Kariera czy rodziną kiedyś i teraz, - Netkobiety.pl

Znowu te uogólnienia. Przecież takie rozmowy nie maja sensu.

Dokładnie  jest to temat o tendencjach, czyli jak najbardziej chodzi o ogólne wnioski. W takim jest dziale.

Tu mamy chyba główny problem kobiet. Przyszły do skręcania meble i facet potrzebny.

Niestety to, że ludzie oczekują, że wszystko im wpadnie w ręce samo, to często występujące przekonanie. Przynajmniej niektórzsy oczekują, zę wszytk oleży na ulicy, tylko właśnie nikomu nie chce się po to schylić..
Jeśli natomiast chodzi o zajmowanie się bądź jedną rzeczą bądź kilkoma to akurat obserwuję wśrod młodego pokolenia trend to chwytania się wielu rzeczy naraz. Nie każdy czuje sie z tym dobrze, ale oczywiście d asoię. Ludzie starają się czasami wypełniać swoje grafiki do maksimum. Choć późnej narzekają, że nie mają wolnego czasu..

Nie wiem w kogo Ela celujesz, jeśli sądzisz, że dobry lekarz, w wojewódzkim szpitalu powiedzmy - taki chirurg na przykład - zarabia mało. Ja wiem, ze Polska to nie Dubaj ani Arabia Saudyjska, ale nie przesadzajmy. Czuję osobiscie ogromny podziw do wszystkich znajomych którzy wybrali medycynę. Będąc na profilu biol -chem wiedziałem, że się na to nie zdecyduję, z różnych powodów. Składałem za to na weterynarię..No cóż wyszło jak wyszło. Wydaje mi się, że jednak próg ambicji wśród młodych się podnisół, przynajmniej mierzą oni teraz sukces poprzez możliwość wyjazdów, wymiany doświadczeń i próbowania wielu rzeczy, niż trzymania się kurczowo tego jednego fachu. Nie ma co ukrywać też, że właśnie ta innowacyjność, pomysłowość i kreatywność jest dzisiaj mocno w cenie.

Bagienniku. Jeśli chodzi o pieniądze.stawiam na siebie, uwierz. Okazało się.ze tez potrafię je zarobić. jednak wiele kobiet wspiera kariere meza,same w większości mając pracę. Ale głównym żywicielem jest mąz.
Może Snaka klasa to wyjątek ale w moim pokoleniu 40 50 właśnie taki model obowiązuje. I niby fajnie. dzieci przed 30 . rodzinnie. Tylko rzadko da się mieć karierę obojga i zadbana wychowawczo gromadkę. On zwykle zarabia 10 tys. a ona 3 -4 max.
Gdy się zostaje samemu z dziećmi tyle nie wystarcza na życie. w dużym mieście.

Stad ten wątek.
Bo teraz wasze pokolenie nie ma takiego podejścia dzieci przed karierą czy stabilizacją. I Snake to krytykuje. Ja  ze wzgledu na kobiety.właśnie.nie zgadzam się z nim.
Oczywiście w klasie Snaka nie ma Panów  z kryzysem wieku średniego..: D  I rozwodów.. Podejrzewam ze gdyby dzisiaj postanowił korzystać z dorobku życia z jakaś 25 latką. żona nie zylaby na takim samym poziomie a on tak.:)
Nic personalnego, Snake, podaję  przykład tendencji społecznych.
Co do lekarzy wiem ile to pracy..ale pieniądze z pracy 8c godzin w 1 miejscu i czas dla rodziny?

Jezu. Snake. A oni maja inne czasy i swoje możliwości. I je wykorzystują. Mają się cofnąć o ery kamienia łupanego by udowodnić jakimi są mężczyznami.?
Za włosy zaciągnąć do jaskini kobietę i zrobić jej dwójkę dzieci przed 30..:D
Ile mają Twoi najstarsi? Pogadaj z nimi.

