później dowiedziałem się, że była u mojego kumpla w domu ( mieszkają w sąsiedniej wiosce obok mojego miasta i przez tego całego śmiesznego wirusa teoretycznie tylko z nim mogłaby się spotykać, jeżeli bierzemy pod uwagę nie opuszczanie swojej wsi ) zdenerwowałem się i ją zablokowałem. Dziś po paru dniach odblokowałem i zaprosiłem na wszystkie social-media. Zaakceptowała wszystkie zaproszenia więc chyba nie jest jakoś mega zła? Z kolegą który ją do siebie zapraszał też będę rozmawiać we wtorek przed wizytą u niej. Umówiłem się z nim na rozmowę o niej i bez problemu się zgodził, także mam wrażenie, że raczej nic nie planuje w jej kierunku ale dokładne jego zamiary poznam we wtorek.

Pokręcona sytuacja mam nadzieję, że wszystko jest w miarę czytelne i zrozumiałe nie umiem niestety podzielić cytowania. Zmienić chcę się przede wszystkim dla siebie. Bo m.in już nie jestem takim leniem jak wcześniej i chętniej spędzam czas poza Komputerem niż przed nim(Dlaczego o tym mówię? to akurat plus bo ona lubiła chodzić na spacery co rzadko niestety jej oferowałem).

Nie można wejść drugi raz do tej samej rzeki, gdyż przez nurt wody za każdym razem będzie ona inna.

Jestem w 100% pewny, że teraz na pewno się nie zgodzi na związek. Muszę jej jeszcze udowodnić, że mogę się zmienić. Widać po jej zachowaniu, że mi obecnie nie wierzy, że tym razem dam radę być taki jak na początku. Na ten moment traktuje mnie dość chamsko ale domyślam się czemu tak jest. Wynik wiecznego narzucania się i błagania o powrót bo jak sama mówiła (Powoli wykańczam ją już psychicznie) więc uważam, że jeżeli uda mi się odzyskać w miarę jej zaufanie i relacje przyjacielskie (Jak sama mi powiedziała. Jestem jedyną osobą której się żaliła) po których znów zacznie mi się zwierzać i powoli ujrzy we mnie tego człowieka z początku to chyba będzie już z górki. We wtorek się dowiem jakie plany co do niej ma mój znajomy, bo jeżeli się w niej zakochał a ona go odwiedza to nie będę im już wchodził w drogę. Tak jak napisałaś muszę być gotowy na odrzucenie i przyjąć to z klasą nie naciskając, najważniejsze by po prostu była szczęśliwa, a skoro ja nie jestem w stanie tego szczęścia jej dać. To będę się cieszył z boku widząc, że jest szczęśliwa z nim.

Tak czy siak w planach mam zamiar trzymać z nią kontakt. Jestem typem który niezbyt lubi wchodzić w związki i jeżeli w jakiś sposób zakocham się w danej osobie. To ciężko mi się już oderwać. Mimo wszystko wydaje mi się, że zostanie jej przyjacielem to jedyny słuszny ruch. Proponowałem ponownie związek wiele razy kończyło się uświadomieniem mi, że nie mam sobie robić nadziei. Obiecała mi, że kiedyś wróci, jeżeli uczucie do mnie znów w niej zabrzmi. Także moja w tym rola by obecnie powolutku ją na to naprostować, jeżeli nie będzie chciała to po prostu dla jej dobra i świętego spokoju. Odpuszczę...

Ehh przyznam szczerze pomimo mojego szczenięcego wieku ciężko mi się z jej stratą pogodzić była dla mnie wyjątkowa. Wiem.. pewnie ktoś powie, że jest wiele jeszcze takich kobiet a ona najwidoczniej nie była tą jedyną. Ale cóż poradzić. Nie umiem tego uczucia dokładnie wytłumaczyć. Wiem, że niestety szybko mi to nie przejdzie.

