Wydaje mi się, że jestem z osobą, która mnie kocha, lecz nie lubi. - Netkobiety.pl

Testowała cie i patrzyłą na ile może sobie z tobą pozwolić. Jak widać oblałes każdy test, wiec jechała po tobie jak po łysej kobyle...
Kombinujesz dobrze, zeby dac jej kopa w dupe, ale widze, że w głowce masz zakodowane, że jak nie ta to możesz sobie innej nie znaleźć, no i wkoncu juz jestewscie rok, moze jakos to bedzie.....NO NIE BEDZIE. KUP ją w tyłek i koniec problemu.

Widzę dwa wytłumaczenia jej zachowania.
Pierwszy: kobiety już takie są. Ich wewnętrzny problemator najczęściej ustawiony jest w trybie "super czuły" a wtedy nie taka praca, samochód czy rodzice mogą być źródłem konfliktów. Gdy dojdzie do tego odpowiednia faza księżyca to nawet pozostawione okruchy na stole wystarczą do spieprzenia całego weekendu.
Drugi powód (nie wykluczający pierwszego): jest już w takim wieku, że większość koleżanek to dzieciate małżonki i upływający czas powoduje frustrację. Facet nawet w połowie nie przypomina księcia, na którego całe życie czekała (to jest to twoje poczucie, że cię nie lubi; swoją drogą wg mnie błędne, bo raczej cię lubi tylko jej mocno nie pasujesz do ideału) z drugiej strony na co on tyke czeka z tymi oświadczynami, młodsza już nie będę (to ten czas gdy czujesz się kochany; wg mnie błędne odczucie...)

Moja rada: nie ładuj się w związek gdzie obu stronom tak bardzo nie pasuje partner.
Szukajcie dalej. Lepiej być samotnym z szansą na spotkanie kiedyś drugiej połówki niż nieszczęśliwym w związku.

Najgorsze w tym wszystkim jest, że moja sytuacja nie jest jakimś ewenementem, że to typowe, że mnóstwo ludzi tego doświadczyło.
Że niby jesteś świadomy tego wszystkiego, że to Cię niszczy, a jednak tak trudno to skończyć...

Widzisz... paradoksalnie nie piszę tego bezpośrednio po żadnej kłótni, raczej po w miarę udanym wspólnie spędzonym weselu u jej rodziny.
Ciężko tu w ogóle mówić, kiedy jest czas "po kłótni", bo te jak słusznie zaznaczasz pojawiają się znikąd, więc kiedy bym nie napisał to mógłbym powiedzieć "tak, jakiś czas temu się pożarliśmy". Stało się to już bowiem nieodłącznym elementem naszej relacji. Przychodzę do niej do domu z uśmiechem na twarzy, a za dosłownie i w przenośni 30 sekund jestem za coś atakowany, albo już widzę po wyrazie twarzy, że księżnej coś dziś zalega na wątrobie i w zasadzie nie wiem czy nie lepiej byłoby się wycofać i wyjść...
Ciężko nad sobą też panować gdy jest się atakowanym non stop i to również przy ludziach, bo już nawet jej ojciec daje mi subtelnie do zrozumienia, że na za dużo jej pozwalam.
Bo człowiek chce być miły, a i tak dostaje po dupie. Gdy jej matka mnie chwali za coś to ta atakuje swoją matkę za to, że ta mnie chwali... nienormalne.

Myślę, że w znacznym stopniu blokuje cię myśl o tym, że jej rodzice, ludzie akceptujący cię i lubiący beda mieli do ciebie żal, jeśli zerwiesz z ich córka. Już kilka razy wspomniałeś o jej rodzicach, więc widać, że cenisz sobie ich sympatię.
Jesli jest tak, jak napisałam, to musisz odrzucić takie rozumowanie, bo jej rodzice to jedno, a ona to drugie.
Spotykasz się z nią zaledwie od roku i już zdążyłeś dostać niezły wycisk. Jest ona humorzasta i kłótliwa, więc średnio nadaje się do życia na co dzień pod jednym dachem.
Może pasowałby do niej facet z ciężka ręką, który raz i drugi huknalby na nią i sprowadził do pionu albo taki, który kiwalby ja, trzymał w niepewności i zawieszeniu? Może wtedy potrafiłaby docenić każda dobra chwilę w związku?
Ty jesteś jak otwarta księga, przewidywalny, stabilny i pewny. Może właśnie dlatego tobą pomiata. Wie, że może sobie na to pozwolic.
Powinieneś mieć normalna, spokojna, wesoła i wrażliwą dziewczynę, a nie wariatkę zmienna jak pogoda w górach.
Gdyby spływały po tobie jej humory, to jeszcze pół biedy, jednak ty raczej przejmujesz się tym, co ona do ciebie mówi. Nie pasujecie do siebie.
Po ślubie będzie jeszcze gorzej, a gdy pojawi się dziecko, to już w ogóle czekaloby cię życie jak w piekle.
Ja radzę ci, żebyś wycofał się z tej znajomości.

