Bycie singlem czy w związku - Netkobiety.pl

tak źle i tak nie dobrze
w związku mniej czasu dla siebie i czasem nie zdążę pomalowac paznokci, ograniczenia to mi się kojarzą z rodzicielstwem bardziej niż ze związkiem póki co a że dzieci nie planuję to czuję sie mimo związku wolnym człowiekiem

Bycie singlem - bajeczny czas, niczym niezaburzony zegar biologiczny, który punkt 22:00 pozwalał mi zasypiać i radośnie o 6 rano wstawać bez oznak zmęczenia! Do tego nikt nie przynosił mi do domu grypy, kataru, nie wiedziałam co to paracetamol... ahhhh to było życie

Zawsze było mi dobrze samej ale obecny partner sprawia że jest mi jeszcze lepiej a że raz w roku wyjeżdża sam na długi urlop to i mogę się wyspać.

Gdy jestem sama to jest super uczucie,  gdy nie muszę się nikomu podporządkowywać, robić co chcę, wychodzić kiedy chcę, kupować co chcę i mieć poglądy jakie chcę bez pretensji i tłumaczeń i krzywych spojrzeń drugiej strony. Ale jak byłam w związku super było też mieć przyjaciela, z którym można porozmawiać o ile chciał rozmawiać, plus kochanka, co jest zrozumiałe.

W sumie tak, to głównie ograniczenia i nakazy nawet nie zakazy, ale szczęśliwe chwile też bywają, w sumie nie ma idealnych związków.

Powiem tak, kiedyś byłam bardziej skłonna do ustępstw, od jakiegoś czasu już mniej. Zależy jeszcze, czego dotyczy sprawa, czy muszę zrobić coś tylko trochę wbrew sobie, czy bardzo - wtedy nie ma takiej opcji.

Kiedyś wyobrażałam sobie opcję bycia z kimś na dobre i złe, teraz dopuszczam wariant życia w samotności.

Czuje sie swietnie sama, bo nie musze zwracac uwagi na nikogo. Nie musze brac pod uwage nikogo.

Jednak z drugiej strony, jestem w zwiazku i nie ide na kompromisy, nikt mi niczego nie nakazuje, robie co chce i kiedy chce. Zwiazek musi byc uzyteczny. Musi prowadzic do czegos.

Zakazywanie mi czegokolwiek konczy sie zle dla zwiazku.

moje całe życie to pasmo kilkuletnich  związków i kilkuletnich przerw między nimi.
chyba lepiej jest być w dobrym związku niż być singlem, ale lepiej być singlem niż być w lichym związku.
dlatego jak związek przestaje być dla mnie komfortowy to uciekam w samotność i też jest ok

Jeżeli kochać,
Jeżeli kochać,
Jeżeli kochać...

Jeżeli kochać, to nie indywidualnie,
Jak się zakochać, to tylko we dwóch.
Czy platonicznie pragniesz jej, czy już sypialnie,
Niech w uczuciu wspiera dzielnie cię druh.
Bo pojedynczo się z dziewczyną nie upora
Ni dyplomata, ni mędrzec, ni wódz.
Więc ty drugiego sobie dobierz amatora,
I wespół w zespół, by żądz moc móc wzmóc.

I wespół w zespół, wespół w zespół,
By żądz moc móc zmóc.
I wespół w zespół, wespół w zespół,
By żądz moc móc zmóc.

Bo kiedy sam w zmysłów trwasz zawierusze,
To wszystek czas ci pochłonie i zdrowie,
Lecz gdy z wybranym kolegą to tuszę,
Że tylko w połowie.

Wniosek:
Jeżeli kochać,
Jeżeli kochać,
Jeżeli kochać...

