Gdy chorujesz na nowotwór, a utrata włosów budzi przerażenie - Netkobiety.pl

Sorry, może nie na temat, ale tytuł nie powinien łączyć nowotworu z utratą włosów, a jedynie chemioterapię, bo to ona powoduje utratę włosów, a nie nowotwór sam w sobie.

Olinka jesteś ostatnią osobą, którą można byłoby podejrzewać o spamowanie, ale temat trochę z du** (sorry, mam nadzieję, że wybaczysz).

Podejrzewam, że jak ktoś dostanie się na leczenie i zależy mu na leczeniu, to nie wybiera, nie kręci nosem, czy w tym szpitalu jest coś takiego, czy nie.
Chwała szpitalom, które dbają tak o komfort pacjentów. Są sklepy z perukami, biustonosze dla amazonek itp. Można funkcjonować dość dobrze, tak że osoby, które nie wiedzą, to się nawet nie zorientują, ale to kosztuje, refundacja to jakiś mały procent tych kosztów, więc jeśli szpital dba o to, by terapia jak najmniej szkodziła, to świetnie, ale to chyba już nie zależy od pacjenta.

Sam temat bardzo ważny i ciekawy, ja nie chorowałam, ale kiedyś słuchałam o seksie osób chorych. Z jednej strony wydaje się to absurdalne, bo jak Cię coś boli, źle się czujesz, to nie zawsze musisz mieć ochotę na seks, a z drugiej strony - przecież dajemy schorowanemu organizmowi dużo czułości, bliskości, czegoś co na pewno na różnych poziomach wzmacnia chorego.

Dokładnie takie osoby miałam na myśli zakładając temat - żeby szerzyć informację, która do mnie dotarła zupełnym przypadkiem i to tylko dlatego, że dla pobliskiego szpitala fundacja zakupiła dwa takie stanowiska, czym pochwaliła się w lokalnym serwisie. W Polsce to urządzenie jest jeszcze nowością, więc nie wszyscy wiedzą, że mogą poszukać oddziału, który oferuje również tego rodzaju wsparcie. Sama mam wśród znajomych i w rodzinie kilka osób, które chorowały na nowotwory i przechodziły przez chemioterapię. Siostra męża włosów nie straciła, na mojej cioci nie zrobiło to większego wrażenia, ale już teściowa brata przeżyła to niemal traumatycznie. Gdyby włosy mogła zachować, na pewno skorzystałaby z takiej możliwości.

Dotyk, seks jest czynnikiem, który wytwarza oksytocynę, ta w sposób wyraźny przekłada się na nasze samopoczucie. Swoją drogą ludzki organizm jest niezwykły i niezmiennie zachwyca mnie jako doskonały 'układ naczyń połączonych', które w nim funkcjonują.

Masz rację Lady Loka.
Kiedy ja chorowałam, to włosy były dla mnie średnim problemem, ale może dlatego, że miałam dobrą perukę.
Problem był w nocy i w ogóle w domu, kiedy po ściągnięciu peruki było mi zimno w głowę na tyle, że był to duży dyskomfort, zwłaszcza podczas snu, bo nie dało się spać w czapce.
Ale było mi baaaardzo nieswojo i przykro, że inne kobiety miały rzęsy i brwi.
W tamtym okresie peruka (czyli posiadanie jakichkolwiek włosów) dawały mi poczucie normalności. Wiem, że to może głupio brzmieć, ale kiedy wychodziłam na zewnątrz w peruce i w makijażu, to byłam znowu dawną sobą.
A w domu, kiedy ją ściągałam, docierało do mnie, że - i jak bardzo - jestem chora.

Nie miałam pojęcia o istnieniu tego rodzaju wsparcia, ale gdyby było to w czasach mojej choroby, na pewno chciałabym z tego skorzystać. Wszystko co daje poczucie dotychczasowej normalności i znanego nam ładu - nawet w posiadaniu włosów - jest ważne w chorobie, bo daje nam psychiczny i emocjonalny czynnik stabilizujący.

Nowotwór to naprawdę okropna choroba..

Moja mama, osoba która nigdy się nie malowała i nigdy nie przywiązywała, aż tak uwagi do wyglądu zewnętrznego pokazywała mi łyse place na głowie ze łzami w oczach. Serce w tamtej chwili krajało mi się na milion części. Mi- zdrowej i młodej osobie.
Nie chce więc nawet myśleć co w tamtej chwili czuła moja mama... Cieszę się, że taki sprzęt jest i mam nadzieję, że kobiety będą z niego korzystać i da im to w tym trudnym czasie choć odrobinę radości i uśmiechu. W końcu podczas nowotworu tak ich mało...

Już spotkałam się z opinią, że włosy odrastają ładniejsze niż przed chemią, ale nie potrafię tego potwierdzić. Z drugiej strony w trakcie poddawania się leczeniu, wydaje się to być raczej marnym pocieszeniem, choćby z uwagi na to, o czym wspomniała IsaBella, czyli że ich utrata w sposób dotkliwy pokazuje jak bardzo jest się chorym. 

