Zakochałam się w starszym facecie - Netkobiety.pl

Chyba tylko możesz przejrzeć na oczy i ogarnąć się. Nie znasz faceta, nie masz zielonego pojęcia, jaki jest prywatnie, a to, co Cię w nim pociąga, to wizerunek, status społeczny. Realnie? Nie sądzę, byś miała szanse. Takich jak Ty on widzi na pęczki... na każdym kursie. Wiesz chociaż, czy ma żonę, dziewczynę, jest gejem?

Ja bym też na Twoim miejscu zastanowiła się, dlaczego zakochuję się w kimś nieosiągalnym... Może tak naprawdę wolisz przez jakiś czas uganiać się za ideałem, którego nie ma, zamiast spojrzeć realnie na życie i poszukać sobie faceta, który może ma jakieś wady, ale jest prawdziwy i przede wszystkim jest z Tobą, którego znasz...?

A moim zdaniem nawet jakbyś mu się podobała to miałby opory bo każdy wie jak to by się skończyło...
Ty jego uczennica, on nauczyciel, romans w pracy itd. itd.
Po takiej akcji raczej nici z kariery. Bo skoro byłaś Ty to pewnie było ich więcej.
Niestety ale na poziomie nauczyciel - uczennica to raczej nie ma prawa bytu.

Przejrzałam chyba cały dostępnym internet o nim i żadna kobieta się nie pojawia, ani w social media, ani w wywiadach. No ale kto wie, może ceni swoją prywatność. Kurs będzie trwał jeszcze dwa miesiące.

Moje pytanie było inne. Co mogę zrobić, żebym wiedziałam, że zrobiłam wszystko co możliwe, żeby dać mu zielone światło. Nie słyszę w głowie dzwonów kościelnych i nie wymyślam imion dla naszych dzieci (jeszcze, haha), zdaje sobie sprawę z różnic jakie nas dzielą. Zawsze mnie kręcili faceci, którzy są nieosiągalni. Jestem atrakcyjna i trochę pozytywnie walnięta, więc mam powodzenia, ale są mi chłopcy zupełnie obojętni, jeśli nie muszę się w żaden sposób wysilić by ich poderwać. Tyle że, mój podryw to jest spojrzenie, pewność siebie, uśmiech, lekko zniżymy głos itd. I to jest wszystko co wiem o zdobywaniu mężczyzn A z kolei przy nauczycielu się autentycznie stresuję, więc nie jestem w stanie do końca kontrolować tych rzeczy.
I ktoś tu wspomniał, że 9 lat to jest nic. Dla mnie to akceptowalna maksymalna różnica wieku, ale zastanawiam się jak to wygląda z punktu widzenia męskiego.

„Zakochałam się” - mocno powiedziane. Na razie wydaje się, że facet działa na Twoje zmysły i jesteś zauroczona :-)

Oba moje związki były z facetami starszymi ode mnie (10 i 8 lat) a teraz spotykam się z kimś, kto jest rok starszy ode mnie i specjalnej różnicy nie dostrzegam. Po prostu wiek, a właściwie różnica w wieku nie jest żadnym kryterium wyboru do pewnego momentu, bo powiedzmy sobie szczerze, ze tak 15 lat wzwyż to już jest różnica pokoleniowa i partner mógłby być rodzicem.

U Ciebie też wiek nie wydaje mi się problemem w nawiązaniu relacji, ale pewna zależność, która jest między Tobą a facetem, którym jesteś zainteresowana, czyli nauczyciel i kursantka. Może to budzić pewne opory natury etycznej, ale w sumie oboje jesteście dorośli, więc też niekoniecznie. Zawsze możesz zaczekać lub nie do końca kursu a potem po prostu zaprosić nauczyciela/instruktora na kawę. Maślane oczy w trakcie kursu też raczej nie zwrócą jego uwagi, ale gdy dasz się w jakiejś przerwie złapać na tym, że się mu przyglądasz, to powinien załapać, że on Ci się podoba. Zresztą możesz także w przerwie podejść i zapytać o coś związanego z tematyką kursu lub już po-kursowymi, praktycznymi aspektami, tego, co teraz poznajesz, żeby nawiązać kontakt.

Zorientowanie się uprzednio, czy facet jest z kimś związany wydaje się konieczne, żeby oszczędzić sobie niepotrzebnych starań i nie nakręcać się na coś, co się nie wydarzy.

24 a jak nastolatka niestety nic nie możesz zrobić, albo wpadniesz mu w oko albo nie. jeśli to pierwsze to to wyczujesz. ja bym sobie podrywanie na siłę odpuściła. poza tym zauroczyłaś się w jego wizerunku a nie w nim bo chłopa kompletnie nie znasz.