Jeżeli kochać, to dlaczego nie z kolegą?
Dziewczynę wespół uwielbiać jest lżej.
Co niebezpieczne dla mężczyzny samotnego,
To z kolegą niebezpiecznym jest mniej.
Jeżeli kochać, to nie indywidualnie,
Jak się zakochać, to tylko we dwóch.
Czy platonicznie pragniesz jej, czy już sypialnie,
Niech w uczuciu wspiera dzielnie cię druh.
I wespół w zespół, by żądz moc móc zmóc.

I wespół w zespół, wespół w zespół,
By żądz moc móc zmóc.
I wespół w zespół, wespół w zespół,
By żądz moc móc zmóc.

A kiedy rzuci cię w szczęścia południe,
Kobieta z pięknym bezdusznym obliczem,
Dla samotnego to cios - aż zadudni,
Dla dwóch zaś, to prztyczek.

Wniosek:

Jeżeli kochać,
Jeżeli kochać,
Jeżeli kochać…

Jeżeli kochać, to nie indywidualnie,
Jak się zakochać, to tylko we dwóch.
Czy platonicznie pragnie się, czy sypialnie,
Niech w uczuciu wspiera dzielnie cię druh.
Bo pojedynczo się z dziewczyną nie upora
Ni dyplomata, ni mędrzec, ni wódz.
Więc ty drugiego sobie dobierz amatora
I wespół w zespół, by żądz moc móc zmóc.

I wespół w zespół, wespół w zespół,
By żądz moc móc zmóc.
I wespół w zespół, wespół w zespół,
By żądz moc móc zmóc.

Przez ponad rok byłam sama i uporządkowałem wówczas bardzo dużo spraw w swoim życiu. Po swojemu i tak, jak lubię. Z tego wynika, że fajnie być samemu.
Jednak związek też ma dużo plusów, pisałam o tym niedawno w innym wątku.

Najbardziej podoba mi się stwierdzenie, że „w pojedynkę idzie się szybciej, ale w parze zajdzie się dalej”, bo to oddaje sens tego, że w związku z powodu współzależności „idzie się” wolniej, buduje kompromisy, zwalnia, gdy druga strona potrzebuje odpocząć itd itp. Nie da się jednak ukryć, że wsparcie, troska i zrozumienie, które otrzymuje się w związku oraz właśnie to, że buduje się bliską relację, współpracuje i tworzy kompromisy, pozwala „zajść” dalej :-)

Mi bez związku było nawet jakoś gorzej niż w "lichych" związkach. Ale to wyłącznie kwestia mojego braku pewności siebie i niskiej samooceny.
Za wyjątkiem - krótkiego odpoczynku po psychicznie męczącej relacji, może dwóch. Wtedy ulga rekompensowała wszystko inne.
Ale jako singielka miałam nawet momenty, gdy brakowało mi kogoś, żeby się z nim pokłócić i poobrażać na siebie. Brakowało mi emocji i zmian nastroju, wszystko było jakieś szare i nijakie.
Dziś z mężem - nie kłócimy się, nie robimy awantur, czasem któreś strzeli focha, ale szybko rozpracowujemy temat rozmową. Oboje odczuwamy ten spokój, że w razie czego możemy na siebie liczyć. Ostatnio zaskoczył mnie, gdy zrezygnował z dobrze płatnego zagranicznego projektu, bo stwierdził, że tyle czasu beze mnie nie wytrzyma (bez żadnych moich sugestii, żeby było jasne).
Ale tak jak mówiłam: to nie musi być mąż/żona, czasem to przyjaciel/przyjaciółka, dziecko, rodzic, a nawet zwierzak (ale nie 5 kotów, tylko 1, góra 2 )...

Powiem tak,

Nie znam ani blasków ani cieni bycia w związku, gdyż, tak jak gdzieś wspomniałem w innym wątku, zdarzyło mi się popełnić 3 razy falstart.