Również znam dziewczynę, która bez utraconych w wyniku leczenia włosów wyglądała zjawiskowo. Ma twarz anioła i naprawdę niczego jej to nie odjęło. Dziś ma burzę loków i wydaje się, że wszystko już będzie dobrze. Ufam, że będzie!

Uwierz, Bagienniku, że są różne podejścia, u kobiet także - dla jednych utrata włosów będzie niczym, inne z lęku przed tym doświadczeniem będą potrafiły odmówić leczenia. Na przykład kiedy zachorowała moja ciocia, to było jej dokładnie wszystko jedno jak wygląda. Ona, jak Ty, po prostu chciała ŻYĆ.
Z drugiej strony marginalizowanie problemu, kiedy powszechnie wiadomo, że komfort pacjenta i wynikające z niego nastawienie, może mieć ogromny wpływ na efekt leczenia, byłoby bezduszne. Za każdą chorobą kryje się czyjaś historia i ktoś niepowtarzalny. To jest piękne, że jesteśmy różni, nawet jeśli w pewnych okolicznościach łatwiej byłoby, gdybyśmy jednak byli tacy sami.

Mysle, ze powinienes rozumiec, ze ludzie maja inne priorytety.
Ja nie boje sie smierci. Zycie, w sensie ciagniecie zycia to nie jest moj zyciowy goal.
Sa rzeczy gorsze od smierci i rzeczy wazniejsze od zycia.
Wazniejsze jest dla mnie bycie soba, wolnosc, kontrola nad wlasnym zyciem, godnosc, dobre samopoczucie.
Majac duze szanse na wyleczenie choroby. Leczylabym sie.
Majac male szanse? Nie. Jestem osoba 'death positive'.  Wole umrzec jako ja, niz umrzec zniszczona chemia. Wole eutanazje od probowania coraz to nowych metod.
Takich ludzi jak ja jest wiecej. Mamy nawet club ze spotkaniami, gdzie rozmawiamy o smierci. O opiece nad umierajacymi, nad opcjami, nad metodami pochowku.
Smierc to tylko smierc. I tak wszyscy umrzemy. Wazniejsze jest dla mnie jak zyje, a nie jak dlugo.

Dobry kawalek ukazal sie na temat smierci w The Guardian. Tytul to: How doctors choose to die.
Polecam.
Jest tez  ksiazka 'Modern Death' napisana przez Dr Haidera Warraicha.

Co do kobiecych wlosow, to jest to tzw uwarunkowanie kulturowe.
Kobiety sa kulturowo uczuone i ciagle jest im przypominane, ze wlosy sa waznym elementem ich plci. W niektorych krajach nawet bardziej (Indie), wiec czuja sie jak gdyby tracily czesc tozsamosci plciowej w ten sposob.
Jest tez druga strona, takiej rzeczy.
Osoba moze nie dbac o wlosy, az tak bardzo, jednak chemia zdaje sie zabierac osobie wszystko.
Kiedy ludzie byli sprowadzani do obozu smierci, przechodzili charakterystyczny proces.
Byli ogladani przez lekarza, jak rzecz.
Wlosy zostaly obcinane (w niektorych wypadkach) wiec tracili swoj typowy wyglad.
Imie zostalo zmienione na numer, a ubranie na pasiak.
Osoba zostala ograbiona ze swojej tozsamosci, jako start.
Czasami doswiadczenie z rakiem jest podobne.
Czlowiek traci wlosy
Z osoby staje sie chodzacym rakiem, dla wszystkich wokolo.
Przechodzi upokarzajace czesto badania.
W lustrze nie widzi siebie, widzi lysa i chuda ofiare.
Rak ukradl tej osobie tozsamosc. Nagle te wlosy sa bardzo wazne, nie z powodow proznych... tylko dla tego, ze nagle wlosy symbolizuja utracone zycie, witalnosc, tozsamosc.

Wiem, ze ja na 100% nosilabym peruke. Najchetniej taka:

Im gorsza jest moja sytuacja tym bardziej sie stroje. Poprawia mi to nastroj. Jak mozna byc zalamanym z taka peruka na glowie? To jest tak absurdalna sytuacja, ze trzeba sie smiac.
Jezeli bylaby metoda na zatrzymanie wlosow wlasnych , to jest super opcja. Szczegolnie rzes i brwi, bo to psuje twarz.

Tez chcialabym dozyc do starosci. Jednak dla mnie bardzo wazne jest jak umre. To jest najwazniejsze. Nie wazne kiedy, ale jak.
Musi byc smierc, ktora do mnie pasuje. Smierc, ktora pasuje do reszty mojego zycia. Nie w szpitalu i z rodzina. Nie w lozku we snie.
Nie z powolnej choroby.