Tak, masz rację. Mam wrażenie, że jej rodzice akceptują mnie bardziej, niż ona. I ona wygląda na to, że jest o to cholernie zazdrosna, nie pasuje jej to. Wcześniej bardzo, ale to bardzo długo zwlekała, żeby w ogóle przedstawić mnie swoim rodzicom. Początki naszej znajomości w ogóle były takie, że to ona wolała przyjechać do mnie, niż żebym ja jechał do niej. Wręcz wymuszała, żeby spotkania odbywały się na "moim gruncie". Nie chciała i nadal niechętnie "wpuszcza" mnie do swojego świata.

Ano właśnie... wydaje mi się, że Bonzo słusznie mnie zdiagnozował. Ja mam też wyraźnie problem z samym sobą. Cholernie boję się samotności. Wcześniej rozpadł mi się 5 letni związek zwieńczony zaręczynami, potem 6 lat samotności i teraz ona...

Jesteś prostym i bardzo częstym przypadkiem. Typowy beta, z niską samą oceną...co jak znalazł sobie panne to pomyślał, że złapał pana Boga za nogi.Nie martw się, to się da "wyleczyć" xD. Opowiedz może jak ci sie rozpadł wcześniejszy związek, jak wygladaly wasze relacje....

Ja też uważam, że dziewczyna jest toksyczna. Może wyniosła taki model związku z domu, nie wiem , ale nic tego nie tłumaczy. Daj sobie spokój, po roku masz już takie coś, za 5 będzie gehenna z której nie będziesz umiał uciec. To, że się trafiła nie znaczy, że musisz z nią być i to , że z nią jesteś wcale nie czyni Cię mniej samotnym niż bez niej. Taka osoba funduje tylko huśtawkę nastrojów i poczucie winy a nie wsparcie i poczucie bycia kochanym. Niech się leczy na kimś innym, Ty wydajesz mi się być bardzo zrównoważonym facetem - nie rób sobie tego.

Zamiast „Wydaje mi się, że jestem z osobą, która mnie kocha, lecz nie lubi.”, zamieniłabym tytuł wątku na „Jestem z osobą, która mnie potrzebuje, ale mnie nie chce”.
Bo jak dla mnie, to ona jest z Tobą z braku laku. Myśle, że w tym kontekście jesteście bardzo do siebie podobni, bo Ty jako „cienki Bolek” związałeś się z dziewczyną, która pewnie myśli o sobie „cienka Jolka”.  Ot, trafił się chłopak zainteresowany nią, to go wzięła, bo inny może się już niej trafi. Często osoby o niskim poczuciu własnej wartości wiążą się z osobami „gorszymi” niż mogliby, ale mają obawy, że nikt inny ich nie zechce. Podejrzewam, że te chwile dobroci dla Ciebie, to skutek tego, że docenia, że w ogóle ktoś się nią zainteresował i związał z nią, wtedy jest Ci wdzięczna, ale wdzięczność to nie miłość. Potem jednak przychodzą refleksje, że nie jesteś kimś, kto budzi w niej wyższe uczucia czy chociażby głębsze emocje i zaczyna się wytykanie Twoich wad i tej masy rzeczy, której ona w Tobie nie lubi. Jednak za jakiś czas znowu dochodzi do niej myśl, że lepszy rydz niż nic i toleruje Ciebie z Twoimi wadami dziwactwami. Jest też czujna i uważa, żebyś nie poczuł się na tyle wartościowy i pewny siebie, żeby Ci nie przyszła do głowy myśl, że stać Cię na kogoś lepszego, bo przecież ona uważa się za „cienką Jolkę”, dlatego tak ją wkurzają sytuacje, w których jesteś chwalony i doceniany.

Cóż, myślę, że rzeczywiście stać Cię na kogoś lepszego :-) Kogoś, dla kogo taki jak jesteś będziesz idealny, z tymi wszystkimi swoimi wadami, słabościami i dziwactwami.
Jednak Ty ją wybrałeś nieprzypadkowo. Sam myślisz o sobie jak o „cienkim Bolku”, więc wybrałeś kogoś, kto Cię w tym twierdzeniu utrzymuje.
Widzisz już jaką masz pracę do wykonania nad sobą, czy dalej tłumaczyć?

