Toksyczna relacja. - Netkobiety.pl

Tutaj historii o toksycznych partnerach jest bardzo dużo- sama namiętnie je studiuję i zadaję dokładnie takie pytania jak Ty.
Poczytaj temat Kalejdoskopki - Starość z narcyzem. Bardzo mądre komentarze.

Hej!
Znalazłam to forum szukając w internecie historii o toksycznych związkach i czuję wewnętrzną potrzebe wyrzucenia z siebie wszystkiego co we mnie siedzi.

Jestem w toksycznym “związku”- bo w sumie, to już nie jest związek, a znowu wpływa to na mnie destrukcyjnie.

4 lata temu zaczęłam spotykać sie z K., który jest starszy ode mnie o 8 lat, jest już po przejsciach i rozwodzie. 3,5 roku były emocjonalną chuśtawką, były kłótnie, przerwy i zgoda. I tak w kółko, regularnie. Po każdej kłotni obiecywałam sobie koniec, cały czas myśląc o nim, mieszkamy blisko siebie więc też go widywałam i gdy on po 2-3 tyg. nagle się odzywał ja miękłam.

Po koniec stycznia po kolejnej jakieś tam kłotni odcięłam się całkiem, zablokowałam  go i przez pół roku dochodziłam do siebie. W tym czasie dostawalam raz na miesiac, dwa jakies wiadomosci od niego z innych jego numerow ale już wtedy nie miękłam.

Miesiąc temu spotkałam go, pogadaliśmy i niby ok, po czasie znowu go spotkałam, znowu pogadalismy  i tak pare razy i doszliśmy do wniosku, że możemy żyć w koleżeństwie. Wiem- głupota. Zaćmienie jakieś. Myślałam, że jestem silna.

Niestety nasze spotkania raz na jakiś czas spowodowały, że coś we mnie zaczęło pękać.

Desperacko ratując siebie napisłam wczoraj, że nie umiem żyć w takiej znajomości i powoduje to, że jestem nieszczęśliwa.

I wiecie co- czekam aż odpisze. Co jest ze mną nie tak, czemu się tak katuje, czemu nie umiem bardziej krytycznie na niego spojrzeć, a ciągle krytycznie patrzę na siebie.

Chyba liczę na jakiegoś kopa od was, albo może miałyście podobne historie.

Korcia25 napisał/a:

Hej!
Znalazłam to forum szukając w internecie historii o toksycznych związkach i czuję wewnętrzną potrzebe wyrzucenia z siebie wszystkiego co we mnie siedzi.

Jestem w toksycznym “związku”- bo w sumie, to już nie jest związek, a znowu wpływa to na mnie destrukcyjnie.

4 lata temu zaczęłam spotykać sie z K., który jest starszy ode mnie o 8 lat, jest już po przejsciach i rozwodzie. 3,5 roku były emocjonalną chuśtawką, były kłótnie, przerwy i zgoda. I tak w kółko, regularnie. Po każdej kłotni obiecywałam sobie koniec, cały czas myśląc o nim, mieszkamy blisko siebie więc też go widywałam i gdy on po 2-3 tyg. nagle się odzywał ja miękłam.

Po koniec stycznia po kolejnej jakieś tam kłotni odcięłam się całkiem, zablokowałam  go i przez pół roku dochodziłam do siebie. W tym czasie dostawalam raz na miesiac, dwa jakies wiadomosci od niego z innych jego numerow ale już wtedy nie miękłam.

Miesiąc temu spotkałam go, pogadaliśmy i niby ok, po czasie znowu go spotkałam, znowu pogadalismy  i tak pare razy i doszliśmy do wniosku, że możemy żyć w koleżeństwie. Wiem- głupota. Zaćmienie jakieś. Myślałam, że jestem silna.

Niestety nasze spotkania raz na jakiś czas spowodowały, że coś we mnie zaczęło pękać.

Desperacko ratując siebie napisłam wczoraj, że nie umiem żyć w takiej znajomości i powoduje to, że jestem nieszczęśliwa.