Czy to ,,zakochanie", bo moim zdaniem to raczej ,,zafascynowanie", owszem jest bardzo dobre do zbudowania relacji, I czesto bywa elementem zakochania, nie mniej jednak to tylko obudowa tego pana I tak naprawde nie wiele o nim wiesz

Tak, zafascynował mnie jego charakter i wygląd. Widząc go pierwszy raz na oczy, nie wiedziałam kim jest i jakie ma osiągnięcia. Wiadomo, że go nie znam, ale kiedy ktoś nam wpadnie w oko, chyba zwykle jest tak, że nie mamy pojęcia kto jest po drugiej stronie, nie sądzicie?

To prawda, nie wiem co mu w głowie siedzi i szukam sposobu żeby się dowiedzieć. Zawsze powtarza, że umie bardzo dobrze odczytywać ludzi (co się wiąże z jego pracą,) sam z kolei kreuje się twardego faceta (takiego na motorze, z tatuażami,) a rozmawiając z ludźmi z jego otoczenia dowiedziałam się, że jest kochany. Wbrew pozorom, zdążyłam się już bardzo dużo dowiedzieć na jego temat, ha!
Pewnie powiecie, że kolejna, która leci na badboya co to może mieć każdą, ale po ostatnim związku dowiedziałam się, że jeśli facet nie ma mocniejszego niż ja charakteru, nudzę się, albo go tłamszę. Dlatego bardzo bym chciała poznać takiego typowego alfę, ale nigdy nie miałam z nimi bliższych relacji, więc nie wiem w jaki sposób działają i myślą.

No i dobrze wiedzieć, że 9 lat to nie jest aż tak dużo, dzięki.

9 lat to jest bardzo dużo, ale ważne jest, czy Tobie to przeszkadza, a nie, czy nam by przeszkadzało

To, co napisałeś, dowodzi tylko wielkiej subiektywności, indywidualności naszych ocen w takich sprawach - rozsądna dla Ciebie granica 10-15 lat, dla mnie byłaby nie do przejścia.
Za rozsądną różnicę uważam jakieś 5 lat w górę i może z 7 w dół
Nie wydaje mi się, że różnica rzędu 10-15 lat może być w życiu niedostrzegalna, nie wierzę w to. A 15 to już rozrzut prawie pokolenia... Być z kimś, kto mógłby być moim ojcem albo synem, nie i jeszcze raz nie

Tu Cię mam :-D
Facet jest dla Ciebie tajemniczy. Dodatkowo wydaje się, że twarda skorupka skrywa miękkie wnętrze ;-) Rozumiem :-)
No i własne doświadczenie z facetem, który wydaje się, że nie potrafił Ciebie „wytrzymać”.

Nie chcę być złym prorokiem, ale musisz zdać sobie sprawę, że mocno fantazjujesz a im bardziej odjechane wyobrażenia, tym później twardsze lądowanie.

Powiem Ci, że mój wybór starszego partnera był podyktowany tym, że moi rówieśnicy wydawali mi się takimi dzieciakami, ani żadne wsparcie i zrozumienie, ani żadne wyzwanie nie wchodziło w grę i to się z wiekiem zmienia, ale jak poczytasz to forum, to sama się przekonasz jak wielu chyba nigdy nie dorasta i nawet w wieku 40, 50 lat to dalej emocjonalne dzieci tylko w zaawansowanym wieku. Życzę Ci powodzenia, ale uważaj.

PS niepodobna, 7 lat to betka, a 9 lat to już bardzo dużo? I Tobie to nie zgrzyta? :-D
Na dzisiaj odrzucam pomysł z młodszym facetem. Wydaje mi się, że kobieta w ten sposób realizuje instynkt macierzyński. No chyba, źe jest to 2, góra 3 lata różnicy.

OK, niepodobna, szanuję miejsce w którym ustawiłaś sztywną granicę. Na szczęście nie muszę tego ani rozumieć, ani akceptować ;-)

9 lat, to podobnie jak 7 lat, cały czas jest kilkuletnia różnica wieku, która nie tworzy dystansu jak między rodzicem i dzieckiem, więc ten argument jest dla mnie nielogicznym brakiem spójności.

...

Masz rację bagienny.
Z tym, że można śmiało założyć, że wśród 30-latków jest więcej dojrzałych osób, niż wśród 20-latków, więc prawdopodobieństwo, że na kogoś takiego trafisz jest większe. Wynika to chociażby z tego, że kora przedczołowa rozwija się do 25, czy nawet 30 roku życia. Człowiek rozwija się wtedy bardzo dynamicznie i każdy rok odpowiada kilku latom po 30tce.

