Co zrobić z tym związkiem? - Netkobiety.pl

Bardzo dobrze jest w takiej sytuacji odpocząć od siebie. Dobrze, że dałeś jej przestrzeń na uspokojenie się, poradzenie sobie z emocjami. Uwierz, jeśli kocha (a z tego, co piszesz, widać, że naprawdę tak jest), przemyśli sprawę i będzie gotowa nad sobą i swoimi emocjami pracować.

Kiedy w związku pojawia się taka spirala złych emocji, trzeba to przerwać. Ten moment jest idealny, absolutnie nie można pozwolić drugiej osobie wchodzić sobie na głowę, krzyczeć i podnosić rękę. Nic i nigdy tego nie tłumaczy.

Powtarzam: jeśli ona kocha, to poukłada sobie to wszystko w głowie i wrócicie do siebie z nowym podejściem. Masz prawo być blisko z rodziną, mieć przyjaciół, swoje zajęcia - i każda normalnie myśląca, zdrowa osoba to zrozumie. Twoja dziewczyna musi poradzić sobie sama ze swoją zazdrością. Musi znaleźć na siebie pomysł, zaakceptować, że Ty masz prawo być sobą, a i ona dobrze, by też miała jakieś swoje drobne zajęcia.

Innymi słowy: dobrze, że macie teraz ten czas na odpoczynek i uspokojenie emocji.

Uwierz, im wolniej i ostrożniej będziecie do siebie teraz "wracać", tym lepiej. Bo było bardzo źle i pewne rzeczy Twoja dziewczyna musi w sobie zmienić. Ona sama musi teraz to zrozumieć.

Może ona tak twierdzi, ale z Twojego pierwszego posta wyłania się jej postać jako kobiety-bluszcz, osaczającej i zaborczej.

Wiesz, może rzeczywiście ona ma tylko jedno marzenie, żeby ją ktoś kochał, ale to trochę opacznie pojmuje jako całkowite zawładnięcie Tobą, Twoim czasem i Twoją przestrzenią jako wyraz Twojego uczucia i oddania dla niej.
Z tego, co piszesz, to ona nie ma żadnych swoich zainteresowań, niczego, co by ją pasjonowało i swój cały czas i uwagę poświęca dziecku i Tobie, zapewne tego samego oczekując od Ciebie. Oczekuje, źe wpiszesz się w ramy, które ona dla Ciebie przewidziała, a każde Twoje zainteresowanie poza nią i jej dzieckiem stanowi dla niej zagrożenie.
Jak dla mnie to, że ona nie ma żadnych swoich celów poza „miłością”, jest pewnym problemem. Bo ona nie rozumie, źe rodzina i miłość może być priorytetem, ale swoją istotną funkcję pełnią także inne życiowe aktywności.
A tak w ogóle to co się wydarzyło, źe ona przestała dzielić z Tobą sprawy, które wcześniej angażowały Was oboje?

Mniej więcej to chodzi jej o to, żeby było was dwóch. Ty taki jaki jesteś. Spokojny, troskliwy i ułożony. I ten drugi najogólniej nazywany bad boyem. Dzięki, któremu będzie mogła sobie popłakać, pokrzyczeć, zatęsknić - gdy się gdzieś szlajasz, albo ją źle traktujesz.

Zaczęły ją męczyć i nudzić weekendowe wyjazdy do domku nad jeziorem, mimo że dziecko było tam szczęśliwe. Twierdziła, że nie chce żyć na walizkach. Musiałem parę razy pojechać tam samemu ogarnąć kilka rzeczy.
Zaczął ją męczyć pies, którego wzięliśmy na jej życzenie, mimo iż uważałem, że nie ma warunków do psa. Pierwsze 4 miesiące było w miarę ok, wspólne spacery i wycieczki. Później miałem się go pozbyć i zajmowałem się nim w zasadzie samemu. Kiedy byłem z psem twierdziła, że poświęcam psu więcej czasu niż jej i dziecku. Szczeniak jak to szczeniak, ale uważałem, że jak się wzięło psa to trzeba być za niego odpowiedzialnym.
Dziecko trochę podrosło i tak jak kiedyś bawiło się głównie razem z nami, tak później zaczęło zamykać się w pokoju i grać samo na konsoli. Uważała, że musi skupić się na dziecku, bo to ostatnie chwile, kiedy będzie chciało z nią wychodzić gdzieś (a ona na konsoli nie gra).

