Partnerka na psychoterapii - oczami męża - Netkobiety.pl

Tu nie chodzi o terapię.
Ma nowego gacha.

Celem terapii to jest branie odpowiedzialności za swoje życie,problemy,nastroje emocje,uczucia a jednym z problemów jest odruch mechanizm obwiniania innych za swoje nieszczęścia także trochę podejrzane i niepodejrzane bo na początku dość trudno się pogodzić z niektórymi wzorcami,schematami człowiek się gubi w tym wszystkim niewiele jeszcze rozumie.Nawet jak dostrzeże różne chore rodzaje myślenia schematy,stereotypy i wzorce mechanizmy to one nie znikają od razu natychmiast potrzeba czasu i ćwiczeń w zmienianiu myślenia.Pierwszą rzeczą jest danie sobie prawa do uczuć które się ma a część z nich jest irracjonalna,jest wiele wewnętrznych sprzeczności konfliktów - skomplikowane to na początku.
To o czym piszesz Autorze zdarza się oczywiście to może być jakaś faza przezywana przez żonę.mogą do niej dochodzić uczucia które tłumiła w sobie jej ogląd waszego związku może być inny od Twojego nie koniecznie jest racjonalny w początkowej fazie terapii

To o czym pisał ja86 też jest wysoce prawdopodobne wtedy strzępy wiedzy, informacji uzyskanej na terapii  osoba która ma romans wykorzystuje do racjonalizowania tłumienia wyrzutów, obwiniania partnera wpędzania go w poczucie winy wybielania się to raczej odwrotność zdrowienia i psychoterapia szukanie alibi kamuflażu uzasadnienia i tłumaczenia przed sobą s€słuszności zdrady romansu towarzyszyć temu może wzmocnienie niechęci do Ciebie pretensji urazów i  ta huśtawka emocjonalna,manifestowanie niezależności robieniem rzeczy których wcześniej się nie robiło,robieniem ich na złość wyżywaniem się na Tobie.
To oczywiście domysły ale najprostsze wytłumaczenie bywa prawdziwe i sprawdź czy rzeczywiście korzysta z terapii bo to może być przykrywka.Zdarza się że klient/pacjent zauroczy się terapeutą/terapeutką.Terapeuta jeżeli profesjonalny to to zobaczy i poradzi sobie a tak praktycznie powinien to uciąć .

Na 100% nie ma.

Oczywiście "ja86" może się mylić, ale było wielu takich "na 100%" pewnych jak ty. Po przeczytaniu twojego posta także obstawiałbym, że jest inna osoba.

Każdy zdradzany zaczynał od "ale on, oba nie ma kiedy". Zresztą to tylko ewentualność

Pytanie czego chcesz, dalej się męczyć w tej parodii? Osoba, która kocha nie musi nagle po 10 wspólnych latach przemyśleć. Uczucie jednej strony to za mało aby interes się kręcił. Chcesz dalej funkcjonować z emocjonalną bomba ? Dalej nic nie rób.

Czas chyba jednak zacząć szanować siebie samego i zmusić małżonkę do poważnej rozmowy, do wspólnej terapii

A słyszałeś o zaburzeniu bordeline? Bazuje tylko na twoim opisie jej zachowań, ale przecież nawet na podstawie tak krótkiego opisu aż prosi się, żeby podejrzewać te kobiete o bordeline albo o Chad.
A jeśli tak by było, to ja zalecam Ci jak najszybszą ewakuację z tego małżeństwa.
Wykończy cię ta kobieta. Piszę serio.

Dlaczego od razu twierdzenia, że „ona ma innego gacha”? Może po prostu psychoterapia otworzyła jej oczy na coś, czego wcześniej nie zauważała, lub nie była świadoma. To częste.

Chodziłaś kiedyś na terapię? Nie każdemu dojście do pewnych wniosków zabiera 10 lat życia.

A ktoś jest niespokojny? Mogła dochodzić do pewnych wniosków od jakiegoś czasu, a akurat to konkretne spotkanie z terapeutą było strzałem w dziesiątkę.

Nie rozumiem podejrzeń o romans. Nie każda kobieta, która nagle chce odejść od obecnego partnera i zmienić swoje żucia, od razu ma kogoś nowego na horyzoncie.

