Samotność w związku - druga strona - Netkobiety.pl

inny temperament? bardziej stateczny, co nie lubi zmian i pasuje mu znana i bezpieczna rutyna? Znam ludzi co uwielbiają rutynę i czują się z nią świetnie.

Swoją drogą zauważyłam że jak ktoś się szybko pcha w prace kredyt dom i dziecko to potem na starość mu bije szajba i kryzys wieku średniego. Nagle mu się włącza tryb przygoda. Moja rada jest taka aby szaleć jak najdłużej aż będziesz do porzygu mieć dość znajomych, wypraw, imprez, hobby i kiedy nadejdzie ten dzień w którym poczujesz że kanapa w domu to jest to o czym marzysz to wtedy dopiero trzeba się zabrać za zakładanie rodziny:D

ja mam już po 30stce a nadal jeszcze trochę szaleję ale już weekendy na kanapie zaczynają mnie cieszyć. Chyba już umiem sobie to wyobrazić że zamiast jechać na tydzień się wspinać zostaje w domu i sprzątam w szafie a dzieci nie będę musiała oddawać do dziadków by w końcu mieć czas dla siebie - miałam go w życiu już bardzo dużo

Jak dla mnie ludzie sobie robią straszną krzywdę planując "korzystanie z życia" na starość a jeżeli już nie macie sobie co opowiedzieć z młodych lat i o mężu wiesz wszystko to nie wiem... nic ciekawego nie robiliście? Może partner nie był szalony od początku a tobie to teraz zaczęło przeszkadzać?

Czyli kwestia "niedobrania się" i "ewolucji partnera"?
No to pewnie się można z czasem rozjechać, jak piszesz. Po prostu trzeba trafić na kogoś o podobnym spojrzeniu/pracować nad relacją, no i mieć szczęście. Żeby trafić taką 6 w związkowym lotto i się idealnie zgrać na 40+ lat.

Tylko, że problem jest chyba inny. Ideał związku (według tej naszej definicji: monogamia, miłość i takie tam) nie przystaje do ludzkiej biologii. Znaczy "dożywotnie" (wieloletnie dzięki medycynie i wysokiemu poziomowi/bezpieczeństwu życia) relacje. Tak samo monogamia. Wiesz, że już od jakiegoś czasu różni ludzie postulują "przeżycie" się tego klasycznego modelu związków w kulturze zachodniej? I w ogóle modelu relacji damsko-męskich tylko, że nowy się jeszcze jakoś nie ustalił.
Po prostu było tak, bo społeczeństwo/warunki życiowe "wymuszało" taki a nie inny wzorzec. Jako korzystny dla stabilności tego społeczeństwa/przeżycia. Zauważ, że w innych kręgach wykształciły się inne modele. Chociaż to akurat jest uzależnione bardziej od warunków życia danej społeczności. Choćby poligamia/poliandria.
W skrócie: To taki problem 1-szego świata.

Ludzie bardzo często nie widzą i nie chcą widzieć tych problemów z którymi nie wiedzą jak sobie poradzić a mąż dba o ciebie tak jak umie.

Mój partner różni się bardzo ode mnie pod wieloma względami ale daje mi to czego oczekuję od związku. Nie próbuję go zmieniać a raczej te braki uzupełniać gdzie indziej.

tak z ciekawości mogę zapytać jakieś przykłady na ten twój obraz w jego głowie a różnice w rzeczywistości? Może są to zmiany dla niego na gorsze i dlatego woli ten stary obraz ciebie albo ten wydealizowany obraz ciebie?

Znam to.. Miałem to z ex. Jej sprawy, poglądy, chcenie, oczekiwania... a ja? Taki dawca. I samotność spora. Do tego te ciągłe udawania przed otoczeniem, rodziną, znajomymi.. a mi chciało się krzyczeć. Brakowało mi miłości, szacunku, zainteresowania...

Averyl.. tez obserwowałam ten wątek obok..  ja mam takie swoje obserwacje, że po dzieciach zaczęlam zauważac ze się totalnie z męzem rozjezdzamy, całkiem inne priorytety wyszły, zaczęlo to narastac, kłotnie, ciche dni, techniczne rozmowy...  - choc dla mojego męża to mi się tylko wydaje ze mamy klopoty, wymyslam, wydziwiam.. nie chciał rozmawiać przeciez nie ma o czym.. i tak sobie tkwimy ..obok siebie...   ktos w tamtym wątku ładnie powiedział, że z małżonkiem trzeba się przyjażnić.. 
Jak w moim przypadku - wychodzi to "sławne" niedopasowanie, ktore mocno daje o sobie znać odkąd pojawiły się dzieci... do dziś... a może bylo wczesnej ale nie zauważałam, albo nie chciałam widziec??  on ma swój świat, ja mam swój, komunikacja taka średnia, juz nawet przestałam próbować.. i wbrew pozorom jest mniej kłótni..