Ty się chłopie nie zastanawiaj juz nad niczym, sprawa jest martwa, dziewczyna odleciała w siną dal. Żadne listy, szczerość, napinanie się, prężenie, sztuczki psychologiczne nie sprawią, że będziecie razem. No może to ostatnie sprawi, że wrócicie do siebie, ale po krótkim okresie pierdyknie jeszcze donioślej. Jesteś jaki jesteś, może popełniasz błędy, może nie byłeś krynicą kultury, ale nie musisz się biczować, czasu nie cofniesz. To było i nie wróci, twój nick odpowiada na twoje dylematy...

oryx - dziękuję, bardzo miło mi to słyszeć Zgadzam się z Tobą, że niestety są bardzo niewielkie szanse na odbudowanie tego związku, ale widząc upór autora, myślę, że może spróbować. Przynajmniej będzie wiedział, na czym stoi.

Co do przyjaźni, to ciężka sprawa. Niektórzy potrafią przyjaźnić się z byłymi, ale zazwyczaj jednak gdzieś w środku taka relacja rani drugą osobę. Może nawet niezauważalnie wykańczać psychicznie. Taka przyjaźń możliwa jest tylko wtedy, kiedy już nic, absolutnie nic nie czujesz do swojej byłej. A czy to możliwe? Nie wiem...

Spotkałem się dziś z kolegą jak i z nią. Mój kumpel dość otwarcie i szczerze podkreślił mi, że to totalnie nie jest dziewczyna w jego typie i nie ma co do niej żadnych planów. Tym samym podkreślił, że nie chciałby pogorszyć sobie ze mną kontaktu przez nią.

Z nią z kolei rozmowa była na początku dość trudna. Była na mnie wściekła o to zablokowanie ale rozumiałem ją. Spokojnie porozmawialiśmy i aż byłem w szoku, gdyż pierwszy raz udało mi się zmienić jej ton w naszej rozmowie od bardzo dawna. Z wkurzonej, chamskiej dziewczyny zrobiła się milutka i uśmiechnięta. Po wspominaliśmy sobie nasz związek twierdząc, że było cudownie ale jak sama powiedziała ( Czas zamknąć ten rozdział i napisać nowy ). Pomimo, że mówi mi cały czas, że nie widzi już nas razem. Uważam, że wciąż jest nadzieja. Zagryzłem zęby i się przed nią nie rozbeczałem. Dumnie, szczerze i spokojnie z nią porozmawiałem. Dzięki czemu wrócił nam spokojny, miły, przyjacielski kontakt. Ciężko mi z tym, gdyż korci mnie znów błagać ją o powrót, ale jednocześnie wiem, że jedynym mądrym posunięciem na ten moment, jest danie jej czasu. Zaoferowałem jej za parę dni przejażdżkę samochodem (ostatnio udało mi się zdać prawo-jazdy) i zgodziła się. Dodatkowo również zaoferowałem wspólne obejrzenie jakiegoś filmu u mnie. Odpowiedziała, że chętnie ale mam jej dać trochę czasu, gdyż teraz jest okej a jutro będę jej robił kłótnie i błagał o powrót (niestety robiłem tak poprzednio, więc nie ma się co dziwić, że tak zareagowała). Wszystko jak na razie idzie mam wrażenie ku dobremu po prostu nie mogę okazywać jej tęsknoty za związkiem. Dowiedziałem się również, że nadal ma nasze wspólne zdjęcia i nawet datę moich urodzin jako hasło do telefonu, może to też coś znaczy? Opowiedziała mi również o swoich planach. Pod koniec szkoły ma zamiar znaleźć pracę w dużym mieście obok nas oraz wynająć sobie małe mieszkanie by zarobić na studia. Zaoferowałem jej pomoc, jeżeli będzie potrzebować, żeby coś wnieść albo upichcić (dobry ze mnie kucharz). Żegnaliśmy się dość długo, gdyż każde z nas w momencie rozejścia się nagle chciało coś dopowiedzieć. Widziałem w niej to szczęście, jakby cieszyła się, że znów może ze mną normalnie porozmawiać. Sama mówiła, że nie lubi być osaczana z każdej strony i czuć się jak ptaszek w klatce nawiązując do sytuacji która miała miejsce wcześniej, kiedy skakałem za nią i prosiłem na każdym progu o powrót. Pod koniec wspomniała jeszcze, że jak kiedyś będzie szukała chłopaka to tylko takiego co umie gotować (Sama za tym nie przepada, a ja przyznam, że lubię gotować i umiem przyrządzić większość typowych potraw). Może to jakieś nawiązanie do mnie? Że mam być taki jak teraz i pokazać jej, że taki jestem na co dzień i nie udaje kogoś kim nie jestem? Dodatkowo żegnając się, pożegnaliśmy się przytuleniem które nawet odwzajemniła. Nawet nie potrafię opisać jak bardzo się z tego ucieszyłem. Wcześniej kończyło się tak, że ja ją tylko objąłem a ona nawet nie wyciągnęła do mnie rączek. A teraz normalnie mnie objęła. Sam widok jej szczerego uśmiechu dodał mi otuchy, że czas i moje szczere chęci mogą to odbudować.