Mam co najmniej kilku znajomych w moim wieku, gdzie jest odwrotnie i dają radę

Kojarzę w mojej klasie dwa takie przypadki ale tylko z plotek W jednym nie wiem o co chodzi ale kolega został wyautowany z domu i odstawia teraz różne szopki o miłości do żony, czyli też koleżanki więc coś może być na rzeczy. Drugi przypadek, to akurat jedyny związek w klasie zawarty po 40-tce, kiedy oboje mieli już ugruntowane kariery. Wychodzi, że coś nie mogą się dogadać we wspólnym życiu ale to tylko plotki. Raz na rok do siebie dzwonimy, nie będę przecież pytał, a wiesz ludzie gadają...

Wręcz przeciwnie, hipoteki się same nie spłacą, dzieci jeść nie przestaną. Związek z 25-latką tych zobowiązań ze mnie nie zdejmie. Poza tym 25-latki są przereklamowane. Jeśli już, to co najmniej 30-tka

W tym sęk, że nie wykorzystują. Gdyby ludzie w moim wieku, ludzie 50-60 letni mieli takie możliwości 30 lat temu jak ci teraz, to byśmy byli chyba luxtorpedą świata. W tym sęk, że przeraża mnie to jak obecnie młode pokolenie nie wykorzystuje tego wszystkiego co ma.

Ta innowacyjność to w moim przekonaniu raczej chwytanie się dziwnych, nietypowych jak na "poprzednie" czasy zawodów. Ciężko mi teraz coś przytoczyć, ale kiedyś czytałem taki artykuł o swego rodzaju nietypowych zajęciach, które w każdym razie nie miały racji bytu te 30- czy 40 lat temu. W każdym razie to, czym się młodzi zajmują i jak do tego podchodzą, wynika w dużęj mierze właśnie z tego, jaka jest tego motywacja. Jeśli trzeba utrzymać rodzinę, to oczywiste jest, że człowiek będzie kombinował, ile się da, jeśli nie może tego bezpiecznego bytu zapewnić, pozstajać zatrudnionym w jednej branży. Ludzie właśnie dzisiaj WOLĄ/WYBIERAJĄ poświęcać czas dla samorozwoju, dokształcaniu, awansach itp, realizując przy tym nieraz ileś tam swoich pasji. No, po prostu życie pełnią życia Teraz, z uwagi na specyfikę naszych czasów, mnóstwo rzeczy bywa zarządzanych i wykonywanych w Internecie. Są ludzie, którzy pracują nie wychodząc z domu. Prace czysto fizyczne, czy w ogóle samodzielne tworzenie pewnych dóbr, straciło chyba na wartości i uznaniu. Samemu, o ile bardzo sobie cenię pracę umysłową, to samo takie  majsterkowanie jest niezwykle atrakcyjne

Moim skromnym zdaniem, w temacie chodzi, czy prestiż dla obcych pielęgnować, czy też, rodziną się zająć?
Ja mam nauczkę. Rodzina, bez względu na światopogląd, to podstawa. Zbyt późno to zrozumiałem.
Dzieci dorosłe już, nie zaznały zbyt wiele ojcowskiego ciepła w dzieciństwie, bo służba była ważniejsza.
I mam za swoje.

Te słowa wzbudzają refleksję. Jednak czy człowiek jest w stanie docenić wartość rodziny zanim nauczy się na własnych błędach? Być może są tacy. Może to ci, którzy wyrośli z solidnych rodzin.

Kiedyś napisałam, że nie żałuję niczego. Teraz myślę inaczej. Jak widać nie należy zbytnio przywiązywać się do swoich myśli.
Teraz żałuję, że mam tylko jedno dziecko. Czy jest coś bardziej wartościowego co możemy uczynić, niż dać życie nowej istocie, niż wziąć udział w dziele stworzenia człowieka. Wszystko inne przeminie. Nasze kariery, domy, zgromadzone dobra. Wszystko to "marność nad marnościami i wszystko marność". Tylko człowiek nosi znamię wieczności.
Nie chcę już więcej pracować, by kupować, by mieć. Chcę w końcu sobie pożyć, nacieszyć się bliskością z tymi których kocham, chcę kochać, chcę byś radosna i szczęśliwa, chcę siedzieć i patrzeć, patrzeć i podziwiać piękno tego świata, podziwiać i dziękować za to kim jestem i co otrzymałam. A ponieważ wszystko jest decyzją, mogę tak zrobić. Życie to tylko chwila. Jak błysk minęło mi 40 lat, zanim się obejrzę już będę po drugiej stronie. A tam zabiorę ze sobą tylko tych i tylko to co zapieczętuję miłością.