Nie wydaje się Tobie, że ona trochę kreuje się na ofiarę?
Sama tak organizuje pewne sytuacje, w rezultacie których później czuje się poszkodowana. Jakby się karmiła poczuciem bycia skrzywdzoną ofiarą. Chociaż tak naprawdę sama rezygnowała z wyjazdów z Tobą, to uważa, że zbyt mało czasu jej poświęcasz. Pies, którego chciała jest teraz przeszkodą w realizacji celów ważnych dla niej (przemilczę brak dojrzałości i odpowiedzialności, który tym ujawniła). Kilkukrotnie wyrzucała Cię z domu, żeby ostatecznie kochać, ale wegetować żyjąc z dnia na dzień bez obiektu uczuć.
Ona ma z sobą problem, a nie z Tobą.

Znalazła sobie jelenia, który zapewnia byt i towarzystwo i chce tego jelenia odizolować od reszty jego życia, by tak jak ona nie miał nic. MADKA polka... Do tego wariatka. Gdzie pojawia się przemoc - psychiczna, fizyczna - doradzam ucieczkę. Każdy facet, który leje żonę tak to tłumaczy: mam ciężki okres, to było w nerwach - i ona robi tak samo. Wierz mi, każdy ma w życiu czasem ciężki okres, ale nie każdy znęca się przy tym nad partnerem. Nerwy to nie jest usprawiedliwienie. Tak jak bitej żonie doradzałabym ucieczkę, tak i Tobie doradzam.

współczuję, że tak Ci się poukładało. Jedyne co możesz zrobić, jak Ci zależy- to uzgodnić z nią, że podejmie intensywną terapię i będzie nad sobą pracować- nie kiedyś tam- tylko od razu.
Bo teraz to Ona nie nadaje się do związku.
Może też się okazać, że po terapii do związku będzie się nadawać- ale niekoniecznie z Tobą- bo tak to jest ze skrzywionymi przez życie osobami, że w pewnym momencie wypełniasz jakieś ich luki, jesteś im potrzebny, ale to nie miłość z ich strony. Przemyśl to wszystko i zdecyduj..

witaj, Aristo, po pierwsze moim zdaniem plany ślubu i drugiego dziecka nie doprowadzą do niczego dobrego - miałbyś jeszcze mniej czasu dla siebie

po drugie, masz prawo do spotkań z rodzicami i znajomymi tak często jak chcesz, problem mógłby pojawiać się gdyby były to koleżanki

po trzecie, jeśli przebywałbym w czyimś domu i ktoś kazałby pakować się, to jednokrotna wypowiedź o takiej treści powinna wystarczyć aby zrealizować prośbę bez możliwości zmiany zdania przynajmniej w najbliższym czasie

po czwarte - jeśli ona nie rozumie że źle się czujesz i każe Ci coś zrobić natychmiast, a dodatkowo stosuje przemoc fizyczną, to w takim przypadku moim zdaniem natychmiastowa ewakuacja, najlepiej bez możliwości powrotu.

Przemoc to może za dużo powiedziane, ale zdarzyło jej się podnieść rękę i była agresja.

Dziewczyna żyje normalnie z dnia na dzień, twierdzi, że nic ją teraz nie trzyma i żyje w końcu swoim życiem. Zaczynam widzieć u niej obojętność. Aż mnie krew zalewa, bo teraz wychodzi na to, że to ja ją ograniczałem. A przez cały związek sugerowałem, prosiłem, żeby zajęła się swoimi sprawami, żeby spotkała się ze swoją rodziną, to nie chciała. A jak ja się zajmowałem swoimi, to miała pretensje i robiła mi awantury.

Napiszę wprost.
Jest różnica między byciem kochanym (marzenie Twojej partnerki) a kochaniem kogoś.

Ona jest wkurzona, bo Twoja miłość do niej NIE objawia się tak, jak ona by sobie tego życzyła, bo nie rzuciłeś wszystkich zajęć, żeby poświęcić się tylko dla niej i jej dziecka, a jest w niej zbyt mało uczucia dla Ciebie, żeby Cię akceptować takiego, jakim jesteś, stąd wyrzucanie Ciebie, brak tolerancji dla tego, co dla Ciebie ważne, pretensje, przejawy agresji...

