Zakochać się w dobrym facecie. - Netkobiety.pl

Tak to nie jest cechą charakteru, ale wiem że to nie przypadek, że zawsze '' trafiam'' na takich którzy po prostu nie są zainteresowani związkiem ze mną i tylko takich pragnę najbardziej. Oczywiście że bez sensu jest być z kimś kto jest obojętny, tylko problem polega na tym że ja nawet nie wiem jak to jest być z kimś komu na prawdę zależy, kto dba o mnie i robi wszystko to czego pragnę w związku z drugą osobą. Ja tylko wiem że jeśli na czyjś widok się przewracam z emocji to nie jest to osoba dla mnie. Dlatego chodzi mi o konkretne doświadczenia osób które przeszły przez coś podobnego.

Zamiast randkowac inny typ to musisz najpierw rozwiazac swoj problem.
Inaczej wejdziesz w inny typowy pattern.
Na przyklad moj kolega: Wzial slub w wieku 22 lat z 'czarownica' , rozstal sie z nia w wieku 26 i wzial sobie totalne przeciwienstwo: ciepla , rodzinna i tak dalej. Po kilku latach znow wzial sobie czarownice. I tak w kolo.

Najpierw dowiedziec sie dlaczego, tak naprawde, pociagal Cie taki typ faceta. Chodzi mi do dojscie do samego poczatku, to moglo sie zaczac od drobnej rzeczy w dziecinstwie.
Wtedy, kiedy sie dowiesz sie dlaczego tak jest to musialabys rozwiazac ten korzen, ta podstawe tego problemu emocjonalnego w Tobie.
I problem rozwiazany. Wtedy nie bedziesz czula pociagu do takich osob. Dlatego, ze przyciaga Cie nie osoba, ale to co ta osoba moze odegrac.
Odgrywa Twoj problem na zywo, daje Ci to czego szukasz.
Proste to nie jest, ale na 100% wykonalne.

Czesto jest tak, ze czlowiek jest zmeczony jakims typem, wiec zamienia ten typ na przeciwny. Koniec , koncow jednak wraca znow do tamtego typu.

Cześć. Mam bardzo podobnie jak Ty. Na czym polega Twoja terapia? Jak zmienić swoje myślenie i schemat postępowania?

Moja terapia to terapia psychodynamiczna. Natomiast czuje że większość mojej pracy nad sobą odwalam sama poza sesjami. Ja sobie po prostu obrałam za cel najważniejszy swojego życia '' wyzdrowieć emocjonalnie '' nie ważne jakie będą tego koszty bo nie chcę całe życie powtarzać tych samych schematów które są niesatysfakcjonujące. Moja praca polegała najpierw na przyznaniu się przed sobą że jestem uzależniona od silnych emocji w związku. Potem zrozumiałam dlaczego tak jest i skąd się to wzięło, najprościej zajrzeć do dzieciństwa i rodziców i relacji z nimi i między nimi. Potem wybaczyłam ojcu. Teraz próbuję mieć bardzo ciekawe życie, uczyć się dużo, spełniać swoje marzenia i realizować pasje. Wzięłam całkowitą odpowiedzialność na siebie i zawsze pytania i pretensje kieruję do siebie.
Próbuje sama sobie zapewnić rozrywkę i emocje w życiu nie związane z drugim człowiekiem i czekaniem aż on mnie zapali. Próbuję się pozbyć neurotyzmu. Nauczyłam się robić tylko to co chcę i nie robić niczego czego nie chcę. I mówić nie i nie mieć poczucia winy z tego powodu. Nauczyłam się pozbywać iluzji kiedy ktoś mnie nie szanuje lub zachowuje w sposób który mi nie odpowiada i przestałam to głupio tłumaczyć. I kończyć takie znajomości natychmiast. Nie wciągać się w te gry. Teraz tylko muszę się nauczyć jak to jest być w zdrowym związku i jak być w nim szczęśliwym i spełnionym

Dziękuję za odpowiedź. Też mam świadomość, czemu moje zainteresowanie wzbudzają mężczyzni niedostępni w jakikolwiek sposób, czy to emocjonalnie, czy choćby terytorialnie. Podobnie jak Ty pogrzebalam w dzieciństwie, w trudnej relacji z ojcem. Tylko do teraz nie wiem jak sie przestawić, żeby czuć "to" przy chłopaku dobrym, czulym i rodzinnym. Zła na siebie jestem, bo takich mężczyzn nie wspominam z żalem, czy rozrzewnieniem. Jeśli już rozpamietuje, to dupkow, ktorzy dobrzy dla mnie nie byli. Czytam to forum i wyłuskuję co zrobić, by zacząć doceniać dobrych, a nie lecieć na puste słówka bad boyów.

