Rozstaliśmy się bo przestał kochać (?) - Netkobiety.pl

a ile macie lat, ze sie tak bezczelnie zapytam?

szkoda tych waszych wspolnych lat, nie wiem co mu dolega, to moim zdaniem on po prostu dojrzewa, rozumie ze nadchodzi moment, kiedy trzeba by sie jasno zadeklarowac, ze jestem z ta osoba dalej, do konca, zrobil sobie jakis rachunek sumienia I chyba nie pasujesz mu do tej koncepcji, nie wiem, nie znam twojej historii, waszej historii do konca, dlaczego on podejmuje taka decyzje, jedyne pocieszenie ze nie macie dzieci, kredytu, mieszkania, ale to boli, po tych latach, wszystkich wspolnych zdarzeniach, niestety ale w pojedynke nikt nie da rady kochac za dwoje, bardzo cie skrzywdzil z jednej strony, z drugiej jednak robi to co robi I moze I to lepiej ze cie nie oszukuje, nie udaje
skup sie na sobie, zajmij glowe czymkolwiek, byle mysli o nim nie wracaly, potrzebujesz czasu, ale wierz z kazdym tygodniem bedzie coraz mniej bolalo

To jest ten problem. Trudno zrozumieć jak coś tak dobrego musiało się skończyć i ciężko się z tym pogodzić. A ja mam cichą nadzieję, że ten czas beze mnie mu może uświadomi, że warto być razem. Nie wiem. Sama jestem dalej tak samo zakochana w nim, jak byłam zawsze. Beznadziejny przypadek ;/

Powiedział wprost, ze nie kocha. Tu nie ma nic do dodania.

Oj , przesadzasz. Zakochanie moze konczyc sie wlasnie po uplywie 2 lat. Malo kto w rzeczywistosci jest tak wyrachowany by myslec jak to opisujesz.
Byl zakochany, minely dwa lata i opadla chemia wiec wylonila sie z tego raczej przyjazn niz milosc. Kazdy ma prawo do zmiany uczuc, odkrycia uczuc i koles zachowal sie fair. Wkrecajac sobie, ze nigdy jej nie kochal ona bedzie czula sie tylko gorzej. Kochal ja, ale przestal i tak w zyciu bywa. Przynajmniej miala milosc na ten czas.

Bo kazdy czlowiek jest taki jak Ty

Nie, on nie jest tak wyrachowany. Nigdy nie zrobił niczego, co mogłoby mnie skrzywdzić i zawsze bardzo o mnie dbał i jak było źle to zawsze był oparciem. Jakby chodziło o inną kobietę to myślę, że też by mi powiedział. W końcu łatwiej byłoby mi zrozumieć tę sytuację i przejść nad nią do porządku dziennego gdybym wiedziała że to osoba trzecia to spowodowała.

Nigdy nie doświadczyłam "końca uczuć" u którejkolwiek ze stron, dlatego tak ciężko to ogarnąć ;/ Zresztą do samego końca nie było żadnych znaków - dalej spędzaliśmy fantastycznie czas ze sobą, dużo się kochaliśmy, on zawsze obejmował mnie od tyłu i całował w szyję i kark i bardzo się o mnie martwił (miałam mały wypadek na wakacjach i przybiegł w te pędy). Do samego zresztą końca nie powiedział tych brutalnych słów. Mówił, że "coś umarło", że "nie czuje motyli w brzuchu", że nie wie czy mnie kocha. A cała reszta jego gestów mówiła całkiem co innego. Po zerwaniu wspominał o problemach ze snem i tęsknocie za dzieleniem się ze mną codziennością, więc poszłam do niego. Powiedział wtedy że nie powinno mnie tu być, a odwożąc mnie wyciągnęłam od niego w końcu te trzy przykre słowa.

Jak sobie radzić?

sluchaj to co on gada to są pierdoły tylko po to żeby aż tak źle to nie wyglądało. Sex dla faceta to jest numero uno....szczyt szytów, dla dobrego sexu facet jest w stanie duzo wybaczyć i na wiele rzeczy przymknąć oko.  Ktoś mu wpadł w oko, albo ty mu z tego oka wypadłaś razem z inwentarzem. Musiało coś tu kuleć...ewentualnie robiłaś mu straszne jazdy z byle powodu itp, innej opcji nie widze.....no chyba ze wygrał w totka, ma nieuleczalną chorobe albo jeszcze inna historia rodem z s-fi.

Hej, dzięki za odpowiedzi i domniemania Seks nie stanowił problemu, a mój były facet zwierzęciem nie był. Dla nas zawsze stanowił dobrą rozrywkę, ale też był pełen uczuć i emocji. I był też bardzo dla obojga stron satysfakcjonujący.

Pisałam z nim przed chwilą. Mówi że po prostu przestał kochać, że jego przywiązanie i czasami chęć napisania do mnie wynika z tego, że to "reszta przyzwyczajenia" a nie prawdziwa miłość. To ogarnięty człowiek. Postanowił że to koniec i bardzo konsekwentnie się tego trzyma.