I wiecie co- czekam aż odpisze. Co jest ze mną nie tak, czemu się tak katuje, czemu nie umiem bardziej krytycznie na niego spojrzeć, a ciągle krytycznie patrzę na siebie.

Chyba liczę na jakiegoś kopa od was, albo może miałyście podobne historie.

Jestes na dobrej drodze bo zadajesz pytanie 'dlaczego'. Musisz znalezc w sobie dokladnie problem, ktory sprawia, ze to Ciebie przyciaga i musisz byc ze soba absolutnie szczera.
Problemy tego typu sa jak ruska baba. Zewnetrzna czesc jest wielka i kazde 'dlaczego?' otwiera kolejna warstwe ktora jest mniejsza. W koncu dojdziesz do zrodla problemu i wtedy zobaczysz, ze problem nie jest tak wielki.
Wiem, ze to brzmi troche abstrakcyjnie wiec postaram sie dac swoj przyklad.

No wiec ja mialam toksyczne relacje i te relacje byly z charakterystycznym typem faceta. Wiec no tak spojrzalam na to i pomyslalam 'czemu ten typ'? No wiec jedna rzecz, ktora zauwazylam, ze te osoby sa podobne bardzo do mojej matki.
Z moja matka mialam relacje toksyczna zdecydowanie i moja matka napewno uzywa przemocy wobec mnie.
I tutaj juz widac jakas oczywista we mnie chec do powtarzania relacji z matka, ale z pozycji doroslej kobiety. Dominujacej nad tymi facetami, ktorzy sa tak podobni do niej. Ale tez jakas potrzeba zeby ich ranic i karac w ten sposob i nie czuc sie tak bez sil jak w dziecinstwie.
Na to skladalo sie wiecej rzeczy, moja natura do zajmowania sie jakimis sierotami zyciowymi. Moja potrzeba tych wszystkich dram jako ucieczki od innych moich problemow. Moja niezdolnosc do porzucania rzeczy w polowie, ale wrecz reanimowania trupa do konca.

Moja relacja z moim mezem napewno nie byla latwa na poczatku i on rzeczywiscie mial wiele podobnych cech do mojej matki.
On byl zazdrosny, wiszacy na mnie, stosujacy jakies dziwne metody. Ja zimna, odpychajaca, wewnetrznie sie gotujaca. Mielismy awantury z demolka.
On rozbil lampe nad moja glowa, ja kopnelam w jego strone krzeslo. Ja zamknelam sie w lazience, on kopem otwieral drzwi.
On plakal ja sie smialam.
Koniec koncow wlasnie w tej relacji zauwazylam co sie dzieje i dzieki temu uwolnilam sie z tego kregu i tez z relacji z moja matka.
Cala relacja sie zmienila po tym jak poszlam w podroz w glab samej siebie i swoich motywacji.
Nie polecam Ci jednak bys pozostala w tej relacji bo to zbyt ryzykowne i nie wchodz w zadna inna zanim nie dowiesz sie co robisz i nie przelamiesz tych w sobie pomyslow i problemow.

Winter.Kween napisał/a:

Korcia25 napisał/a:

Hej!
Znalazłam to forum szukając w internecie historii o toksycznych związkach i czuję wewnętrzną potrzebe wyrzucenia z siebie wszystkiego co we mnie siedzi.

Jestem w toksycznym “związku”- bo w sumie, to już nie jest związek, a znowu wpływa to na mnie destrukcyjnie.

4 lata temu zaczęłam spotykać sie z K., który jest starszy ode mnie o 8 lat, jest już po przejsciach i rozwodzie. 3,5 roku były emocjonalną chuśtawką, były kłótnie, przerwy i zgoda. I tak w kółko, regularnie. Po każdej kłotni obiecywałam sobie koniec, cały czas myśląc o nim, mieszkamy blisko siebie więc też go widywałam i gdy on po 2-3 tyg. nagle się odzywał ja miękłam.

Po koniec stycznia po kolejnej jakieś tam kłotni odcięłam się całkiem, zablokowałam  go i przez pół roku dochodziłam do siebie. W tym czasie dostawalam raz na miesiac, dwa jakies wiadomosci od niego z innych jego numerow ale już wtedy nie miękłam.

