Kto powinien opiekować się babcią? - Netkobiety.pl

Zacznę od tego, że moja babcia mieszka z moją mamą (jest jej synową), moi rodzice się rozstali i tata mieszka w innym mieście. Po rozstaniu rodziców mieszkałyśmy z babcią i naturalne było, że jestem z nią dość mocno związana, po mojej wyprowadzce nadal dzwonię do niej codziennie i regularnie ją odwiedzam. Babcia ma też drugiego syna, który mieszka niedaleko, ale zwykle było tak, że jak był kłopot lub żeby się wyżalić, to dzwoniła do taty lub do mnie, natomiast przed drugim synem, który zresztą kontaktuje się z nią rzadko, zawsze udawała, że super sobie radzi i w ogóle.

Ostatnio babcia uległa wypadkowi i mocno się potłukła, oczywiście nie powiedziała nikomu prawdy, że praktycznie nie może chodzić... Nawet przed moją mamą udawała. Zaniepokojona poinformowałam o sytuacji mojego wujka i ojca i się zaczęło- ogarnianie, szpital, leki i opieka nad babcią. Żona mojego wujka stwierdziła, że trzeba zrobić grafik dyżurów przy babci- na zmianę robić jeść, doglądać. Najgorsze jest to, że chyba oczekiwali, że ja bez słowa sprzeciwu zajmę się też kwestią mycia i ewentualnej zmiany pampersa babci, a tego niestety się nie podejmę, o czym już im wielokrotnie mówiłam. Inna sprawa, że babcia dużo waży i jednej osobie ciężko ją ogarnąć...

Mój mąż dość twardo zaznaczył, że nie pozwoli mnie wmanewrować w opiekę nad babcią, bo to obowiązek dzieci i że najwyższy czas, żeby się zainteresowali własną matką.

Jak na razie wujek super się odnajduje i codziennie jest u babci, na początku trochę im nie w smak było, że odmówiłam przyjścia wieczorem, żeby przewinąć babcię. Podkreśliłam, że mogę pomóc przy wszystkim, ale mycie i przewijanie jest ponad moje siły. Szkoda mi babci, czasem łapię się na tym, że powinnam się zmusić, ale z drugiej strony czuję bunt, że przyjdzie na mnie czas jak będę się musiała swoimi rodzicami zająć.
Mój tata średnio się poczuwa, ale za to lubi wydzwaniać i wymyślać co powinnam zrobić, kiedy pójść do babci.

Cała ta sytuacja powoduje ogromny stres- strach o babcię albo czy zajrzą do niej, a najbardziej boję się, że wymyślą wobec mnie jakiś plan opieki, który ciężko będzie mi wypełnić. Przez to ciągle łykam leki na uspokojenie, melisa, żeby się nie nakręcać.

Mógłby ktoś obiektywnie spojrzeć na tą sytuację?

Współczuję babci.

Jest tylko jedno "ale".
Nie pisz, że martwisz się o babcię, że ci jej szkoda itd.  Bo to nieprawda. Gdyby ci jej naprawdę było żal to pomogłabyś w jej pielęgnacji, higienie.
Pretekst, że będziesz musiała zająć się kiedyś rodzicami jest śmieszny.
Równie dobrze to ty możesz ulec wypadkowi tak jak babcia i to oni musieliby się tobą zająć.

Salomonka napisał/a:

Kleoma napisał/a:

Jest tylko jedno "ale".
Nie pisz, że martwisz się o babcię, że ci jej szkoda itd.  Bo to nieprawda. Gdyby ci jej naprawdę było żal to pomogłabyś w jej pielęgnacji, higienie.
Pretekst, że będziesz musiała zająć się kiedyś rodzicami jest śmieszny.
Równie dobrze to ty możesz ulec wypadkowi tak jak babcia i to oni musieliby się tobą zająć.

Dokładnie.
Takie rzeczy są naturalne, jak narodziny i śmierć. Przychodzi takli moment, że każdy z nas potrzebuje opieki, bez względu na to ile ma lat. Wtedy naprawdę okazuje sie, kto tak naprawdę jest naszym "bliskim". Ja 3 miesiące temu uległam wypadkowi i z godziny na godzinę z aktywnej, pracującej i pełnej wigoru kobiety, zamieniłam się w kogoś kto potrzebowowal podstawowej opieki, jak twoja babcia właśnie. Chcialo mi się płakac z bezsilności, gdy pielęgniarki myły mnie w lożku, o innych rzeczach nie wspomnę. Nie było wiadomo, czy w ogole z tego wyjdę. Nikomu nie życzę tego uczucia, gdy się jest zdanym na innych wlaściwie we wszystkim. Twoja babcia czuła, że będzie źródłem problemów dla bliskich, dlatego ukrywała przed wami skutki tego swojego potłuczenia, serce się kraje.