W pewnym momencie stwierdziłem, że:

- przestało mi zależeć na szukaniu, staraniu się i zabieganiu;
- nie odczuwałem jakoś (i wciąż nie odczuwam) żadnej presji czy potrzeby stworzenia związku, szczególnie od strony uczuciowo-emocjonalnej
- skupiłem się na innych aspektach życia, poświęcając im się całkowicie, realizuję się we wszystkim poza związkiem

Z pewnością pewne aspekty związku, czyli wlaśnie owe "cienie" zniechęcają mnie same w sobie, za to blaski singielstwa zdecydowanie sprawiają, że trzymam się tego stanu Niezależność na każdym polu, swoboda,wolność wyboru i działania, brak jakichkolwiek ograniczęń, to jest to co mnie cieszy:) chyba zbyt duży ze mnie indywidualista

Podstawowa sprawa, to dla mnie poczucie własnej wartości i samoocena. Absolutnie nie potrzebuję drugiej osoby do tego, żeby się czuć na swój sposób wyjątkowy, doceniany czy szanowany. Nie jestem w stanie wyobraźić sobie, żeby miało to zależeć od kogoś u mojego boku. Dlatego też przestałem traktować  związki jako coś najistotniejszego w życiu, jako najwyżsżą wartość i nadrzędny cel, do którego mam dążyć. Nie istnieje po prostu dla mnei taki "dogmat związkowy" wg którego wszystko w życiu należy podporządkować pod związek. Na dzień dzisiejszy powiem nawet, że prędzej wyobrażam sobie życie samemu,rozwijając się zawodowo niż bybć w z kimś w relacji ale za to np tkwić w zawodzie, który mi nie odpowiada.

Absolutnie, nie uważam, żeby ktoś samotny miał problem z radzeniem sobie w życiu. Ostatecznie to my sami decydujemy, jakie decyzje podejmujemy, co chcemy rozbić i ponosimy skutki zarówno złych jak i tych dobrych wyborów. Nasze życie można wzbogacać, rozwijać czy uczyć się na setki czy tysiące sposobów w różnorakich sytuacjach, ogólnie utrzymując kontakt z ludźmi. Daltego już bardziej uważam, że ktoś może mieć problem, kogo zwyczajnie do ludzi nie ciągnie, woli siedzieć w czterech ścianach przed komputerem chociażby, nie nawiązując żadnych relacji. Wsparcie czy zrozumienie okazują nam zresztą różni ludzie, nie musi to być koniecznie partner.
Szczerze, to musiałbym się zastanowić, ale wydaje mi się, że jest pewna sfera życia związkowego, która mnie zniechęca szczególnie: to ciągłe( choć mniej lub bardziej intensywne) adorowanie, czułości, okazywanie uczuć..Nie wiem, mozę jestem mało wylewny, ale zwyczajnie czułbym się nieswojo. Wszelkie emocje, pozytywne i negatywne staram się trzymać mocno na uwięzi..

Jak mi się coś przypomni do dopiszę :-)

Mówiąc krótko: dla mnie związek powinien być dodatkiem do życia a nie odwrotnie.

Oczywiście to CZYSTO SUBIEKTYWNY punkt widzenia

Czy się sparzyłem? Możliwe..Bardziej chyba powiem tak, że wtedy jakoś mi za bardzo zależało.. Ale siłą rzeczy przykładałem więcej wagi do tego a własciwie do samego znaczenia związku w życiu.

Teraz natomiast jakoś się przyzwyczaiłem trochę do tego stanu singielstwa, nie uwiera mnie on tak, jakby się mogło wydawać. O ile na każdym innym polu staram się rozwijać, to jeśli chodzi o te sprawy, to cenię swoją bezpieczną przystań. Chętnie nawiązuję relacje z ludźmi, cenię sobie więzi łączące mnie z przyjaciółmi czy rodziną, lec zw tym aspekcie pozostaję nieugięty
Do tego dochodzi kwestia dzieci: czy którakolwiek z Pań na forum w wieku 25-30 lat jest w stanie powiedzieć, że ABSOLUTNIE NIE CHCE dochodzwać się potomstwa? Wątpię....

Właśnie. Zbytnia wylweność w miejscach publicznych czasami mnie mocno razi..

