Kocham się w koleżance z pracy...starszej o 18 lat! - Netkobiety.pl

Tak jak napisałeś, jest starsza od Ciebie o 18 lat.
Człowieku wyobraz sobie co będzie jak będziesz miał 35 lat a ona 53 lata?
Wtedy będzie dla Ciebie babcią a Ty zaczniesz rozglądać się na studentkami,
Ja bym odpuścił, zresztą tam gdzie pracujemy tam nie podrywamy.

No to idz w temat zobaczysz jakie kwiatki się zaczną tylko potem nie rób drugiego tematu jak powstanie więcej problemów

A kto mówi, że to musi być od razu związek na całe życie czy 10 lat. Może po prostu romans. Tylko i tak nie wygląda na to, żeby coś miało z tego być, skoro mówi do Ciebie, że jesteś dla niej jak syn. Chyba że to taka fantazja seksualna

czemu?

Odpuść. Nic z tego nie będzie. Zrobisz krzywdę sobie i jej, a atmosfera w pracy będzie skiszona. Nikt mądry się nie ładuje w takie układy.

To jak się do siebie zwracamy wynika bardziej z żartów. Tak mi się wydaje. Ogólnie jesteśmy na poziomie relacji dobrych przyjaciół. Piszemy ze sobą smsy. Ona sama pyta się co u mnie gdy jestem na urlopie. Opowiedziała mi jak to było z tym facetem kiedyś, mówi, że bardzo się wtedy zraziła. Ogólnie naprawdę jest bardzo szczera w rozmowach ze mną. Mówi, że czuje się samotna po tym jak syn się wyprowadził. Ja też jestem z nią otwarty w rozmowach. Pytała się mnie kiedyś na początku na ile lat wygląda. Nie wiem co to oznacza.

Kiedyś pytała się o moje związki. Powiedziałem jej prawdę, że jestem sam już od dłuższego czasu bo nikogo interesującego nie spotkałem do tej pory. Powiedziałem jej też, że jestem nieco zrażony do związków po tym co sam doświadczyłem oraz po tym co widzę u moich równolatków. Ona powiedziała mi: "nie możesz z góry zakładać, że ci się nie uda".

No to wygląda na to, że ceni Twoje towarzystwo, że lubicie ze sobą przebywać. Znam związki, które w pracy się poznały i były szczęśliwe, a też takie w których jedna osoba musiała pracę zmienić. No jeśli się zdecydujesz na romans/związek z nią to trzeba się liczyć z ewentualną zmianą pracy

Oj to wpadłeś użytkowniku, jak przysłowiowa śliwka w kompot.

Nie pakuj się w to, bo szanowna pani jest lepsza w te klocki, a dla niej zainteresowanie młodszego to mimo wszystko najlepszy komplement i potwierdzenie jej atrakcyjności.

Odpuść.

Z tego co piszesz, to chyba tak ogólnie dla niej Twój wiek przeszedł już fazę akceptacji. Nie wiem jak u Ciebie.
2 problem- czy macie podobne oczekiwania- bo tu się mogą rozbiegać w 1 i drugą stronę.- jak się dowiedzieć- cóż chyba rozmawiać i czytać między wierszami. I być szczerym ze sobą- by nikt nie poczuł się wykorzystany.
To, że pracujecie we dwójkę i tak blisko ( mam nadzieję, że nikt przez to nie zginie) to akurat dobre nie jest, bo przyćmiewa ogląd sytuacji.
Może warto się z kimś zamienić i zobaczyć, czy zauroczenie- wygląda że obustronne przetrwa? Czy tylko przebywanie ze sobą w odległości 15 cm je wywołuje?

W jakim celu założyłeś ten wątek? Jakie jest Twoje pytanie?

