Uczucie do idola które chyba komplikuje życie - Netkobiety.pl

Myślę, że mogłabyś zapisać się do psychoterapeuty.
Może pomógłby Ci znaleźć powody tak silnej fascynacji.

Na tym etapie, to już chyba jest coś na kształt lekkiej obsesji, zwłaszcza, jeśli negatywnie oddziałuje na Twoje życie. Na pewno nie zostawiaj tak tego.

To może... napisz do swojego idola i zobacz, co będzie dalej?

Myślę, że nie masz nic do stracenia.
Mój syn razem ze swoją grupą w przedszkolu napisali list do papieża i dostali odpowiedź, także wiesz, wszystko jest możliwe ;-P

Prawdopodobnie nie papież odpisał, a tylko jakiś sekretarz, ale zawsze to coś.
Możesz ten list potraktować jako terapię.

Kochana nie ma co mieć idola. Sama bądź dla siebie idolką. Oczywiście można się czymś inspirować, ale pomyśl gdybyś poświęciła sobie tyle uwagi co tej osobie ile wspaniałych rzeczy mogłoby Cię spotkać.

Ja też czasami w gorszych momentach wolę uciec w świat marzeń, a winę zwalić na bliskich. Że gdybym miała innego faceta albo bardziej wyluzowana przyjaciółkę to nagle moje życie stałoby się lepsze. Bzdury. Tracimy czas i energię na coś co nie ma znaczenia zamiast skupić się na tym co tu i teraz.

Oczywiście, że są osoby co nas fascynują i nie ma w tym nic złego, ale to powinien być tylko dodatek do naszego życia. Zamiast pisać do obcej osoby spróbuj odezwać się może do kogoś kogo dawno nie widziałaś, albo wyjść ze swoim facetem i powspominać jakieś wspólne chwile, które były dla Was wyjątkowe.

Być może problem jest bardziej złożony, a mój wywód w ogóle nie zrobi na Tobie wrażenia, ale życzę Ci powodzenia i energii żebyś zawalczyła o siebie i sama stała się kiedyś idolem dla kogoś innego, np. swojego dziecka.

A mnie zastanawia, dlaczego tak bardzo chcesz uciec od realnego życia?
Czy wydarzyło się coś, co spowodowało, że nie jesteś zainteresowana swoim codziennym życiem?
Masz partnera, macie dziecko ... wiele samotnych osób marzy o takim szczęściu.
Czy jest jakiś powód, dla którego odwracasz się od realności do świata mrzonek i fantazji?

To z powodu wieloletniego uczucia samotności, niezrozumienia i pustki. Gdy człowiekowi brakuje bratniej duszy przez wiele lat, to wtedy szuka się jej trochę na siłę, a największe szanse na spełnienie oczekiwań ma właśnie ktoś "nierealny", np z telewizji, bo możesz mu przypisywać dowolne piękne cechy, dopatrywać się nici porozumienia i nie masz szansy tego realnie zweryfikować. Jako osoba publiczna dba o swój wizerunek i "pilnuje się" w wywiadach/przed kamerami, więc łatwo o złudne wrażenie, że to idealna osoba, która nie ma wad. Po prostu szukasz sposobu na zapełnienie pustki i uciekasz w świat fantazji. Uważaj na to, bo jest to bardzo niebezpieczne na dłuższą metę i powoli może to pójść w takim kierunku, że dłużej będziesz przebywać myślami w świecie fikcji niż w tym realnym, bo tylko za pomocą takiej ucieczki będziesz odczuwać swego rodzaju ukojenie, a w prawdziwym życiu wszystko przestanie Cię cieszyć. Piszę na bazie własnych doświadczeń, bo też zbyt często uciekam w świat fantazji, w którym jestem kimś innym i mam to, czego tak bardzo pragnę. Niestety to strasznie uzależnia...

Jak tylko znajdę czarodziejską różdżkę lub złotą rybkę, która spełni moje 3 życzenia, to z pewnością zadziałam

A myślałaś, żeby wypełnić sobie czas? Może jakaś pasja, albo pomoc innym?