Wcześniejszy jakiś związek też jej się rozpadł, bo nie potrafiła się dogadać z teściową.

Zna inny obraz miłości, ale jak jej pokazać ten inny rodzaj, że jednak ich kocham i jestem przy nich. Dziewczyna twierdzi, że właśnie złe emocje nie są jej potrzebne, a czuje się samotna w związku.

Ale Owieczka napisała Tobie, że ona nie jest świadoma, tj. nie robi pewnych rzeczy umyślnie. Ale jest tak skupiona na sobie, że Ciebie gdzieś w tym gubi.

Dla Kobiety z dzieckiem, po przejściach to krok milowy.

Pisałam patrząc ze swojej perspektywy.
To, że ona jest dojrzałą kobietą wiekiem, nie świadczy o jej dojrzałości emocjonalnej, a jak widzimy owa dojrzałość jest raczej niestabilna.
Nie wiesz (chyba) jak to jest zacząć nowy związek po traumie związanej z b. mężem, który był przemocowcem. Budowanie nowej relacji jest mego wyzwaniem.
Wiem to po sobie, po 15 latach tkwienia w toksycznej relacji, tworzenie normalnego związku jest nie lada wyczynem. Morze cierpliwości musi mieć partner, bo często takie osoby patrzą oczami swojego byłego oprawcy. Wszystko jest inne, psychika się broni, bo nie jest przyzwyczajona do partnerstwa. Decyzja o wspólnym zamieszkaniu jest bardzo trudną decyzją. Bo gdzieś tam, w tych swoich mózgowych szufladkach, trzeba zrobić porządek.
Każda świeża relacja powoduje ekscytację, o ona nie tyle że nie ceni spokoju, co nie umie w nim żyć.

Tak, ona powinna się udać do psychologa, bez dwóch zdań.

Dziękuję Wiele pracy za mną, ale usiąść na laurach nie mogę, duchy przeszłości potrafią wracać w najmniej oczekiwanych momentach.
Dlatego, mocny, stabilny partner, który przede wszystkim potrafi zrozumieć co powoduje takie a nie inne zachowania, to klucz do szczęścia. Ale bez terapii nic się nie zmieni. Nawet taki książę na białym koniu. Taka osoba zniszczy wszystko co ma obok siebie.

O matko.

Taki, który w czasie kłótni nie będzie spokojny i obojętny, ale rzeczowy. Który przedstawi swoje argumenty w sposób logiczny. Taki, który potrafi wytłumaczyć swoją rację bez niepotrzebnych scen, które ją tylko będą nakręcać.
Stabilny emocjonalnie, który jest w stanie jej wahania nastrojów znieść. Oczywiście są granice, ale w czasie ewentualnej terapii, kiedy będzie rozgrzebywać swoje życie na kawałki, będą się zdarzać sytuacje ciężkie do zniesienia, spróbuje ją razem z nią przejść.

Nie możesz być jej terapeutą i chłopcem do bicia, ale możesz ją wspierać.

Ja się zastanawiam , nad takimi tematami
1. wyjazdy co weekend - jeździła, po czasie stwierdziła że nie chce / nie tak często- i nie ustalono  nowych zasad - autor pojechał  sam (z nią czy bez ) - ja bym się zastanawiała  "czy moje zdanie jest ważne "- ja osobiście też bym była zmęczona każdym weekendem poza domem , bo kiedy posprzątać/wyprać/ogarnąć inne rzeczy ???? i  pytanie jaki był podział obowiązków ??
2. jest jedynym opiekunem dziecka - i nie ma co zakłamywać rzeczywistości - ono jest i będzie przez długi czas "określnikiem"  tego jak może żyć - ale autor postanowił nie rezygnować z swojego życia/ nie będzie go zmieniał  … z nią czy bez niej …. związek powinien uwzględniać potrzeby i możliwości wszystkich (ideał ) …  wymaga konsensusów i kompromisów .. i akceptacji i zrozumienia …
3. kłótnia jest objawem problemu w związku .. informacją że coś nie tak  - milczenie i zamykanie się jednej strony "obojętny i spokojny "  - nie pomaga . … ja bym odebrała że "jemu nie zależy "
cytat z mądrych " internetów"    
"panowie powinni zdać sobie sprawę, że niezadowolenie partnerki nie jest tożsame z atakiem na nich, ale póki jest wyrażane jest gwarantem, że jej zależy na rozwiązaniu problemu i…na nim. Za złością, niezadowoleniem kryją się emocje. Gdy ich braknie, związek jest już właściwie stracony…i zakończony ..." … "obojętny i spokojny " jak dla mnie wpisuje się w ten pogrubiony stan, i być może stąd jej "nieadekwatne " zachowanie …. (nie usprawiedliwiam, tylko tłumaczę )
4. gdyby mi zależało , poprosiłabym o rozmowę , i opowiedziała o tym co ja czuję , jak to widzę i co rozumiem a co nie .
Jeśli wymaga pomocy bo nie przepracowała "przemocowego" związku  … uważam,  że łatwo być "dobrym partnerem " na dobre czasy...ale tak naprawdę sprawdzamy się i innych w tych trudnych .