Na razie tyle. Liczę, że jakoś sprawa się ułoży. Sama powiedziała, że na razie w nowe związki nie ma ochoty się pchać, a kolega jak sam stwierdził, nie ma co do niej żadnych planów. Także mogę być chyba spokojny. Zależy mi na niej strasznie i chciałbym, żeby dała mi jeszcze tą ostatnią szansę. Muszę powoli odbudować jej zaufanie do mnie bo gdy znów się przede mną otworzy to myślę, że szanse się zwiększą. Myślicie, że jej zachowanie pomimo ciągłego podkreślania, że nie mam sobie robić nadziei wskazuje, że taka nadzieja po prostu jest? Tylko mam jej udowodnić, że naprawdę potrafię być sobą?

Mogę na 100% zapewnić, że tak nie jest.

Ten kolega jest naprawdę strachliwy i nawet najmniejszy York by go spłoszył. No i dodatkowo mam wrażenie, że się mnie boi. Nie umiem dokładnie wytłumaczyć dlatego uwierz mi na słowo. Z tego co mi opowiedział, uczył ją matematyki, a później oglądali jakiś film kiedy była u niego ( Piszemy w tym roku maturę a ona jest bardzo uzdolnioną polonistką, czego nie można powiedzieć o matematyce. On akurat ma bardzo dobre wyniki z matematyki) Opis sytuacji który mi podał odpowiada opisowi który dostałem od jego brata bliźniaka. ( Bliżej się z jego bratem trzymam i też mnie trochę śmieszy, że jego brat trzyma bardziej moją stronę niż jego). Potrafię czytać z oczu innych, było widać u niego współczucie, strach jak i chęć pomocy. Sam mnie spytał czy ma jakoś z nią pogadać itp. Pod koniec rozmowy powiedział, że trzyma kciuki i w razie co może jakoś pomóc. Po prostu no nie wiem jestem pewny, że był ze mną szczery. Poza tym ogólnie czy to w szkole czy jak ich gdzieś spotykałem widać po nim dość niskie zainteresowanie jej osobą.

Co do pożegnania próbowałem odejść z 5 razy co kończyło się jeszcze jakąś kwestią od niej. Znam ją trochę i uważam, że nie jest typem dziewczyny który opisałeś wyżej. Chociaż każda możliwość jest prawdopodobna i również takowej nie wykluczam.

Jest to dość ciężka sytuacja bo ona zachowuje się bardzo dziwnie. Czasami mam wrażenie, że chce mnie utrzymać jako swoje koło ratunkowe czyt. Jak nie wyjdzie z innym to jest do kogo wrócić.

