Jak znaleźć znajomych i dziewczynę - Netkobiety.pl

W sumie nie zastanawiałem się nigdy nad tym. Zawsze jak pojawiałem się w jakimś większym gronie osób (nowa szkoła, studia itd.) to po prostu normalnie się przedstawiałem i zagadywałem, np. pytając o coś.

Ale niestety dla ludzi jestem ostatnim wyborem. Do mnie zwracają się tylko, jeśli czegoś chcą albo kiedy w pobliżu nie ma nikogo innego. Wszyscy gdzieś wychodzą, spotykają się, a ze mną nikt nie chce...

Mam zainteresowania, poczucie humoru, jestem otwarty na ludzi, przyjaźnie nastawiony do każdego, kulturalny, miły, ale to nic nie daje.

Do obcych dziewczyn na ulicy nigdy nie zagadywałem, raczej próbowałem do koleżanek z klasy czy osób, które choć trochę znałem, ale żadna nie była zainteresowana bliższym poznaniem mnie...

No, tylko najpierw musiałby mnie ktoś na taką imprezę zaprosić Nie mieszkam w akademiku, bo mam niedaleko z domu i po prostu dojeżdżam. A za alkoholem nie przepadam, choć w towarzystwie się napiję (oczywiście w niewielkich ilościach )

Do pubów i na koncerty nie chcę chodzić sam, a juwenalia są raz na rok.

Nie no, nie róbcie ze mnie maminsynka Puby służą do tego, by się tam spotykać ze znajomymi, a nie, by ich poznawać. A na koncertach też lepiej się bawi w towarzystwie.

Poza tym, bardziej chodzi mi o to, jak poznawać ludzi i ich do siebie przekonać niż o to, gdzie ich szukać.

Nie robiliśmy do tej pory żadnych projektów grupowych. Wszystkie osoby z mojej grupy podzieliły się na jakieś grupki znajomych albo mają choć jedną osobę, z którą się zaprzyjaźniły, tylko ja nie. Oczywiście, że nie rozmawiałbym tylko o nauce, jeślibym już się z nimi spotkał, wręcz przeciwnie, w ogóle bym tego tematu nie poruszał (zakładając, że nie mówimy teraz o projekcie, tylko wyjściu grupowym).

Dla mnie ten wątek również jest pierwszy

Zdaję sobie sprawę, że to "mój najlepszy czas" i chcę go maksymalnie wykorzystać, tylko nie wiem jak...

Do wolontariatów nigdy mnie szczególnie nie ciągnęło. Praktyki i staże - miałem w technikum, ale nic to nie dało.

Wiem, że studia szybko miną i potem będzie trudniej, tylko że mi już jest trudno...

A próbowałeś proponować wyjścia tym koleżankom poza uczelnią? Tak w grupie?

Ogólnie kluby i koncerty to raczej ciężkie miejsce do poznania kogoś. Bardziej celowałabym w koła zainteresowań. Próbowałeś na forach? W ten sposób poznałam jedną z moich najlepszych koleżanek, bodajże wizaż. Szukaj jakiegoś bardziej męskiego odpowiednika. Dodatkowo, grupy na fb.

W pewnym wieku nawiązywanie nowych relacji nie jest już tak łatwe jak w poprzednich latach. Większość osób ma na kontakty trochę mniej czasu, pielęgnuje znajomości co już posiada.
I tak obiektywnie, przyjrzyj się swojemu zachowaniu. Czy nie jesteś przesadnie absorbujący? Zwyczajnie przeanalizuj swoje zachowania w stosunku do innych.

One mają chłopaków, więc raczej nie sądzę, by to coś dało.

Mam trochę znajomych poza uczelnią, ale wszyscy mieszkają daleko ode mnie.

Do klubów raczej nie chodzę, zresztą samemu głupio...

Próbowałem zapisywać się na różne treningi i kursy, ale to nic nie dało.

Zawsze dobrze się dogadywałem z osobami starszymi od siebie. W pracy mam praktycznie same osoby z pokolenia moich rodziców i mam z nimi lepszy kontakt niż z rówieśnikami...

Fora czy grupy na fb to też jakiś pomysł, ale jak tak obserwuję, to też nie widzę tam osób w moim wieku i z moich okolic... Chyba że poszukałbym jakiegoś forum lokalnego

Piszesz, że w pewnym wieku jest trudniej. Problem w tym, że ja nigdy nie miałem znajomych, więc już trudniej się nie da.