Mnie jednak wydaje się, że ona jest od niego zdecydowanie silniejsza. Już dawno przekroczyła granicę. Znalazła sobie poletko do uprawiania przemocy psychicznej.
Ona go potrzebuje, bo na nim może wyrzyć swoje frustracje i niezadowolenie, raczej nie z braku laku.
Toksyczność tego związku, opiera się na schemacie kat-ofiara. Autor nazywając siebie "cienkim bolkiem" tylko to potwierdza.
Zastanawiające jest to, że autor jest przekonany, że nie jest taki jak opisuje go partnerka, ale daje sobie przyzwolenie na bycie "cienkim bolkiem".
Kolego, chcesz tak żyć? Zakończ to już teraz, ze skutkiem natychmiastowym, zanim zwariujesz.
Broń boże do tego nie wracaj i odetnij chwasta na dobre.

To wszystko co piszecie jest takie prawdziwe.
Odpowiadając na pytania kilku osób. Mój poprzedni związek był paradoksalnie udany, nie będę wdawał się w zbędne szczegóły, bo wyszłaby rozprawka na całą stronę. Niestety był to związek na odległość w młodym wieku i nie przetrwał próby. Byliśmy finalnie co prawda zaręczeni na kilka tygodni przed zerwaniem, ale dziś wiem, że wtedy to było chwytanie się ostatniej deski ratunku. Poprzedni związek wspominam z sentymentem, pasowaliśmy do siebie, ale byliśmy za młodzi i zbyt głupi. Kilka głupich błędów i odległość sprawiła, że to nie wypaliło.
To co może rzutować na dzisiejszą relacje to fakt, że tamto rozstanie przeżyłem - mało rzec - fatalnie. Upatruję również w tym wielu swoich problemów, gdyż moja samoocena masakrycznie podupadła, gdy ex znalazła sobie już kogoś po mnie, a ja wciąż byłem sam i wtedy nawinęła się ona, obecna. Od początku coś nie grało, głupi byłem, bo czułem się cholernie samotny. Pomimo 5 lat samotności po rozstaniu z poprzednią nic a nic nie czułem się lepiej i niestety, ale dostrzegam w swoim zachowaniu klasyczny wzorzec polegający na znalezieniu sobie "zapchaj dziury". Nie wiem czemu, ale pomyślałem, że powinienem dać sobie szansę i może los się do mnie uśmiecha. Od początku ten związek mi nie leżał, bo charakter tej dziewczyny nie jest czymś co pojawiło się nagle, to było wyczuwalne już pierwszego dnia gdy ją poznałem. Czemu się z nią związałem? Chyba każdy tu potrafi sobie odpowiedzieć na to pytanie - z samotności.
Dodatkowym czynnikiem, który pchnął mnie w ten związek było to, że to de facto z jej inicjatywy to wszystko się zaczęło. Tak jakby znalazła się w odpowiednim miejscu i czasie, gdy byłem samotny. To nie ja do niej wystartowałem, a ona do mnie i to zaciemniło mi wtedy obraz, bo ja w istocie nikogo nie szukałem, powoli godziłem się z samotnością i wtedy pojawiła się ona, pierwsza zagadała, przedstawiła się, zainteresowała moją osobą...

No to masz odpowiedź Autorze. Może Twoja dziewczyna też wyczuwa , że jest taką "zapchaj dziurą" ? Nie tak mężczyzna ani kobieta, którzy są w sobie zakochani się zachowują po roku. Przemyśl czy warto tracić swój i jej czas..

Cokolwiek to nie jest, jest to toksyczne. Zerwij nie czekając na odpowiednią okazję.

Twoja dziewczyna cierpi najprawdopodobniej na CHAD, jest borderką po prostu. Z kimś takim nie da się żyć. Uciekaj póki możesz, nie czekaj na żadne kłótnie, nie szukaj nowego pretekstu - po prostu zachowaj się jak dorosły, świadomy siebie człowiek i z godnością się pożegnaj i odejdź. Niestety, jest duża szansa że dziewczyna będzie próbowała Cię zastraszać samobójstwem itd. Tym nie możesz się przejmować, jeśli chcesz wyjść z tego układu cało. Powinieneś się od niej radykalnie i zdecydowanie odciąć. Zero kontaktu, żadnych fejsbuków, nr tel. zablokowany itd. Jej z czasem minie. Tak jak inni pisali już - ona zapewne zdaje sobie sprawę z tego, jaka naprawdę jest, miała w przeszłości problemy ze znalezieniem sobie kogoś / wytrwaniem w dłuższym związku, i wyszukała sobie Ciebie jako kozła ofiarnego, który na pewno jej nie opuści. Stąd to ciśnienie na ślub. Nie daj się, Autorze jeśli Ci życie miłe. Otrząśniesz się i będzie lepiej. Ta kobieta to straszny toksyk. Nie warto.