Żadnych tu decyzji nie muszę podejmować, bo jestem tak bardzo zaskoczona swoimi odczuciami, że zupełnie szczerze mówiąc, mogłabym jedynie przeżyć z nim romans. Ba, mogłabym z nim pójść na głupie piwo. Nie muszę myśleć od razu w kategorii związku. Tak naprawdę sama pewność, że on też jest zainteresowany sprawiłaby mi dużą satysfakcje.

Wracając do tego wieku - jednak wydaje mi się, że właśnie przedział 20-40 lat to okres w którym najmniej widać tą różnice wiekową. A nawet gdzieś koło 50. Wcześniej i później robią się schody. Ja osobiście nie miałabym z tym problemu, bardziej mnie zastanawia jak to wygląda wsród znajomych. Bo związać się z osobą 10 lat starszą - ok, spoko, wybraliście się, decyzja kierowana sercem, pasujecie do siebie. Ale co z gronem znajomych i środowiskami w których te osoby żyją? Jak powiedzmy taka 20 latka ma dołączyć do środowiska w którym rodzą się dzieci, problemy ludzi to kredyty, wystrój wnętrz i własne firmy. I w drugą stronę - jak ta osoba starsza cofa się do lat młodzieńczych gdzie królują studia, imprezy i lekkie życie? Akurat to sytuacja nie opisuje mojej, ale wiecie o co chodzi.

Sorry, ale 9 lat to dla wielu osób nic. Faceci dorastają dłużej i później.
Też miałam kiedyś granicę 10-15 (a dokładniej: minimum 10, max 15) i wylądowałam w małżeństwie z różnicą 23, do tego - nigdy wcześniej nie byłam w tak zgranym i dopasowanym związku:
- lubimy te same filmy, sporty, potrawy, tematy rozmów i hobby,
- walimy identycznymi cytatami i komentarzami w tej samej sekundzie,
- bardzo podobnie komentujemy zachowania krewnych i znajomych,
- prawie bez słów odczytujemy nawzajem swoje emocje,
- zarabiamy podobnie,
- dzielimy się obowiązkami i wydatkami,
- seks jest coraz lepszy i częstszy, a nie odwrotnie...
Gdyby ktoś to usłyszał i nas nie widział, to pewnie pomyślałby, że jesteśmy równolatkami.
Parę dni temu moja ciotka na rodzinnych plotach wygadała mi się, że moja matka była początkowo kompletnie przerażona, a dziś jest nawet bardziej za nim, niż za mną (co go czasem wkurza, że moja własna matka mnie często nie wspiera i nie docenia).
Jeszcze raz powtórzę - metryka jest bez znaczenia. A różnicę pokoleń włóżcie sobie między bajki, bo może wystąpić, ale może też jej nie być. Moja babcia 80+ jest życiowo bardziej zaradna niż moja mama 60+. Ja w wieku 20+ byłam pod wieloma względami bardziej ogarnięta niż wielu facetów 40+. Młodszy syn jest mentalnie dojrzalszy od starszego... Kaaażdy może mnożyć przykłady...

Masz rację, kobiety, które by szukały mężczyzn o tyle starszych, to mniejszość.
To się po prostu czasami zdarza. Nie jest żadną pożądaną powszechnie sytuacją.
23 lata to skrajność, ale "nawet" takie różnice 10 i więcej, raczej nie są poszukiwane.
Wydaje mi się, że większość preferuje równolatków albo niewiele starszych.

Nie tworzyłam widełek na siłę, tylko coś takiego tkwiło w mojej podświadomości. Rówieśnicy mnie wielokrotnie rozczarowywali, a starsi pociągali zaradnością, dojrzałością i wyglądem. To raczej te 15 było narzucanym sobie na siłę limitem "bo więcej mogłoby nie być społecznie akceptowalne". Odpuściłam i dobrze na tym emocjonalnie wyszłam.
Jestem raczej z tych dla których facet jest jak wino, ale nie ustawiałam konkretnych widełek tylko przekonywałam się na własnej skórze. Mój mąż jest w sumie najstarszym facetem z jakim kiedykolwiek byłam i jest najbliższy mojego ideału, bo George Clooney raczej już na mnie nie poleci. Hihihi...

A czemu myślisz, że kobiety po 35 roku mogą preferować starszych o siebie o więcej lat, niż wcześniej?

Rozumiem, że o to chodzi, ale czemu miałoby to się akurat tak zmieniać?

W swoim imieniu mogę odpowiedzieć, że nie wolę, zdecydowanie wolę rówieśnika

Gdyby była taka reguła, jak piszesz, to ciekawe dlaczego, przecież z wiekiem znika różnica 'dojrzałości', ktora jest często podawana za powód przez kobiety, które wolą starszych.

Fajnie by było jakby ktoś napisał jak to jest z tym wchodzeniem w środowisko ludzi w innym wieku

Może być trudno "nadgonić" 15 lat wiedzy i doświadczenia A nawet, nie da się. Z drugiej strony, nie każdemu taka różnica przeszkadza. Co kto lubi.