Miesiąc temu spotkałam go, pogadaliśmy i niby ok, po czasie znowu go spotkałam, znowu pogadalismy  i tak pare razy i doszliśmy do wniosku, że możemy żyć w koleżeństwie. Wiem- głupota. Zaćmienie jakieś. Myślałam, że jestem silna.

Niestety nasze spotkania raz na jakiś czas spowodowały, że coś we mnie zaczęło pękać.

Desperacko ratując siebie napisłam wczoraj, że nie umiem żyć w takiej znajomości i powoduje to, że jestem nieszczęśliwa.

I wiecie co- czekam aż odpisze. Co jest ze mną nie tak, czemu się tak katuje, czemu nie umiem bardziej krytycznie na niego spojrzeć, a ciągle krytycznie patrzę na siebie.

Chyba liczę na jakiegoś kopa od was, albo może miałyście podobne historie.

Jestes na dobrej drodze bo zadajesz pytanie 'dlaczego'. Musisz znalezc w sobie dokladnie problem, ktory sprawia, ze to Ciebie przyciaga i musisz byc ze soba absolutnie szczera.
Problemy tego typu sa jak ruska baba. Zewnetrzna czesc jest wielka i kazde 'dlaczego?' otwiera kolejna warstwe ktora jest mniejsza. W koncu dojdziesz do zrodla problemu i wtedy zobaczysz, ze problem nie jest tak wielki.
Wiem, ze to brzmi troche abstrakcyjnie wiec postaram sie dac swoj przyklad.

No wiec ja mialam toksyczne relacje i te relacje byly z charakterystycznym typem faceta. Wiec no tak spojrzalam na to i pomyslalam 'czemu ten typ'? No wiec jedna rzecz, ktora zauwazylam, ze te osoby sa podobne bardzo do mojej matki.
Z moja matka mialam relacje toksyczna zdecydowanie i moja matka napewno uzywa przemocy wobec mnie.
I tutaj juz widac jakas oczywista we mnie chec do powtarzania relacji z matka, ale z pozycji doroslej kobiety. Dominujacej nad tymi facetami, ktorzy sa tak podobni do niej. Ale tez jakas potrzeba zeby ich ranic i karac w ten sposob i nie czuc sie tak bez sil jak w dziecinstwie.
Na to skladalo sie wiecej rzeczy, moja natura do zajmowania sie jakimis sierotami zyciowymi. Moja potrzeba tych wszystkich dram jako ucieczki od innych moich problemow. Moja niezdolnosc do porzucania rzeczy w polowie, ale wrecz reanimowania trupa do konca.

Moja relacja z moim mezem napewno nie byla latwa na poczatku i on rzeczywiscie mial wiele podobnych cech do mojej matki.
On byl zazdrosny, wiszacy na mnie, stosujacy jakies dziwne metody. Ja zimna, odpychajaca, wewnetrznie sie gotujaca. Mielismy awantury z demolka.
On rozbil lampe nad moja glowa, ja kopnelam w jego strone krzeslo. Ja zamknelam sie w lazience, on kopem otwieral drzwi.
On plakal ja sie smialam.
Koniec koncow wlasnie w tej relacji zauwazylam co sie dzieje i dzieki temu uwolnilam sie z tego kregu i tez z relacji z moja matka.
Cala relacja sie zmienila po tym jak poszlam w podroz w glab samej siebie i swoich motywacji.
Nie polecam Ci jednak bys pozostala w tej relacji bo to zbyt ryzykowne i nie wchodz w zadna inna zanim nie dowiesz sie co robisz i nie przelamiesz tych w sobie pomyslow i problemow.

Dziekuje za odpowiedz. Własnie czytalam dzisiaj, ze kobiety tkwiące w takich relacjach czesto maja jakaś przeszłość. Zaczęłam się poważnie zastanawiać i jak narazie nie doszłam do tego.
Moje poprzednie związki były normalne, to pierwszy związek w którym zgubiłam siebie i pozwoliłam na takie coś.
Z rodzicami też mam bardzo dobre relacje.