Ja już wariuje, co ze mną nie tak? - Netkobiety.pl

Zacznę może od tego, że mam 22 lata. Pół roku temu skończył się pierwszy w moim życiu związek, trwający zawrotne siedem miesięcy. Uslyszalam słowa „nie czuje tego czegoś”, „to nie to”, „nie umiem Cię pokochac”. Jestem zrozpaczona, bo nawet randkując z facetami słyszałam „to nie to”. Po prostu szczerze nie rozumiem, co ze mną nie tak. Studiuję i pracuję, rozwijam się i mam swoje cele w życiu. Mam wiele zainteresowań, poświęcam im dużo czasu. Lubię sport, poezję, historie, wyskoczyć na strzelnicę, kocham motoryzację, wszelkie muzea i galerie sztuki, interesuje się tez modą, bardzo ciekawy jest tez dla mnie savoir-vivre, może to trochę dziwne.:D Nigdy nie stawiałam faceta w centrum wszechświata, zawsze miałam swoje życie poza nim, nie byłam bluszczem. Umiem wysłuchać, jestem wrażliwa na problemy innych, działam w wolontariacie. Wydaje mi się, że jestem dosc ciepła osoba, zaradna, ze coś sobą reprezentuję. Na wygląd tez nie narzekam, bardzo o siebie dbam. Od ostatniego zerwania spotykałam się z dwoma facetami. Z jednym było o krok od związku, ale stwierdził, ze NIE CZUJE CHEMII. Myślałam, ze padnę. Uprzedzając pytania: to nie było tak ze się przespaliśmy i mu się znudziłam. Po prostu z jego strony to nie to.Po tej ostatniej akcji jestem, co tu dużo mówić, załamana. Koleżanki biorą śluby, zareczaja się i żebyśmy się dobrze zrozumieli-ja nie mam mega parcia na pierścionek i slub. Ja chce po prostu kochać i być kochana. Fakt, mam spore wymagania ale dużo tez wymagam od siebie i spotykam się z ludzmi podobnymi do mnie. Odkąd zaczęłam prace jakos pourywaly mi się relacje ze znajomymi, a moja najlepsza przyjaciółka wyjechała za granice. Nie mam nawet z kim wyjść, wszystko robię sama. Poznać kogoś tez nie mam gdzie, praktycznie wcale nie poznaje teraz nowych ludzi. Mam wrażenie, ze tracę zainteresowanie czymkolwiek, ze jestem o krok od depresji. Boje się randkowac czy wejść w jakaś relacje, blokada w środku mnie mówi „Uwazasz, ze skoro tyle razy nie wyszło, to teraz wyjdzie? Chyba żartujesz”. Jestem nastawiona pesymistycznie i nie wierze, ze coś dobrego spotka mnie w życiu, bo jakby miało spotkać, to by już spotkało. Jestem wymagająca co do związku, nie obchodzą mnie relacje na chwile typu przyjaciele do seksu, ważne są dla mnie wspólne poglądy(a przynajmniej te podstawowe), to, żeby partner był zaradny życiowo, żeby mnie szanował i był dojrzały. Coraz bardziej podobają mi się starsi faceci, około 35 lat i z takimi dogaduje się dosc dobrze, ale mój znajomy mówi, ze po pierwsze trafić na fajnego, wolnego faceta w tym wieku, to jak trafić w totka, a po drugie żaden szanujący się mężczyzna w tym wieku nie weźmie za dziewczynę/żonę studentki na początku kariery zawodowej. No i co ja mam robić w tej sytuacji? Naprawdę załamuje już ręce, boje się próbować, boje się czegoś więcej, boje się kolejnego odrzucenia, nie mam gdzie kogoś poznać. I kwestia starszych facetow-okropnie mi się podobają, ale mam wrażenie, ze mój znajomy miał racje, ze jestem dla takich za młoda...Pomocy