Nie wiem czy jest sens o tym wspomnieć, ale pewna wiadomość od niej przed chwilą dość mocno mnie zaskoczyła. Mianowicie - Rozmawialiśmy o pisaniu książek jak chyba wcześniej wspominałem lubi pisać książki, wiersze itp. Później wspomniała, że odnowił jej się kontakt ze starą przyjaciółką z gimnazjum która wyjechała do Niemiec. Wspólnie kiedyś pisały jakieś opowiadanie na Wattpadzie i ogólnie, że się cieszy, że wraca jej z nią dobry kontakt. Zaproponowałem wtedy, że może też coś wspólnie kiedyś napiszemy na co zareagowała tak:
"W sumie lubię pisać wspólnie ze znajomymi jakieś opowiadania czy też książkę, to mega zbliża."
Szczerze mówiąc nie wiedziałem co na to odpisać więc po prostu spytałem, na jaki temat chciała by ze mną coś napisać. Odparła, że jeżeli mielibyśmy już coś razem napisać to dopiero po maturach. Chce się mocno przyłożyć do tej matematyki i angielskiego (dość słabo jej idzie ustny angielski) no i dodatkowo aktualnie zaczęła ze swoją starą przyjaciółką z Niemiec nową książkę. Odparłem, że nie ma problemu i jak co to się zgadamy.

Kiedy byliśmy w związku dobrze wiedziałem, że zawsze chciała coś ze mną wspólnie napisać i nawet spróbowaliśmy kiedyś, jednakże po pierwszym moim rozdziale kiedy zaczęła go poprawiać i wypominać mi błędy totalnie się zniechęciłem. (Cóż mimo wszystko bolało mnie to trochę, że ma tak genialne pismo i przy niej czułem się jak przedszkolach który dopiero uczy się pisać literki). Teraz w sumie nie miałbym problemu czegoś z nią napisać. Nawet jakby się to skończyło ponownym poprawianiem. Sam w sumie nie wiem czemu wcześniej aż tak mocno mi to przeszkadzało. Może moja duma nie pozwalała mi, by mnie poprawiała?

Naprawdę powstaje mi duży mętlik w głowie i ogromne niezdecydowanie. Czasami mam wrażenie, że daje mi znaki, że mam się starać być po prostu sobą i pokazać jej, że potrafię. A z drugiej strony mam po prostu dać spokój. Sam już nie wiem jak mam jej niektóre wiadomości interpretować. Może też sam siebie nadal oszukuję i szukam na siłę jakiś znaków?

Dziękuje za miłe słowa!

"Rozmawiając z Nią zupełnie na luzie powiedz Jej, że masz przyjaciół którzy zauważyli u Ciebie pozytywne zmiany na lepsze i wierzą w Ciebie" - Jak wspominałem wcześniej mamy pewnego wspólnego przyjaciela z którym ma teraz troszkę gorszy kontakt ale nadal jest jej dobrym przyjacielem. Również z nim rozmawiam pomaga mi potajemnie pytając ją o pewne sprawy. Ostatnio napisał jej, że zrobiłem się bardziej poważny i spokojniejszy (takiego mnie zawsze chciała, a nie kretyna skaczącego i pajacującego jak małpa). Było to przed spotkaniem we wtorek i myślę, że przez to, że tak jej napisał. Chętniej zgodziła się ze mną porozmawiać.

"Rozmawiając dalej mimochodem zapytaj Ją jakie pozytywne cechy widziałaby u swojego chłopaka  / bez wskazywania kto to mógłby być/. Jeśli wymieni Ci czego oczekiwałaby od swojego partnera, będzie to klucz do sukcesu... ." - Chodziłem z nią przez dobry rok i mniej więcej wiem już jak sprawa wygląda. Osobiście uważam, że na ten moment to za szybko, by od razu rozpoczynać jakieś tematy związane ze związkiem. Ona nigdy nie miała jakiś dużych wymagań co do chłopaka. To co oczekuje od swojego partnera to głównie to, by podążał obok niej przez życie i ją wspierał. Jak wspominałem wcześniej jest dość ciężką dziewczyną z nieprzyjemną przeszłością, może też dlatego nie ma jakiś wielkich wymagań do spełnienia.