Mam 2 znajome, które zarówno w wieku 20 paru lat nie chciały mieć dzieci. Teraz (jedna chwilę przed 40ką, druga po 40stce), teraz się to nie zmieniło. Na szczęście poznały facetów, którzy również nie chcieli i nie chcą mieć dzieci, Myślę, ze tu już jest kwestia spotkania odpowiedniej osoby o takim samym podejściu.

Jak dla mnie to cała ta idea "singlowania" jest na dłuższą metę jednym wielkim p i e r d o l e n i e m. Otóż nagle, zupełnie znikąd pojawił się pomysł że każdy, nawet największy pasztet świata przestaje być nieszczęśliwym samotnikiem, a staje się  SINGLEM. Brzmi ładnie? Ładnie. No to lecimy dalej. Mamy już fajnie brzmiącą, chwytną nazwę, w sam raz na ewentualny podrywik. Wciąz pozostaje w mózgu poczucie pustki wywoływane myślą "jestem słaby bo wciąż nie mam dupy". Jak możnaby to wyeliminować?
Już wiem! Każy SINGIEL jest singlem Z WYBORU. Jest już lepiej, pewność siebie zaszczepiona, można jeszcze tylko wylansować się na coś a'la pedałek i na tym gruncie wyrastają nam dziwne typy- na przykład lebioda wyrywająca wszystko co się rusza, no ale że jest Signlem- nie może się angażować (broń kurwa Boże, bo mógłby się rozpaść). Więc odgrywa jakąś średnio udaną hybrydę dr. Housa i Hanka Moody'ego i kładzie łapy na wszystkim co z lansem zwiazane. Wokół siebie mam takich z pięciu. Każdy zadeklarowany singiel.

Do czego zmierzam- dla mnie bycie singlem z wyboru w prostej linii wiąze się ze sprinterską poligamią (chłop prosty by powiedział- poruchać trzeba), którą tępie niemalże tak samo zajadle jak otyłość.

U kobiet formy singlowania które spotkałem ograniczały się do usprawiedliwiania największych gówien które zrobiły tym, że 'nie przemyslalam, bo sie nie angazuje', a następnie bieganiem do mnie i przepraszaniem. ;P

Ogólnie to mam miliard myśli na ten temat, nie chce mi się pisac kolosalnego posta, ale temat jest mi bliski. Pomysły na jakieś gówniane ukrywanie emocji (a one przecież są DOBRE) które płyną wraz z prądem zachodniego modernizmu są mi obce.

Taa, ja po prostu lubie ludzi pozostających w związkach, albo chociaż takich którzy dla zasady przed nimi nie uciekają. Co do fermonow to miałem dwa takie zapachy, mianowicie Love Desire oraz pheromone essence, obecnie co jakiś czas używam, Faktycznie przydaje się jeśli chce się nawiżać kontakt z innymi osobami bo jest łatwiej, ale jeśli już zna sie daną osobę to tak nie działa.

He, he jest też druga strona medalu. Moja małżonka bawi się aktualnie w moją mamusię. Zapisuje mnie po różnych specjalistach, wydzwania, szuka dojścia do szybkich badań itd. Muszę przyznać, że jest w tym dobra Nawet pozwoliłem sobie na odrobinę sarkazmu wchodząc do pani doktor - dzień dobry, ja dzisiaj z mamusią...
Wszystko dlatego, że miałem pewien przykry incydent późnym wieczorem kiedy cała rodzina już spała. Otóż na krótki czas, jakieś 10 minut połowicznie oślepłem. Odcięło mi widzenie w jednym oku co było dość irytującym uczuciem. Jak komuś kiedyś zatkało się ucho, to niech sobie to przełoży na oko tylko nie można w nim podłubać Niestety kiedy mi już przeszło obudziłem małżonkę i podzieliłem się z nią tą informacją. Głównie dlatego, że musiałem wykluczyć przyczynę spożycia trefnego alkoholu. Wiem, wiem, że wtedy raczej nie oślepia jednoocznie ale mimo wszystko musiałem się upewnić więc obudziłem żeby spytać czy nie ma jakichś dolegliwości. No i teraz mam za swoje.