Jako że ja jeszcze bez dzieci to chciałam zapytać co to za różnice że powodują tylko techniczne rozmowy? ciężko jest mi sobie wyobrazić że jest mi z kimś na tyle fajne że decyduje się na potomstwo a potem okazuje się że nie mamy o czym gadać, czy to hormony aż tyle przysłaniajá czy to ludzie sie aż tak zmieniają?

Ja mogę to opisać jedynie z perspektywy mężczyzny. Dla mnie to wyglądało tak, że poznałem dziewczynę w której się zakochałem. Była wesoła, beztroska, super było z nią spędzać czas. Potem się pobraliśmy, było jeszcze lepiej. No i po jakimś czasie pojawiło się dziecko, potem drugie, trzecie. W międzyczasie trzeba było zarobić na życie. Zamiast wypadu pod namiot, rata kredytu na dom. Zamiast wyuzdanego seksu, dziecko przy piersi tej piersi która była taka cudowna zabawką dla mnie. Żona z dziewczyny stała się matką, żoną, gospodynią domową. Ja zaginiony, zmęczony ze spragnionego kochanka stałem się ojcem, mężem, gospodarzem. Gdzieś w głębi, mimo iż chciałem tego wszystkiego, pojawiła się tęsknota do czasu motylków w brzuchu. I to ta tęsknota zaczęła mnie zżerać od środka. Po jakimś czasie to wszystko spowodowało, że symbol tego, od czego chciałem choć na chwilę się uwolnić, stał się powodem tego że jest mi źle. Któregoś dnia pogadaliśmy. Ona mi wyrzgała wszystko co jej nie pasowało, ja zrobiłem to samo. Postanowiliśmy spróbować jeszcze raz się w sobie zakochać. A może odgrzać starą miłość? No ale w każdym razie, wiedząc co spieprzyłem, starałem się to poprawić. Ona podobnie. I tak już naście lat staramy się o siebie.
Myślę że, póki jest w obojgu chęć żeby się postarać budować, póty jest dla związku nadzieja. Jeśli bodaj jedna ze stron się podda, zostaje już tylko pochylnia prowadzącą w dół.

z tego wynikałoby, że mężczyźni Twoim zdaniem częściej osiągają zadowolenie w związku z monotonną codziennością, a kobiety wtedy zaczynają odczuwać samotność? nie wiem jak to wygląda liczbowo, więc pozostawię ten fragment bez dalszej dyskusji, ale romantyczne rozmowy moim zdaniem mogą mieć miejsce zawsze, także po wielu latach:)

zauważyłem, że niektórzy mają wyobrażenie uporządkowanego planu na życie który chcą konsekwentnie realizować, i to może odbiegać od wyobrażeń partnera/ki, niektórzy mogą rozumieć "wydoroślenie" jako życie zgodnie z monotonnym schematem z pierwszego cytatu, a druga osoba może wtedy być niezadowolona. Z moich obserwacji na forum wynikało, że dziewczyny częściej właśnie dążą do takiej codzienności opartej na obowiązkach, jak zakupy czy dzieci, natomiast ze strony mężczyzn uczucie jest bardziej romantyczne, zależy im na ich dziewczynie i chcą z nią być, chcieliby spędzać czas inaczej niż tylko w zaplanowany sposób. Tutaj jednak liczbowo może to odbiegać od moich obserwacji

istnieje pogląd, który czasem pojawia się również na forum (męska perspektywa: https://www.netkobiety.pl/t118032.html oraz damska perspektywa https://www.netkobiety.pl/t117216.html albo https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php … 54&p=2), że mężczyzna powinien dążyć do uzyskania dobrej pozycji zawodowej, radzić sobie z podstawowymi wydatkami, być ambitnym i mieć zainteresowania żeby być ciekawym dla dziewczyny. Nieporadność w tym zakresie może prowadzić do pogarszania się relacji pomiędzy partnerami, być może rozważania odejścia lub komunikowania wprost takiego zamiaru. Takie oczekiwania wobec osoby pełniącej funkcję głowy rodziny, w połączeniu z chęcią "zacząć robić to co się chce", mogą okazać się wykluczające się, a spełnienie wszystkich wymagań może nie być możliwe biorąc pod uwagę że doba ma 24 godziny.