Zapytałam o to, by wiedzieć, czy w ogóle jest Ci znany mechanizm terapii, bo z taką pewnością napisałaś, że się „nie da zmienić na terapii tak od razu”.

Ale na pewno nie dam się wciągnąć w jakieś osobiste rozgrywki, więc jeśli nie masz ochoty odpowiedzieć na pytanie, to nie musisz.

Właśnie  część mojej odpowiedzi na Twój post była w kontekście wątku Eli .
Takie zachowanie podczas terapii owszem jest możliwe zdarza się ale nie jest to masowe i "obowiązkowe" zjawisko.
Na grupowych terapiach trochę częściej zdarzają się romanse pacjentów ale zostawmy to.

Napisałeś :

Mogę się oczywiście mylić i będę domniemywał na podstawie podobnych przypadków znanych mi osobiście kobiet z terapii ,którą kiedyś tam przechodziłem była to grupowa terapia oczywiście "mieszana" mężczyźni i kobiety ,wsparta indywidualną .
Z resztą niewiele informacji podąłeś o przeszłości żony dlatego potraktuj to jako przykład a nie jakiś pewnik.
Postaram się też uprościć i napisać krótko bo jak się rozpisze to.....> Z drugiej strony nie przepadam za stereotypami tylko w
takich historiach z przemocą w przeszłości pewne wzory powtarzają się dość często,ale stalową reguła nie są.

Kobiety,dziewczyny uciekają od "przemocowych" matek,wychodzą z takich dysfunkcyjnych domów z determinacją i desperacją ,często z brakiem poczucia bezpieczeństwa,niską samooceną i niskim poczuciem wartości,obawami lękami, urazami,niewyleczonymi ranami,mnóstwem tłumionych uczuć skrytych,zasypanych ,podświadomych,przyzwyczajone do stałego niepokoju i napięcia a jednocześnie pełne marzeń,pragnienia spokoju, miłości ,szczęścia co naturalne.
Ty mogłeś według Twojej żony być osobą która wypełni jej wszystkie deficyty a to jest niemożliwym w całym spektrum,emocji świadomości,reakcji oddziaływania ,wpływów.Nie jesteśmy bogami.
Czy można uwierzyć we własną wiarę owszem można wiara ma dwa końce fałszywa też może być.
Czy można być tego nieświadomym też jest to możliwe wypieranie,wmawianie w siebie ,udawanie,pozory bywają bardzo silne i nie jest to do końca  premedytacja choć wydaje się wyrachowaniem.Wywoływanie uczuć i emocji jest możliwe i sprawia u partnera wrażenie wzajemności zwłaszcza,że sam kocha .
Powstaje taki związek z rozsądku gdzie uczucia są jakby "sztucznie" "rozumowo" wywołane i przemieszane z tym że zwyczajnie żona miała do Ciebie zaufanie,lubiła Ciebie dobrze się z Tobą i przy Tobie czuła a to co czuła czuła naprawdę tak jak umiała i była w stanie czuć z taką świadomością na tamten czas i w co bardzo sama być może chciała wierzyć bo nie jest przecież potworem.Ciemne strony jednak posiada chyba każdy człowiek oprócz tych jasnych  ideałów niema wady,braki wyjdą po czasie.
Coś się jednak zmieniło,pewne uczucia się ulotniły bo tak jest w życiu a takie postawy "zdroworozsądkowe" bywają nietrwałe i nie przeradzają się czasem w prawdziwą miłość no i tak w ogóle ludzie się zmieniają.
Teraz jak widzisz żona prowadzi walka wewnątrz siebie a walka z Tobą to objaw tego może być.
Ela napisała że ona się miota tak właśnie jest.Twoja żona chce się uwolnić,bo coś boli uwiera nie dake spokoju,cierpi nie jest szczęśliwa ze sobą a to nie jest Twoja wina ona odpowiada za wiele rzeczy w sobie i wypełnienie braków jest w zasięgu jej samej. Rady i post Eli przemyśl uważnie .
To co możesz zrobić to Ela Ci napisała  wiarygodnie sama przeszła to co Ty.
Nie zatrzymasz, nie zmusisz kogoś do miłości w żadem sposób, a presja może mieć zgubne skutki wymusisz co najwyżej pozorne pozostanie żony z wygody i komfortem psychicznym na pokaz wbrew niej samej z mnóstwem wątpliwości.
Decyzje zostaw jej, zajmij się sobą i zadbaj o siebie, bo potrzeba Ci cierpliwości i siły żeby przetrwać taki kryzys z bardzo niepewnym skutkiem .