Feromony są do niczego nie potrzebne. Jeśli kobieta zachowuje się bardzo kobieco to nie ma silniejszego afrodyzjaka dla mnie a najważniejsze, żeby była uległa ale to nie oznacza, że idzie szybko do łóżka. Wręcz przeciwnie im szybciej tym gorzej ją oceniam

Zamiast wywalać kasę na bezsensowne bzdury, polecam poczytać co nieco o efekcie placebo
Każdy z nas doskonale zna to uczucie, kiedy wkłada nowe buty i mu się wydaje, że wszyscy się na niego patrzą.
Ma rację, tylko mu się tak wydaje. Ci wszyscy nie zwracają na to najmniejszej uwagi nawet, ale jest coś innego,
osoba w tych nowych butach emanuje całkiem inną energią i ma zupełnie inną aurę, inaczej się rusza, inaczej się zachowuje,
wysyła całe mnóstwo pozytywnych sygnałów do otoczenia, które może (choć nie musi) inaczej taką osobę odbierać.
Oczywiście to są jakieś niuanse, na poziomie świadomym niedostrzegalne, ale jednak są, na niektórych mogą działać i działają.

Nowa fryzura, nowa bluzka, nowa praca, nowe auto, nowy dom, nowe cycki, liposukcja, to i wiele innych czynników może taki efekt wyzwalać,
że ludzie inaczej na nas reagują albo przynajmniej my odnosimy takie wrażenie, że ocho coś się dzieje, bo... kupiłam feromony na przykład

Ludzie wszystkiego się czepiaja żeby osiągnąć cel, nawet kłamstwa . Osobiście wolałbym rezultat trwały niż chwilowy i osoba mnie kochała z powodu moich cech charatkeru, które są trwałe niż dlatego, że nabrała się na feromony, które zastosowałem.

Lepiej rządzić samotnie w piekle, niż mieć związek w niebie.
Od ludzi na tym polu nic już nie oczekuję i nic nie daję. Ew. próby będą miały miejsce, żeby zajechać ego i ponownie pokazać mu, gdzie ma siedzieć.

Ty nie potrafisz nawet poprawnie zdefiniować pewnych pojęć. To, w czym tkwisz to luźna przyjacielska relacja. Dwoje znajomych singli nawet jeśli macie częsty seks. Związek polega na utracie części wolności, kompromis ach, ograniczeniach i utracie niezależności. Formalnie nakazów i zakazów nie ma, ale są oczekiwania partnera, które trzeba spełniać jeśli się chce być w dobrym jakościowo związku. Poza tym istotą związku między mężczyzną a kobietą jest posiadanie dzieci a wy jesteście jak brat i siostra.
Edit: masz faceta, który nie stawia ci żadnych wymagań? Rozumiem, że dla niego było ważne by kobieta miała waginę, reszta nieistotna.

Tak to jest jak ktoś nieświadomie napisze prawdę. Związek to wyrzeczenia i poświęcenie. Musisz się dostosowywać, słuchać zdania innej osoby i brać je poważnie pod uwagę. Ba, czasami musisz spełniać dziwne i bardzo skrupulatne wymagania-gdzie tu jest wolność? Tam gdzie są zobowiązania nie ma wolności.