Ja też nie lubię uogólnień. Często bywają krzywdzące. Nie wiem czy w ogóle można tak dokładnie zmierzyć niektóre zjawiska, żeby wyciągnąć precyzyjne wnioski. Z drugiej strony czasami z perspektywy historii uogólnienia są zasadne jak np. to że kobiety w przeszłości z powodu ograniczenia dostępu do edukacji, miały mniejsze szanse, aby np. zostać naukowcem, czy wielkim malarzem.
Uważam, że jeśli obecnie ktoś chce zrobić karierę, płeć nie stoi mu na przeszkodzie. Uważam, że wpływ na to może mieć raczej środowisko, z którego się wywodzi. Na pewno bieda, prowincja, niskie wykształcenie będą obniżać możliwość wybicia się, ale z drugiej strony jeżeli ktoś jest zdeterminowany lub ma wielki talent w jakiejś dziedzinie to nic go nie powstrzyma.

W mojej też. Z tym, że to ja zaszłam najdalej. Nie, nic wielkiego nie osiągnęłam, tylko to co było na miarę społeczności, z której się wywodzę. Jednak mogę powiedzieć, że nie zakopałam talentów, które były mi dane. Gdybym zaryzykowała i wyjechała robić karierę w wielkim świecie, dziś wiem, że byłoby to jak najbardziej w moim zasięgu. Chciałam być wielkim naukowcem. Jednak cieszę się, że  żyję tu gdzie żyję, bo w zamian mam coś czego nie ma duch wielkiego świata.
W mojej klasie był  jeden kolega bardziej zdolny, ale jako że był lekkoduchem, wolał żeglować po świecie niż wykorzystać swój talent. No cóż wybawił się najpierw, a teraz musi na to zarobić. Kolejność sobie po prostu zmienił.

Cenię ludzi pracy, do których i mój ojciec należy.
Wypełniać należycie swoje obowiązki rodzinne i zawodowe, tylko tyle i aż tyle.

Lilka787 Uwierz, że to wszystko leży w kwestti podejśćia do sprawy i dokonywanych w życiu śwoiadomych wyboró. Nikt rozsądny nie będzie zaprzeczał, że da się pogodzić sukces zawodowy, pasje, przyjaciół i rodzinę. To jest oczywiste. Znakomita większość ludzi czuje satysfakcję z połaczenia tych kilku elementów w swoim życiu. Pytasz czy jest możliwe, aby coś sprawiało nam większą radość, niż dawanie życie nowej istocie? No właśnie, każdy może myśleć o tym inaczej. Uważam podobnie jak Winter.Kween, że sa pewne rzeczy ponadczasowe. Czytając nieraz życiorysy sławnych uczonych czy podróżników narażających czasami swoje życie w dążeniu do celu, związanego z ich karierą czy pasjami, niemających czasu czy chęci na rodzinne życie - czy mam ich uważać za gorszych? Wręcz jestem im teraz wdzięczny, bo w moim odczuciu to jest właśnie coś ponadczasowego, co przydaje się nie tylko nam, ale i może służyć przyszłym pokoleniom. Ludziom stawiającym na karierę, rozwój, przyjemności, jeśli tylko ciesza się swoim życiem, to szczerze bym pogratulował, o ile oczywiście nie krzywdzą innych. Zwyczajnie się realizują i to już jest podstawą satysfakcji z życia.
Sam, pomimo że jestem szczęsliwym singlem, może gdzieś tam dopuszczałbym opcję związku czy małżeństwa. Ale za nic w świecie nie zdecyduję się na dzieci. Zwyczajnie nie czuję potrzeby ich posiadania. Pomijam pewne, wydawałoby się egoistyczne powody( poświęcenie swojego czasu, sił czy środków), tylko zwyczajnie czuję się źle w towarzystwie dzieci. Niezależnie czy zupełnie obcych czy tych z bliższej rodziny. Mam powiedzmy pewien zakres tolerancji na czas spędzony z dzięcmi czy ich ilośc wokół mnie, po którym zaczynam się męczyć i irytować. Ktoś mógłby stwierdzić, że taka troska o drugiego człowieka to taki wzorzec dojrzałośći i odpowidzialności. Oczywiście, że tak! Jeśli tylko osoba będąca na miejscu rodzica NIE POSTĘPUJE wbrew sobie i swoim oczekiwaniom. Akurat poprzez owe "marności", o których wspominasz, rozumiem bardziej właśnie dobra typu "być" niż "mieć". Same dobra materialne sensu stricte, robienie kariery dla poklasku, popisywanie się czy przypodobanie innym są mi całkowiecie obce. Wszystko co robię, robię to dla SIEBIE! Ostatnią rzeczą jaką się przeujmuję, jest opinia innych czy nacisk społęczny lub presja rodziny. Ktoś może zapytać: "Jak można nie czuć chęci bycia w małżeństwie czy tym bardziej posiadania dzieci?"
Ano właśnie można. Wszystko się rozbija o to, czego tak naprawdę chcemy. Równie dobrze ja mógłbym wielu z Wam zadawać pytania, dlaczego nie można robić w życiu czegoś tam? Tylko po co? Każdy jest kowalem własnewgo losu i powinien działać w zgodzie ze sobą. Nie mogę np na siłę starać się o dzieci, bo ktoś w rodzinie chciałby widywać od czasu do czasu kolejne małe bobaski..