Nie sądzę, by ludzie mieli mniej czasu. Gdy zaczynałem studia, to jakoś ludzie się zaprzyjaźniali, połączyli w te grupki i spędzają razem czas, spotykają się po zajęciach itd., więc to nie o to chodzi.

Absorbujący? W jakim sensie? Zwyczajnie podchodzę, zagaduję, próbuję zainicjować kontakt, no ale nic to nie daje... Jak widzę, że ktoś nie jest zainteresowany, to odpuszczam, nic na siłę. Ale nie wiem, dlaczego jestem z góry odrzucany.

No niby można, ale i tak raczej nie sądzę.

Rzecz w tym, że rodzina czy osoby z pracy uważają, że wszystko jest ok i sami nie wiedzą, z czego może to wynikać.

Przy bliższym poznaniu zyskuję, tylko problem w tym, że ludzie nie chcą poznawać mnie bliżej.

Znajomych paru mam, ale nie w mojej okolicy, więc trudno o regularne spotkania.

Co masz na myśli?

Był wcześniej jeden wątek, w którym poruszane były kwestie trudności w znalezieniu znajomych, nawet nie partnera( bo to może z czasem łatwiej przyjdzie), ale jakiejś paczki przyjaciół. Ciężko w dzisiejszych czasach nie mieć NIKOGO znajomego, choćby to by było kilka osób, z którymi się widujesz rzadko, ale regularnie. Praca, studia, szkoła, zajęcia, sąsiedzi, znajomi rodziny itp. Nie wiem, z jakiej racji nie można wychodzić grupą, gdzie część to pary a ktoś jest sam..Sam nieraz w takich uczestniczyłem

Wprawdzie ten wątek na początku dotyczył nieco innego problemu, ale na końcu bardziej przybiera charakter poszukiwania odpowiedzi na Twoje pytania:

https://www.netkobiety.pl/t120972.html

Tutaj już nieco bardziej do rzeczy:

https://www.netkobiety.pl/t121812.html

W sensie u siebie pod nickiem? To napisz może tutaj, w tym wątku:
https://www.netkobiety.pl/t65885.html

Podbijam wątek. Mija kolejny rok, a w moim życiu nic się nie zmienia. Dalej nie mam żadnych znajomych i jestem totalnie ignorowany przez ludzi.

Próbuję też z portalami randkowymi, nawet spotkałem się z jedną dziewczyną, ale nie wyszło.

Cóż ostatni rok na nowe znajomości był tragisłaby, jak mam być szczery.

Jakbym wiedział, czemu jestem ignorowany, to dążyłbym do tego, by to zmienić. Nikt nie dał mi żadnych wskazówek, co jest nie tak.

Jasne, rozumiem, że czasy są, jakie są, ale ja nigdy nie miałem znajomych... W sumie jedynym wyjątkiem był czas, kiedy pracowałem za granicą, ale wszystkie kontakty też się urwały.

Co myślę o osobach z mojego otoczenia? Nic, bo nic o nich nie wiem. Nie tylko ze studiów, bo gdziekolwiek bym się nie pojawił, to wszędzie jest tak samo.

Ostatni rok tak, ale w tej kwestii akurat ostatni rok nie różnił się niczym od wcześniejszych.

Nic się nie zmieni, jeśli nie widzisz szans.

Widzę, że szukasz usprawiedliwienia, a nie rozwiązania. Piszesz, że nikt nie daje Ci wskazówek, no to proszę, wskazówka. Brzmisz na osobę, która szuka winy wszędzie dookoła i czeka aż "coś się zmieni". W międzyczasie stajesz się coraz bardziej zły, bo się nic nie zmienia, a tego oczekujesz. Ludzie niekoniecznie lubią zajmować się innymi i rozwiązywać za nich problemy i pracować za nich na znajomości.

Trochę więcej inicjatywy, ludzkiego podejścia, otwartości. Napisałeś krótkie zdania, z których nic się nie da wywnioskować.
Co to znaczy: ludzie mnie ignorują? Opisz trzy różnie historie, gdy się coś takiego zdarzyło.
Z dziewczyną Ci nie wyszło - co to znaczy? Co zrobiłeś Ty, co zrobiła ona?

Widzisz tutaj ludzie na pewno powiedzieli by ci wprost, ale na podstawie tego co piszesz to na prawdę trudno cokolwiek powiedzieć.
Widać inni Ciebie czy to co robi postrzegają inaczej niż Ty.