No nie wiem, w moim związku nie ma wyrzeczeń i poświęceń. Dotąd myślałam, że to dlatego, że się dobrze dobraliśmy, przez co możemy być sobą, bo to właśnie w drugiej osobie nam odpowiada. Jasne, że istnieją jakieś niepisane zasady, typu wierność, ale skoro wcześniej nie chciałam sypiać z nikim ot tak, to i teraz nie odbieram tego jako ograniczenia. I tak jest chyba ze wszystkim. No ale może czegoś nie wiem i w związku nie jestem, jeśli nie czuję tego ogromu poświęcenia i wyrzeczeń. Tyle że do mnie jakoś polska skłonność do martyrologii nigdy nie przemawiała. Życzę sobie być szczęśliwa i nie upatrywać tego szczęścia w umartwianiu się - stąd związek dopiero teraz, kiedy znalazłam partnera do którego nie muszę się dostosowywać, zmieniać, bo odpowiadam mu taka, jaka jestem. I kiedy to w partnerze nie chciałabym niczego zmieniać. Serio, da się żyć bez poświęceń i wyrzeczeń. I, niespodzianka, ten brak powodów do umartwiania się nie zmniejsza wartości niczego.

Tą wypowiedzią przegrałeś u wielu kobiet na tym forum. Przytulanie cię odrzuca - 80%,nie chcesz się poświęcać dla jedynej kobiety - 60%, nie jesteś uczuciowy - 40%,nie chcesz i nie lubisz flirtować - 30%. Chyba, że trafi ci się taka "kobieta", której wystarczy tylko karta kredytowa tylko żadne kupowanie nawet setki butów nie zastąpi przytulania i innych potrzeb emocjonalnych kobiety.

Te zapachy (feromony) przypominają zapach moczu i potu knura. Lepiej pomyśl jak być kobiecą i nie chodzi tu o makijaż czy ubranie tylko o specyficzny kobiecy rodzaj zachowania, który najlepiej działa na mężczyzn i jest tani, bo darmowy.

Przegrał, bo udowodnił swoją wypowiedzią, że ma w du**e potrzeby emocjonalne kobiet a kobiety nie są tak głupie, żeby tego nie zauważyć. To, że się łasi i przymila wystarczy tylko na dobry początek a co dalej...?

Do związku nikt NA SZCZĘSCIE nikogo nie zmusza i bardzo dobrze mi się żyje z tą świadomością. Bo związku do oddychania nie potrzebuję

To, czy przegrałem czy nie u kobiet potencjalnie szukających związku, raczej mnie zwyczajnie nie obchodzi, skoro mnie to nie dotyczy - żeby chcieć wejść w związek, muysiałbym zmienic swoje nastawienie. Wiem jednak, że tego nie zrobię, bo zwyczajnie nie lubię postępować wbrew sobie. Co do kobiet z forum, to raczej nikt tutaj nie szuka partnera, zresztą sporo osób jest już tutaj w związkach.
Nie wiem też, czy przez sam fakt, że wyraziłem się na temat, który jest tutajporuszany, miałbym od razu zostać skreślony w oczach kobiet na tym forum, które RACZEJ nie szukają tutaj partnera. Łasić się i przymilać nie zamierzam do nikogo, łasić to może się ewentualnie pies do właściciela :-) Nie dam o to, czy ktoś uważa mnie za dziwaka, odszczepieńca, czy chorego psychicznie, tylko z tego powodu, że związki mnie nie interesują, szczególnie ich uczuciowy aspekt. Żyję, jak chcę i to się liczy!

Ja jestem singielką i się przyzwyczaiłam do tego stanu, że mam święty spokój i mogę robić co chcę, jakoś nikt specjalnie nie leciał na mnie, niektórzy powodzenia nie mają, chociaż kiedyś ktoś był we mnie zakochany.