A może lepsze warunki życia i większe bezpieczeństwo?
Ludzie nie potrzebują męża/żony do życia, utrzymasz się samodzielnie (w bogatych krajach). Więc możesz latami szukać idealnego partnera.

Wrzucę mapkę z wiki (bo nie można wrzucać linków na forum) dla europy. Trochę kiepska bo nie podali skali ale:

Średni wiek wejścia w pierwsze małżeństwo

Najniższa wartość to Azerbejdżan z 25,7 lat (2014).
Najwyższa Irlandia, ponad 35 lat (2018).

Byłem p/o naczelnikiem wydziału dochodzeniowo-śledczego w powiatowej jednostce policji u zbiegu granic.
Polsko-niemiecko-czeskiej.
Odszedłem, jako zastępca naczelnika wydziału kryminalnego.
Roku 1998 nie zapomnę, gdy trupy stadami obradzały w wojnie gangów na Dolnym Śląsku.
Broni osobistej nie miałem, bo nie chciałem jej.
Kiedyś, po zawodach strzeleckich, napruty na maksa, wróciłem do domu w mundurze polowym i pistoletem przy pasie.
Moja partnerka, wystraszona, nakazała mi ukryć broń, by dzieci jej nie znalazły. Bym innych głupot nie wyczynił.
Od tego czasu, nawet nie myślę o pozwoleniu na broń, choć "niechętnych" mojej osobie, nie brakuje.
Dzieci ucierpiały na tym, gdy samotny po śmierci żony, odsyłałem je do którejś z babć, by same w domu nie zostały. Gdyby można było cofnąć czas...

Postawienie na karierę jest ok, problem jest taki że w tym przypadku nie oznacza to samotności, co masę przelotnych znajomości, a co za tym idzie rozwalona często mentalność, paskudne charaktery, naruszona gospodarka hormonalna i generalnie taka osoba nie nadaje się do stałej, normalnej relacji. W teorii dobrze, a w praktyce niezbyt.

Yyy sorry, ale co ma gospodarka hormonalna do postawienia na karierę, bo ja nie rozumiem?

Jak ktoś nie robi kariery (ale naprawde kariery, anie, ze kończy 5letnie studia), to też może mieć przelotne znajomości, paskudny charakter i tak dalej.
Mnie zawsze rozbraja stwierdzenie, że ta i ta robiły kariery to nie zdążyły wyjść za mąż i urodzić dzieci. Dla mnie kariera to nie fakt, ze krtoś napisał pracę magisterską, ale naprawde kariera. O na przykład jakaś piosenkarka - Taka Natalia Kukulska, ona zrobiła karierę, ale wróć męża ma, i dzieci chyba też ze 3je. Więc jedno drugiemi nie przeszkadz.