Pokręcona Owieczka "ściskam Cię " .

Przepraszam, ale to po prostu bzdura, bo nie za złością kryją się emocje, ale ZŁOŚĆ JEST EMOCJĄ.
Tyle że złość można wyrażać na wiele sposobów i nie każdemu pasuje atmosfera krzyków i wyrzucania z domu, jak tej pani.
Te same słowa wypowiedziane w złości, chwilę przed tym niż się wyrzuca partnera z domu, są o wiele trudniejsze do przyjęcia niż wypowiedziane, kiedy prowadzi się konstruktywny dialog.

Ograniczyłem wyjazdy, które jej nie pasowały, ale nie jestem zwolennikiem siedzenia w domu w upały, albo jak dziecko ma wakacje. Zawsze pytam co robimy w weekend, czy są jakieś propozycje. Ona uważa, że jestem facetem i zawsze to ja powinienem coś zaproponować. Ograniczyłem kontakty z rodzicami, ale problem był nawet jak zadzwonili raz na tydzień. Ze znajomymi nie spotykam się już prawie w ogóle. Do jej rodziców jak był wyjazd to może z 2 razy nie pojechałem przez 2 lata. Jej do moich nie chciało się jechać nawet w Święta.

W kłótniach zawsze przedstawiałem swoje racje, ale jak w odpowiedzi słyszałem krzyki i wypominania, wolałem się uciszyć.

oooo! dzięki Magda , dopiszę do słownika moich bzdur .

mało kto kontroluje swoje emocje na tyle by nimi zarządzać, mało kto jest świadomy  przyczyny ich ujawniania się w konkretnej sytuacji.
Każdy z nas bywa zły, pytanie u kogo są to tylko naturalne i normalne reakcje ?
I nie każdemu pasuje atmosfera "obojętności " i nie każdy zachowuje się tylko i wyłącznie tak jak mu pasuje.... najczęściej znamy teorie … ale używamy wyuczonych schematów
jest akcja i reakcja .
jakoś ciężko o dialog gdy jedno komunikuje emocjami a drugie woli milczeć .

Dokładnie Ulle, to są przejawy jej zaburzeń i traum. Ona tak ma zakorzenione te zachowania, że bierze je za prawidłowe. I dopóki to do niej nie dotrze, żaden związek jej nie wyjdzie. Tylko terapia i ciężka praca.

Chceuciekaćstąd , dziękuję

Może mam spaczony obraz kłócących się osób, ale nie jest dla mnie normą to, co tu przedstawiasz czyli uprawomocnienie wszczynanie kłótni, krzyków i wyrzucania z domu jako formy naturalnej ekspresji emocji :-D
Ja z pewnością nie jestem oazą spokoju, co pewnie widać nawet na tym forum, ale bez przesady.
Jeszcze brakuje, żebyś jej rękoczyny skierowane w autora wątku usprawiedliwiała a wykrzykiwanie mu, jak go nienawidzi uznała za normę :-D

A autor powyżej napisał, że próbował rozmawiać i przedstawiać argumenty, ale czasami zamykał się, gdy w odpowiedzi miał jazdy niestabilnej emocjonalnie kobiety, więc ja już nie jestem pewna, czy Ty aby o tej samej historii piszesz.

Nie usprawiedliwiaj się tu przed sobą i przed nami bo twoje zachowanie prawdopodobnie nie było przyczyną jej postępowania. Wzięła sobie psa i go wywaliła, ciebie też sobie przygarnęła a potem wywaliła, dziecko jej z tego wszystkiego to pewnie już ma burdel w głowie a i u ciebie już myślenie popsuła. Zero kontaktu dopóki ona nie podejmie kroków do poprawy swojego stanu psychicznego. Albo sam już zacznij też szukać pomocy u specjalisty aby to sobie w głowie poukładać i uodpornić się na jej chore jazdy.