Ale jak poradzić sobie z tym, że ja kocham? I że nie miałam żadnej możliwości zmiany jego uczuć? Czuję się bardzo...porzucona i nie rozumiem tej zmiany uczuć. Tym bardziej, że to naprawdę był dobry związek.

Nie wiem, może ja mam trochę inne podejście..Ale no kurde nie da się sprowadzać całego życia do zaspokajania popędu.. A jesli są jakieś problemy, to raczej warto rozmawiać...I bardziej może chyba męczyć sam fakt braku porozumienia, niż chęci "sprawienia sobie przyjemności"( czyt. zaspokojenia popędu). Fajnie,że są kobiety o wysokim libido. Tak samo, jak i faceci, którzy nie d****ą wszystkiego co się rusza i na drzewo nie ucieka...

Ciężko to zdiagnozować, co nim tak naprawdę kierowało...Do wszystkiego podchodzi tak spokojnie a jego wersja tłumaczenia się się wydaje się być szczera i prawdziwa. Pytanie czy jest coś, co mogło go znudzić i doprowadzić do wygaśnięcia uczuć? Tym bardziej, jak wcześniej nic na to nie wskazywało...Jak Ci tak ciężko, to powiedz mu,że męczy Cię takie sporadyczne pisanie czy rozmowa, bo dalej do niego coś czujesz. Wóz albo przewóz. Sama jego uczuć nie zmienisz,sam musi się zreflektować.

To ja inicjuję kontakt, więc muszę sama siebie trzymać z dala od klawiatury. On wie że musimy się odciąć i to robi, po prostu odpisuje mi jak ja do niego napiszę.
W całej tej sytuacji jest bardzo spokojny i rozważny, zawsze taki był. Myślę, że na jego decyzje mógł wpłynąć fakt że jakoś miesiąc przed zagaiłam o ślubie i może zaczął wtedy w głowie wszystko kalkulować. Nie naciskałam, po prostu pogadaliśmy. Zresztą rozmowy o planach dalszych już mieliśmy dawno za sobą (że chcemy ślubu i kiedyś dzieci, baaardzo kiedyś).

Próbuję jakoś się wyleczyć z tego związku, ale nie potrafię nawet za bardzo znaleźć jego wad obecnie, czy czegoś co mi w związku przeszkadzało.  A wiem, że to jest definitywny koniec, wiem że nie wróci bo tak zadecydował i przemyślał to dokładnie. Mówi, że zmusza się do niepisania do mnie bo wie że to tylko przyzwyczajenie, nie miłość.

Wiesz, wszystko jest możliwe. Możesz mu dać trochę czasu nie osaczając go zbytnio. Jednak wydaje mi się że to błędne myślenie. Jak ktoś mówi nie to znaczy że nie, nie kocha i nie ma już wątpliwości. Zauważ że on nie prosi o czas tylko mówi jasno i wyraźnie. Jak się chociaż trochę kocha to się nie rani drugiej osoby w ten sposób.

Z tego co piszesz, była to miłość w pełnym znaczeniu tego słowa. Mieliście świetny związek, ale nagle naszły go widocznie jakieś podejrzane wątpliwości, może się wypalił i znudził, ale nie pokazywał tego po sobie. Powód to jedno, ale skoro wyraźnie i definitywnie to zakończył, to nie ma co sie łudzić i zastanawiać, tylko zacząć od nowa.

Żeby tak każdy wysnuwał takie wnioski po rozstaniu, to nie było w ogóle forum :)Ani sfrustrowanych osób szukających pocieszenia przez kilka lat... Ale prawidłowo powodzenia!

Powiedziałbym, że nie mężczyzn czy kobiet, ale pewnytch jednostek niestabilnych emocjonalnie, ot co , choć jeśli liczba historii z forum się przekłada na świat rzeczywisty to strach się bać, ile takich jednostek rzeczywiście jest.

Nie nazwałabym tego jałowym związkiem. Pomimo wszelkich barier które się po drodze pojawiały w naszym związku zawsze prócz wszystkich tych czułości widoczna była miłość. Też przez osoby z zewnątrz, a ja sama czułam jakbym była uskrzydlona. Podejrzewam, że to kwestia zrobienia przez niego rachunku sumienia i finalnej decyzji że nie chce dalej w to brnąć robiąc mi nadzieję na dłuższe bycie ze sobą. Muszę zrozumieć to, że w związku nie ma miejsca na wątpliwości, a on jednak je miał i nic by mi po takim partnerze nie przyszło. Niemniej, boli jak cholera i naprawdę ciężko to znoszę :c

Przykro to wszystko czytać bo wychodzi na to, że związki rozpadają się nie tylko gdy jest źle...ale nawet wtedy, kiedy wydaje się, że jest cudownie

No i jak tam się trzymasz teraz po tym rozstaniu?