Trudno to zrozumieć. Może zapytaj kogoś jak szczerze odbiera twoją osobę. Nie masz na prawdę żadnych podejrzeń o co może chodzić? Czy od początku ludzie mają takie nastawienie czy im się zmienia kiedy Cię poznają?
Może powinieneś dać się poznać, wykazać większą inicjatywą?
A jakbyś zaczął rozmowę i zaprosił kilka osób do siebie żeby spędzić trochę czasu i się poznać? Możesz to robić cyklicznie. A jakbyś dołączył do jakiejś grupy zainteresowań, która ma integracje? A jakbyś znalazł w swoim środowisku inną samotną osobę czy taką trzymającą się na uboczu która też potrzebuje towarzystwa?

Czy to znaczy, że z nikim nie rozmawiasz?
Rzucasz konkretną propozycję spotkania i ludzie się znajdują. Nie zawsze znasz ich dobrze wcześniej. Może wystarczy, że ich chcesz poznać?
Tobie brakuje znajomych. Na pewno nie jesteś jedyny w takiej sytuacji. No i czemu ktoś kto ma znajomych nie miałby chcieć spotkać się z Tobą?

Strasznie ogólnikowo odpowiadasz.
Pierwsza sprawa jest taka, że nie wszyscy na studiach chcą zawierać jakieś głębsze nowe znajomości. Ja miałam na roku ponad 100 osób, a kontakt mi się utrzymał z pięcioma. Przy czym to z licencjatu, bo na magisterce poza zdawkowym cześć i pogadaniem na korytarzu, to nie miałam kontaktu z ludźmi.
Mam wrażenie, że trochę idealizujesz te studenckie grupki znajomych. Może to kwestia seriali amerykańskich, gdzie takie grupki się tworzą? Ale moim zdaniem to tak po prostu nie działa. Najwięcej zyskują ludzie, którzy po prostu są otwarci na innych, zagadają na korytarzu, nie mają problemów ze small talkiem.
Ale nie liczyłabym tutaj na znajomości, które skończą się wyjściami poza uczelnią. Takie to w większości przypadków są dla ludzi, którzy albo znali się skądś wcześniej, albo mega sobie podpasowali i mieli ku temu okazję, np. robili razem jakiś projekt na zajęcia i potem jakoś dobrze im się ze sobą gadało.

Więc wydaje mi się, że po prostu za bardzo to analizujesz. Mnie po studiach została masa osób na fb, ale jakbhm ich spotkała na ulicy, to nie wiem czy byśmy ze sobą rozmawiali. Prawdopodobnie części z nich bym nawet nie rozpoznała.

Na Twoim miejscu bym się nie zamartwiała, może po prostu nie masz na roku nikogo, z kim kontakt by się złapał. Teraz w pandemii to jest jeszcze bardziej utrudnione.

Widocznie z Tobą im nie zagrało, że Cię na to piwo nie zapraszali.
A skoro znajomych nie masz nigdzie, to może pora pomyśleć, co im w Tobie nie gra?

Co do studiow, to tak jak mówię, ja studia skończyłam i zdecydowanie te studenckie relacje są przereklamowane.

Omg. To masz tych znajomych czy nie masz?

Wiesz, tak jak mowię, skoro odrzucają Cię wszyscy to może pora to przeanalizować?
Może weź problem na klatę i zapytaj wprost kogoś z tej piwnej grupy na studiach? Zapytaj, czemu nie zagrało i że chcesz to zmienić, ale nie wiesz nad czym pracować. Niech Ci powiedzą, bo może to nieświadomie robisz.

vs

Wyjaśnij?

No to jednak masz zdolność zawierania znajomości, nie?

Brzmisz, jakby naprawdę Ci zależało na odpowiedzi, to więc czemu nie zapytasz tych znajomych, co ich nie widujesz, bo mieszkają daleko, czy oni mają coś do powiedzenia na temat Twojej osoby, sposobu, w jaki zawierasz znajomość - co zaplusowało, czy jest coś, co ich irytuje?
Rozumiem, że jest to jakieś wystawienie się, a to wymaga odwagi. Ale może to jest odpowiedź, co tak bez poznania Cię na żywo trudno powiedzieć...
Pomysłów, co robisz nie tak, może być mnóóóóstwo. Np. zagadujesz do ludzi w niewłaściwym momencie, nie widzisz, że się spieszą albo mają podły nastrój. Albo masz dziwny strój. Może kwestia higieny? Może masz jakieś gesty, które odstraszają, może stajesz za blisko. Może wchodzisz na intymne tematy, mówisz bez taktu. Może masz irytujący głos, albo kończysz każde zdanie "no nie?" Może zaczynasz znajomości udając kogoś, kim nie jesteś, wkładasz maskę radosnego, i ludzie to czują. A może na odwrót, jesteś ponury, a neurony lustrzane działają tak, że patrząc na smutnych ludzi czujemy smutek. Może używasz dużo trudnych słów i ludzie czują się przy tobie głupio.