Autorze, w tej chwili przechodzicie turbulencje, wywolane dojrzewaniem Twojej partnerki i praca na psychoterapii. Jaki bedzie final tej gry, w duzej mierze zalezy od Ciebie. Powinienes sie zdystansowac psychicznie i fizycznie, umocnic sie i swoja pozycje w zwiazku, tak aby kiedy zona dojdzie do finalnych decyzji mogla Cie ujrzec w nowym, lepszym swietle - mocniejszego, bardziej wsyportowanego, z wlasnymi pasjami, z mocnym zdaniem i troche niedostepnego. Inaczej odejdzie, na co juz wskazuja jej pierwsze deklaracje i poczynania.

Ma prawo, jeśli czuje taką potrzebę, to niestety, ale tzw. krzyżyk na drogę. Nikt nikogo nie trzyma przy nikim na siłę.

Masz rację. Mam tylko pewne wątpliwości co do tego terapeuty. Nie chodzi o to, że żona autora być może zaczęła rozumieć pewne swoje emocje i dlatego reaguje tak jak reaguje. Czas terapii generalnie nie jest dobrym okresem na podejmowanie życiowych decyzji. A zwłaszcza jeśli kondycja psychiczna pacjenta nie jest w miarę ustabilizowana. Terapeuta powinien na to zwrócić uwagę i uczulić też na to pacjentkę. Terapia może wywoływać u kogoś skrajne emocje. A mocno emocjonalne decyzje bywają zwodnicze nawet u ludzi nie mających problemów.

Może dlatego, że powiedziała, że chce rozwodu ? Jeśli tak zrobił to ok, ale na podstawie tego co jest opisane mam wątpliwości.

Nie musi być żadnych trupów. .Terapeuta nie stwarza niczego nowego, tylko paskudne rzeczy wychodzą na zewnątrz. Wygląda to dramatycznie .Nie jest tez Bogiem i nie zmusi klienta do określonych działań.
Przeprowadzenie rozwodu wymaga rozsądku a nie emocji i  watpie by żona autora była ba to zdeterminowana.
Prawdą jest tez to, ze terapeuta może różne.rzeczy mówić ale co zrobi pacjent. Inna sprawa .
To ma w sobie coś z egzorcyzmów..
Później patrzysz i widzisz czy z taką właśnie osobą chcialbys być.

Życzę autorowi szybkiego odwrócenia priorytetów,  postawienia siebie ba ważnym miejscu. Podejrzewam ze On w tym teamie robił za tego psychicznie silniejszego, za amortyzator..
Nie ma znaczenia co żona mówiła wcześniej. stworzyła sobie jakiś obrazek, i tam kocham Cie Misiu pasowało.
Może jest katalizator w postaci
mężczyzny  trzeciego, a może nie.
Ale to skutek nie przyczyna

.

Ja trochę rozumiem jej zryw. Sama jestem typem osoby która zaciska zęby do granic wytrzymałości bo wydaje mi się że 'musze' albo 'tak trzeba'. W pewnym momencie z dnia na dzień to wszystko puszcza i wtedy zdarza mi się podjąć bardzo radykalne decyzje z dnia na dzień bo szala goryczy się przelała i jest mi już tak źle i tak wszystko jedno ze nie boję się podjąć ekstremalnych kroków.
Nie miałam nigdy takiej sytuacji w kwestiach miłosnych ale uważam że podobny schemat u żony autora jest opcja prawdopodobną (chociaż nie jedyną).

Tak trochę taki Misio coś jak Kubuś Puchatek ale nie ten Kubuś Puchatek tylko ten z forum.