Bardzo Ci współczuję
Mam nadzieję, że jesteś rehabilitowana i szybko wrócisz do zdrowia.

kilka dni temu u lekarza rodzinnego pewna staruszka narzekala na syna, jaki to zly opiekun.
jakos nie moglam przestac wymyslac historii, ktore znam, a ktorych nauczylo mnie zycie, jako tej "gorszej" corki. spojrzalam staruszce w oczy, nie moglam zdobyc sie na to wspolczucie bo jej nie wierzylam i dopisałam takie scenariusze:
- a moze mialas swojego ulubienca w miescie,tego ulubionego co został inzynierem a ten ktory z toba mieszka byl tym gorszym bo nie mial glowy do szkół i ledwo skonczyl podstawówkę?
- a moze balowałas z gachami, jak dzieci zostawały same w domu( np w latach 50) i plakaly za tobą
-a moze ich nie kochałaś?
-a moze oddalas dzialki corkom, a one dzis udają ze cie nie widzą-bylas niesprawiedliwa i cala reszta oprocz niekochania, czula się pominięta
- a moze chcialas zeby wszyscy wrocili na wies, do ciebie bo ty jestes przeciez najwazniejsza, chociaz ulozyli sobie swoje zycie w miescie

gdybys ich kochala, gdyby czuly sie kochane, nie wierzę ze by cię zostawiły samą, bo by cie zabraly do siebie

opisalam wszystko to, co pomyslalam, nigdy nie wypowiedzialam tych słow, poprostu przestalam czuc wspolczucie dla kogos kto sie zali na dzieci.
nie bede oceniala skoro nie znam sytuacje.

To, ze sie brzydzisz zmienianiem osranego pampersa jest 100% normalne. To, ze relacja z babcia gdzie jej nie mylas i nie ogladalas nago sie ma zmienic na odwrotna i to jest dziwne jest normalne. To, ze ktos nie chce siedziec po lokcie w chorobach i umierajacych ludziach jest normalne.
To wszystko sa normalne odczucia. Nie daj sobie wkrecic jakis bzdur o tym, ze dobra osoba by tak nie czula. Nie daj sobie wkrecic, ze jak kochasz to masz sie cieszyc czyms co jest odrzucajace.
Na tym to nie polega. Czesto osoby chore sa w stanie takim, ze nie sa juz soba tylko jakims obcym stworzeniem bo osoba to nie cialo, a umysl.

Co do pytania, to powiem tak:
Ty nie rob niczego z czym nie czujesz sie komfortowo.
Jesli pytasz o normy w Polskim spoleczenstwie to albo dzieci, albo cala rodzina powinna sie zajmowac.
Jezeli pytasz o powinnosci? Nikt nic nie musi. Kazdy robi co chce, moze wcale sie nie zajmowac jezeli nie czuje wiezi.
Chyba, ze ktos martwi sie co ludzie powiedza, ale to akurat w zyciu jest najmniej wazne.

Co do staruszki, co narzekala na syna. Trzeba bylo inaczej go wychowywac.
Zwykle ludzie nie sa zimni bez powodu. Zreszta dzieci nie sa po to by je chodowac na opiekunow, a pozniej wielkie zdziwienie moze byc.

Salomonka to mloda dziewczyna ktora jeszcze dzieci nie ma, jak sie poswieci to moze zostanie sama jak palec i wcale rodziny nie zalozy. Co innego kobieta ktora juz ma dzieci- zmienianie pieluch juz takie przytlaczajace nie jest. Ja takze bym chciala zeby ktos mnie kochal na starosc, ale nie chcialabym zabrac swojemu synowi szansy na szczescie, malzenstwo.
zaraz mi sie przypomina moja mlodosc- moj maz wspanialomyslnie zaopiekowal sie jako jeden z kilkorga dzieci(bylo ich duzo) mamą, ktora szczesliwie wyzdrowiala po dwoch latach. w tym czasie odeszla narzeczona. stracil takze prace(opieka nad matka). mlody chlopak, oddal do komisu obraczki ktore kupil i odwolal slub cywilny.  dzis mija dziesiec lat, obym nigdy nie zachorowala na raka. oby ona byla zdrowa.ale wymagala i byla zdziwiona ze on wyniósł sie i ulozyl sobie zycie. chciala przekazac mu dom w zamian za opiekę, ale byl jeszcze tesc ktory pije wiec to nie koniec rodziny, jaka by trzeba bylo znosic w razie gdyby ktoras dziewczyna odwazyla sie pojsc mieszkac do tego domku w srodku lasu, 10km od wsi, 2 od drogi, od sklepu 10. gdy go poznalam, to zbytnio nie czekalam tylko mialam plan, bo chlopak wydawal sie dobry, po prostu staropolskim obyczajem zaszlam w ciaze(za jego zgoda) i ulozylismy sobie zycie u moich rodzicow w domu. mija osiem lat.