Autorze : Ja tez sie zgadzam z powyzszym I uwazam ze powinienes sprobowac. Kiedy bedziesz ryzykowal? W wieku 45 lat? Skoro dobrze sie Wam rozmawia po prostu zapros Anie na jakies spotkanie po pracy I zobaczysz czy to moze miec jakis ciag dalszy. Albo tak - I wtedy byc moze faktycznie trzeba bedzie rozwazyc zmiane pracy albo nie - I wtedy moze troche pocierpisz ale Twoja sytuacja sie wyjasni. Najgorzej moim zdaniem nie zrobic nic I zadreczac sie myslami a potem zalowac.
Mysle za nawet jak Ci odmowi nie pogorszy to waszych relacji sluzbowych, nic nie tracisz, mozesz tylko zyskac. Powodzenia

drogi autorze
mowie Ci to jako rownolatka Ani,

kto nie ryzykuje ten nie ma nic......

ja bym delikatne ja podpytala czy nie ma.ochoty po pracy wyjsc na niezobowiazujaca kawe.... w najgorszym wypadku powie ze nie. a ty wtedy musisz przejsc nad tym do porzadku dziennego i nie dac po sobie nic poznac, jak bardzo jestes zawiedziony
....
a jesli powie tak, to sam zobaczysz czy z tego cos ma szanse sie wykluc.

pisz tutaj jaka decyzje podjales i trzymam kciuki

- Dajesz synek!
- Jedziesz mamka!

Chyba nie rozumiesz pewnej sprawy, pozwolisz, że Ci wyjaśnię.
W gimnazjum występował u niektórych efekt: ,,co inni powiedzą" dlatego dzieciaki bały się np. powiedzieć przy kolegach, że kochają mamę itp.
Albo dzieciaki chciały mieć najnowszy model telefonu no bo co koledzy powiedzą jak będę chodził z nokią 3310
Zaś my tutaj mówimy o miejscu pracy, przestrzeni służącej do zarabianiu pieniędzy, utrzymywaniu się w życiu itp., ja nie piszę o czasach gimnazjalnych gdzie gimby nie uczyły się na 6 żeby koledzy się nie śmiali, że jest się kujonem, piszę o poważnej sytuacji
Dorośli robią to co im pasuje? serio? a wiesz, że jest jeszcze coś takiego jak normy obyczajowe i społeczne, które uniemożliwiają ludziom wykonywanie pewnych czynności w różnych sytuacjach?
Ludzie, którzy ,,robią co im pasuje" kojarzą mi się z jakąś patologią bez jakichkolwiek zahamowań.

Tu nie chodzi o życie czyimś życiem tylko o to, że w pracy się pracuje a nie podrywa.
Wiesz jakie patologie się dzieją w miejscu pracy gdzie są związki i romanse? np. prosisz jakiegoś współpracownika o pewną przysługę a on ma Ciebie i wszystkich innych gdzieś bo tylko robi tą daną przysługę swojej kochance itp.
I nagle jak wszyscy mają być traktowani tak samo to się okazuje, że np. pracownik danego działu idzie bardziej na rękę swojej dziewczynie/swojemu chłopakowi zamiast działać uczciwie wobec każdego itp.
Dajmy na to osoba rozsyłająca zlecenia dla innych pracowników będzie rozsyłała lepsze zlecenia swojej dziewczynie/chłopakowi w pracy aniżeli zwykłemu współpracownikowi - i może robić to nawet nieświadomie.
Dlatego pisałem, że pracowałem w wielu firmach i związki w miejscu pracy mogą przyczyniać się do konkretnych patologii.

Jak jedzie samochód na ulicy to normalne, że go widzę a nie chowam głowy do kieszeni - tak samo z patologiami w miejscu pracy spowodowanymi romansami itp.
Co do ryzyka zwolnienia się - zależy od wielu czynników, np. od branży, wieku, umiejętności, specyfiki danego rynku itp. w mojej branży na dzień dzisiejszy mogę skakać po firmach jak Filip z Konopi ale są np. ludzie, którzy szukają zatrudnienia nawet pół roku, rok i dla nich taka sytuacja podrywania w pracy może być bardzo ryzykowna.

Bardzo ciekawy post napisałeś aczkolwiek jeżeli mam być szczery to nie mam siły by odpowiadać na każde Twoje pojedyncze zdanie.
Na studiach są inne mechanizmy i w pracy także. Jak na studiach są romanse to nie ma nic w tym złego bo co z tego, że koleżanka zakocha się w koledze z roku? co innego w pracy - takie sytuacje mogą zaburzać podział i wykonywanie obowiązków służbowych. W pracy system obowiązków jest zupełnie inny od tych w szkole czy na studiach - to są zupełnie dwa inne środowiska i porównywanie ich jest słabe.