"Co do tego "pisania książek" to mam mieszane uczucia ponieważ to nie jest sprawa prosta. Gdyby tak było wszyscy byliby noblistami. Może jest coś innego co mogłoby Ja wciągnąć i zainteresować. Jeśli robisz błędy i nie masz specjalnie weny twórczej to raczej z tego pomysłu bezpieczniej byłoby się wycofać" - Oczywiście pisząc ze mną książkę, byłaby to książka pisana z przyjemności i tylko dla nas, a nie po podbój świata. Pomysły, wenę jak i wyobraźnię mam dobrą. Poza tym wiem, że to bardzo by ją ucieszyło, jeżeli bym cokolwiek z nią napisał. Robię błędy które ona również z chęcią mi poprawi bo to w końcu okazja by mi trochę "dopiec" w pozytywny sposób oczywiście.

"I jeszcze jedno: nie reaguj impulsywnie na Jej uwagi bo popsujesz sprawę ostatecznie. Jesteś na tyle "dużym chłopcem" aby zrozumieć co robiłeś źle i co powinieneś bezwzględnie poprawić. Powodzenia" - Od paru dni czuję się totalnie inną osobą. Bardziej rozsądną i mądrzejszą. Totalnie jej nie atakuje, nie denerwuje, ani się nie narzucam. Podchodzę do wszystkiego bardzo spokojnie i miło.

Mam duże przeczucie, że na lato wszystko powinno się ułożyć, jeżeli nic się po drodze nie zepsuje. A moja w tym rola, by o to zadbać . Najważniejsze na ten moment dla mnie, jest odzyskanie jej zaufania. A wiem, że w momencie kiedy znów zacznie mi się zwierzać o problemach, takowe odzyskam.

Co do tego dania jak najbardziej może wyjść, jednakże jest jeszcze za wcześnie. Muszę jej dać czas na jakiekolwiek "bliższe" spotkania.

Co do prezentu nawet w postaci kwiatów. Ona ma bardzo zaskakującą i dziwną logikę do prezentów. Za każdym razem kiedy jej coś kupowałem (kwiaty lub jakiś drobny upominek w postaci czekolady którą uwielbia) niechętnie ode mnie to przyjmowała. (Zazwyczaj pytała po co jej to kupuje skoro ona nie ma nic w zamian lub po co aż tyle) Jak sama mi mówiła, głupio jej jest brać od kogoś coś, jeżeli ona sama dla niego nic nie ma. Podobna sytuacja była w sklepie kiedy zaproponowałem, że coś jej kupię. Dużo marudzenia przy tym było, żeby się zgodziła. (Może to też dlatego, że w sumie ona rzadko miała możliwość coś mi kupić z powodów osobistych i może ją bolało, że non stop ja za wszystko płacę.)

Kurcze, taka smarkata, a już tak umie zrobić kisiel w głowie. Ucz się młody, ucz, przy kolejnych kobietach będziesz mądrzejszy.

Jak już kiedyś wspomniałem pisałem z nią wspólnie jedno odpowiadanie. Odnalazłem je dzisiaj w zakamarkach mojego PC i z ciekawości zacząłem czytać. Pamiętam, że pisaliśmy te opowiadanie po 2 miesiącach naszego związku i ustaliliśmy, że będziemy co nie co o sobie tam pisać(Jakieś informacje o nas o których wcześniej nie mówiliśmy. Nasze przeżycia z kiedyś itp). Jak wcześniej również wspomniałem o jej powiedzeniu jako, że "dwa razy do tej samej rzeki się nie wchodzi" podczas czytania tego opowiadania natknąłem się na ciekawe zdanie które tam napisała:

Dla niej jednak nie istniało pojęcie, jako „dwa razy nie wchodziło się do tej samej rzeki”. "Jej imię" potrafiła wleźć do niej wiele razy, jeżeli wierzyła, że było warto.

Niby dużo czasu minęło i oczywiście mogła zmienić zdanie. Jednakże jest wiele jeszcze jakiś mniejszych nawiązań do niej w tej opowieści, które aktualnie się sprawdzają. Więc czyżby to był znak, że byłaby w stanie znów do mnie wrócić jeżeli uzna, że się zmieniłem?