Minęły dwa miesiące i pomimo tego że płaczę już mniej to codziennie myślę o nim równie dużo co na początku rozstania. Próbuję sobie wiele rzeczy przetłumaczyć i wbić sobie do głowy to, że widocznie tak miało być ale idzie dość opornie. Ta jesień to chyba jesień rozstań bo wielu moich znajomych właśnie kończy związki, tylko w każdym z nich wydaje się to być logiczne i zgodne z odczuciami obu stron, a ja dalej mam przed oczami mój związek pełen czułości i wsparcia i myśli że to było zbyt dobre żeby to kończyć.
To dopiero dwa miesiące i może przyjdzie ten dzień kiedy zacznę uważać że wyszło mi to na dobre. Póki co tak nie jest, mimo tego że robię wszystko by czerpać z tego rozstania jak najwięcej dla samej siebie Trzymajcie kciuki i dziękuję za zainteresowanie!

Nie życzę nikomu, absolutnie NIKOMU tego złamanego serca. Największy ból jaki przeżyłam do tej pory i dalej nie przechodzi.

Tak zgadzam sie mam to samo. Przejdziemy przez to, musimy. Po każdej burzy zawsze wychodzi słońce. Zobaczysz jeszcze będziemy szczęśliwe A wtedy oni zaczną żałować

U mnie chyba najgorsze było to, że nic nie zapowiadało kłopotów. Dobrze się dogadywaliśmy, uprawialiśmy super seks i było go dużo i to co ceniłam w tym związku najbardziej to partnerstwo i przyjaźń i wydawało mi się, że choćby dlatego że coś takiego zbudowaliśmy to warto było o to walczyć.  Niestety, mój były partner odciął się ode mnie całkowicie, łączyło nas do wczoraj wspólne konto na netfliksie. Do wczoraj - bo po dwóch miesiącach od zerwania nagle zaczął oglądać słodko pierdzące komedie romantyczne co daje mi za dużo możliwości do rozważań i budowania sobie tragicznych wizji tego że pewnie już się z kimś spotyka (a mój były przenigdy nie oglądał sam takich rzeczy). Konto usunęłam, odcięłam się i próbuję żyć dalej. Nie jesteśmy już razem i ma absolutne prawo do budowania sobie następnej relacji. Nie spodziewałam się tego, że może to nastąpić tak szybko.

@grizabella1 - tak robię, dużo się spotykam ze znajomymi, imprezuję z ludźmi z pracy, szukam dodatkowo zajęcia które troszkę doda wartości temu co robię i może będę w stanie udzielać się gdzieś w fundacji. W ciągu dnia nie jest źle - chociaż czasem myśli mega mnie przytłaczają, najgorsze są poranki - jak muszę zwlec się z łóżka i wieczory - gdy za dużo rozmyślam. Chciałabym wyłączyć swój mozg czasem, a niestety nie umiem.

Minęły dwa miesiące a ja do tej pory miałam jeszcze dużo nadziei na to, że zmieni zdanie. Dzisiaj - już jej nie mam. A jednocześnie czuję się wyprana z emocji i z chęci do nawiązywania jakichkolwiek bliższych relacji z kimkolwiek.

Właśnie tak, jak robisz to teraz, starając się każdego dnia od nowa zaakceptować prawdę o stanie jego uczuć względem Ciebie.

Najprawdopodobniej tę relację każda ze stron od pewnego momentu zaczęła odbierać naczej. To trochę tak, jak patrzeć na ten sam obraz, gdy każde zwraca uwagę na inne szczegóły... Ty spełniałaś się w niej, czułaś szczęśliwa, coraz mocniej angażowałaś. On zaś, gdzieś się zatrzymał. Może nie umiał, a może nie chciał zrobić tego kroku dalej, by wejść na wyższy poziom. Właśnie do tego krytycznego momentu, mógł być autentyczny i tak, jak Ty rozwijać się i być z Tobą szczęśliwy. Na tamtym etapie byliście zsynchronizowani jako para i dobrze było Wam obojgu. Potem ta droga się rozwidliła...
Zachowując dla Ciebie wiele sympatii, znając Cię, przyjaźniąc się z Tobą, będąc delikatnym, chciałby pewnie, aby konsekwencje jego decyzji i Wasze rozstanie odbyło się jak najłagodniej dla Ciebie. To dlatego reaguje na Twoje sygnały, jest uważny na to, czego potrzebujesz, usuwa się stopniowo starając się pomóc Ci przejść przez ten najtrudniejszy etap. Daje sygnał, że byłaś dla niego ważną osobą i że jest w stanie "przyjąć na klatę" skutki własnej decyzji, czyli towarzyszyć Ci w tym, co obecnie przeżywasz.

Z pewnością dziś to wszystko jest bardzo trudne i bolesne dla Ciebie, ale gdy uporasz się już z tym, co się wydarzyło, przyjdzie refleksja, że nie zostałaś zraniona do głębi, oszukana, wykorzystana, upokorzona. A wiedz, że jest to emocjonalnie, psychicznie, bardzo istotne dla Twojej przyszłości. W ten sposób będziesz w stanie zachować w pamięci to, co najpiękniejsze i zamknąć za sobą drzwi tej sympatycznej relacji. Za tymi drzwiami, też jest życie, radość, nowe znajomości i ktoś, kto bardzo na Ciebie czeka...
Powodzenia!