Wydaje mi się, że autor wskazał jako powód terapii żony jej trudne dzieciństwo przepełnione przemocą psychiczną ze strony matki.
Można sobie wyobrazić, że ktoś, kto wyrósł w tak dysfunkcyjnym domu, gdzie najbliższa osoba, od której się było zależnym i jeszcze przywiązanym do niej stosowała przemoc, to poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa w związku można pomylić z miłością.
Natomiast gdy wizja patologii oddaliła się i emocjonalnie żona autora stanęła mocno na nogach, to nawet mogła poczuć głód tamtych emocji, stąd jej obecne huśtawki. To częsty motyw tutaj na forum, że ktoś wychowywany w skrajnych emocjach odczuwa później ich silny głód. Gdyby autor robił żonie jazdy, to wielce prawdopodobne, że żona pojawiłaby się na forum z wątkiem „mąż mnie poniża, ale go kocham i nie mogę od niego odejść”, posłuchała mądrych rad i zniknęła. Tymczasem mamy faceta, którego żona ponoć przestała kochać z dnia na dzień.

MagdaLena - dzięki za odpowiedź, trafia do mnie najbardziej.

Podsumowując, najbardziej z tego wszystkiego szkoda autora, który powinien zrozumieć, że dla jego związku nie ma już ratunku, że jego żona już nie będzie, a na dobrą sprawę nigdy tak naprawdę nie była taka sama, nie powinien tego brać do siebie tylko poszukać kogoś stabilniejszego emocjonalnie.

I niestety "kobiety same nie wiedzą czego chcą".

Nadal nie rozumiesz, ze umysl czlowieka jest skomplikowany. Sa rozne poziomy swiadomosci i jezeli miala taki konflikt wczesniej to na 100% czesciowo zdwala sobie sprawe. A to co mowila do niego? Kochany, ja tez mowilam ludziom, ze ich kocham i uwielbiam i mam swietna relacje. Podczas gdy sama w srodku, bez NICZYJEJ swiadomosci dochodzilam do konfiktu. Nie wiesz co jego zona myslala, czula i snila po nocach. Wiesz, co MOWILA jemu. Jak ktos sie sam oklamuje to nie bedzie prawdy mowic rodzinie, to jest oczywiste.
To jest tak oczywiste, ze nie wiem jak mogles to przeoczyc. Czlowiek oklamujacy siebie, ale mowiacy prawde innym? To nie istnieje.

Druga sprawa, ze nie da sie byc calkiem swiadomym konfliktu wewnetrznego. Ja tez nie bylam, co nie znaczy, ze nie mogl sie nagle rozwiazac.

Maz wtryniajacy sie w terapie zony i oceniajacy terapeute to jest przepis na klopoty. Pytan o jej terapie i terapeute nie polecam.

Haha! No co racja to racja. Juz ma klopoty wszelkie mozliwe, wiec ta moja porada zabrzmiala super randomowo.
Tak ogolnie jednak polecam nie wtracac sie. Czy to zonie czy mezowi.

Tyle razy wam pisałem - nie gacha, nie boczniaka. Tylko mówi się, że ma przyjaciela. A wy ciągle - gacha i gacha. Jak grochem o ścianę.

To jest dyskryminacja. W imieniu gachów, tzn przyjacieli mężatek, protestuje.

Przestań z tą zdradą chyba mąż wie lepiej.

Myślenie schematyczne nie zawsze się sprawdza. Będę to powtarzała do bólu.

Witam. Tak to może być efekt psychoterapii. Nie znam Twojej żony, ale myślę, że zdrada w tym przypadku to raczej wykluczona. Piszesz, że żona miała trudne dzieciństwo z powodu matki, która niszczyła ją psychicznie. To jest bardzo poważna sprawa i w tym wypadku terapia jest potrzebna. Tak jak to napisali inni terapia ma na celu głębsze poznanie siebie, swoich uczuć, odblokowanie pewnych mechanizmów, które w nas tkwią itd. Żona pewnie poznając Ciebie i będąc z Tobą do tej pory albo nie zdawała sobie sprawy z pewnych rzeczy, które jej się nie podobały w Tobie, albo skrywała to wszystko w sobie, a z pomocą terapii to wyszło na jaw. Powiedziała Ci co jej leży na sercu. Być może żyła powierzchownie z dnia na dzień, a teraz na poważnie przeanalizowała wszystko i zastanowiła się nad swoim życiem. Nie wiem, czy u Twojej żony to jest przejściowe, czy naprawdę będzie dążyć do rozwodu. W każdym bądź razie ja na Twoim miejscu pozwoliłabym jej spokojnie zakończyć tą terapię. I tak do uczuć i do miłości nikogo nie da się zmusić. A może wszystko u Was zakończy się dobrze.