Widzisz - my tu możemy sobie strzelać i w sumie nie wiadomo, czy coś będzie prawdą czy nie, bo Ty wciąż zapewniasz, że "analizowałeś możliwości". Dlatego najlepiej zapytać kogoś, kto Cię poznał na żywo.

No a dlaczego miałbyś ich nie zapytać? Możr akurat odpowiedzą. Jaki w tym problem?

Na początku pisałeś, że zupełnie nie masz znajomych, teraz wychodzi na to, że jednak masz, tylko nie tak dużo, jakbyś chciał? Pogubiłam się.
Nie wszyscy muszą być otwarci na Ciebie i dawać Ci szansę. Skoro masz innych znajomych to może rozwijaj z tamtymi relacje?

Znam tych ludzi i nie sądzę, by mi odpowiedzieli, zresztą jaki mieliby w tym interes?

Nie traktuję tego jako "znajomych". To są ludzie, z którymi od czasu do czasu rozmawiam, wymieniam się notatkami itd. (w przypadku osób z grupy) lub ludzie mieszkający zbyt daleko, by regularnie się widywać, natomiast nie mam nikogo w swojej okolicy, z kim mógłbym się regularnie spotykać, realizować pasje itd., a właśnie na tym mi zależy. Oczywiście, że nie każdy musi być otwarty czy dawać mi szansę, ale większość.

Chcę powiedzeć, że od dawna zastanawiam się nad przyczyną i jedynym możliwym rozwiązaniem jest to, że jestem z góry odrzucany (z nieznanych przyczyn), bo jeśli ktoś mnie nie odrzuci z góry (lub przypadkiem będę miał okazję poznać daną osobę bliżej), to zazwyczaj jakieś tam relacje z tymi ludźmi nawiązuję.

Znajomi odbierają mnie normalnie, co więcej mają mi powiedzieć?

Doceniam, ale szukam też znajomych, z którymi mógłbym gdzieś wyjść.

A po co mieliby mówić komuś, z kim nie rozmawiają?

Znam ich na tyle, że wiem, że odpowiedzi nie otrzymam.

Bo nie mam żadnych znajomych. Dla mnie znajomy, to ktoś, z kim mogę gdzieś wyjść albo zorganizować jakiś wakacyjny wypad, a nie osoba, z którą wymieniam się notatkami. Skoro nikt mnie nie zaprasza na żadną imprezę czy piwo, to znaczy, że nie mam znajomych. Gdybym miał, to miałbym możliwość poznać ich znajomych i tak ten krąg znajomości by się powiększał aż w końcu poznałbym jakąś dziewczynę. Zresztą nawet jeśli przyjmiemy Twoją definicję znajomości, to pytanie o dziewczynę pozostaje aktualne.

Nie znam, ale wiem, że nie chcą ze mną rozmawiać ani nie są skłonni, by udzielać mi porad.

Pogadać na korytarzu można z każdym, nawet z obcą osobą. Mi zależy na głębszych znajomościach, a nie na wymienianiu się notatkami. Zresztą takie sporadyczne rozmowy z pojedynczymi osobami, nawet trudno nazwać posiadaniem znajomych.

Obowiązku nie mają, ale jak się z nimi spotyka, to zawsze gdzieś tam się tych ludzi naturalnie poznaje, to chyba logiczne.

Jeżeli spędzacie czas tylko we własnym gronie, to tak, ale jeśli jest się gdzieś zapraszanym do towarzystwa, to jednak tych ludzi poznaje się więcej.

Ludzie nie nawiązują ze mną relacji, bo odrzucają mnie zanim cokolwiek powiem czy zrobię. A jak już ktoś pozna, to ma o mnie dobre zdanie. Przy bliższym poznaniu zyskuję.

Mam dość samotności. Nie mam z kim dzielić pasji, nie mam z kim o nich rozmawiać, nie mam z kim spędzać czasu. I tak od zawsze.