Zawsze podziwiam ludzi, wierzących, szczególnie w dojrzałym wieku, w koniecznosć wręcz zaistnienia tego "uderzenia pioruna", jako warunku koniecznego i niezbędnego do zawiązania się uczucia i głębszej relacji. Takie podejscie wydaje sie całkowicie wykluczać możłiwośc dłuższego poznawania i stopniowego zauroczenia drugą osobą. A to właśnie yadaje mi się bardziej dojrzałe.
Miłość od pierwszego wejrzenia..To dobre dla ludzi do 20 lat

Pioruny same w sobie nie są złe. Jest tyle scenariuszy, ile związków i ludzi, więc może być i piorun.
Problem tu jest taki, że często ludzie idą wyłącznie za emocjami, zwalniając się z myślenia i piorun biorą za wielką miłość, szybko wchodzą w relację, skaczą na głęboką wodę bez wybadania gruntu. Można i tak, ale trzeba się liczyć z ewentualnością przykrych konsekwencji.
Osobiście piorunów nie cenię właśnie dlatego, że potrafią odebrać rozum. Co nagle, to po diable.
Wolę świadomie wybierać, weryfikować krok po kroku swoje pierwsze wrażenie.

Mi jest bardzo latwo radzic sobie z miloscia.
Mam w glowie dokladne zasady co wedle mnie jest miloscia, a co nie. To tak jak z religia. Swiecie wierze, ze zeby cos nazywac miloscia to musi spelniac te warunki.
Jezeli widze, ze ktos naprawde mnie kocha to wtedy ja moge ta osoba kochac. Inaczej nie kocham. Nie czuje tego po prostu.
To wszystko ulatwia.

Zawsze na forum broniłam poglądu, że życie samo w sobie jest neutralne, to tylko fakty, a cały "dowcip" polega na naszych interpretecjach, odbiorze, sposobie przeżywania.
Nie neguję, nie potępiam piorunów, nagłych zauroczeń, pierwszych wejrzeń. Ale to my decydujemy, co z tym zrobimy. Nie wierzę w bajki, że miłość jest ślepa - to my sami dajemy sobie na to przyzwolenie. Bo jest tak pięknie, że nie chcemy widzieć realiów, a te bywają mniej piękne (niekoniecznie oczywiście). Myślimy magicznie i życzeniowo.
Wiem, że miewam czasami zbyt ostry język, ale w pewnym wieku to już głupota.
I tu nawiążę do wypowiedzi Winter: otóż z licznych obserwacji i niezbyt licznych, ale za to mocnych doświadczeń wnioskuję (albo wnoszę, bo to tak ładnie brzmi ), że dobrze wyposażony we wzorce i poczucie własnej wartości, zdrowy emocjonalnie człowiek "z automatu" wybiera to, co dla niego najlepsze, nawet jeśli działa bez głębszej refleksji. Ci z deficytami (kto wie, czy nie większość społeczeństwa) często pakują się w relacje nieudane. Muszą dopiero nauczyć się zdrowych relacji.

Pioruny same z siebie nie przy przynoszą ani cierpienia ani szczęścia. Tak jak wyjście na ulicę nie gwarantuje z marszu rozbitego nosa.
Są raczej zdolnością człowieka do zachwytu drugą osobą, czymś co dodaje odwagi by wkroczyć w jego świat.. Czy odbierają rozum? Niekoniecznie.

U mnie akurat pioruny się zdarzają ale rozumu nie wyłączają. Bo emocje też są do analizy rozumem.
U niektórych poziom energii do wchodzenia w relacje jest tak niski jednak, że potrzeba tego pioruna by się odważyli.
To i tak dotyczy tylko początku relacji, to jest taka energia wejścia..ale nie jedyny sposób.katalizator.
Natomiast samo pojawienie się takiego zjawiska ma swoją przyczynę i niekoniecznie to coś toksycznego,

Zawsze odbierałem wszelkie tego typu zdarzenia, które można potocznie nazwac piorunującymi, za zbyt niebezpieczne i uciążliwe. Z samego faktu właśnie, że dzieją się nagle. Jeśli coś się przydarza nagle, to tym bardziej można nie być gotowym na udźwignięcie następstw tego zjawiska. Na samych emocjach, gdy poza nimi nie dochodzi do głosu nic więcej to można "budować" krótkie miłosne przygody, ot choćby jakieś wakacyjne romasne czy coś takiego