Zresztą pisałem już, że na własne oczy widziałem jakie patologiczne cyrki potrafią wyniknąć z romansowania/tworzenia związku w miejscu pracy.
Nawet podałem Ci przykłady ale to jest tylko i wyłącznie odbijanie piłeczki.

Poczytaj inne posty użytkowników w tym temacie - nie tylko ja mam takie poglądy.
A to oznacza, że jednak musi być coś w tym co piszę.

Powtarzam jeszcze raz, po raz setny (i na tym zakończę) - na własne gały widziałem, że tworzenie związków w pracy bardzo często kończy się tragicznie a to dlatego, że zakochana para gołąbków bardziej będzie patrzyła na interesy swojej drugiej połówki niż na interesy neutralnego współpracownika.

Już Ci tłumaczę wszystko po kolei.
Oczywiście rozmawiamy tutaj o związkach przyczynowo-skutkowych, z tym się zgodzę.
Wprowadziłem postulat: "romanse w pracy są źródłem patologii" - to prawda
Wydaje Ci się, że uważam, iż jest tylko i wyłącznie jedno rozwiązanie a mianowicie, że każdy romans w pracy kończy się patologią - to nie są moje słowa.

To tak samo jakbym napisał: jeżdżenie samochodami powoduje śmiercionośne wypadki - co jest prawdą ale jak ktoś przejedzie się samochodem i nie odniesie wypadku to od razu wyjdziesz do mnie ze zdaniem: ,,użyłeś implikację logiczną, kierowca odbył daną podróż ale nie zginął zgodnie z Twoim stwierdzeniem, co za tym obaliło to Twój postulat"

Człowieku nie manipuluj moimi słowami, nigdzie nie napisałem, ze każdy romans w pracy kończy się patologią tak samo jak np. nie napiszę, że każda jazda samochodem powoduje wypadek
Pisząc ,,romanse w pracy są źródłem patologii" - nie miałem na myśli tego, że każdy taki romans kończy się patologią, gdyby tak było to użyłbym słowa każdy
Są romanse, które nie kończą się patologią w pracy - zgoda, tylko pytanie po jaką cholerę aż tak ryzykować ew. utratę stanowiska pracy dla jakiegoś romansu? mi chodziło tylko i wyłącznie o to, że romansowanie przyczynia się do tragedii w firmie ale nigdzie nie wspomniałem, że jest to warunek logiczny, który zawsze ma miejsce

P.S. Twój pseudo naukowy bełkot miałby w 100% rację jakbym napisał, że każdy romans w pracy jest zródłem patologi - wtedy byś mnie zaorał.
Ale niestety tym razem nie pyknęło

Przeczytaj proszę kilka moich postów w tym temacie - tam wszystko wyjaśniłem

Nie manipuluję Twoimi słowami, po prostu nie sprecyzowałeś jakiego kwantyfikatora używasz, więc przeprowadziłem dowód dla przypadku, gdybyś używał kwantyfikatora silnego. To był zresztą jedyny przypadek, dla którego obowiązek dowodu spoczywałby na mnie, więc przeprowadziłem go niejako z grzeczności . Tymczasem, skoro dałeś sobie furtkę i wybrałeś łagodniejszą formę postulatu, to teraz ciężar uzasadnienia spoczywa na Tobie. I żadne "widziałem setki razy na własne oczy" nie przejdą, bo ja "widziałem tysiące razy". Możemy się tak licytować na anegdoty.

Wypadałoby teraz zatem uzasadnić, dlaczego akurat to środowisko pracy miałoby mieć decydujący wpływ na przeistoczenie się romansu w patologię, a nie np. fakt że Twoja branża jest zdominowana przez niedojrzałych prostaków, co dałoby podobne obserwacje. Nadal można dopatrzeć się w Twoim postulacie dość silnej zależności przyczynowo-skutkowej, więc najlepiej gdybyś podparł się jakimiś statystykami, albo chociaż racjonalnymi argumentami.