Już pewien czas z kimś się spotykam, ktoś bardzo chce ze mną być i ja powoli się do tego przekonuję po wieloletnim singielstwie poprzedzonym toksycznym związkiem.
I powiem tak: życie singla jest łatwiejsze, bo odpada wiele dylematów odnośnie drugiego człowieka. Bo można w spokoju obcować z sobą (a jestem dla siebie interesującą osobą i dobrym towarzystwem) i swobodniej układać sobie życie, organizować czas. W życiu singla bardzo cenię sobie spokój.
Natomiast związek rozwija, obnaża to, co w samotności do głosu nie dochodzi. Pewnych rzeczy o sobie dowiadujemy się dopiero w bliskiej, intymnej relacji. To bywa niezmiernie trudne, ale i ogromnie rozwojowe. Związek wzbogaca (pod warunkiem, że to dobry związek). Ludzie potrzebują siebie nawzajem i dlatego pomimo wszystkich trudności jednak nawiązują relacje.
Wniosek mam taki, że jeden i drugi stan mają swoje wartości, ciężary i radości. Jednym i drugim zamierzam się delektować, ale nie ukrywam, że w związku mam więcej wyzwań.
Serdecznie natomiast dziękuję za relację typu "pot, krew i łzy". Ma być poczucie, że warto, że całokształt cieszy.
To jak np. z macierzyństwem, które z natury łatwe nie jest, ale nie wyrzekłabym się go za nic w świecie i nie mam poczucia martyrologii.

Punkt widzenia zalezy od punktu siedzenia. W sprzyjających warunkach i singelstwo i bycie w związku jest bardzo dobre.

Najlepiej mi w związku, w którym mi nikt niczego nie każe i mogę robić na co mam ochotę

Ale czy w ten sposób nie można pisać o wielu rzeczach? Właściwie każdą nieco bardziej ekstremalną (z braku lepszego słowa) sytuację można opisać w ten sposób. Nie doświadczy się pewnych emocji, nie ryzykując życia, nie próbując czyjegoś życia uratować, takie sytuacje też powiedzą nam o nas bardzo wiele... I myślę, że właściwie każdą zupełnie nową dla danej osoby sytuację można opisać dokładnie w ten sposób - niezależnie od tego, czy będzie to związek, zdobywanie górskich szczytów, adopcja kota czy jeszcze coś innego. To chyba bardziej zależy od jednostki - niektórzy, skupieni na "samoanalizie" czy innym tam wnikaniu wgłąb siebie, będą w stanie wyciągnąć wiele właściwych wniosków z wielu prozaicznych - byle w jakiś sposób nowych - momentów. A może być i stadko dziewczyn czy facetów myśleniem nieskalanych, którym i pięćdziesiąt związków nie pomoże, bo nawet im nie przyjdzie do głowy rozważanie czegokolwiek.

Otóż to! Emocje jakich doświadczamy w życiu, nie mogą i nie ograniczają się do tych przyjemnych związanych z obecnością drugiej osoby. Każde wyazwanie, każda sytuacja, jaka nas spotyka powodują, że pewnych emocji doświadczamy. W moim przypadku, wydaje mi się że te emocje, które mi osobiście dostarczają najwiecej radości, to te pozazwiązkowe, czasami mneij lub bardziej istotne o różnej skali, ale jednak zawsze
Samorealizacja, pasja, wnikanie w głąb siebie, radość niekiedy z prozaicznych rzeczy dają mi to poczucie siły i sprawiają, że staram się zawsze pozytywnie patrzeć na świat:) Oczywiście rozumiem ludzi, którzy do pełni szczęścia potrzebują tej drugiej osoby, lecz nie ogarniam tych, dla których sam fakt bycia samemu jest czymś przerażającym i niedopuszczalnym, jak również podporządkowywaniu wszystkiego ściśle pod związek czy przeświadczeniu, że bez drugiej osoby czują sie tak, jakby im powietrza zabrakło...

NIe musi wiedzieć czym się psikasz, nie musisz mu koniecznie o tym mówić. Sama zresztą kupiłam sobie ten zapach nie do podrywania ale po prostu przeczytałam sobie poradnik manipulacji w biznesie bo chciałam nawiązywać lepsze kontakty w pracy i tam polecali stosowanie feromonów.Tak więc postnaowiłam wypróbować.