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Ktoś kiedyś powiedział mi że jestem taką osobą która nigdy szczęśliwa nie będzie, zawsze będzie mi czegoś/kogoś brakowało i zawsze będę za czymś biegać i sama nawet nie będę wiedziała za czym. Chyba coś w tym jest.
To było tak: najpierw był idol, jego twórczość którą pokochałam i która stała się nieodłączną częścią mojego życia. Potem przyszło 15,16< lat i zapragnęłam miłości, faceta. Zawsze wiązałam się z dużo starszymi od siebie i teraz też mam partnera prawie 30 lat starszego. Pierwszy związek, ciaża, poronienie i rozstanie, każdy kolejny coraz bardziej niszczący, alkoholizm, ulica, problemy. Potem poznałam mojego obecnego, trochę problemów miał też ale jakoś pokonaliśmy je, potem moja ciąża przed 20. Na początku, powiedzmy przez pierwsze 1,5 roku było super. Ja się starałam i on się też starał. Byłam piękna, cudowna, super. Teraz jestem wulgaryzm, debilem i nie jestem najpiękniejsza i są piękniejsze ode mnie. Zawsze miałam niskie poczucie wartości. Od jakiegoś roku mam pasję-pozowanie do zdjęć. Zarabiam w ten sposób, może nie są to jakieś ogromne pieniądze ale zawsze to coś. No i lubię to, naprawdę. Ale jemu to chyba niezbyt pasuje. On lubi stałą pracę, spokojne życie, popołudnia w domu. Ja kiedyś obsesyjnie chciałam spędzać z nim czas i byłam chorobliwie zazdrosna o każdego człowieka, teraz może jeszcze nadal trochę jestem? A ja nie lubię stałego miejsca, lubię w fotomodelingu też to że jednego dnia jadę tu, czasem jak mam sesję dzień po dniu to śpię na dworcu. I lubię takie życie na walizkach.
Ogólnie to oprócz zaburzeń osobowości (border) jestem dosyć dziwna, aspołeczna, pokręcona. Nie jestem dojrzałą emocjonalnie osobą i nie raz można mieć wrażenie że przebywając ze mną to jak przebywać z małym dzieckiem.Często nie da się mnie zrozumieć i ktoś kto pół dnia miałby słuchać moich wywodów na temat życia ocipiałby chyba. Wiem że nie jestem bez winy bo jestem mega trudną osobą i życie ze mną do łatwych nie należy. Niedawno doszłam do tego że właśnie jakich cech swojego idola albo zewnętrznych albo cech charakteru szukałam w każdym poprzednim mężczyźnie. I idol zawsze był ze swoją twórczością w moim życiu, jak było dobrze i zwłaszcza wtedy jak było źle. I do tej pory tak jest że jsk jest tylko źle to uciekam do jego twórczości, uciekam w świat fantazji. Ale tak jak pisałam, nie ślinię się do jego zdjęć, nie mam żadnych jakiś erotycznych fantazji z nim itp. Po prostu chciałsbym z nim porozmawiać. I wiem że nie jest idealny jak każdy z nas. Jest również dosyć pokręconą osobą, sporo przeżył i nie pilnuje się jakoś za specjslnie, nie tworzy swojego obrazu jako tego idealnego... I wiem też że ceni sobie spokój a natrętność fotoreporterów czy też fanów przeraża go i ucieka od tego. Dlatego też mam obawy czy e ogóle ośmielić się cokolwiek napisać bo raz, dostaje pewnie podobnych wiadomości miliony a dwa, może to też zostać odebrane jakoś niefajnie.

Nie wiem jakby to było jakbym została sama. Na rodziców, na nikogo w zasadzie nie mam co liczyć a i boję się że partner mógłby mi odebrać dziecko ze względu na to że jednak jestem dość zaburzoną osobą która niezbyt sobie radzi z codziennymi sprawami. Niestety jakiś rok, dwa lata temu miałam okropne napady agresji, zdarzyło się że chciałam go dźgnąć nożem i uderzyć cegłówką, często chodził podrapany i pobity. Rzucałam się z pięściami na obcych ludzi, pobiłam koboetę która do niego zagadała. I ma na to świadków dlatego boję się że też w przypadku rozstania stracę też dziecko. Cały czas mam gdzieś nadzieję że jednak uda się coś tutaj naprawić. Związek ze mną zniszczył go psychicznie, mówiłam mu kiedyś żeby poszedł gdzieś do psychologa nawet pogadać bo związki z takimi jak ja są silnie niszczące. Ale on powiedział że je*nięty nie jest jak ja żeby musiał tam iść. Pamiętam że swojego czasu pisałam o sobie na jakimś innym forum. O swoich zaburzeniach i o tej agresji. Myslałam że ktoś mi coś doradzi gdzie mam się udać. Każdy pisał że takich jak ja powinno się zabić, życzyli żebym wpadła pod autobus, dostała raka i zdechła. Nie wiem gdzie iść skoro obecna terapia nie jest zbyt skuteczna.

Co wy wyprawiacie to wzajemna przemoc domowa.
Nie wiem czy nie byloby podstaw by to dziecko naprawde zabrac.
Jak Ty obcych ludzi z zazdrosci potrafisz pobic i partera?
To, ze masz pochwe tylko Cie ratuje. Gdybys byla facetem i stosowala fizyczna przemoc wobec partnerki, a jeszcze chciala dzgac nozem to nikt by Cie po glowie nie klepal. Kazdy by mowil, ze on powinien zabrac dziecko i odejsc.
Bo moze i powinien.
Dziecku takie cos do dorastania potrzebne nie jest. Nie wiem po co dziecko sobie zrobilas bo ani nie potrafisz funkcjonowac w rzeczywistosci, ani jako odpowiedzialny rodzic ani nawet samodzielnie jako czlowiek.

Wiecie, ma psychoterapii jestem od jakiś 2 lat, do tego leki. Nie mam już napadów agresji. Warczymy czasem na siebie, ale nie ma takich awantur jak kiedyś. Nie rzucam się na obcych lidzi, wręcz przeciwnie staram się być miła, dobrze traktować innych. Jak jadę na sesje to partner jest z dzieckiem. Zarabiam w ten sposób. Generalnie to dla niej jestem całkiem inna. Nie biję, nie krzyczę, tłumaczę. Może jestem za bardzo jak koleżanka, może na zbyt wiele pozwalam. Ale wiem jedno, nie chcę jej izolować od ludzi, nie chcę aby miała takie życie jak ja. Już i tak wiele się zmieniło. Teraz raczej zamiast agresji i ciągłej walki wycofuję się i uciekam właśnie w świat fantazji. Nie chcę więcej nikogo krzywdzić.