Usprawiedliwiasz JĄ, jakby miała prawo do robienia dzikich jazd. A nie ma. To już pokazuje jak Ci mózg wyprała.

Czysta toksyka.

Jakieś deficyty pewnie ma, bo pakowanie się w związek z kimś ewidentnie zaburzonym, trwanie w takim związku i jeszcze usprawiedliwianie zachowań kompletnie nienormalnych, zdrowe nie jest. Może Autor jest z rodzaju tzw. ratowników?

Zbierz  wypowiedzi w sensowną całość Dziewczyny wypowiadające się w Twoim wątku są spójne i zgodne .
Zainspiruj swoją dziewczynę do terapii to może nie być łatwe ale jak nic nie zrobisz ona też nic nie zrobi i nawet jak się zejdziecie będzie tylko gorzej choć parę tygodni będzie super.Na terapii czasem słodko nie jest żebyś wiedział .

Dokładnie, z Tobą jest OK. To ona powinna szukać terapii.

Jest zmęczona i się poddała, tak właśnie jest. Powiedziała, że nie nadaję się do związku i żebym się nie pakował w inne. A ja nic złego nie robiłem, trzymałem się tylko swoich przekonań i nie chciałem dać się zamknąć zupełnie w bańce.

Przyznałem jej rację, że mogliśmy wcześniej oddać psa, kiedy tego zarządała.

A przyznała ci rację że dobrze mówiłeś o tym że nie powinniście mieć psa?? Prosty test: Przyznała ci kiedykolwiek rację? Brała twoje zdanie pod uwagę? Buntowała się kiedy nie chciałeś spełniać jej zachcianek? Zawsze musiała mieć ostatnie zdanie? Może ja jestem stronnicza bo dla mnie takie postępowanie jak jej z tym psem to totalne nieporozumienie u kobiety 30 letniej z dzieckiem, która o odpowiedzialności jednak coś tam powinna wiedzieć i ja tu widzę brak empatii, egoizm i brak serca, brak mózgu...

Co do tego ci się musiało stać że nagle cię tak porzuciła... Ja mam taką teorię że zdała sobie sprawę że cie nie urobi do końca tak jak chce i się poddała.

Z Ulle to nie ma lekko Aristo lepiej nie ściemniaj dla własnego dobra .

No to chyba mamy odpowiedź. Jestes panem wszechwiedzącym, takim co to rany nie zrobi, a krwi upije. Podejrzewam, że na wszystkim się znasz i oczywiście ty lepiej wiedziałeś od niej, jak ona powinna spędzać czas, co jest dla niej dobre, a co złe. Ona próbowała stawiać na swoim i tłumaczyć ci pewne rzeczy, ale gdzież jej tam do ciebie. To kobieta powinna rządzić w domu, a nie ty. Ty zajmuj się swoją pracą, a nie ustawiaj kobiecie talerze w kuchni. Jej dziecko i jej metody wychowawcze, a nie twoje. Ty miałeś być przyjacielem jej dziecka i starałeś się jak mogłeś, z powodzeniem zresztą, ale chyba przekraczales pewne granice. Zapewne wiele razy czuła się przy tobie jak niewydolna wychowawczo matka. Dzieciak to słyszał i dlatego zaczął zamykać się sam w swoim pokoju.
Myślałeś, że będziesz organizował życie jej i jej synowi, a może ona miała dość tych twoich pomysłów i wojaży? Może wyjechałaby chętnie do letniskowego domku, ale na samą myśl, że będzie wysłuchiwała twoich wykładów i wiecznej krytyki robiło jej się słabo i wolała zostać w domu, by ogarnąć chałupę?
Gdy piszę do ciebie, to staram się pisać dużo i jasno, zadaje ci konkretną pytania, a ty odpowiafasz mi zdawkowo, żebym sama czytała między wierszami.
Nie słuchasz drugiego człowieka, bo uważasz, że we wszystkim masz rację.
Nawet twój pierwszy post już był wymowny, bo o sobie pisałeś dobrze, ale pisząc o niej starałeś się skrzętnie, żeby podać jak najwięcej niekorzystnych dla niej faktów.