Gdy świeżo upieczony mąż się nie stara... - Netkobiety.pl

Od 1,5 miesiąca jestem mężatką, ze sobą jesteśmy 3,5 roku. Mój mąż  jest osobą słabszą psychicznie niż ja , od 2 lat bierze antydepresanty, nie jest to jakiś mocny stan depresyjny ale jest. ( Wiedziałam o tym od zawsze i go bardzo wspierałam) Zawsze było tak, że czułam że więcej wsparcia i zainteresowania daję niż biorę. Wielokrotnie moje problemy nie były aż tak ważne jak mojego mężą. Z czasem chciałam żeby to on był tą mocniejszą osobowością , żebym to ja mogła czuć się jak kobieta która ma silnego faceta który potrafi zagryść zęby zamiast rozłożyć ręce i stanąc w miejscu. podczas tych kilku lat kilkakrotnie popadał w gorszy stan bo akurat jakieś sprawy się nałożyły. Zawsze wyglądało to tak że jakieś wyjście nie wchodziło w grę chyba że takie w którym może się "odstresować" i wypić, płakał wtulająć mi się w ramiona , wymagał więcej ciepła i wsparcia z mojej strony. Zawsze ale to zawsze mógł na mnie w takiej sytuacji liczyć nie zależnie od pory dnia czy czegokolwiek innego. W takich sytuacjach pomagałam mu dając w to całą siebie i ogrom uwagi ale jednocześnie chciałam mu dać jakiegoś kopniaka do działania w różny sposob go motywując. Np. zaprzestał ćwiczyćna siłowni bo : nie chce mi się " i nie mogłam go namówić wiśc sama kupiłam mu karnet i pomogło. Takich sytuacji było dużo, do rzeczy. oD jakiś 2 miesięcy czyli zaczęło się już przed ślubem jego cały czas mógłby zająć sen. Chodzi do pracy, czasami odwiedza dzieci brata , jak wraca do domu to kładzie się spać . zazwyczaj wracam do domu z pracy po 21 , wtedy się budzi  - wspólny film , leżenie na łóżku i tyle. ja też pracuję, mniej ale jednak a mimo to muszę zawsze myśleć o tym co na obiad co na kolacje , żeby zrobić zakupy, posprzątać a on jak mu nie powiem drukowanymi w nic się nie angażuje. Dopiero jak mu powiem : posprzątaj swoje ubrania" to po kilku razach lub dniach to zrobi traktując to jak wyczyn za który ja go nawet nie pochwaliłam gdzie ja robię dużo dużo więcej i też niczego nie słyszę. Staram się mu tłumaczyć, mówić i prosić że musi bardziej się angażować w prace w domu żeby się czymś sam zainteresował a nie jak małe dziecko które ucieka od obowiązków. Druga sprawa , nie zabiega o mnie ( wyznaje mi uczucia bardzo często zawsze tak było) nie dostaję nawet minimalnego prezentu ( uwielbiam bez, powiedziałam mu kiedyś i to nie raz że jakbym dostała od niego taki bukiet to by mi zrobił ogromną przyjemność, mówiłam mu o tym przez cały tczas kwitnienia bzów w wiadomym celu. oczywiśćie niczego się nie doczekałam) za każdym razem jak mówię nawet jak jestem zmęczona chodźmy na spacer lu na rowery: nie chce mi się, wszystkie inicjatywy wychodzą ode mnie.Pojechaliśmy na piknik który zorganizowałam, zabrałam go do kawiarni a później na spacer, chciałam wyjechać na weekend ale generalnie nie mogłam doprosić się odpowiedzi czy jedziemy słysząc: zobaczymy, nie wiem , później ci powiem. Przez cały dzień i wieczór nie mógł podjąć tej decyzji czy jedziemy czy nie odkładając najpierw na potem a później: wstaniemy i zobaczymy. więc pytam się x razy mówiąc że chciałabym coś zaplanować zorganizować i nie mogłam uzyskać odpowiedzi do końca dnia . Rano w dniu w którym mielibyśmy jechać jakoś przed 10 się zapytałam czy jedziemy to stwierdził ze nie a dlaczego? bo ciągle się dopytuję i przeze mnie nie pojedziemy nigdzie.staram się już prośbą i groźbą w coś w stylu: domyśl się  to nawet nie wchodzę tylko daję mu wszystko na talerzu a w zamian nie dostaję nic. żadnej propozycji, inicjatywy, romantyzmu gdzie ja daje to od siebie dość często żeby jakoś mu pokazać ze tak jest fajnie, mówię mu o tym ale nie ma żadnych efektów.mówienie mu że nie czuję żeby się o mnie starał, zabiegał pokazywał jak mu zależy. Jak mu mówię o tym że mam dosyć tej bierności to jest: no tak przecież ja nic nie robię, ty wszystko robisz.zamiast jakieś obrony, pokazania mi że się mylę, że go nie doceniam, zamiast normalnej rozmowy to następuje samobiczowanie . Kocham go bardzo, nigdy się nie wahałam ale nie potrafię żyć w ten sposób , bez energii. help! powiedzcie co mam robić...

Widziały gały co brały. On cię nie okłamywał jaki jest...

Zdecydowałaś się na to małżeństwo i chyba miałaś sporo czasu na to, by poznać bliżej swojego męża. Myślisz, że tylko dlatego iż zmienił się twój status on nagle stanie się innym człowiekiem? Oczywiście że tak się nie stanie. On jest po prostu sobą i albo to zaakceptujesz w całości, albo rozważ rozwód. Ludzie bywają różni, a on jest taki, jaki jest. Najbardziej odczujesz jego usposobienie i charakter, gdy pojawi się dziecko. Musisz zdać sobie sprawę z tego, że wtedy ciężko ci będzie nerwowo z nim wytrzymać. Wszystko będzie na twoich barkach i nie pomoże nic. Są tacy faceci jak twój mąż i nie ma w tym nic złego pod warunkiem, że taki człowiek spotka odpowiednia dla siebie kobietę. Bywają małżeństwa, w których kobieta jest głową domu i to pod każdym względem, swojego męża w pewnym sensie traktuje ona jak własne dziecko, takiemu facetowi jest z tym dobrze, oboje akceptują tego rodzaju układ i żyją sobie spokojnie.
Współczuję ci, bo stoisz teraz otwarcie wobec faktów i chyba będziesz, musiała rozważyć, co zrobić dalej.