Bardzo ciekawy temat! Przy wielu postach chętnie kliknęłabym "lubię to", ale się nie da

Jeśli o mnie chodzi, to ogólnie lubię oba stany. Mam przyjaciół, znajomych, wiele zainteresowań, pracę, którą lubię - po prostu fajne życie, więc związek nie jest mi niezbędny do tego, żeby mieć z kim spędzać czas. Jednak w związku lubię być z wielu powodów - i takich romantycznych, i praktycznych. Lubię różne fajne chwile przeżywać we dwoje (np. wspólne oglądanie zachodu słońca na plaży - zachód będzie taki sam, czy go będę oglądać solo, czy w duecie, ale dla mnie chwila jednak lepsza, gdy robię to w duecie). Lubię dzielić się obowiązkami (np. on wstawia pranie i idzie na zakupy, ja w tym czasie zmywam po śniadaniu i rozwieszam pranie). Ogólnie lubię obecność ludzi w moim życiu, nigdy nie przeszkadzało mi mieszkanie ze współlokatorami czy chłopakiem. Jednocześnie też potrzebuję chwil samotności i gdy np. chłopak wychodzi na piwo z kumplami, to ja sobie robię wieczór spa, żeby trochę pobyć w domu w samotności. Lubię chodzić sama do kina, ale lubię też wychodzić ze znajomymi lub partnerem. Podobnie nie widzę problemu, żeby część urlopu spędzić razem, a część osobno. Uważam, że wszystko da się pogodzić i w każdej kwestii da się dogadać, trzeba tylko chcieć. Obie osoby muszą chcieć być razem, umieć dzielić się czasem, przestrzenią i umieć wychodzić sobie na przeciw. Wydaje mi się, że to jest właśnie najtrudniejsze i gdy spotyka się drugą osobę, to ona jest albo całkowicie niezależna i nie umie się w niczym dogadać z drugą osobą, albo całkowicie zależna i nie umie dać trochę tej przestrzeni. Najtrudniej o środek. Nie lubię słowa kompromis

Zgadzam się w pełni!

Na czym polega to podporządkowywanie się? Nie do końca umiem sobie to wyobrazić.

Też znam parę osób, które bywają w związkach (albo są w jednym długim), ale nie zamierzają mieszkać z partnerem/partnerką. Zawsze mnie ciekawi podłoże takiego upodobania

Pod tym względem w moim otoczeniu jest tak pół na pół - mam koleżanki, które były w wieloletnich związkach i mówiły, że nigdy w życiu nie chcą mieć dzieci (ani brać ślubu), a później zmieniały chłopaka i nagle okazywało się, że bardzo szybko chcą brać ślub i mieć dziecko. Gdy je pytałam o przyczynę, to mówiły, że po prostu z tym pierwszym facetem nie widziały reszty swojego życia, a z tym nowym czują się bezpiecznie i wiedzą, że sobie dadzą radę i w małżeństwie, i z dziećmi. Uprzedzając pytania, nie zawsze ten drugi facet zarabiał więcej niż pierwszy . A mam i takie koleżanki, które po 20 mówiły, że nie chcą mieć dzieci i po 30 nadal tak twierdzą. Właściwie to mam też koleżanki, które wcześniej mówiły, że chcą, związki się porozpadały i im się odechciało .

Czy Ty nie przesadzasz? ;p Każdy może oczekiwać czegoś innego od związku, każdy może wybrać inny model. Nie ma jednego słusznego wzoru, a wszystko inne "to nie związki". O tym, czy ktoś jest z kimś w związku, stanowią, powiedzmy, intencje samych zainteresowanych, ich podejście. Dla kogoś może być to nieakceptowalne, ale to niczego nie zmienia. Tak samo w drugą stronę - mogę wyskoczyć z kolegą do kina i na kolację, może to wyglądać na spotykanie się/randkowanie, ale to nie zmienia tego, że dopóki my nie uznamy tego za randkę, to będzie to zwykłym koleżeńskim spotkaniem. Związki to nie nauki ścisłe, nie ma punktów obowiązkowych, od których spełnienia będzie zależała wartość relacji.