Boję się zdrady bardziej niż odejścia partnera. Pomóżcie :( - Netkobiety.pl

gracjana1992 napisał/a:

Ile masz lat?
Twoje podejście pokazuje, że wyobrazasz sobie związek jako magiczny pakt dzięki któremu możesz posiasc drugą osobę. Nie mam tu na myśli tylko cielesności, ale wiele innych sfer. Partner może robić co chce i to że z Toba jest wynika z chęci a nie "paktu".
Związek to ciągłość - cieszysz się, że dziś jesteście razem, ale jeśli jutro któreś z was zdecyduje, że woli się rozstać/zwiazac się z kimś innym to nie masz innego wyboru jak to zaakceptować. Inaczej ciągle będziesz cierpieć i żyć w napięciu. Świat się zmienia, ludzie się zmieniają, okoliczności takze - jedyne co możesz zrobić to cieszyć się obecna chwila, bo NIGDY nie będziesz mieć z góry gwarancji, że będzie trwało zawsze.

Co do koleżanki to znów problem może leżeć w Tobie, ale być może miałaś jakieś sytuacje, które sprawiły, że nie ufasz swojej koleżance. Często między bliskimi koleżankami dochodzi do rywalizacji. Ja np. miałam w liceum taka "przyjaciółkę", która koniecznie musiała nawiązać "koleżeński" kontakt z każdym chłopakiem z którym się umówiłam - i nie dlatego, że jej się podobał tylko po prostu z zazdrosci. Ja naiwna wierzyłam, że ona naprawdę traktuje ich jak kumpli. A prawda była taka, że ona mieszała mi w tych relacjach od wewnątrz. Dziś już bym nie była tak ufna "koleżankom".

22 lata. W sumie nie było takich sytuacji albo nie widziałam. Bardziej martwię się "na zaś" i tworzę milion czarnych scenariuszy. Moja przyjaciółka pomagała mi w wielu sprawach - załatwiła nam praktyki, dba bym dobrze sie poczuła, pokazywała mi ubrania które do mnie pasują, pocieszała mnie po zerwaniu do 3 w nocy (oglądaliśmy wtedy film i wg). Ma jednak kompleks - ma nawagę. Jak chodziłyśmy z koleżankami do klubu i mnie prosili do tańca chłopaki to mówiły, że były trochę zazdrosne. Nie chciałam, żeby czuły się w ten sposób. Nie chce zazdrości, rywalizacji w przyjaźni
Z jednej strony czuję, że to dobra znajomość a z drugiej boję się, że coś mnie zaskoczy w niespodziewanym momencie i powinnam być czujna na wszelki wypadek.
Boję się kobiecych przyjaźni, bo zwykle kojarzą się z tym, że kobiety rywalizują ze sobą. Nie chce tego Chociaż widzi się teraz taki ruch społeczny, że kobiety współpracują ze sobą a nie rywalizują (piosenka Kayah i Viki Gabor - "ramie w ramie")

[ mam nadzieję, że dodałam post w dobrej kategorii, bo jednak dotyczy to mnie i mojego bycia singielką i podejścia do związków ]

Od gimnazjum marzyłam o wielkiej romantycznej miłości i myślałam, że jak pójdę do liceum to wszystko się zmieni - poznam swojego pierwszego chłopaka, przeżyje swój pierwszy pocałunek, ale nic takiego się nie stało. Za to wszystko o czym marzyłam spełniło się mojej koleżance - adoratorzy, listy miłosne, niewinne randki. Zazdrościłam jej tego. I doszłam do takiego wniosku, że chłopaki zawsze wolą popularne, głośne dziewczyny, bo mają też korzyści dla siebie (znajomości, wpływowych rodziców, szansę na sukces...). Są ekstrawertykami  a ja przeciwnie - introwertyk.

Potem poszłam na studia.

1 rok: Mieszkałam na stancji z obcą, pracującą osobą (26-30 lat). W 2017 roku kiedy miałam 20 lat  poznałam chłopaka, z którym kręciłam przez miesiąc. Przeżyłam pierwszy pocałunek, nocowaliśmy u siebie, dotykaliśmy sobie miejsc intymnych, ale seksu nie było. Pamiętam, że to było takie przyjemne m.in. pocałunki w szyje.
Też zwierzaliśmy się z problemów.
Kiedy odszedł byłam na niego zła, że pewnie chciał seksu a jak tego nie dostał to zwiał. Zdziwiłam się kiedy napisał po 3 miesiącach nieodzywania się, ale ja głupia go zablokowałam, bo byłam na niego zła zamiast zorientować się o co mu chodzi -,-

Minęło 3 lata i czuję się dziwnie, że ja nie mam praktycznie życia miłosnego.
Jednego dnia nie chcę być w związku , bo czuję się najszczęśliwszą singielką na ziemi - mam dużo czasu TYLKO dla siebie, mogę zająć się pasjami. Mogę sobie wymyślić chłopaka i stworzyć idealną scenę miłosną przed snem - i to mi wystarcza. Pocieszam się, że lepiej być samemu, bo nie ma kłótni, zdrad ani problemów partnera.

Drugiego dnia chce być w związku, bo cudownie byłoby spędzać czas razem. Nie mogę oglądać filmów ani seriali, gdzie jest wątek miłosny. Pocałunki jeszcze jakoś zniosę, ale jak widzę sceny seksu to mnie od razu zbiera na płacz i gniew. Czuję złość jak czytam na twitterze, że dziewczyny w związkach uprawiają seks i opisują jak jest im dobrze, przyjemnie i pytają się jak jest innym. Też bym chciała zobaczyć jak to jest.
Słyszę na stancji jak sąsiadka jęczy albo jak współlokatorce trzaska łóżko od uniesień ze swoim chłopakiem. Wtedy leżę i czuję potworną złość, że cała się telepię.  A następnego dnia jest mi tak potwornie smutno, że nie mam siły wstać z łóżka. Czuję jednocześnie zażenowanie, że muszę widzieć współlokatorkę następnego dnia...
Czasami nie mogę w nocy spać przez lęk, że usłyszę odgłosy seksu. Mam chęć zapomnieć, że seks istnieje...

Mam dość tej niestabilność przekonań - jednego dnia: "super być singielką" a drugiego "chce żeby leżał obok mnie chłopak".

Mam dość tej zazdrości. Niczego ludziom tak nie zazdroszczę jak seksu...  I czasami czuję się gorsza, że jestem dziewicą. Jednocześnie nie chce uprawiać seksu z byle kim. Strasznie boję się ciąży, bo nie chcę mieć dzieci.   Tak jakby rozsądek walczył z fizjologią  
Zaczynam straszyć się, że karma do mnie wróci na zasadzie: "zazdrościsz innym uprawiania seksu, to wpadniesz i będziesz mieć dziecko za karę" choć ja nigdy nikomu tego nie życzyłam.

Jeśli chce osiągnąć dany zawód? Wystarczy, że popracuję nad sobą, pójdę na kurs/uczelnię/szkolenie. A tutaj? Jak popracować nad sobą? Od czego zacząć?

Każdy mówi, żeby pokochać siebie, ale JAK się to robi?