SanTi Jak tak ciągle rozpływasz się nad swoim związkiem, ups sory małżeństwem, to naprawdę musi sięWam układać nieźle Lepiej niż w niejednej relacji rówieśników. Nic, tylko pogratulować odpowiedniego dobrania się

W kwestii wchodzenia w środowisko ludzi o znacznie od nas młodszych czy starszych, wszystko rozbija się o zwyczjną tolerancję i akceptację. Jak się często okazuje najtrudniej cokolwiek zaakceptować naszym rodzicom właśnie... Zawsze będą przekonani, że wiedzą lepiej od nas, co nam się należy i co jest dla nas najlepsze. Całe szczęście ja tego problemu nie mam, bo gdybym miał w domu niektórych takich, jak z dalszej rodziny, to bym musiał chyba zawód zmienić...
W moim przypadku wchodzenie w inną grupe wiekową to raczej w odniesieniu do przyjaciół niż partnera. Wydaje mi się, że mogą tutaj obowiązywać pewne wspólne zasady. Mając kontakt przez pare lat po studiach z grupą wczesnych studentów, nie było problemu z dogadaniem się Mimo różnicy 10 i nieraz więcej lat, tym co zdecydowanie łączy i zbliża jest wspólna pasja Zresztą w drugą stronę to samo. Jeśli większą grupę ludzi łączą wspólne zainteresowania, bywa że osoby między 15 a 60 rokiem życia stają się jedną rodziną i mówią sobie po imieniu

9 lat to żadna różnica, szczególnie w wieku 25+. Także jeżeli będzie zainteresowany to może coś z tym zrobić, o ile oczywiście nie jest chorobliwie nieśmiały.

Jak ktoś pisze tak o zwierzęciu to mi się zapala czerwona lampka, że jednak trochę w głowie bałaganu ma.

Pewnie jeszcze nie wie co pisze bo nie poznał "tej jedynej" która będzie "one and only love"

No przy 40+ 9 lat różnicy oznacza że facet jest 50+. Jak nie dba o siebie i stosuje różne używki to może wyglądać dość nieciekawie. Chociaż to nie jest regułą. Co do "adoratorek" to jak najbardziej prawdopodobne, więc do sprawdzenia na samym początku.

No właśnie, ale to już chyba przekracza moje umiejętności stalkingu, haha

Serio? Chyba zagadka rozwiązana - stary chłop jest sam, bo jest zoofilem!

Błagam Cię. Ludzie którzy kochają zwierzęta piszą różne rzeczy, nawet że to są ich dzieci.

Brak Ci dystansu, jakiegoś wyczucia sytuacji. Nikt nie zastępuje zwierzętami innej osoby. 'Koci tata' często mówią o sobie kociarze. Myślisz, że serio? Jest taka stronka na facebooku "Prawdziwi mężczyźni kochają koty". Zajrzyj, przerazisz się, sami zoofile..

Wprawdzie lubię zwierzaki, ale raczej takich tekstów nie rzucam Mimo to, nie wyciągałbym pochopnych wniosków

Moj maz jest ode mnie starszy o 10 lat. Bylam w Twoim wieku kiedy zaczela sie nasza relacja.
Wiekszosc moich kolezanek ze szkoly rodzila dzieci w tym momencie, brala sluby i tak dalej.
Jego znajomi sa z innego swiata troche niz moj, wiekszosc z nich nie ma zadnych dzieci. Jego znajomi sa mlodsi od moich znajomych.
Ja mam kolezanki 50 letnie albo jeszcze starsze, a on ludzi 30 letnich.
Zadne z nas tak naprawde nie zyje w zadnym schemacie. Wiec kiedy on imprezowal jeszcze to ja juz myslalam o firmie wlasnej.
Nigdy nie musielismy godzic znajomych. On woli spedzac czas ze mna niz ze znajomymi, a ja wole spedzac czas z przyjaciolmi sama.
Czasem odwiedzalismy jego przyjeciela, ktory wiekiem jest pomiedzy mna, a mezem. Rozmowa kleila sie dobrze bo dotyczyla tematu na ktorym wszyscy sie znamy.

Ale gdy z nim rozmawiałaś zauważyłaś, że był Tobą zainteresowany? Zerka na Ciebie? Bo jeśli traktuje Cię obojętnie, a Ty nic nie zrobisz, żadnego kroku to po zajęciach on się do Ciebie i tak nie odezwie. Z tego co rozumiem to tylko kurs a nie studia, więc nie ma barier, powinnaś zrobić pierwszy krok. Np po zajęciach zaproponować kawę, na ostatnim spotkaniu