AŻ TAK? Czyli jak? Jakie jest wg Ciebie to ryzyko? 70%? 80%? I jak to wygląda w rozbiciu na ryzyka pośrednie? Czyli jakie jest ryzyko, że romans w pracy się schrzani, i jakie jest ryzyko, że schrzaniony romans doprowadzi jedną ze stron do zwolnienia się z pracy? Znam może z 5 nieudanych romansów i kilkakrotnie więcej udanych. Czyli ryzyko to jakieś 25%. Sytuacji w których nieudany romans musiał doprowadzić do zwolnienia z pracy nie znam żadnej. To daje oszacowanie 0%. I nie widzę nawet zbyt wielu teoretycznych powodów dla których ktoś miałby swoje stanowisko utracić. Biorąc te teoretyczne szacowania i tak nie widzę tu ryzyka większego niż 10%. Dla obu stron. 5% dla każdej z nich. Czyli sumaryczne ryzyko to jakiś 1% z hakiem.

Ok, wiemy co możemy stracić - pracę, a co możemy zyskać? Szczęście. Czy w każdym przypadku? pewnie nie, ale w pozostałych też jest miło A romansów kończących się szczęśliwym małżeństwem znam dużo więcej niż kończących się zwolnieniem z pracy. Poza tym czy można porównywać szczęście i pracę? No i odpowiedz sobie szczerze: o co Ci w życiu łatwiej? O pracę czy o szczęśliwy związek.

Jak sobie to wszystko przemyślisz to zastanów się jeszcze raz, czy mamy do czynienia z "ryzykiem utraty pracy dla jakiegoś romansu" czy "ryzykiem utraty romansu dla jakiejś pracy"

EDIT:
Do tego wszystkiego dodam jeszcze jedno. Tobie wydaje się, że ryzykujesz wyłącznie wchodząc świadomie w romans, czyli że unikając romansów, unikasz ryzyka. Błąd. Ryzyko zaczyna się już w momencie gdy zaczynasz pracę w środowisku mieszanym, bo nikt Ci nie da gwarancji, że jakaś koleżanka Cię nie zauroczy. Tak jak w opisywanym wątku. A to wystarczy, by mogły zajść opisywane przez Ciebie "patologie", a nawet jest to bardziej prawdopodobne niż w związku, bo będziesz podświadomie zabiegał o jej uwagę, a walcząc z uczuciem będziesz łaził struty i nieszczęśliwy, co prędzej odbije się na Twojej wydajności w pracy i relacji z otoczeniem niż zdrowy związek. I tym bardziej ukrywane uczucie daje powody do plotek niż to ujawnione.

Tycho Ja rozumiem, że chęć wypisania jak najwięcej definicji matematycznych w temacie o koleżance z pracy no okej, poproszę jeszcze teorię względności i prawdopodobieństwo upadku kanapki z serem górą do dołu.
Po prostu chodzi o to, że Ty i ja mamy zupełnie inne doświadczenia w tym temacie.
W Twoim środowisku romanse w pracy nie kończyły się niczym złym zaś w moim doprowadziły do wielu tragedii - ale ignorujesz to co piszę.
Bo widzisz, u Ciebie wszystko było cacy, powstawały romanse, małżeństwa związki itp. ale kompletnie ignorujesz fakt, że w niektórych firmach masa rzeczy się psuło przez to jak ludzie ze sobą kręcili.
I nie mam tu na myśli jak fajnie i kulturalnie napisałeś, że to byli jacyś prostacy itp. ale czasami w niektórych branżach może to wyglądać inaczej.
Jeżeli podrywanie w pracy ma dać większe szczęście niż sama praca no to w takim razie życzę miłego dnia.

Zresztą ja już opisywałem kilka razy czym grozi romansowanie w pracy, podawałem przykłady - a Ty tylko piszesz, że w swojej pracy czegoś takiego nie było i na pewno nie jest tak tragicznie jak tutaj opisuje

Rumuśki żołnierz - w tym wątku dramatyzujesz.
Nie rozumiem dlaczego w pracy nie miałoby być romansów? to jest ŻYCIE. Ludzie muszą się gdzieś poznawać, romansować, wiązać ze sobą. W pracy spędzamy większość dnia, więc normalne że ludzie się do siebie zbliżają. Dojrzali ludzie, nawet jak im nie wyjdzie , a zależy im na pracy potrafią się porozumieć. Mówisz jakbyś miał 10 lat a buziaki były bleee. Autor jest wolny, dziewczyna też - nic im nie stoi na przeszkodzie. Nie można życia podporządkowywać konwenansom, pracy, temu co się "powinno", bo spędzisz życie przed komputerem. Można łatwo coś przeoczyć, trzeba ryzykować żeby spijać śmietankę.